[SEMI] ASCENSIONE DEL SIGNORE (Anno C) 2

ITALIANO

“Cristo non è entrato in un santuario fatto da mani d’uomo, figura di quello vero, ma nel cielo stesso, per comparire ora al cospetto di Dio in nostro favore” (Eb 9,24).

Cristo stesso ha detto che “nessuno è mai salito al cielo, se non colui che è disceso dal cielo, il Figlio dell’uomo” (Gv 3,13).

Dunque, si chiude immediatamente il capitolo in cui era l’uomo che si sforzava di salire verso Dio. Eppure, è rimasta nell’umanità una eresia di fondo, che per la relazione con Dio occorra sforzarsi di salire verso di Lui. Questo poteva sembrare all’inizio, al tempo di Mosè, che Dio aveva chiamato sul monte dove si erano parlati. Ma anche allora mai sarebbe venuto in mente a Mosè che era lui a salire al cielo. Per lui era chiaro che si incontravano, cioè che lui saliva e che Dio scendeva (cf Es 19,20).

Ora, la modalità della comprensione della relazione dell’uomo con Dio è proprio il terreno più esposto alla tentazione. Dal terzo capitolo della Genesi in poi c’è nell’uomo il falso suggerimento che occorra fare qualcosa per diventare come Dio. La costruzione della torre di Babele (cf Gen 11), con tutto il clamoroso fallimento e l’immenso danno della dispersione delle genti, rimane comunque un cliché di falsa fede, basato sul nostro darsi da fare per salire verso Dio.

Ma anche la via contraria è avvelenata dalla tentazione, che raggiunge ugualmente il suo scopo. In questo caso, non siamo noi a salire, ma facciamo qui dei sacrifici che giustificano il nostro poter dire che adoriamo Dio. In realtà, la logica di questi sacrifici è quella di uno scambio in cui noi vorremmo obbligare Dio con la qualità dei doni che gli offriamo, per poterlo portare dove noi vogliamo. Ma questo dio è quello che la Bibbia chiama “idolo” (cf Es 32).

Ciò rende chiara l’assurdità di ogni tentazione riguardo a Dio, anche se si presenta con tutti i crismi di una religione perfetta.

Con Gesù Cristo e lo Spirito Santo, il rapporto tra Dio e l’uomo cambia definitivamente e radicalmente: “Dio ha tanto amato il mondo da dare il Figlio unigenito, perché chiunque crede in Lui non vada perduto, ma abbia la vita eterna” (Gv 3,16).

Allora l’attività primaria e fondamentale che riguarda l’uomo nei confronti di Dio è accogliere il dono. Infatti, la storia testimonia che l’attività più difficile è proprio l’accoglienza. Ma qui non si tratta semplicemente di accogliere e basta, come se uno accettasse un regalo e continuasse la sua strada portando con sé il dono ricevuto.

L’accoglienza del Figlio di Dio fattosi uomo dona il potere di diventare figli di Dio (cf Gv 1,12). Ora, diventare figli avviene attraverso l’essere generati. Ma, se già esistiamo, essere generati dall’alto significa morire ad un’esistenza e risuscitare alla novità della vita (cf Gv 3; Rm 6,3-5).

E la novità della vita consiste nel fatto che, una volta morta l’esistenza fondata nella natura umana, ci si scopre vivificati dal soffio del Padre, cioè risuscitati nel Figlio risorto. È proprio lo Spirito Santo che ci innesta in Cristo morto e risorto e ci insegna la relazione filiale verso Dio, che conosciamo intimamente al punto da rivolgerci a Lui chiamandolo “abba, papà” (cf Rm 8,15). Allora noi cresciamo in Cristo Gesù. La nostra vita è Cristo (cf Gal 2,20) e in Lui siamo persino seduti nei cieli (cf Ef 2,6).

“Ora voi siete il corpo di Cristo” (1Cor 12,27), quel corpo che è il vero tempio (cf Gv 2,21).

È chiaro allora che la differenza con tutto il resto delle religioni è totale. Oggi la Lettera agli Ebrei dice che “Cristo non è entrato in un santuario fatto da mani d’uomo, figura di quello vero, ma nel cielo stesso” (Eb 9,24). Infatti, quando Dio ordina a Mosè di costruire la dimora sacra, gli dice: “Guarda ed esegui secondo il modello che ti è stato mostrato sul monte” (Es 25,40). Ciò significa che Dio non ha portato Mosè in cielo per fargli vedere la sua dimora, ma gli ha presentato un modello, che aveva nella sua struttura un messaggio fondamentale. Si trattava di due tende, separate da un velo che veniva descritto con colori molto significativi. Prima dell’ingresso nella seconda tenda, Dio ordina a Mosè: “farai una cortina di porpora viola e di porpora rossa, di scarlatto e di bisso ritorto” (Es 26,36). Questi sono proprio i colori sia della carne coperta con i tendini, sia della carne con il sangue dentro, che della carne dissanguata.

Ora, Cristo stesso dice che né carne né sangue entreranno nel regno, perché carne e sangue sono segnati dalla morte (cf 1Cor 15,50; Gv 3,5-6). Ma in Cristo cambia totalmente la situazione della carne e del sangue, a tal punto che la sua carne è “per la vita del mondo” (Gv 6,51) e “chi mangia la mia carne e beve il mio sangue ha la vita eterna e io lo risusciterò nell’ultimo giorno” (Gv 6,54).

La lettera agli Ebrei ci dice che Cristo, con il sacrificio del suo sangue fatto una volta per sempre, è entrato nel santuario vero. Ma non da solo, come una specie di supereroe: “Fratelli, poiché abbiamo piena libertà di entrare nel santuario per mezzo del sangue di Gesù, via nuova e vivente che egli ha inaugurato per noi attraverso il velo, cioè la sua carne” (Eb 10,19-20).

Se una volta il velo separava e proibiva, perché chiudeva l’ingresso, ora invece il corpo di Cristo risorto, nel quale noi veniamo innestati con il battesimo e gli altri sacramenti, è la via vivente e aperta che ci offre libero accesso alla casa del Padre.

E questo avviene ad ogni liturgia. Nel sacerdozio di Cristo noi veniamo portati davanti al Padre. L’accesso al cielo è aperto e libero, ed è Cristo che è venuto per portarci lì dove è Lui, nella gloria con il Padre.

Dunque, cambia totalmente l’orizzonte della spiritualità, della preghiera e del nostro operare, perché tutto è realizzato in una apertura vivente verso il Padre.

 

SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.

 

ENGLISH

“For Christ did not enter into a sanctuary made by hands, a copy of the true one, but heaven itself, that he might now appear before God on our behalf.” (Heb 9:24).

Christ himself said that “No one has gone up to heaven except the one who has come down from heaven, the Son of Man.” (Jn 3:13).

Thus, the era in which the human persond strove to ascend to God is definitively closed. Nevertheless humanity has clung to a fundamental heresy, namely, that in order to have a relationship with God, one must strive to ascend to Him. This may have seemed true at first, in the time of Moses, when God called him to the mountain where they spoke. But even then, it would never have occurred to Moses to think that he was the one ascending to heaven. It was clear to him that they were meeting, that is, that he was ascending and God was descending (cf. Ex 19:20).

But humanity’s understanding of our relationship with God is the area most exposed to temptation. From the third chapter of Genesis onwards, the human person is aware of a false suggestion within that he/she must do something to become like God. The construction of the Tower of Babel (cf. Gen 11), with its clamorous failure and the immense damage caused by the dispersion of the peoples, remains a cliché of false faith, based on our efforts to climb up to God.

But the opposite path is also poisoned by a temptation which equally achieves its goal: the temptaion not to climb, but to make sacrifices that justify our claim to worship God. In reality, the logic of these sacrifices is that of an exchange: we seek, with the quality of the gifts we offer, to compel God to go where we want him to go. But this god is what the Bible calls an “idol” (cf. Ex 32).

This clearly shows the absurdity of any temptation concerning God, even if it presents itself with all the trappings of a perfect religion.

With Jesus Christ and the Holy Spirit, the relationship between God and humanity changes definitively and radically: “God so loved the world that he gave his only Son, so that everyone who believes in him might not perish but might have eternal life.” (Jn 3:16).

This means that the primary and fundamental activity of the human person in relationship to God is to accept the gift. In fact, history shows that the most difficult activity is precisely that of acceptance. But here it is not simply a matter of accepting and that is all, as if one were to accept a gift and continue on one’s way carrying the gift received with oneself.

Accepting the Son of God made man gives us the power to become children of God (cf. Jn 1:12). Becoming a child happens by being begotten; but if we already exist, being begotten from above means dying to one existence and rising to newness of life (cf. Jn 3; Rom 6:3-5).

The newness of life consists in the fact that, once our existence founded on human nature has died, we discover ourselves enlivened by the breath of the Father; we find ourselves resurrected in the risen Son. It is precisely the Holy Spirit who grafts us into the dead and risen Christ and teaches us the filial relationship with God, whom we know intimately to the point of addressing Him as “Abba, Father” (cf. Rom 8:15). Then we grow in Christ Jesus. Our life is Christ (cf. Gal 2:20) and in Him we are even seated in the heavens (cf. Eph 2:6).

“Now you are Christ’s body” (1 Cor 12:27), that body which is the true temple (cf. Jn 2:21).

It is clear, then, that the difference with all other religions is total. Today, the Letter to the Hebrews says that “Christ did not enter into a sanctuary made by hands, a copy of the true one, but heaven itself” (Heb 9:24). In fact, when God commands Moses to build the sacred dwelling, he says to him: “See that you make (it) according to the pattern shown you on the mountain.” (Ex 25:40). This means that God did not take Moses to heaven to show him his dwelling, but presented him with a model, which had a fundamental message in its structure. It consisted of two tents, separated by a veil that was described in very significant colours. Before entering the second tent, God commands Moses to “make a variegated curtain of violet, purple and scarlet yarn and of fine linen twined.” (Ex 26:36). These are precisely the colours of flesh covered with tendons, of flesh with blood inside, and of flesh drained of blood.

Now, Christ himself says that neither flesh nor blood will enter the kingdom, because flesh and blood are marked by death (cf. 1 Cor 15:50; Jn 3:5-6). But in Christ, the situation of flesh and blood changes completely, to such an extent that his flesh is “for the life of the world” (Jn 6:51) and “Whoever eats my flesh and drinks my blood has eternal life, and I will raise him on the last day.” (Jn 6:54).

The Letter to the Hebrews tells us that with the sacrifice of his blood made once and for all, Christ entered the true sanctuary. However, He did not do so alone, like some kind of superhero: “brothers, since through the blood of Jesus we have confidence of entrance into the sanctuary by the new and living way he opened for us through the veil, that is, his flesh,” (Heb 10:19-20).

If before the veil closed the entrance, separating and forbidding, now the body of the risen Christ, into which we are grafted through baptism and the other sacraments, is the living and open way offering us free access to the Father’s house.

This happens at every liturgy. In Christ’s priesthood, we are brought before the Father. Access to heaven is open and free. It is Christ who came to bring us to where He is in glory with the Father.

Therefore, the horizon of spirituality, prayer and our work changes completely because everything is accomplished in a living openness to the Father.

 

SEEDS, the Aletti Centre’s column, is available every Wednesday.
Every week, in addition to the Sunday homily in audio format, an in-depth study of the readings from the Sunday or festive Eucharistic liturgy will be available on the LIPA website.

 

ESPAÑOL

“Pues bien, Cristo entró no en un santuario construido por hombres, imagen del auténtico, sino en el mismo cielo, para ponerse ante Dios, intercediendo por nosotros” (Heb 9,24).

Cristo mismo dijo que «nadie ha subido al cielo, sino el que bajó del cielo, el Hijo del hombre» (Jn 3,13).

Así pues, se cierra inmediatamente el capítulo en el que era el hombre quien se esforzaba por subir hacia Dios. Sin embargo, ha permanecido en la humanidad una herejía fundamental, según la cual, para relacionarse con Dios, es necesario esforzarse por ascender hacia Él. Esto podía parecer así al principio, en la época de Moisés, cuando Dios lo llamó al monte donde hablaron. Pero incluso entonces, a Moisés nunca se le habría ocurrido que era él quien ascendía al cielo. Para él estaba claro que se encontraban, es decir, que él subía y Dios bajaba (cf. Ex 19,20).

Ahora bien, la forma de entender la relación del hombre con Dios es precisamente el terreno más expuesto a la tentación. Desde el tercer capítulo del Génesis en adelante, existe en el hombre la falsa sugerencia de que hay que hacer algo para llegar a ser como Dios. La construcción de la torre de Babel (cf. Gn 11), con todo su clamoroso fracaso y el inmenso daño de la dispersión de los pueblos, sigue siendo un cliché de falsa fe, basado en nuestro esfuerzo por ascender hacia Dios.

Pero también el camino contrario está envenenado por la tentación, que alcanza igualmente su objetivo. En este caso, no somos nosotros los que ascendemos, sino que hacemos sacrificios que justifican que podamos decir que adoramos a Dios. En realidad, la lógica de estos sacrificios es la de un intercambio en el que queremos obligar a Dios con la calidad de los dones que le ofrecemos, para poder llevarlo a donde queremos. Pero este dios es lo que la Biblia llama «ídolo» (cf. Éx 32).

Esto deja clara la absurdidad de toda tentación con respecto a Dios, aunque se presente con todos los adornos de una religión perfecta.

Con Jesucristo y el Espíritu Santo, la relación entre Dios y el hombre cambia definitiva y radicalmente: «Dios amó tanto al mundo que dio a su Hijo único, para que todo el que cree en él no perezca, sino que tenga vida eterna» (Jn 3,16).

Entonces, la actividad primaria y fundamental que concierne al hombre con respecto a Dios es acoger el don. De hecho, la historia testimonia que la actividad más difícil es precisamente la acogida. Pero aquí no se trata simplemente de acoger y ya está, como si uno aceptara un regalo y continuara su camino llevando consigo el don recibido.

La acogida del Hijo de Dios hecho hombre da el poder de convertirse en hijos de Dios (cf. Jn 1,12). Ahora bien, convertirse en hijos se produce a través del ser engendrados. Pero, si ya existimos, ser engendrados desde lo alto significa morir a una existencia y resucitar a la novedad de la vida (cf. Jn 3; Rom 6,3-5).

Y la novedad de la vida consiste en el hecho de que, una vez muerta la existencia fundada en la naturaleza humana, nos descubrimos vivificados por el aliento del Padre, es decir, resucitados en el Hijo resucitado. Es precisamente el Espíritu Santo quien nos injerta en Cristo muerto y resucitado y nos enseña la relación filial con Dios, a quien conocemos íntimamente hasta el punto de dirigirnos a Él llamándole «abba, papá» (cf. Rom 8,15). Entonces crecemos en Cristo Jesús. Nuestra vida es Cristo (cf. Gál 2,20) y en Él estamos incluso sentados en los cielos (cf. Ef, 2,6).

«Ahora vosotros sois el cuerpo de Cristo» (1 Cor 12,27), ese cuerpo que es el verdadero templo (cf. Jn 2,21).

Queda claro, pues, que la diferencia con todas las demás religiones es total. Hoy, la Carta a los Hebreos dice que «Cristo no entró en un santuario hecho por manos humanas, figura del verdadero, sino en el cielo mismo» (Heb 9,24). De hecho, cuando Dios ordena a Moisés que construya la morada sagrada, le dice: «Mira y hazlo según el modelo que se te ha mostrado en el monte» (Ex 25,40). Esto significa que Dios no llevó a Moisés al cielo para mostrarle su morada, sino que le presentó un modelo, cuya estructura contenía un mensaje fundamental.

Se trataba de dos tiendas, separadas por un velo que se describía con colores muy significativos. Antes de entrar en la segunda tienda, Dios ordena a Moisés: «Harás un velo de púrpura violeta y púrpura roja, de escarlata y de lino fino torcido» (Éx 26,36). Estos son precisamente los colores tanto de la carne cubierta con tendones, como de la carne con sangre dentro, y de la carne desangrada.

Ahora bien, Cristo mismo dice que ni la carne ni la sangre entrarán en el reino, porque la carne y la sangre están marcadas por la muerte (cf. 1 Cor 15,50; Jn 3,5-6). Pero en Cristo cambia totalmente la situación de la carne y la sangre, hasta tal punto que su carne es «para la vida del mundo» (Jn 6,51) y «el que come mi carne y bebe mi sangre tiene vida eterna, y yo lo resucitaré en el último día» (Jn 6,54).

La carta a los Hebreos nos dice que Cristo, con el sacrificio de su sangre hecho de una vez por todas, entró en el verdadero santuario. Pero no solo, como una especie de superhéroe: «Hermanos, ya que tenemos plena libertad para entrar en el santuario por medio de la sangre de Jesús, vía nueva y viva que él inauguró para nosotros a través del velo, es decir, su carne» (Heb 10,19-20).

Si antes el velo separaba y prohibía, porque cerraba la entrada, ahora, en cambio, el cuerpo de Cristo resucitado, en el que somos injertados con el bautismo y los demás sacramentos, es el camino vivo y abierto que nos ofrece libre acceso a la casa del Padre.

Y esto ocurre en cada liturgia. En el sacerdocio de Cristo somos llevados ante el Padre. El acceso al cielo está abierto y es libre, y es Cristo quien ha venido para llevarnos allí donde Él está, en la gloria con el Padre.

Por lo tanto, cambia totalmente el horizonte de la espiritualidad, de la oración y de nuestra acción, porque todo se realiza en una apertura viva hacia el Padre.

 

SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.

 

SLOVENŠČINA

»Kristus namreč ni stopil v sveto, ki je narejeno z rokami in je podoba resničnega, ampak v sama nebesa, da zdaj za nas stoji pred Božjim obličjem« (Heb 9,24).

Kristus sam je rekel: »Nihče ni šel v nebesa, razen tistega, ki je prišel iz nebes, Sina človekovega« (Jn 3,13).

S tem naj bi se končalo obdobje, ko se je človek s svojim naporom skušal povzpeti k Bogu. Kljub temu pa je v človeštvu ostala temeljna herezija, da se je za odnos z Bogom, da bi se povzpeli k Njemu, treba truditi. To se je lahko tako zdelo na začetku, v Mojzesovem času, ko ga je Bog poklical na goro, kjer sta se pogovarjala. Pa tudi takrat Mojzesu nikoli ne bi prišlo na misel, da se je on povzpel v nebesa. Zanj je bilo jasno, da sta se srečevala – to je, da se je on povzpel in Bog spustil (prim. 2 Mz 19,20).

Danes pa je način razumevanja odnosa med človekom in Bogom pravzaprav področje, ki je najbolj izpostavljeno skušnjavi. Od tretjega poglavja Prve Mojzesove knjige dalje je v človeku lažna misel, da mora nekaj storiti, da bi postal kakor Bog. Gradnja babilonskega stolpa (prim. 1 Mz 11), s celotnim strahotnim neuspehom in ogromno škodo, ko so  se narodi razpršili, še vedno ostaja vzorec lažne vere, ki temelji na našem prizadevanju, da bi se povzpeli k Bogu.

Vendar je tudi nasprotna pot zastrupljena s skušnjavo, ki prav tako doseže svoj cilj. V tem primeru se ne povzpnemo, ampak se tukaj žrtvujemo, da bi mogli reči, da častimo Boga. V resnici pa bi radi z logiko izmenjave žrtev, ko mi darujemo Bogu, Njega prisilili, da bi šel, kamor mi hočemo. A takšnega boga Sveto pismo imenuje »malik« (prim. 2 Mz 32).

To jasno pokaže nesmiselnost vsake skušnjave v zvezi z Bogom, tudi če se ta kaže z vsemi značilnostmi popolne religije.

Z Jezusom Kristusom in Svetim Duhom se odnos med Bogom in človekom dokončno in radikalno spremeni: »Bog je namreč svet tako ljubil, da je dal svojega edinorojenega Sina, da bi se nihče, kdor vanj veruje, ne pogubil, ampak bi imel večno življenje« (Jn 3,16).

Torej je temeljno in prvo dejanje človeka do Boga sprejetje daru. Zgodovina pričuje, da je najtežje prav sprejemanje. Vendar tu ne gre le za to, da zgolj sprejmemo in gremo naprej kot da se ni nič zgodilo.

Sprejetje Božjega Sina, ki je postal človek, nam daje moč, da postanemo Božji otroci (prim. Jn 1,12). Otroci pa postanemo, ko smo rojeni. Ker pa že obstajamo, biti rojen od zgoraj pomeni umreti eni obliki obstoja in vstati v novost življenja (prim. Jn 3; Rim 6,3-5).

Novost življenja pa je v tem: ko smo umrli obstoju, ki je temeljil na človeški naravi, odkrijemo, da nas oživlja dih Očeta, da smo obujeni v vstalem Sinu. Prav Sveti Duh nas vcepi v Kristusa, ki je umrl in vstal, in nas uči sinovskega odnosa do Boga, ki ga poznamo tako intimno, da se nanj obračamo z besedami »aba, očka« (prim. Rim 8,15). Takrat rastemo v Jezusu Kristusu. Naše življenje je Kristus (prim. Gal 2,20) in v Njem smo celo posajeni v nebesih (prim. Ef 2,6).

»Vi pa ste Kristusovo telo« (1 Kor 12,27), to telo, ki je pravi tempelj (prim. Jn 2,21).

Tako je jasno, da je razlika v primerjavi z vsemi drugimi religijami popolna. V današnjem odlomku Pismo Hebrejcem pravi, da »Kristus namreč ni stopil v sveto, ki je narejeno z rokami in je podoba resničnega, ampak v sama nebesa« (Heb 9,24). Ko je Bog naročil Mojzesu, naj naredi sveti šotor in razne predmete v njem, mu je rekel: »Glej, da jih narediš po njihovem vzorcu, ki se ti je pokazal na gori« (2 Mz 25,40). To pomeni, da Bog ni peljal Mojzesa v nebesa in mu pokazal svoj dom, ampak mu je predstavil vzorec, ki je imel v svoji strukturi temeljno sporočilo. Šlo je za dva šotora, ločena z zaveso, opisano z zelo pomenljivimi barvami. Pred vhodom v drugi šotor Bog Mojzesu naroči: »Narêdi zaveso iz višnjevega in rdečega škrlata, karmezina in sukane tančice« (2 Mz 26,36). To so barve tako mesa, obdanega s kitami, kot mesa s krvjo, pa tudi mesa brez krvi.

Kristus sam pravi, da meso in kri ne bosta vstopila v Božje kraljestvo, ker sta zaznamovana s smrtjo (prim. 1 Kor 15,50; Jn 3,5-6). Toda v Kristusu se stanje mesa in krvi povsem spremeni, saj je njegovo meso »za življenje sveta« (Jn 6,51) in »kdor jé moje meso in pije mojo kri, ima večno življenje in jaz ga bom obudil poslednji dan« (Jn 6,54).

Pismo Hebrejcem nam pove, da je Kristus s svojo enkratno daritvijo krvi vstopil v pravo svetišče. Vendar ne sam, kot kakšen izjemen junak: »Bratje, ker imamo torej zaupanje, da vstopamo v sveto z Jezusovo krvjo po novi in živi poti, ki nam jo je utrl skozi zagrinjalo, to je skozi svoje meso« (Heb 10,19-20).

Če je nekoč zavesa ločevala in preprečevala dostop, saj je zapirala vhod, je zdaj telo Vstalega Kristusa, v katerega smo mi vcepljeni po krstu in drugih zakramentih, živa in odprta pot, ki nam daje prost dostop do Očetove hiše.

In to se zgodi pri vsakem bogoslužju. V Kristusovem duhovništvu smo popeljani pred Očeta. Dostop do nebes je odprt in prost, saj je Kristus prišel, da nas povede tja, kjer je On, v slavo z Očetom.

Tako se popolnoma spremeni obzorje duhovnosti, molitve in našega delovanja, saj je vse uresničeno v živi odprtosti do Očeta..

 

SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.

 

HRVATSKI

„Krist doista ne uđe u rukotvorenu Svetinju, protulik one istinske, nego u sámo nebo: da se sada pojavi pred licem Božjim za nas“ (Heb 9,24).

Sam Krist je rekao: „Nitko nije uzašao na nebo doli onaj koji siđe s neba, Sin Čovječji“ (Iv 3,13).

Time je trebalo završiti razdoblje u kojem je čovjek vlastitim naporima pokušavao uzići do Boga. Ipak, u čovječanstvu je ostala temeljna hereza da se za odnos s Bogom, za uzići k Njemu, treba truditi. Možda se tako činilo na početku, u Mojsijevo vrijeme, kad ga je Bog pozivao na goru gdje su razgovarali. A čak ni tada Mojsiju ne bi palo na pamet da je on uzišao na nebo. Bilo mu je jasno da su se susretali, odnosno da je on uzlazio, a da je Bog silazio (usp. Izl 19,20).

Danas je pak način shvaćanja odnosa između čovjeka i Boga zapravo područje koje je najizloženije kušnji. Od trećeg poglavlja knjige Postanka pa nadalje, u čovjeku je lažna misao da nešto mora učiniti kako bi postao poput Boga. Izgradnja babilonske kule (usp. Post 11), sa svojim strašnim  neuspjehom i ogromnom štetom, kad su se narodi raspršili, još uvijek ostaje uzor lažne vjere koja se temelji na našem nastojanju da uziđemo do Boga.

Međutim, i suprotan put je zatrovan kušnjom, koja isto tako postiže svoj cilj. U tom slučaju mi ne uzlazimo, nego se ovdje žrtvujemo da bismo mogli reći da se klanjamo Bogu. Zapravo, logika tih žrtava je razmjena u kojoj, kvalitetom darova koje mu prinosimo želimo prisiliti Boga da ide kamo mi hoćemo. Ali Biblija takvog boga naziva „idolom“ (usp. Izl 32).

To jasno pokazuje apsurdnost svake kušnje u odnosu na Boga, čak i ako se predstavlja sa svim karakteristikama savršene religije.

S Isusom Kristom i Duhom Svetim odnos između Boga i čovjeka se mijenja definitivno i radikalno: „Uistinu, Bog je tako ljubio svijet te je dao svoga Sina Jedinorođenca da nijedan koji u njega vjeruje ne propadne, nego da ima život vječni“ (Iv 3,16).

Stoga je temeljni i prvi čovjekov čin prema Bogu prihvaćanje dara. Naime, povijest pokazuje da je najteže upravo prihvaćanje. Međutim, ovdje se ne radi samo o tome da prihvatimo i nastavimo dalje kao da se ništa nije dogodilo.

Prihvaćanje Sina Božjega koji je postao čovjekom daje nam moć da postanemo djeca Božja (usp. Iv 1,12). Djeca postajemo kad se rodimo. Ali, ako već postojimo, roditi se odozgo znači umrijeti za jedan oblik postojanja i uskrsnuti u novost života (usp. Iv 3; Rim 6,3-5).

A novost života je ovo: umrijevši postojanju koje se temelji na ljudskoj naravi, otkrivamo da smo oživljeni dahom Očevim, da smo uskrsnuli u uskrslom Sinu. Upravo je Duh Sveti onaj koji nas ucjepljuje u Krista koji je umro i uskrsnuo, i uči nas sinovskom odnosu s Bogom, kojega poznajemo toliko prisno da mu se obraćamo riječima „Abbà! Tata!“ (usp. Rim 8,15). Tada rastemo u Isusu Kristu. Naš život je Krist (usp. Gal 2,20) i u Njemu smo čak posađeni na nebesima (usp. Ef 2,6).

„A vi ste tijelo Kristovo“ (1Kor 12,27), ono tijelo koje je pravi hram (usp. Iv 2,21).

Onda je jasno da je razlika u odnosu na sve druge religije potpuna. U današnjem odlomku, Poslanica Hebrejima kaže da „Krist doista ne uđe u rukotvorenu Svetinju, protulik one istinske, nego u sámo nebo: da se sada pojavi pred licem Božjim za nas“ (Heb 9,24). Naime, kad je Bog zapovjedio Mojsiju da načini sveti šator i razne predmete u njemu, rekao mu je: „Pazi! Načini ih prema uzorku koji ti je na brdu pokazan“ (Izl 25,40). To znači da Bog nije uzeo Mojsija na nebo i pokazao mu svoj dom, nego mu je pokazao uzorak koji je u svojoj strukturi imao temeljnu poruku. Bila su to dva šatora, odvojena zastorom koji je opisan vrlo značajnim bojama. Pred ulazom u drugi šator, Bog zapovijeda Mojsiju: ​​„A na ulazu u Šator napravi zastorak od ljubičastog, crvenog i tamnocrvenog prediva i prepredenog lana – vezom izvezen“ (Izl 26,36). To su boje mesa prekrivenog tetivama, mesa u kojem je krv i mesa bez krvi.

Sam Krist kaže da ni tijelo ni krv neće ući u kraljevstvo Božje, jer su obilježeni smrću (usp. 1Kor 15,50; Iv 3,5-6). Ali je u Kristu stanje tijela i krvi potpuno promijenjeno, jer je njegovo tijelo „za život svijeta“ (Iv 6,51) i „Tko blaguje tijelo moje i pije krv moju, ima život vječni; i ja ću ga uskrisiti u posljednji dan“ (Iv 6,54).

Poslanica Hebrejima nam govori da je Krist svojom jedinstvenom krvnom žrtvom ušao u pravu svetinju. Ali ne sam, kao neki izvanredni junak: „Imamo dakle, braćo, slobodan ulaz u Svetinju po krvi Isusovoj – put nov i živ što nam ga On otvori kroz zavjesu, to jest svoje tijelo“ (Heb 10,19-20).

Ako je nekada zastor odvajao i priječio pristup, jer je zatvarao ulaz, sada je tijelo uskrslog Krista, u koje smo ucijepljeni po krštenju i drugim sakramentima, živi i otvoreni put koji nam daje slobodan pristup kući Očevoj.

A to se događa na svakoj liturgiji. U Kristovom smo svećeništvu dovedeni pred Oca. Pristup nebu je otvoren i slobodan, jer je Krist došao da nas odvede tamo gdje je On, u slavi s Ocem.

Time se potpuno mijenja obzor duhovnosti, molitve i našeg djelovanja, jer se sve ostvaruje u živoj otvorenosti prema Ocu.

 

SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.

 

POLSKI

„Chrystus bowiem wszedł nie do świątyni, zbudowanej rękami ludzkimi, będącej odbiciem prawdziwej [świątyni], ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga” (Hbr 9,24).

Sam Chrystus powiedział, że „nikt nie wstąpił do nieba, oprócz Tego, który z nieba zstąpił – Syna Człowieczego” (J 3,13).

W ten sposób rozdział, w którym to człowiek starał się wznieść ku Bogu, został natychmiast zamknięty. Jednak w człowieku pozostała podstawowa herezja, że dla relacji z Bogiem konieczne jest dążenie do wznoszenia się ku Niemu. Mogło się tak wydawać na początku, w czasach Mojżesza, którego Bóg wezwał na górę, gdzie rozmawiali. Ale nawet wtedy Mojżeszowi nie przyszłoby na myśl, że to on wstępuje do nieba. Było dla niego jasne, że się spotykają, że on się wznosi, a Bóg zstępuje (por. Wj 19,20).

Sposób rozumienia relacji człowieka z Bogiem jest dokładnie tym terenem, który jest najbardziej narażony na pokusy. Począwszy od trzeciego rozdziału Księgi Rodzaju, w człowieku pojawia się fałszywa sugestia, że należy coś zrobić, aby stać się podobnym do Boga. Budowa wieży Babel (por. Rdz 11), z całą jej głośną porażką i ogromnymi szkodami związanymi z rozproszeniem narodów, pozostaje kliszą fałszywej wiary, opartej na tym, że robimy coś, aby wspiąć się w kierunku Boga.

Ale przeciwna ścieżka jest również zatruta pokusą, która w równym stopniu osiąga swój cel. W tym przypadku to nie my się wznosimy, ale składamy tutaj ofiary, które usprawiedliwiają naszą możność mówienia, że czcimy Boga. W rzeczywistości logika tych ofiar polega na wymianie, w której chcielibyśmy zobowiązać Boga jakością darów, które Mu ofiarujemy, abyśmy mogli zabrać Go tam, gdzie chcemy. Ale ten bóg jest tym, co Biblia nazywa „bożkiem” (por. Wj 32).

To jasno pokazuje absurdalność jakiejkolwiek pokusy w odniesieniu do Boga, nawet jeśli ma ona wszelkie pozory doskonałej religii.

Wraz z Jezusem Chrystusem i Duchem Świętym relacja między Bogiem a człowiekiem zmienia się definitywnie i radykalnie: „Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16).

Tak więc podstawową i fundamentalną czynnością, która dotyczy człowieka w relacji z Bogiem, jest przyjęcie daru. Rzeczywiście, historia świadczy o tym, że najtrudniejszą czynnością jest właśnie przyjmowanie. Nie chodzi tu jednak o zwykłe przyjęcie, tak jakbyśmy przyjmowali dar i szli dalej, niosąc ze sobą otrzymany dar.

Przyjęcie Syna Bożego, który stał się człowiekiem, daje moc, by stać się dziećmi Bożymi (por. J 1,12). Stanie się synami przychodzi przez bycie zrodzonym. Ale jeśli już istniejemy, bycie zrodzonym z góry oznacza umieranie jednej egzystencji i bycie wskrzeszonym do nowego życia (por. J 3; Rz 6,3-5).

A nowość życia polega na tym, że po śmierci egzystencji opartej na ludzkiej naturze odkrywamy siebie ożywionych tchnieniem Ojca, to znaczy zmartwychwstałych w zmartwychwstałym Synu. To właśnie Duch Święty wszczepia nas w Chrystusa umarłego i zmartwychwstałego i uczy nas synowskiej relacji do Boga, którego znamy do tego stopnia, że zwracamy się do Niego „abba, tato” (por. Rz 8,15). Następnie wzrastamy w Chrystusie Jezusie. Naszym życiem jest Chrystus (por. Ga 2,20) i w Nim zasiadamy nawet w niebie (por. Ef 2,6).

„Teraz wy jesteście ciałem Chrystusa” (1 Kor 12:27), tym ciałem, które jest prawdziwą świątynią (por. J 2:21).

Jest zatem jasne, że różnica w stosunku do wszystkich pozostałych religii jest całkowita. Dziś List do Hebrajczyków mówi, że „Chrystus nie wszedł do świątyni uczynionej rękami ludzkimi, będącej obrazem prawdziwej, lecz do samego nieba” (Hbr 9,24). W rzeczywistości, kiedy Bóg nakazuje Mojżeszowi zbudować święte mieszkanie, mówi mu: „Uważaj zaś pilnie, aby go wykonać według wzoru, jaki zobaczyłeś na górze” (Wj 25,40). Oznacza to, że Bóg nie zabrał Mojżesza do nieba, aby pokazać mu swoje mieszkanie, ale przedstawił mu model, który w swojej strukturze miał fundamentalne przesłanie.

Były to dwa namioty, oddzielone zasłoną, która została opisana w bardzo znaczących kolorach. Przed wejściem do drugiego namiotu Bóg nakazał Mojżeszowi: „Każesz też sporządzić zasłonę przy wejściu do przybytku z fioletowej i czerwonej purpury, z karmazynu i kręconego bisioru, wielobarwnie wyszywaną” (Wj 26,36). Są to dokładnie kolory zarówno ciała pokrytego ścięgnami, ciała z krwią, jak i ciała pozbawionego krwi.

Sam Chrystus mówi, że ani ciało, ani krew nie wejdą do królestwa, ponieważ ciało i krew są naznaczone śmiercią (por. 1 Kor 15,50; J 3,5-6). Ale w Chrystusie sytuacja ciała i krwi została całkowicie zmieniona, do tego stopnia, że Jego ciało jest „za życie świata” (J 6,51) i „kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (J 6,54).

List do Hebrajczyków mówi nam, że Chrystus, dzięki ofierze swojej krwi złożonej raz na zawsze, wszedł do prawdziwego sanktuarium. Ale nie sam, jak jakiś super bohater: „Mamy więc, bracia, pewność, iż wejdziemy do Miejsca Świętego przez krew Jezusa. On nam zapoczątkował drogę nową i żywą, przez zasłonę, to jest przez ciało swoje” (Hbr 10,19-20).

Jeśli kiedyś zasłona oddzielała i zakazywała, ponieważ zamykała wejście, tak teraz ciało zmartwychwstałego Chrystusa, w które jesteśmy wszczepieni przez chrzest i inne sakramenty, jest żywą i otwartą drogą, która oferuje nam swobodny dostęp do domu Ojca.

Dzieje się tak podczas każdej liturgii. W kapłaństwie Chrystusa jesteśmy przyprowadzani przed oblicze Ojca. Dostęp do nieba jest otwarty i wolny, i to Chrystus przyszedł, aby zabrać nas tam, gdzie jest On, w chwale z Ojcem.

W ten sposób całkowicie zmienia się horyzont duchowości, modlitwy i naszej pracy, ponieważ wszystko realizuje się w żywej otwartości na Ojca.

 

ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej