[SEMI] DOMENICA DI PASQUA (Anno C) 2

ITALIANO

“Fratelli, se dunque siete risorti con Cristo, cercate le cose di lassù, dove è Cristo, seduto alla destra di Dio; rivolgete il pensiero alle cose di lassù, non a quelle della terra” (Col 3,1-2).

La parola che Paolo usa è davvero forte: Se siete stati messi dritti in piedi insieme a Cristo, cioè con lui, che si trova dritto in piedi, ad esempio davanti alla sua tomba aperta e vuota, mentre parla con Maria di Magdala…

Il Padre infatti ci ha messi dritti in piedi con Cristo, che lui ha risuscitato (cf Ef 2,6).

Se siamo messi dritti in piedi e poi siamo messi con lui seduti in cielo (cf Ef 2,6), allora cerchiamo le cose che si trovano là, dove è Cristo in trono alla destra del Padre, e noi lì con lui.

Paolo ci dice anche di avere il pensiero rivolto “lassù”, dove siamo stati messi con Cristo risuscitato.

Come mai questo “lassù” nella nostra storia è diventato sempre più astratto, sempre più lontano, nell’aldilà, in una sfera ideale e, di fatto, non abitata?

Ma Paolo parla delle cose, non delle idee. E, se sono cose, sono molto concrete.

Come mai ci siamo accontentati solo di pensare alle idee del paradiso, cioè di riempire il pensiero di concetti o di immagini veramente fantasiose, che di sicuro non hanno nulla a che fare con la realtà di lassù?

Paolo mette in evidenza che i cristiani sono coloro che hanno passato con Cristo il Triduo pasquale e ora vivono da concittadini dei santi e i familiari di Dio (cf Ef 2,19).

Cristo nel suo passaggio pasquale diventa dimora di tutti quelli che lo hanno accolto (cf Gv 14,3).

Accogliendolo, si attraversa la porta della figliolanza (cf Gv 1,12), siamo figli nel Figlio (cf Gal 3,26).

Stando in Cristo, non esiste lontananza da Cristo, ed è davvero molto triste e sconcertante che per secoli abbiamo creato immagini di Cristo che risorge da solo, che di per sé non c’entrano niente con Gesù nostro Signore, morto e risorto.

Perciò non stupisce che una reale coscienza vissuta dai cristiani, morti e risorti con Cristo, sia praticamente del tutto assente. Cristo che risorge è sempre presentato assolutamente da solo, che si innalza uscendo dalla tomba per volare in aria.

Come è totalmente estranea al cattolicesimo moderno la discesa agli inferi di Cristo, nella sua risurrezione, così è totalmente aliena l’esperienza dell’eschaton.

Basta vedere le immagini della risurrezione e dell’eschaton nelle opere d’arte che riempiono le chiese negli ultimi secoli ed è subito evidente che non siamo più iniziati alla liturgia, soprattutto quando si tratta di immagini che vogliono far vedere i santi e il cielo.

Basta vivere una sola volta l’esperienza di essere coinvolti nella liturgia della santa eucaristia per avere l’esperienza di trovarsi nella Gerusalemme celeste, sulla piazza d’oro, portati dall’amore dell’Unigenito nella relazione della piena figliolanza con il Padre. E subito si constata che le immagini del paradiso e le omelie sul cielo sono spesso fantasie, una immaginazione pura e radicalmente fuorviante.

Perciò Paolo dice di rivolgere il pensiero là, cioè dove è Cristo.

Se il pensiero non parte dalla realtà vissuta, facilmente decolla nella sfera dell’astrattismo.

Se il pensiero non ha le radici nell’agape, certamente è fuorviante, perché la mente umana si compie solo in Cristo (cf 1Cor 2,16). E questo “in Cristo” vuol dire in una relazione vivificante, sulla base della quale chi pensa vive in Cristo nello Spirito Santo, il Signore che dà la vita, versando in noi l’amore del Padre.

Il problema è infatti l’unità del pensiero insieme a tutto il resto della persona che pensa.

Avere “il pensiero di Cristo” significa che il nostro pensiero ha un fondamento, che ci troviamo nell’agape di Cristo, e per questo Cristo stesso ci inabita.

Il pensiero cerca di contemplare ciò che è di Cristo, cioè la vita come agape, come comunione del Padre e dello Spirito Santo.

È lo Spirito Santo che muove il pensiero verso ciò che è Cristo in comunione con il Padre e nel suo corpo, con i fratelli e le sorelle.

Il modo di pensare di un cristiano è segnato da quella realtà quando Dio sarà tutto in tutti (cf 1Cor 15,28).

Pensare le cose di lassù vuol dire sperimentare che fare una cosa al più piccolo dei fratelli è già vivere il compimento finale e definitivo. Fare un gesto d’amore a uno tra i più piccoli è farlo a Cristo (cf Mt 25,40).

Pensare come l’amore di figli donato dal Padre, nello Spirito Santo, trasfigura la nostra realtà umana in una realtà che non viene più corrotta e distrutta da nessun male.

Prendere con amore una realtà del creato e viverla nell’amore con gli altri vuol dire vivere un ethos eucaristico e spostare le cose di questa terra nella Gerusalemme celeste che si sta adornando come la Sposa che scende all’incontro del suo Amato.

La bellezza è l’amore realizzato, ripeteva il martire Pavel Florenskij. Infatti il corpo umano di Cristo fu vissuto integralmente nell’amore, perciò è passato nella gloria del Padre.

In questa vita, il frutto della terra e del nostro lavoro, offerto con amore e reso un dono perfetto per la discesa dello Spirito Santo, diventa parte della bellezza della Sposa dell’Agnello.

Quando viviamo questo, noi cristiani frequentiamo l’eschaton, l’eschaton ci è familiare come luogo della nostra definitiva dimora, ossia i “cieli nuovi e la terra nuova”, il corpo risorto del nostro Signore Gesù Cristo.

Noi siamo già morti a quella vita che già si prosciuga verso la morte e siamo già resi partecipi in Cristo risorto della vita senza tramonto.

I nostri occhi si stanno già abituando ad una luce che viene dal di dentro e che ci fa vedere come le cose vorrebbero essere vissute per non essere corrotte dalla distruzione e cadere nell’oblio della morte.

Tutta la terra ci supplica di essere salvata da noi, perché figli nel Figlio (Rm 8,21).

Questa luce ci fa vedere come prendere le cose con amore per renderle partecipi della vita che è comunione.

La seconda lettura della liturgia della domenica di Pasqua ci ricorda ciò che viviamo liturgicamente, ossia che siamo custoditi in Cristo risorto, che è pieno di abitazioni e che possiamo stare in Lui così solo perché siamo già risorti.

In Cristo risorto non c’è niente che ancora appartenga a questo mondo, ma stando radicati in Cristo risorto siamo odiati da questo mondo.

“Se foste del mondo, il mondo amerebbe ciò che è suo; poiché invece non siete del mondo, ma vi ho scelti io dal mondo, per questo il mondo vi odia” (Gv 15,19).

La Pasqua manifesta il modo di pensare dei cristiani, manifesta la prospettiva che caratterizza quelli che in Cristo attendono la sua manifestazione nella gloria. Chi non ha una mente pasquale non appartiene a Cristo da risorto, ma ha ancora un piede in questo mondo.

E anche chi attende la manifestazione di Cristo nella sua gloria, aspetta la manifestazione nella quale di nuovo Cristo non sarà da solo, ma con tutti quelli che hanno vissuto la vita che è Lui.

Si manifesterà Cristo, “vostra vita”.

 

SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.

 

ENGLISH

“If then you were raised with Christ, seek what is above, where Christ is seated at the right hand of God.  Think of what is above, not of what is on earth.” (Col 3,1-2).

Paul uses a strong word: If you have been put upright and on your feet together with Christ, who, for example, is upright and on his feet before the open and empty tomb while he speaks to Mary Magdalen.

The Father has in fact raised us up with Christ and seated us with him in the heavenly realms (cf. Eph 2:6).

If we have been raised up with him and are now seated with him in the heavenly realms (cf. Eph 2:6), let us then focus on what is happening there, where Christ is seated at the right hand of the Father, and where we will be with him.

Paul also tells us to have our thoughts directed “up there”, where we have been placed with the risen Christ.

How is it that, throughout our history, this “up there” has become increasingly abstract, increasingly distant, in the afterlife, in a realm that is ideological and uninhabited?

But Paul talks about things, not ideas. And if they are things, they are very concrete.

Why have we been content to think only about the ideas of paradise, that is, to fill our thoughts with truly imaginative concepts or images that certainly have nothing to do with the reality “up there”?

Paul emphasises that Christians are those who have spent the Easter Triduum with Christ and now live as fellow citizens with the saints and members of the household of God (cf. Eph 2:19).

Christ, in his Paschal / Easter passover, becomes the dwelling place of all those who have welcomed him (cf. Jn 14:3).

By welcoming him, we pass through the door of sonship (cf. Jn 1:12), we are children in the Son (cf. Gal 3:26).

By being in Christ, there is no distance from Christ. It is truly very sad and disconcerting that for centuries we have created images of Christ rising alone, which in themselves have nothing to do with Jesus our Lord, who died and rose again.

Therefore it is not surprising that a lived awareness experienced by Christians of having died and risen again with Christ is almost completely absent. The resurrected Christ is always presented absolutely alone, rising up from the tomb, flying into the air.

Just as the descent of Christ into hell, at his resurrection, is totally foreign to modern Catholicism, so too is the experience of the eschaton.

One only has to look at the images of the resurrection and the eschaton in the works of art that have filled churches over the last few centuries, especially images that show the saints and heaven, and it becomes immediately evident that we are no longer initiated into the liturgy.

It is enough just once to experience being involved in the liturgy of the Holy Eucharist, to have the experience of finding oneself in the heavenly Jerusalem, in the golden square, carried by the love of the Only Begotten in the relationship of full sonship with the Father. We immediately realise that images of paradise and homilies about heaven are often fantasies, pure imagination and radically misleading.

This is why Paul says to direct our thoughts there, that is, to where Christ is.

If our thoughts do not begin in our lived reality, they can easily take off into the sphere of abstraction.

If thought does not have its roots in agape, it is certainly misleading, because the human mind is fulfilled only in Christ (cf. 1 Cor 2:16). And this “in Christ” means in a life-giving relationship, on the basis of which the thinker lives in Christ by the Holy Spirit, the Lord who gives life, pouring into us the love of the Father (cf. Rom 5:5).

The problem is, in fact, the unity of thought together with everything else about the person who thinks.

Having “the mind of Christ” means that our thought has a foundation, that we find ourselves in the agape of Christ, and for this reason Christ himself dwells in us.

The mind tries to contemplate what is of Christ, that is, life as agape, as communion of the Father and the Holy Spirit.

It is the Holy Spirit that moves thought towards what Christ is in communion with the Father and in his body, with his brothers and sisters.

The way of thinking a Christian is marked by that reality when God will be all in all (cf. 1 Cor 15:28).

To think about things from above means to experience that doing something for the least of our brothers is already to live the final and definitive fulfilment. To offer a gesture of love for one of the least is to do it for Christ (cf. Mt 25:40).

To think about things from above means to think of how the love of children given by the Father, in the Holy Spirit, transfigures our human reality into a reality that is no longer corrupted and destroyed by any evil.

To lovingly take in a created reality and live it in love with others means to live a Eucharistic ethos; to move the things of this earth to the heavenly Jerusalem that is adorning itself like the Bride who descends to meet her Beloved.

The martyr Pavel Florensky used to say beauty is the realisation of love. In fact, the human body of Christ was lived entirely in love, and therefore passed into the glory of the Father.

In this life, the fruit of the earth and of our labour, offered with love and made a perfect gift for the descent of the Holy Spirit, becomes part of the beauty of the Bride of the Lamb.

When we Christians live this way, we frequent the eschaton; the eschaton becomes familiar to us as the place of our definitive dwelling, that is, the “new heavens and the new earth”, the risen body of our Lord Jesus Christ.

We have already died to that life that is fast drawing toward its end; we have already been made participants in the risen Christ of life that never sets.

Our eyes are already becoming accustomed to a light that comes from within and that makes us see how things should be lived so as not to be corrupted by destruction nor fall into the oblivion of death.

The whole earth begs to be saved by us, because we are children in the Son (cf. Rom 8:21).

This light makes us see how to lovingly receive all things in order to make them share in the life that is communion.

The second reading from the liturgy of Easter Sunday reminds us of what we are living liturgically, namely that we are sheltered in the risen Christ, who is overflowing with dwellings, and that we are able to dwell in Him because we are already risen.

In the risen Christ there is nothing that still belongs to this world, but by being rooted in the risen Christ we are hated by this world.

“If you belonged to the world, the world would love its own; but because you do not belong to the world, and I have chosen you out of the world, the world hates you.” (Jn 15:19).

Easter manifests the way Christians think, it manifests the perspective that characterises those who, in Christ, await His manifestation in glory. Those who do not have an Easter (Paschal) mind do not belong to the risen Christ, but still have one foot in this world.

And those who await the manifestation of Christ in his glory also await the manifestation in which Christ will not be alone but will be with all those who have lived the life that is Him.

Christ, “your life”, will be manifested.

 

SEEDS, the Aletti Centre’s column, is available every Wednesday.
Every week, in addition to the Sunday homily in audio format, an in-depth study of the readings from the Sunday or festive Eucharistic liturgy will be available on the LIPA website.

 

ESPAÑOL

«Hermanos, si habéis resucitado con Cristo, buscad las cosas de arriba, donde está Cristo sentado a la diestra de Dios; dirigid vuestros pensamientos a las cosas de arriba, no a las de la tierra» (Col 3,1-2). La palabra que emplea Pablo es realmente fuerte: Si habéis sido puestos en pie con Cristo, es decir, con Él, que está en pie, por ejemplo ante su sepulcro abierto y vacío, mientras habla con María Magdalena… Porque el Padre nos ha puesto en pie con Cristo, a quien resucitó (cf. Ef 2,6).

Si estamos en la rectitud y sentados con Él en el cielo (cf. Ef 2,6), entonces buscamos las cosas que están allí, donde Cristo está entronizado a la derecha del Padre, y nosotros estamos allí con Él. Pablo también nos dice que tengamos nuestros pensamientos puestos «allá arriba», donde estamos colocados con Cristo resucitado.

¿Cómo es posible que ese «allá arriba» de nuestra historia se haya hecho cada vez más abstracto, cada vez más lejano, en el más allá, en una esfera ideal y, de hecho, deshabitada?

Pero Pablo habla de cosas, no de ideas. Y, si son cosas, son muy concretas. ¿Cómo es posible que nos hayamos contentado con pensar sólo en las ideas del cielo, es decir, con llenar nuestro pensamiento de conceptos o de imágenes verdaderamente fantasiosas, que ciertamente no tienen nada que ver con la realidad de allá arriba?

Pablo subraya que los cristianos son los que han pasado el triduo pascual con Cristo y viven ahora como conciudadanos de los santos y miembros de la familia de Dios (cf. Ef 2,19).

Cristo, en su paso pascual, se convierte en morada de todos los que le han acogido (cf. Jn 14,3). Acogiéndolo, atravesamos la puerta de la filiación (cf. Jn 1,12), somos hijos en el Hijo (cf. Ga 3,26).

Estando en Cristo, no hay distanciamiento de Cristo, y de hecho es muy triste y desconcertante que durante siglos hayamos creado imágenes de Cristo resucitando solo, que en sí mismas no tienen nada que ver con Jesús nuestro Señor, muerto y resucitado.

Por eso no es de extrañar que la conciencia real que experimentan los cristianos, muertos y resucitados con Cristo, esté prácticamente ausente por completo. El Cristo que resucita se presenta siempre absolutamente solo, levantándose de la tumba para volar por los aires.

Del mismo modo que el descenso de Cristo a los infiernos en su resurrección es totalmente ajeno al catolicismo moderno, también lo es la experiencia del eschaton.

Basta con ver las imágenes de la resurrección y del eschaton en las obras de arte que han llenado las iglesias en los últimos siglos para darse cuenta inmediatamente de que ya no estamos iniciados en la liturgia, sobre todo cuando se trata de imágenes que pretenden mostrar a los santos y el cielo.

Basta experimentar una sola vez la participación en la liturgia de la Sagrada Eucaristía para tener la experiencia de estar en la Jerusalén celestial, en la Plaza de Oro, llevados por el amor del Unigénito en la relación de filiación plena con el Padre. E inmediatamente vemos que las imágenes del cielo y las homilías sobre el cielo son a menudo fantasías, pura imaginación radicalmente engañosa.

Por eso Pablo dice que dirijamos allí nuestros pensamientos, que es donde está Cristo. Si el pensamiento no parte de la realidad vivida, fácilmente se adentra en la esfera del abstraccionismo. Si el pensamiento no está enraizado en el ágape, es ciertamente engañoso, porque la mente humana sólo se realiza en Cristo (cf. 1 Co 2,16). Y este «en Cristo» significa en una relación vivificante, a partir de la cual el pensador vive en Cristo en el Espíritu Santo, el Señor que da la vida, derramando en nosotros el amor del Padre.

 

El problema es, de hecho, la unidad del pensamiento junto con todo lo demás en la persona pensante. Tener «el pensamiento de Cristo» significa que nuestro pensamiento tiene un fundamento, que estamos en el ágape de Cristo, y por ello Cristo mismo habita en nosotros. El pensamiento busca contemplar lo que es de Cristo, es decir, la vida como ágape, como comunión del Padre y del Espíritu Santo.

Es el Espíritu Santo quien mueve el pensamiento hacia lo que es Cristo en comunión con el Padre y en su cuerpo, con sus hermanos y hermanas. El pensamiento del cristiano está marcado por esa realidad en la que Dios será todo en todos (cf. 1 Co 15,28).

Pensar las cosas allá arriba es experimentar que hacer una cosa al más pequeño de los hermanos es ya experimentar el cumplimiento final y definitivo. Hacer un gesto de amor a uno de los más pequeños es hacérselo a Cristo (cf Mt 25,40).

Pensar cómo el amor de hijos dado por el Padre, en el Espíritu Santo, transfigura nuestra realidad humana en una realidad que ya no está corrompida y destruida por ningún mal.

Tomar con amor una realidad de creación y vivirla en el amor a los demás significa vivir un ethos eucarístico y trasladar las cosas de esta tierra a la Jerusalén celestial que se engalana como la Esposa que baja al encuentro de su Amado.

La belleza es el amor realizado, repetía el mártir Pavel Florensky. De hecho, el cuerpo humano de Cristo fue vivido íntegramente en el amor, por lo que pasó a la gloria del Padre.

En esta vida, el fruto de la tierra y de nuestro trabajo, ofrecido con amor y convertido en don perfecto por el descenso del Espíritu Santo, pasa a formar parte de la belleza de la Esposa del Cordero.

Cuando vivimos esto, los cristianos asistimos al eschaton, el eschaton que nos es familiar como el lugar de nuestra morada final, es decir, los «cielos nuevos y la tierra nueva», el cuerpo resucitado de nuestro Señor Jesucristo.

Ya estamos muertos a esa vida que ya se seca en la muerte y ya somos hechos partícipes en Cristo resucitado de la vida sin ocaso.

Nuestros ojos ya se están acostumbrando a una luz que viene de dentro y nos hace ver cómo quisiéramos vivir las cosas para no ser corrompidos por la destrucción y caer en el olvido de la muerte.

Toda la tierra pide ser salvada por nosotros, porque somos hijos en el Hijo (Rm 8,21).

Esta luz nos hace ver cómo tomar las cosas con amor para hacerlas parte de la vida que es comunión.

La segunda lectura de la liturgia del domingo de Pascua nos recuerda lo que vivimos litúrgicamente, a saber, que nos mantenemos en Cristo resucitado, que está lleno de morada, y que sólo podemos estar en él de este modo porque ya hemos resucitado.

En Cristo resucitado no hay nada que pertenezca todavía a este mundo, pero al estar arraigados en Cristo resucitado somos odiados por este mundo.

«Si fuerais del mundo, el mundo amaría lo suyo; pero como no sois del mundo, sino que yo os he elegido del mundo, por eso el mundo os odia» (Jn 15,19).

La Pascua manifiesta la manera de pensar de los cristianos, manifiesta la perspectiva que caracteriza a los que en Cristo esperan su manifestación en la gloria. Los que no tienen mentalidad pascual no pertenecen a Cristo resucitado, sino que siguen teniendo un pie en este mundo.

Y los que esperan la manifestación de Cristo en su gloria esperan también la manifestación en la que de nuevo Cristo no estará solo, sino con todos los que han vivido la vida que es Él.

Cristo, «vuestra vida», se manifestará.

 

SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.

 

SLOVENŠČINA

»Če ste torej vstali s Kristusom, iščite to, kar je zgoraj, kjer je Kristus, sedeč na Božji desnici. Mislite na to, kar je zgoraj, ne na to, kar je na zemlji« (Kol 3,1-2).

Beseda, ki jo uporablja Pavel, je res močna: Če ste bili s Kristusom postavljeni pokonci, torej z Njim, ki stoji zravnan, na primer pred svojim odprtim in praznim grobom, medtem ko govori z Marijo iz Magdale …

Oče nas je namreč postavil pokonci s Kristusom, ki ga je obudil od mrtvih (prim. Ef 2,6).

Če smo postavljeni pokonci in nato z Njim posajeni v nebesih (prim. Ef 2,6), potem iščimo to, kar je zgoraj, kjer je Kristus, sedeč na Božji desnici – in mi z Njim.

Pavel nam tudi pravi, naj imamo misli usmerjene »navzgor«, tja, kamor smo postavljeni z Vstalim Kristusom.

Kako to, da je ta »zgoraj« v naši zgodovini postal nekaj vedno bolj abstraktnega, oddaljenega, nekje v onstranstvu, na nekem idealnem, a dejansko nenaseljenem področju?

A Pavel govori o stvareh, ne o idejah. In če gre za stvari, potem so zelo konkretne.

Kako to, da smo se zadovoljili zgolj z razmišljanjem o idejah nebes, to je s polnjenjem misli s pojmi ali domišljijskimi podobami, ki zagotovo nimajo nič skupnega z resničnostjo zgoraj?

Pavel poudarja, da so kristjani tisti, ki so s Kristusom prešli velikonočno tridnevje in sedaj živijo kot sodržavljani svetih in domačini pri Bogu (prim. Ef 2,19).

Kristus v svojem velikonočnem prehodu postane dom za vse, ki so ga sprejeli (prim. Jn 14,3).

Ko ga sprejmemo, stopimo skozi vrata Božjega otroštva (prim. Jn 1,12), smo sinovi in hčere v Sinu (prim. Gal 3,26).

Če smo v Kristusu, ne obstaja več oddaljenost od Njega – in to, da smo stoletja ustvarjali podobe Kristusa, ki vstaja sam, je res žalostno in zavajajoče. Take podobe nimajo nič skupnega z Jezusom, našim Gospodom, ki je umrl in vstal.

Zato ne preseneča, da je med kristjani skoraj odsotna zavest, da smo umrli in vstali s Kristusom. Kristus, ki vstaja, je skoraj vedno prikazan popolnoma sam, kako se dviga iz groba in leti proti nebu.

Tako kot je Kristusov spust v podzemlje v njegovi vstajenjski skrivnosti povsem tuj sodobnemu katolicizmu, je prav tako tuja izkušnja eshatona.

Dovolj je, da pogledamo umetniške upodobitve vstajenja in eshatona v cerkvah zadnjih stoletij, in nam je takoj jasno, da nismo več uvajani v liturgijo, še posebej, ko gre za podobe svetnikov in nebes.

Dovolj je, da vsaj enkrat doživimo bogoslužje svete evharistije kot osebno izkušnjo – in že se znajdemo v nebeškem Jeruzalemu, na zlatem trgu, kjer nas ljubezen Edinorojenega vodi v polno sinovsko občestvo z Očetom. In takoj vidimo, da so podobe nebes in pridige o nebesih pogosto domišljijske, čista in radikalno zavajajoča domišljija.

Zato Pavel pravi, naj svoje misli usmerimo tja, kjer je Kristus.

Če misel ne izhaja iz resničnega doživetja, hitro odleti v področje abstrakcije.

Če misel ni ukoreninjena v zastonjski ljubezni (agapē), je zagotovo zavajajoča – kajti človeški um se dopolni le v Kristusu (prim. 1 Kor 2,16). In »v Kristusu« pomeni: v življenjski povezanosti, na podlagi katere človek, ki misli, živi v Kristusu, v Svetem Duhu, Gospodu, ki daje življenje in vliva v nas Očetovo ljubezen.

Problem je torej v enosti mišljenja s celotno osebo, ki razmišlja.

Imeti »Kristusovo misel« pomeni, da ima naše mišljenje temelj, da smo v Kristusovi zastonjski ljubezni, in zato Kristus sam prebiva v nas.

Misel skuša zreti to, kar je Kristusovo, torej življenje kot zastonjsko ljubezen, kot občestvo Očeta in Svetega Duha.

Sveti Duh usmerja misel k temu, kar je Kristus v občestvu z Očetom in v njegovem telesu, z brati in sestrami.

Način razmišljanja kristjana je zaznamovan s tisto resničnostjo, ko bo Bog vse v vseh (prim. 1 Kor 15,28).

Razmišljati o stvareh zgoraj pomeni izkušati, da že z dejanjem ljubezni do najmanjšega izmed bratov živimo končno in dokončno dopolnitev. Storiti dejanje ljubezni enemu izmed najmanjših pomeni storiti to Kristusu (prim. Mt 25,40).

Misliti, kako ljubezen, ki jo Oče v Svetem Duhu podarja ljubljenim otrokom, spreminja našo človeško stvarnost v nekaj, kar nobeno zlo ne bo več pokvarilo ali uničilo.

Z ljubeznijo vzeti katero koli stvar tega stvarstva in jo živeti v ljubezni z drugimi, pomeni živeti evharistično in prenesti stvari tega sveta v nebeški Jeruzalem, ki se pripravlja kot Nevesta, ki se spušča naproti svojemu Ljubljenemu.

Lepota je uresničena ljubezen, je ponavljal mučenec Pavel Florenski. Kristus je namreč svoje človeško telo v celoti živel v ljubezni, zato je bilo povzdignjeno v Očetovo slavo.

V tem življenju sad zemlje in našega dela, ki je darovan v ljubezni in po spustu Svetega Duha preoblikovan v popolno daritev, postaja del lepote Jagnjetove Neveste.

Ko kristjani to živimo, prihajamo v eshaton. Eshaton nam je domač kot kraj naše dokončne domovine, to je »novih nebes in nove zemlje«, vstalega telesa našega Gospoda Jezusa Kristusa.

Mi smo že umrli življenju, ki usiha proti smrti, in smo v Vstalem Kristusu že deležni življenja brez zatona.

Naše oči se že navajajo na svetlobo, ki prihaja iz notranjosti in nam pomaga videti, kako naj bi živeli stvari, da se ne bi pokvarile in bile izbrisane v pozabo smrti.

Vsa zemlja nas prosi, naj jo rešimo, ker smo sinovi v Sinu (prim. Rim 8,21).

Ta luč nam pokaže, kako naj jemljemo stvari z ljubeznijo in jih naredimo deležne življenja, ki je občestvo.

Drugo berilo bogoslužja velikonočne nedelje nas spominja na to, kar živimo bogoslužno: da smo shranjeni v Vstalem Kristusu, ki ima mnogo bivališč, in da smo v Njem lahko le zato, ker smo že vstali od mrtvih.

V vstalem Kristusu ni ničesar več, kar bi pripadalo temu svetu. Toda, ker smo zakoreninjeni v Kristusu, nas ta svet sovraži.

»Če bi bili od sveta, bi vas svet ljubil kot svoje; ker pa niste od sveta, ampak sem vas jaz odbral od sveta, zato vas svet sovraži« (Jn 15,19).

Velika noč razodeva način razmišljanja kristjanov, razodeva pogled tistih, ki v Kristusu pričakujejo njegovo razodetje v slavi. Kdor nima velikonočnega mišljenja, ne pripada Kristusu kot vstali od mrtvih, ampak je z eno nogo še vedno v tem svetu.

Tisti, ki čakajo na razodetje Kristusa v slavi, čakajo na razodetje, v katerem Kristus ne bo več sam, ampak z vsemi, ki so živeli življenje, ki je On.

Razodel se bo Kristus, »vaše življenje«.

 

SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.

 

HRVATSKI

„Ako ste suuskrsli s Kristom, tražite što je gore, gdje Krist sjedi zdesna Bogu! Za onim gore težite, ne za zemaljskim!“ (Kol 3,1-2).

Riječ koju Pavao koristi doista je snažna: Ako ste postavljeni uspravno zajedno s Kristom, to jest s Njime koji stoji uspravno, na primjer pred svojim otvorenim i praznim grobom, dok govori s Marijom Magdalenom…

Otac nas je naime postavio uspravno s Kristom kojega je on uskrisio od mrtvih (usp. Ef 2,6).

Ako smo postavljeni uspravno i potom s Njime posađeni na nebesima (usp. Ef 2,6), onda težimo za onim što je gore, gdje je Krist na prijestolju zdesna Ocu – i mi s Njim.

Pavao nam također govori da mislimo o onome što je „gore“, gdje smo posađeni s uskrslim Kristom.

Kako to da je to „gore“ u našoj povijesti postalo sve apstraktnije, sve udaljenije, negdje u onostranosti, u nekom idealnom, a zapravo nenaseljenom području?

Ali Pavao govori o stvarima, a ne o idejama. A kad su stvari u pitanju, one su vrlo konkretne.

Kako to da smo se zadovoljili samo razmišljanjem o idejama neba, odnosno ispunjavanjem svojih misli pojmovima ili maštovitim slikama, koje zasigurno nemaju nikakve veze sa stvarnošću onoga što je gore?

Pavao naglašava da su kršćani oni koji su s Kristom prošli Pashalnono trodnevlje i sada žive kao sugrađani svetih i ukućani Božji (usp. Ef 2,19).

Krist u svom pashalnom prijelazu postaje stan svima koji su ga prihvatili (usp. Iv 14,3).

Prihvaćajući ga, ulazimo kroz vrata Božjeg sinovstva (usp. Iv 1,12), sinovi smo i kćeri u Sinu (usp. Gal 3,26).

Ako smo u Kristu, nema udaljenosti od Njega – a činjenica da smo stoljećima stvarali slike Krista koji sâm uskrsava, doista je tužna i obmanjujuća.

Stoga ne čudi što među kršćanima gotovo da i nema svijesti da smo umrli i uskrsnuli s Kristom. Krist koji uskrsava gotovo je uvijek prikazan potpuno sam, kako ustaje iz groba i leti prema nebu.

Kao što je Kristov silazak nad pakao u njegovom otajstvu uskrsnuća potpuno stran suvremenom katolicizmu, tako mu je i iskustvo eshatona potpuno strano.

Dovoljno je samo pogledati umjetničke prikaze uskrsnuća i eshatona u crkvama posljednjih stoljeća i odmah nam je jasno da nas više ne uvode u liturgiju, pogotovo kada je riječ o slikama svetaca i neba.

Dovoljno je barem jednom doživjeti liturgiju svete Euharistije kao osobno iskustvo – i već se nalazimo u nebeskom Jeruzalemu, na zlatnom trgu, gdje nas ljubav Jedinorođenca vodi u potpuno sinovsko zajedništvo s Ocem. I odmah uočavamo da su slike raja i propovijedi o nebu često maštarije, čista i radikalno varljiva mašta.

Stoga Pavao kaže da usmjerimo svoje misli tamo gdje je Krist.

Ako misao ne polazi iz stvarnog iskustva, brzo odleti u područje apstrakcije.

Ako misao nije ukorijenjena u besplatnoj ljubavi (agapē), ona je zasigurno zavaravajuća, jer se ljudski um ispunja samo u Kristu (usp. 1Kor 2,16). A to „u Kristu“ znači: u životvornom odnosu, na temelju kojeg čovjek koji misli živi u Kristu, u Duhu Svetome, Gospodinu koji daje život i ulijeva u nas Očevu ljubav.

Problem je dakle u jedinstvu misli s cjelokupnom osobom koja razmišlja.

Imati „misao Kristovu“ znači da naše razmišljanje ima temelj, da se nalazimo u Kristovoj besplatnoj ljubavi, i stoga sam Krist prebiva u nama.

Misao nastoji motriti ono što je Kristovo, odnosno život kao besplatnu ljubav, kao zajedništvo Oca i Duha Svetoga.

Duh Sveti usmjerava um na ono što je Krist u zajedništvu s Ocem i u svom tijelu, s braćom i sestrama.

Način razmišljanja kršćanina obilježen je onom stvarnošću kada će Bog biti sve u svemu (usp. 1Kor 15,28).

Razmišljati o onome što je gore znači doživjeti da dobro učinjeno najmanjem od braće jest već življenje konačnog i definitivnog ispunjenja. Učiniti gestu ljubavi jednome od najmanjih znači učiniti to Kristu (usp. Mt 25,40).

Razmišljati o tome kako ljubav koju Otac u Duhu Svetom daruje svojoj ljubljenoj djeci preobražava našu ljudsku stvarnost u nešto što nikakvo zlo nikada više neće pokvariti ili uništiti.

S ljubavlju uzeti bilo što od ovoga stvorenja i živjeti to u ljubavi s drugima znači živjeti euharistijski i prenijeti stvari ovoga svijeta u nebeski Jeruzalem koji se urešava poput Zaručnice koja silazi u susret svome Ljubljenome.

Ljepota je ostvarena ljubav, ponavljao je mučenik Pavel Florenskij. Naime, Krist je svoje ljudsko tijelo u potpunosti živio u ljubavi, i stoga je ono uzvišeno u Očevu slavu.

U ovom životu, plod zemlje i našeg rada, prinesen s ljubavlju i po silasku Duha Svetoga pretvoren u savršen dar, postaje dio ljepote Jaganjčeve Zaručnice.

Kada mi kršćani to živimo, posjećujemo eshaton. Eshaton nam je familijaran kao mjesto naše konačne domovine, to jest „novo nebo i nova zemlja“, uskrslo tijelo našega Gospodina Isusa Krista.

Već smo umrli životu koji vene prema smrti, a u uskrslom Kristu već smo dionici života bez zalaska.

Naše se oči već navikavaju na svjetlo koje dolazi iznutra i pomaže nam da vidimo kako stvari treba živjeti pa da se ne pokvare i ne padnu u zaborav smrti.

Cijela zemlja nas moli da je spasimo, jer smo sinovi u Sinu (Rim 8,21).

To svjetlo nam pokazuje kako stvari uzimati s ljubavlju i učiniti ih dionicima života koji je zajedništvo.

Drugo čitanje liturgije uskrsne nedjelje podsjeća nas na ono što liturgijski živimo: da smo smješteni u uskrslom Kristu, u kojemu ima mnogo stanova i da u Njemu možemo biti samo zato što smo već uskrsnuli od mrtvih.

U uskrslom Kristu nije ostalo ništa što pripada ovome svijetu. Ali zato što smo ukorijenjeni u uskrslom Kristu, ovaj svijet nas mrzi.

„Kad biste bili od svijeta, svijet bi svoje ljubio; no budući da niste od svijeta, nego sam vas ja izabrao iz svijeta, zbog toga vas svijet mrzi“ (Iv 15,19).

Pasha očituje način razmišljanja kršćana, očituje pogled na one koji u Kristu očekuju njegovo pojavljivanje u slavi. Tko nema pashalni način razmišljanja, ne pripada Kristu kao onaj koji je uskrsnuo od mrtvih, nego je još uvijek s jednom nogom na ovom svijetu.

Oni koji čekaju pojavljivanje Krista u Njegovoj slavi, iščekuju pojavljivanje u kojem Krist više neće biti sam, nego sa svima onima koji su živjeli životom, koji je On.

Pojavit će se Krist, „život vaš“.

 

SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.

 

POLSKI

„Bracia, jeśliście więc razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi” (Kol 3,1-2).

Słowo użyte przez Pawła jest naprawdę mocne: Jeśli zostaliście postawieni na nogi z Chrystusem, to znaczy z Nim, który stoi wyprostowany, na przykład przed swoim otwartym i pustym grobem, kiedy rozmawia z Marią z Magdali…

Albowiem Ojciec uczynił nas wyprostowanymi z Chrystusem, którego wzbudził (por. Ef 2,6).

Jeśli jesteśmy postawieni na nogi, wyprostowani, a następnie zasiadamy z Nim w niebie (por. Ef 2,6), to szukamy rzeczy, które tam są, gdzie Chrystus zasiada po prawicy Ojca, a my jesteśmy tam razem z Nim.

Paweł mówi nam również, abyśmy skierowali nasze myśli „tam w górę”, gdzie zostaliśmy umieszczeni wraz ze zmartwychwstałym Chrystusem.

Jak to się dzieje, że to „tam” w naszej historii staje się coraz bardziej abstrakcyjne, coraz bardziej odległe, w zaświatach, w sferze idealnej i w rzeczywistości niezamieszkanej?

Ale Paweł mówi o rzeczach, a nie o ideach. A jeśli są to rzeczy, to są one bardzo konkretne.

Jak to się dzieje, że zadowalamy się jedynie myśleniem o ideałach nieba, to znaczy wypełniamy nasze myśli prawdziwie fantazyjnymi koncepcjami lub obrazami, które z pewnością nie mają nic wspólnego z rzeczywistością tam na górze?

Paweł podkreśla, że chrześcijanie są tymi, którzy przeszli Triduum Paschalne z Chrystusem i teraz żyją jako współobywatele świętych i członkowie rodziny Boga (por. Ef 2,19).

Chrystus w swoim paschalnym przejściu staje się mieszkaniem wszystkich tych, którzy Go przyjęli (por. J 14,3).

Przyjmując Go, przechodzimy przez drzwi Bożego synostwa (por. J 1,12), jesteśmy synami w Synu (por. Ga 3,26).

Będąc w Chrystusie, nie ma dystansu do Chrystusa i jest to naprawdę bardzo smutne i niepokojące, że przez wieki stworzyliśmy obrazy Chrystusa zmartwychwstającego, które same w sobie nie mają nic wspólnego z Jezusem, naszym Panem, który umarł i zmartwychwstał.

Nic więc dziwnego, że prawdziwa świadomość doświadczana przez chrześcijan, którzy umarli i zmartwychwstali z Chrystusem, jest praktycznie całkowicie nieobecna. Chrystus, który zmartwychwstaje, jest zawsze przedstawiany absolutnie sam, unoszący się z grobu, by latać w powietrzu.

Tak jak zstąpienie Chrystusa do piekieł podczas Jego zmartwychwstania jest całkowicie obce współczesnemu katolicyzmowi, tak samo obce jest doświadczenie eschatonu.

Wystarczy zobaczyć obrazy zmartwychwstania i eschatonu w dziełach sztuki, które wypełniły kościoły w ostatnich stuleciach, a natychmiast staje się oczywiste, że nie jesteśmy już wtajemniczeni w liturgię, zwłaszcza jeśli chodzi o obrazy, które mają ukazywać świętych i niebo.

Wystarczy choć raz mieć doświadczenie uczestnictwa w liturgii Świętej Eucharystii, aby doświadczyć przebywania w niebieskim Jeruzalem, na złotym dziedzińcu, bycia niesionym przez miłość Jednorodzonego w relacji pełnego synostwa z Ojcem. I natychmiast zdajemy sobie sprawę, że obrazy nieba i homilie o niebie są często fantazjami, mylącymi wyobrażeniami.

Dlatego właśnie Paweł mówi, aby skierować myśli tam, gdzie jest Chrystus.

Jeśli myśl nie zaczyna się od przeżywanej rzeczywistości, łatwo przechodzi w sferę abstrakcjonizmu.

Jeśli myśl nie jest zakorzeniona w agape, z pewnością jest błędna, ponieważ ludzki umysł spełnia się tylko w Chrystusie (por. 1 Kor 2,16). A to „w Chrystusie” oznacza w życiodajnej relacji, na podstawie której człowiek myślący żyje w Chrystusie w Duchu Świętym, Panu, który daje życie, wlewając w nas miłość Ojca.

W rzeczywistości problemem jest jedność myśli ze wszystkim innym w osobie, która myśli.

Posiadanie „myśli Chrystusowej” oznacza, że nasze myślenie ma fundament, że jesteśmy w agape Chrystusa i dlatego sam Chrystus nas zamieszkuje.

Myśl stara się kontemplować to, co jest Chrystusowe, czyli życie jako agape, jako komunię Ojca i Ducha Świętego.

To Duch Święty kieruje myśl ku temu, czym jest Chrystus w komunii z Ojcem i w swoim ciele, ze swoimi braćmi i siostrami.

Sposób myślenia chrześcijanina jest naznaczony tą rzeczywistością, w której Bóg będzie wszystkim we wszystkich (por. 1 Kor 15,28).

Myśleć o rzeczach na górze to doświadczać, że uczynić coś najmniejszemu z braci to już doświadczać ostatecznego i definitywnego spełnienia. Uczynić gest miłości jednemu z najmniejszych, to uczynić go Chrystusowi (por. Mt 25,40).

Pomyśleć, jak miłość synowska dana przez Ojca, w Duchu Świętym, przemienia naszą ludzką rzeczywistość w rzeczywistość, która nie jest już zepsuta i zniszczona przez jakiekolwiek zło.

Przyjąć z miłością rzeczywistość stworzenia i żyć nią w miłości z innymi, to żyć etosem eucharystycznym i przenieść rzeczy tej ziemi do niebieskiego Jeruzalem, które jest przyozdabiane jak Oblubienica zstępująca na spotkanie ze swoim Umiłowanym.

Piękno to urzeczywistniona miłość, powtarzał męczennik Paweł Florenski. W rzeczywistości ludzkie ciało Chrystusa było przeżywane integralnie w miłości, więc przeszło do chwały Ojca.

W tym życiu, owoc ziemi i naszej pracy, ofiarowany z miłością i uczyniony doskonałym darem przez zstąpienie Ducha Świętego, staje się częścią piękna Oblubienicy Baranka.

Kiedy tego doświadczamy, my, chrześcijanie, uczestniczymy w eschatonie, eschaton jest nam znany jako miejsce naszego ostatecznego zamieszkania, a mianowicie „nowe niebiosa i nowa ziemia”, zmartwychwstałe ciało naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Jesteśmy już martwi dla tego życia, które wyschło na śmierć, i już staliśmy się uczestnikami życia bez zachodu słońca w zmartwychwstałym Chrystusie.

Nasze oczy przyzwyczajają się już do światła, które pochodzi z wnętrza i sprawia, że widzimy, jak chcielibyśmy żyć, aby nie ulec zniszczeniu i nie popaść w zapomnienie śmierci.

Cała ziemia błaga o bycie ocaloną przez nas, ponieważ jesteśmy dziećmi w Synu (por. Rz 8,21).

To światło sprawia, że widzimy, jak przyjmować rzeczy z miłością, aby uczestniczyły w życiu, które jest komunią.

Drugie czytanie z liturgii Niedzieli Wielkanocnej przypomina nam o tym, co przeżywamy liturgicznie, a mianowicie, że jesteśmy zakorzenieni w zmartwychwstałym Chrystusie, który jest pełen mieszkań, i że możemy być w Nim w ten sposób tylko dlatego, że już zmartwychwstaliśmy.

W Chrystusie zmartwychwstałym nie ma niczego, co jeszcze należy do tego świata, ale będąc zakorzenieni w Chrystusie zmartwychwstałym, jesteśmy znienawidzeni przez ten świat.

„Gdybyście byli ze świata, świat by was kochał jako swoją własność. Ale ponieważ nie jesteście ze świata, bo Ja was wybrałem sobie ze świata, dlatego was świat nienawidzi” (J 15,19).

Wielkanoc ukazuje sposób myślenia chrześcijan, ukazuje perspektywę, która charakteryzuje tych, którzy w Chrystusie oczekują na Jego objawienie się w chwale. Ci, którzy nie mają umysłu paschalnego, nie należą do zmartwychwstałego Chrystusa, ale nadal są jedną nogą na tym świecie.

A ci, którzy oczekują objawienia się Chrystusa w chwale, oczekują również objawienia, w którym Chrystus nie będzie sam, ale ze wszystkimi, którzy żyli życiem, które jest Nim.

Ukaże się Chrystus, „wasze życie”.

 

ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej