[SEMI] II DOMENICA DI PASQUA (Anno C) 2

ITALIANO

La seconda lettura, essendo tratta dall’Apocalisse, raffigura una scena liturgica. C’è un’azione forte dello Spirito Santo nel giorno del Signore, nell’Ottavo Giorno.

Lo Spirito fa sentire a Giovanni una voce potente che parla con lui. Interessante che nell’Antico Testamento si era abituati a sentire una parola, o a cercare di vederla: ad esempio in Am 1,1 viene esplicitamente detto che Amos “vide le parole”. In Mi 1,1 si parla ugualmente della parola che fu rivolta a Michea e che egli vide. Ma qui viene detto che si udiva la voce e che Giovanni si è voltato per vederla. Sarebbe banale dire che lui cercava di vedere chi parlava. Si tratta piuttosto di un’espressione che certamente vuole mettere in evidenza qualcosa dicendo che lui si gira indietro per vedere la voce che parla con lui. La voce dice infatti una presenza corporea.

Siccome ci troviamo in presenza di candelabri, siamo nella liturgia. Già in Es 25,31 il candelabro fa parte della liturgia. E in Zc 4,2 troviamo: “Cosa vedi? Vedo un candelabro tutto d’oro”.

Il nostro autore dice che vedeva un insieme di sette candelabri d’oro e in mezzo a loro il Figlio dell’uomo. Già in Ap 1,20 i candelabri sono identificati con le 7 chiese e in Ap 2,1 Cristo risorto si presenta alla Chiesa di Efeso come Colui che cammina in mezzo ai 7 candelabri d’oro. Sappiamo che sette è il numero della totalità. Si tratta allora di un’immagine che dice tutta la Chiesa. È come un grande evento liturgico nel quale ogni Chiesa fa parte di un organismo vivente, perché in mezzo sta il Risorto che dà la vita che è la luce.

I candelabri ricevono la luce da Cristo che dona la sua vita da risorto. È lo Spirito Santo che soffia la vita–luce che illumina la voce, cioè il corpo del Risorto che parla.

La presenza della vita, che è la luce, per Giovanni è rafforzata dal fatto che manifesta Gesù Cristo.

Per Giovanni la corporeità di Cristo risorto continua a donare la vita, a soffiare lo Spirito che compie la misericordia del Padre sugli uomini. “Ricevete lo Spirito Santo. A coloro cui perdonerete i peccati saranno perdonati, a colori cui non perdonerete i peccati non saranno perdonati” (Gv 20,22-23).

Questa corporeità del Risorto è così efficace che soffia lo Spirito Santo e fa sentire la voce. Non solo, ma la concretezza è così forte che il Signore stesso dice a Tommaso: “Metti qui il tuo dito e guarda le mie mani; tendi la tua mano e mettila nel mio fianco, e non essere incredulo, ma credente” (Gv 20,27).

Questa presenza coinvolge in una relazione di affidamento che caratterizza la vera fede, tanto che Tommaso immediatamente confessa il suo credo in Cristo morto e risorto: “Mio Signore e mio Dio”.

Allora, sempre più, questo episodio descritto oggi nella seconda lettura fa vedere la Chiesa come partecipe del Cristo Risorto, la Chiesa come corpo nella storia del corpo di gloria di Cristo risorto. È la Chiesa che respira la sua presenza, la contempla e di essa stessa si nutre. La Chiesa ne respira la presenza non solo sentendone la voce che parla – come è scandito dal “ritornello” dei primi capitoli dell’Apocalisse (cf Ap 2,1.8.12). La Chiesa si nutre della sua presenza come descrive Pietro negli Atti: “Dio lo ha risuscitato al terzo giorno e volle che si manifestasse, non a tutto il popolo, ma a testimoni prescelti da Dio, a noi, che abbiamo mangiato e bevuto con lui dopo la sua risurrezione dai morti” (At 10,40-41).

In questa scena appare davvero la liturgia della Chiesa unita in Cristo, nutrita da Lui, vita del mondo, che si manifesta come luce nel mondo (cf Mt 5,14; Gv 6,51).

Giovanni descrive anche il suo vestito: “un abito lungo fino ai piedi e cinto al petto con una fascia d’oro” (Ap 1,13).

Un grande studioso dell’Apocalisse, padre Ugo Vanni, dice: “l’abbigliamento, secondo il simbolismo antropologico dell’Apocalisse, qualifica la persona in se stessa e in rapporto a chi la vede: ne indica una qualità che è riscontrabile dal di fuori”.

Giovanni certamente si ispira a Dn 10,5: “Alzai gli occhi e guardai, ed ecco un uomo vestito di lino con ai fianchi una cintura d’oro”. Ma Giovanni cambia alcuni dettagli che, sulla base anche di una testimonianza addotta da Giuseppe Flavio relative alle vesti del sommo sacerdote, rimandano ancora di più a un aspetto essenziale della veste del sacerdote quando era impegnato nell’azione liturgica. L’immagine che emerge di Cristo risorto è allora quella di Colui che agisce nella Chiesa e, attraverso di essa, nella storia, grazie al suo sacerdozio, che consiste nell’unire l’uomo a Dio Padre, per farlo accedere liberamente al trono della grazia (cf Eb 10,19).

Per Giovanni basta sentire la sua voce, vederlo in mezzo ai candelabri vestito in quella veste e già gli si prostra davanti. Fa il gesto liturgico di riconoscimento del Signore e nello stesso atto gli esprime che si mette a sua completa disposizione. Infatti, Cristo gli si rivela: “Ero morto, ma ora vivo per sempre e ho le chiavi della morte e degli inferi” (Ap 1,18) e poi gli dà subito la missione di scrivere, di annunciare la testimonianza.

È straordinaria la concretezza e la liberazione che esprime questa immagine della Chiesa, che manifesta la sua missione sacerdotale portando la vita, sciogliendo dai legami della morte e aprendo il libero accesso al santuario della grazia.

Chissà come mai ci siamo smarriti nelle astrazioni, negli idealismi e nei moralismi, fino al punto che proprio la vita zōē – luce phōs non è più la prima cosa che traspare dalla nostra presenza nel mondo. Spesso parliamo piuttosto di tante cose che di per sé piacciono al mondo intorno a noi, ma la vita come agape di Dio sembra non fluire così concretamente.

Ma la Chiesa è il corpo della risurrezione e manifesta nel mondo una luce che illumina la vita dalla prospettiva del Regno, cioè dall’essere innestati in Cristo risorto. Questo è proprio ciò che è racchiuso nel nostro battesimo.

 

SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.

 

ENGLISH

The second reading, taken from Revelation, depicts a liturgical scene with the powerful action of the Holy Spirit on the Lord’s Day, the Eighth Day.

The Spirit makes John hear a powerful voice speaking to him. It is interesting that in the Old Testament, people were accustomed to hearing a word or trying to see a word. For example, in Amos 1:1, it is explicitly stated that Amos received his words “in a vision”. In Micah 1:1, there is also mention of the word addressed to Micah in a vision / that he saw. But in today’s reading, it is said that the voice was heard and that John turned to see it (cf. Rev 1:12). It would be trivial to say that he was trying to see who was speaking. Rather, this expression certainly wants to highlight something particular by saying that he turns back to see the voice speaking to him. The voice, in fact, indicates a bodily presence.

The presence of lampstands indicate that we are in the liturgy. Already in Exodus 25:31, lamps (lampstands) are part of the liturgy. Again, in Zechariah 4:2 we find: “What do you see? … I see a lampstand all of gold.”

Our author says that he saw a set of seven golden lampstands and in their midst the Son of Man. In Rev 1:20, the lampstands are identified with the seven churches, and in Rev 2:1, the risen Christ presents himself to the Church of Ephesus as the One who walks among the seven golden lampstands. We know that seven is the number of totality. It is therefore an image that speaks of the whole Church. It is like a great liturgical event in which every Church is part of a living organism, because in the midst of it stands the Risen One who gives life, which is light.

The lampstands receive their light from Christ who gives his life as the risen one. It is the Holy Spirit who breathes the life-giving light that illuminates the voice, that is, the body of the risen one who speaks.

For John, the presence of life, which is light, is reinforced by the fact that it manifests Jesus Christ.

For John, the corporeality of the risen Christ continues to give life, to breathe the Spirit who fulfils the Father’s mercy toward humanity. “Receive the Holy Spirit. Whose sins you forgive are forgiven them, and whose sins you retain are retained.” (Jn 20:22-23).

This physicality of the Risen One is so effective that it breathes the Holy Spirit and makes his voice heard. Not only that, but the concreteness is so strong that the Lord himself says to Thomas: “Put your finger here and see my hands, and bring your hand and put it into my side, and do not be unbelieving, but believe.” (Jn 20:27).

This presence involves us in a relationship of trust that characterises true faith, so much so that Thomas immediately confesses his belief in Christ who died and rose again: “My Lord and my God” (Jn 20:28).

Increasingly, the episode described today in the second reading shows the Church as participating in the Risen Christ, the Church as the body in the history of the glorious body of the risen Christ. It is the Church that breathes his presence, contemplates it and nourishes itself from it. The Church breathes his presence not only by hearing his voice speak – as echoed in the “refrain” of the first chapters of Revelation (cf. Rev 2:1, 8, 12). The Church feeds on his presence as Peter describes in the Acts: “This man God raised (on) the third day and granted that he be visible, not to all the people, but to us, the witnesses chosen by God in advance, who ate and drank with him after he rose from the dead.” (Acts 10:40-41).

In this scene, we truly see the liturgy of the Church united in Christ, nourished by Him who is the life of the world, manifesting itself as light in the world (cf. Mt 5:14; Jn 6:51).

John also describes his clothing: “an ankle-length robe, with a gold sash around his chest” (Rev 1:13).

A great scholar of the Apocalypse, Father Ugo Vanni, says: “According to the anthropological symbolism of the Apocalypse, clothing qualifies the person in himself and in relation to those who see him: it indicates a quality that can be seen from the outside.”

John is certainly inspired by Daniel 10:5: “As I looked up, I saw a man dressed in linen with a belt of fine gold around his waist.” However, based on testimony concerning the garments of the high priest that is attributed to Josephus, John changes details that refer to an aspect of the priest’s garment that was essential when he was engaged in liturgical action. The image that emerges of the risen Christ is therefore that of the One who acts in the Church and, through it, in history, thanks to his priesthood, which consists in uniting humanity to God the Father, granting humanity free access to the throne of grace (cf. Heb 10:19).

For John, hearing His voice and seeing him in the midst of the candlesticks dressed in that robe is enough for him to prostrate himself before Him. John performs the liturgical gesture that recognizes the Lord and, in the same act, expresses his complete availability to Him. In fact, Christ reveals Himself to John: “Once I was dead, but now I am alive forever and ever. I hold the keys to death and the netherworld.” (Rev 1:18), and then immediately gives John the mission to write, to proclaim the testimony.

The concreteness and liberation expressed by this image of the Church is extraordinary. It manifests its priestly mission by bringing life, loosening the bonds of death and opening free access to the sanctuary of grace.

Who knows why we have lost ourselves in abstractions, idealisms and moralisms, to the point that life itself, zōē – light, phōs – is no longer the first thing that shines through our presence in the world. We often talk instead about many things that in themselves please the world around us, but life as God’s agape does not seem to flow so concretely.

But the Church is the body of the resurrection and manifests in the world a light that illuminates life from the perspective of the Kingdom, that is, from being grafted into the risen Christ. This is precisely what is contained in our baptism.

 

SEEDS, the Aletti Centre’s column, is available every Wednesday.
Every week, in addition to the Sunday homily in audio format, an in-depth study of the readings from the Sunday or festive Eucharistic liturgy will be available on the LIPA website.

 

ESPAÑOL

La segunda lectura, tomada del Apocalipsis, representa una escena litúrgica. Hay una poderosa acción del Espíritu Santo en el día del Señor, en el octavo día.

El Espíritu hace que Juan oiga una poderosa voz que le habla. Es interesante que en el Antiguo Testamento la gente solía oír una palabra, o intentaba verla: por ejemplo, en Am 1,1 se dice explícitamente que Amós «vio las palabras». En Mi 1:1 se menciona igualmente que la palabra fue dicha a Miqueas y que él la vio. Pero aquí se dice que se oyó la voz y que Juan se volvió para verla. Sería trivial decir que miró para ver quién hablaba. Más bien es una expresión que ciertamente quiere resaltar algo al decir que se vuelve para ver la voz que le habla. En efecto, la voz habla de una presencia corporal.

Puesto que estamos en presencia de candelabros, estamos en la liturgia. Ya en Ex 25,31 el candelabro forma parte de la liturgia. Y en Zac 4,2 encontramos: «¿Qué ves? Veo un candelabro todo de oro».

Nuestro autor dice que vio un conjunto de siete candeleros de oro y en medio de ellos al Hijo del Hombre. Ya en Ap 1,20 los candeleros se identifican con las 7 iglesias y en Ap 2,1 Cristo resucitado se presenta a la Iglesia de Éfeso como Aquel que camina en medio de los 7 candeleros de oro. Sabemos que el siete es el número de la totalidad. Es pues una imagen que dice toda la Iglesia. Es como un gran acontecimiento litúrgico en el que cada Iglesia forma parte de un organismo vivo, porque en el centro está el Resucitado que da la vida que es luz.

Los candelabros reciben la luz de Cristo que da su vida como Resucitado. Es el Espíritu Santo quien sopla la vida-luz que ilumina la voz, es decir, el cuerpo del Resucitado que habla.

La presencia de la vida, que es luz, para Juan se ve reforzada por el hecho de que manifiesta a Jesucristo.

Para Juan, la corporeidad de Cristo resucitado sigue dando vida, insuflando el Espíritu que realiza la misericordia del Padre sobre los hombres. «Recibid el Espíritu Santo. A quienes perdonéis los pecados, les serán perdonados; a quienes no se los perdonéis, no les serán perdonados» (Jn 20,22-23).

Esta corporeidad del Resucitado es tan eficaz que exhala el Espíritu Santo y hace oír su voz. No sólo eso, sino que la concreción es tan fuerte que el mismo Señor dice a Tomás: «Pon aquí tu dedo y verás mis manos; extiende tu mano y métela en mi costado, y no seas incrédulo, sino creyente» (Jn 20,27).

Esta presencia implica una relación de confianza que caracteriza la verdadera fe, hasta el punto de que Tomás confiesa inmediatamente su creencia en Cristo muerto y resucitado: «Señor mío y Dios mío».

Así, cada vez más, este episodio descrito hoy en la segunda lectura nos hace ver a la Iglesia como partícipe de Cristo resucitado, a la Iglesia como cuerpo en la historia del cuerpo de gloria de Cristo resucitado. Es la Iglesia la que respira su presencia, la contempla y se alimenta de ella. La Iglesia respira su presencia no sólo oyendo su voz que habla, como lo señala el «estribillo» de los primeros capítulos del Apocalipsis (cf. Ap 2,1.8.12). La Iglesia se alimenta de su presencia, como describe Pedro en los Hechos: «Dios lo resucitó al tercer día y quiso que se manifestara, no a todo el pueblo, sino a los testigos elegidos por Dios, a nosotros, que comimos y bebimos con él después de su resurrección de entre los muertos» (Hch 10,40-41).

En esta escena aparece verdaderamente la liturgia de la Iglesia unida en Cristo, alimentada por Él, vida del mundo, manifestándose como luz en el mundo (cf. Mt 5,14; Jn 6,51).

Juan describe también su vestido: «un manto hasta los pies y ceñido por el pecho con una faja de oro» (Ap 1,13).

Un gran estudioso del Apocalipsis, el padre Ugo Vanni, dice: «la vestimenta, según el simbolismo antropológico del Apocalipsis, califica a la persona en sí misma y en relación con quienes la ven: indica una cualidad que puede verse desde fuera».

Juan se inspira ciertamente en Dan 10,5: «Alcé mis ojos y miré, y he aquí un hombre vestido de lino, con un cinturón de oro en su cadera». Pero Juan cambia algunos detalles que, basándose también en un testimonio dado por Flavio Josefo sobre la vestimenta del sumo sacerdote, se refieren aún más a un aspecto esencial de la indumentaria del sacerdote cuando se dedicaba a la acción litúrgica. La imagen que surge de Cristo resucitado es, pues, la de Aquel que actúa en la Iglesia y, a través de ella, en la historia, gracias a su sacerdocio, que consiste en unir al hombre con Dios Padre, para que pueda entrar libremente en el trono de la gracia (cf. Hb 10,19).

A Juan le basta oír su voz, verlo en medio de los candelabros vestido con esa túnica, y ya se postra ante él. Hace el gesto litúrgico de reconocimiento del Señor y en el mismo acto le expresa que se pone totalmente a su disposición. En efecto, Cristo se le revela: «Estuve muerto, pero ahora vivo para siempre, y tengo las llaves de la muerte y del infierno» (Ap 1,18) y le confía inmediatamente la misión de escribir, de anunciar el testimonio.

Es extraordinaria la concreción y la liberación que expresa esta imagen de la Iglesia, que manifiesta su misión sacerdotal dando vida, soltando los lazos de la muerte y abriendo el libre acceso al santuario de la gracia.

Quién sabe por qué nos hemos perdido en abstracciones, idealismos y moralismos, hasta el punto de que precisamente la vida zōē – luz phōs ya no es lo primero que se difunde de nuestra presencia en el mundo. A menudo hablamos más bien de muchas cosas que en sí mismas agradan al mundo que nos rodea, pero la vida como ágape de Dios no parece fluir tan concretamente.

Pero la Iglesia es el cuerpo de la resurrección y manifiesta en el mundo una luz que ilumina la vida desde la perspectiva del Reino, es decir, desde el estar injertados en Cristo resucitado. Esto es precisamente lo que encierra nuestro bautismo.

 

SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.

 

SLOVENŠČINA

Drugo berilo, ki je vzeto iz knjige Razodetja, prikazuje liturgični prizor. Gre za močno delovanje Svetega Duha na Gospodov dan, na osmi dan.

Sveti Duh dá slišati Janezu mogočen glas, ki govori z njim. Zanimivo je, da so bili v Stari zavezi vajeni poslušati besedo ali jo skušati videti: v Am 1,1 je izrecno rečeno, da je Amos »videl besede«. V Mih 1,1 prav tako piše o besedi, ki je bila izrečena Miheju in ki jo je on videl. Tukaj pa piše, da je Janez slišal glas in se je obrnil, da bi ga videl. Bilo bi preveč površno reči, da je skušal videti, kdo govori. Prej gre za izraz, ki hoče poudariti nekaj več – da se je obrnil, da bi videl glas, ki je govoril z njim. Glas namreč izraža telesno navzočnost.

Ker smo v navzočnosti svečnikov, smo znotraj bogoslužja. Že v 2 Mz 25,31 je svečnik del bogoslužja. In v Zah 4,2 beremo: »Kaj vidiš? Vidim svečnik, ki je ves iz zlata.«

Naš avtor pravi, da je videl sedem zlatih svečnikov, med njimi pa Sina človekovega. Že v Raz 1,20 so svečniki poistoveteni s sedmimi cerkvami, in v Raz 2,1 se Vstali Kristus predstavi Cerkvi v Efezu kot tisti, ki hodi med sedmimi zlatimi svečniki. Vemo, da je sedem število popolnosti. Gre torej za podobo, ki izraža celotno Cerkev. Je kot velik liturgični dogodek, v katerem je vsaka Cerkev del živega organizma, saj je v središču Vstali, ki daje življenje, ki je luč.

Svečniki prejemajo luč od Kristusa, ki kot Vstali podarja svoje življenje. Sveti Duh veje življenje-luč, ki osvetljuje glas, torej telo Vstalega, ki govori.

Navzočnost življenja, ki je luč, je za Janeza še okrepljena v dejstvu, da razodeva Jezusa Kristusa.

Zanj telesnost Vstalega Kristusa še naprej podarja življenje, veje Duha, ki uresničuje Očetovo usmiljenje nad človeštvom: »Prejmite Svetega Duha. Katerim grehe odpustite, so jim odpuščeni; katerim jih zadržite, so jim zadržani« (Jn 20,22-23).

Ta telesnost Vstalega je tako močna, da veje Svetega Duha in daje slišati glas. In ne le to – konkretnost je tako močna, da Gospod sam reče Tomažu: »Daj svoj prst sem in poglej moje roke! Daj svojo roko in jo položi v mojo stran in ne bodi neveren, ampak veren« (Jn 20,27).

Ta navzočnost vključi v odnos zaupanja, ki zaznamuje pravo vero, tako da Tomaž takoj izpove svojo vero v umrlega in vstalega Kristusa: »Moj Gospod in moj Bog.«

Tako današnje drugo berilo v prizoru, ki ga opiše, vedno bolj kaže Cerkev kot deležno Vstalega Kristusa, Cerkev kot telo v zgodovini telesa slave Vstalega Kristusa. To je Cerkev, ki diha njegovo navzočnost, jo zre in se z njo hrani. Cerkev to navzočnost ne diha le tako, da sliši glas, ki govori – kot ponavlja »odpev« prvih poglavij knjige Razodetja (prim. Raz 2,1.8.12). Cerkev se z njo hrani, kot opisuje Peter v Apostolskih delih: »Bog pa ga je obudil tretji dan in dal, da so ga videli, ne vse ljudstvo, temveč priče, ki jih je Bog vnaprej izbral, mi, ki smo z njim jedli in pili, potem ko je vstal od mrtvih« (Apd 10,40-41).

V tem prizoru se res pojavi liturgija Cerkve, združene s Kristusom, hranjene z Njim, življenjem sveta, ki se razodeva kot luč v svetu (prim. Mt 5,14; Jn 6,51).

Janez opiše tudi njegovo oblačilo: vidi ga »oblečenega v dolgo haljo in na prsih prepasanega z zlatim pasom« (Raz 1,13).

Veliki poznavalec knjige Razodetja, pater Ugo Vanni, pravi: »Po antropološki simboliki Razodetja obleka določa osebo v njej sami in v odnosu do tistega, ki jo vidi: označuje lastnost, ki je vidna navzven.«

Janez se gotovo opira na Dan 10,5: »Povzdignil sem oči in videl. Glej: Mož, oblečen v platno in njegova ledja opasana s čistim zlatom.« Vendar Janez spremeni nekaj podrobnosti, ki – tudi na podlagi pričevanja Jožefa Flavija o oblačilih velikega duhovnika – še bolj nakazujejo bistveni vidik duhovnikove obleke med bogoslužnim opravilom. Podoba Vstalega Kristusa, ki se izriše, je torej podoba Tistega, ki deluje v Cerkvi in preko nje v zgodovini, po njenem duhovništvu, ki povezuje človeka z Bogom Očetom, da bi lahko svobodno dostopal do prestola milosti (prim. Heb 10,19).

Janezu zadostuje, da sliši njegov glas in ga vidi med svečniki, oblečenega v to oblačilo in že se mu prikloni. Stori liturgično dejanje priznanja Gospoda in hkrati izrazi, da se mu da popolnoma na razpolago. Kristus se mu namreč razodene: »Bil sem mrtev, a glej, živim na veke vekov in imam ključe smrti in podzemlja« (Raz 1,18) in mu nato takoj zaupa poslanstvo, naj piše, naj pričuje.

Izjemna je konkretnost in osvoboditev, ki jo izraža ta podoba Cerkve, ki razodeva svoje duhovniško poslanstvo: prinašati življenje, razvezovati vezi smrti in odpirati prost dostop do svetišča milosti.

Kako to, da smo se izgubili v abstrakcijah, idealizmih in moralizmih, vse do točke, ko prav življenje kot zōē – kot luč (phōs) – ni več prva stvar, ki izžareva iz naše navzočnosti v svetu? Pogosto govorimo o stvareh, ki sicer ugajajo svetu okoli nas, a življenje kot Božja zastonjska ljubezen (agape) se ne pretaka več tako konkretno.

Toda Cerkev je telo vstajenja in v svetu razodeva luč, ki razsvetljuje življenje z vidika Kraljestva, torej iz tega, da smo vcepljeni v Vstalega Kristusa. To je tisto, kar je zaobjeto v našem krstu.

 

SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.

 

HRVATSKI

Drugo čitanje, preuzeto iz Otkrivenja, prikazuje liturgijski prizor. Riječ je o snažnom djelovanju Duha Svetoga na dan Gospodnji, osmi dan.

Duh Sveti daje Ivanu da čuje snažan glas koji mu govori. Zanimljivo je da su u Starom zavjetu bili navikli čuti riječ ili je pokušati vidjeti: primjerice, u Am 1,1 izričito se kaže da je Amos „vidio riječi“. U Mih 1,1 također piše o riječi koja je bila izrečena Miheju i koju je on vidio. Ali ovdje se kaže da je Ivan čuo glas i okrenuo se da ga vidi. Bilo bi previše površno reći da je pokušavao vidjeti tko govori. Radi se prije o izrazu koji svakako želi naglasiti nešto više – da se okrenuo da vidi glas koji je govorio s njim. Naime, glas izražava tjelesnu prisutnost.

Budući da smo u prisutnosti svijećnjakâ, mi smo unutar liturgije. Već je u Izl 25,31 svijećnjak bio dio liturgije. A u Zah 4,2 čitamo: „Što vidiš? Vidim, evo, svijećnjak, sav od zlata“.

Naš autor kaže da je vidio sedam zlatnih svijećnjaka a posred njih Sina Čovječjega. Već se u Otk 1,20 svijećnjaci poistovjećuju sa sedam Crkava, a u Otk 2,1 uskrsli Krist se predstavlja Crkvi u Efezu kao onaj koji hoda posred sedam zlatnih svijećnjaka. Znamo da je sedam broj cjelokupnosti. Radi se dakle o slici koja izražava cijelu Crkvu. To je kao veliki liturgijski događaj u kojem je svaka Crkva dio živog organizma, jer je u središtu Uskrsli, koji daje život, koji je svjetlo.

Svijećnjaci dobivaju svjetlo od Krista, koji kao Uskrsli dariva svoj život. Duh Sveti udahnjuje život-svjetlost koja osvjetljava glas, odnosno tijelo Uskrsloga koji govori.

Prisutnost života, koji je svjetlo, za Ivana je osnažena činjenicom da očituje Isusa Krista.

Za Ivana, tjelesnost uskrsloga Krista nastavlja darivati život, udahnjivati ​​Duha koji ostvaruje Očevo milosrđe prema ljudima. „Primite Duha Svetoga. Kojima otpustite grijehe, otpuštaju im se; kojima zadržite, zadržani su im“ (Iv 20,22-23).

Ta tjelesnost Uskrsloga toliko je učinkovita da udahnjuje Duha Svetoga i dovodi do toga da se čuje njegov glas. I ne samo to – ta konkretnost je toliko snažna da sam Gospodin kaže Tomi: „Prinesi prst ovamo i pogledaj mi ruke! Prinesi ruku i stavi je u moj bok i ne budi nevjeran nego vjeran“ (Iv 20,27).

Ta prisutnost uključuje u odnos povjerenja koji je svojstven pravoj vjeri, dotle da Toma odmah ispovijeda svoju vjeru u mrtvog i uskrslog Krista: „Gospodin moj i Bog moj!“.

Tako današnje drugo čitanje, u prizoru koji opisuje, sve više pokazuje Crkvu kao dionicu Krista uskrslog, Crkvu kao tijelo u povijesti slavnog tijela Krista uskrslog. To je Crkva koja udiše njegovu prisutnost, promatra je i hrani se njome. Crkva ne udiše tu prisutnost samo slušajući glas koji govori – kao što ponavlja „pripjev“ prvih poglavlja Otkrivenja (usp. Otk 2,1.8.12). Crkva se njome hrani kako to Petar opisuje u Djelima apostolskim: „Bog ga uskrisi treći dan i dade mu da se očituje – ne svemu narodu, nego svjedocima od Boga predodređenima – nama koji smo s njime zajedno jeli i pili pošto uskrsnu od mrtvih“ (Dj 10,40-41).

U tom se prizoru doista pojavljuje liturgija Crkve ujedinjene u Kristu, koja se hrani Njime, životom svijeta koji se očituje kao svjetlo u svijetu (usp. Mt 5,14; Iv 6,51).

Ivan također opisuje njegovu odjeću:  vidi da je „odjeven u dugu haljinu, oko prsiju opasan zlatnim pojasom“ (Otk 1,13).

Veliki poznavatelj knjige Otkrivenja, otac Ugo Vanni, kaže: “Prema antropološkoj simbolici Otkrivenja, odjeća određuje osobu u njoj samoj i u odnosu na onoga tko je vidi: označava kakvoću koja je vidljiva izvana”.

Ivan se zasigurno oslanja na Dan 10,5: „podigoh oči da vidim, i gle: Čovjek odjeven u lanene haljine, oko pasa mu pojas od zlata ofirskoga“. Međutim, Ivan mijenja neke detalje koji – također na temelju svjedočanstva Josipa Flavija o odjeći velikog svećenika – dodatno ukazuju na bitni izgled svećeničkog ruha tijekom liturgijske službe. Slika uskrslog Krista koja izlazi na vidjelo, slika je dakle Onoga koji djeluje u Crkvi i preko nje u povijesti, po njezinom svećeništvu, koje sjedinjuje čovjeka s Bogom Ocem, da može slobodno pristupiti prijestolju milosti (usp. Heb 10,19).

Ivanu je dovoljno da čuje njegov glas i vidi ga među svijećnjacima obučenog u onu haljinu, pa da odmah padne pred njim. On čini liturgijski čin priznanja Gospodina i ujedno izražava da mu se potpuno stavlja na raspolaganje. Naime, Krist mu se objavljuje: „Mrtav bijah, a evo živim u vijeke vjekova te imam ključe Smrti i Podzemlja“ (Otk 1,18) i odmah mu daje poslanje da piše, da svjedoči.

Iznimna je konkretnost i oslobođenje koje izražava ova slika Crkve, koja očituje njezino svećeničko poslanje: donositi život, razvezivati spone smrti i otvarati slobodan pristup svetištu milosti.

Kako to da smo se izgubili u apstrakcijama, idealizmima i moralizmima, do te mjere da život kao zōē – kao svjetlost (phōs) nije više prva stvar koja zrači iz naše prisutnosti u svijetu? Često govorimo o tolikim stvarima koje inače gode svijetu oko nas, ali život kao Božja besplatna ljubav (agape) ne teče više tako konkretno.

No Crkva je tijelo uskrsnuća i očituje u svijetu svjetlo koje obasjava život iz perspektive kraljevstva Božjega, odnosno iz ucijepljenosti u Krista uskrslog. Upravo je to ono što je sadržano u našem krštenju.

 

SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.

 

POLSKI

Drugie czytanie, zaczerpnięte z Księgi Apokalipsy, przedstawia scenę liturgiczną. W Dniu Pańskim, ósmego dnia, ma miejsce potężne działanie Ducha Świętego.

Duch sprawia, że Jan słyszy potężny głos, który do niego przemawia. Interesujące jest to, że w Starym Testamencie ludzie słyszeli słowo lub próbowali je zobaczyć: na przykład w Księdze Amosa1,1 jest wyraźnie powiedziane, że Amos „widział słowa”. W Księdze Micheasza 1,1 jest również wspomniane, że słowo zostało wypowiedziane do Micheasza i że on je widział. Ale tutaj jest powiedziane, że głos został usłyszany i że Jan odwrócił się, aby go zobaczyć. Byłoby banalne powiedzieć, że obejrzał się, aby zobaczyć, kto mówi. Jest to raczej wyrażenie, które z pewnością chce coś podkreślić, mówiąc, że odwraca się, aby zobaczyć głos, który do niego mówi. Głos rzeczywiście mówi o cielesnej obecności.

Ponieważ znajdujemy się w obecności kandelabrów, znajdujemy się na liturgii. Już w Księdze Wyjścia 25,31 świecznik jest częścią liturgii. W Księdze Zachariasza 4,2 czytamy: “«Co widzisz?» Odpowiedziałem: Widzę świecznik, cały ze złota”.

Nasz autor mówi, że widział zestaw siedmiu złotych świeczników, a pośród nich Syna Człowieczego. Już w Księdze Apokalipsy 1,20 świeczniki są utożsamiane z siedmioma kościołami, a w Ap 2,1 zmartwychwstały Chrystus przedstawia się Kościołowi w Efezie jako Ten, który idzie pośród siedmiu złotych świeczników. Wiemy, że siedem jest liczbą całości. Jest to więc obraz, który mówi o całym Kościele. Jest to jak wielkie wydarzenie liturgiczne, w którym każdy Kościół jest częścią żywego organizmu, ponieważ pośrodku niego stoi Zmartwychwstały, dający życie, które jest światłem.

Świeczniki otrzymują światło od Chrystusa, który daje swoje życie jako Zmartwychwstały. To Duch Święty tchnie życie – światło, które oświetla głos, czyli ciało Zmartwychwstałego, który przemawia.

Obecność życia, które jest światłem, dla Jana jest wzmocniona przez fakt, że objawia Jezusa Chrystusa.

Dla Jana cielesność zmartwychwstałego Chrystusa nadal daje życie, tchnie Ducha, który wypełnia miłosierdzie Ojca wobec ludzkości. ” Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,22-23).

Ta cielesność Zmartwychwstałego jest tak skuteczna, że tchnie Ducha Świętego i sprawia, że głos jest słyszalny. Mało tego, ta konkretność jest tak silna, że sam Pan mówi do Tomasza: „«Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż [ją] do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym!” (J 20, 27).

Ta obecność wiąże się z relacją zaufania, która charakteryzuje prawdziwą wiarę, tak bardzo, że Tomasz natychmiast wyznaje swoją wiarę w umarłego i zmartwychwstałego Chrystusa: „Pan mój i Bóg mój”.

Tak więc, coraz bardziej, ten epizod opisany dzisiaj w drugim czytaniu sprawia, że widzimy Kościół jako uczestnika zmartwychwstałego Chrystusa, Kościół jako ciało w historii chwalebnego ciała zmartwychwstałego Chrystusa. To Kościół oddycha Jego obecnością, kontempluje ją i karmi się nią. Kościół oddycha Jego obecnością nie tylko poprzez słuchanie Jego głosu – jak to podkreśla „refren” pierwszych rozdziałów Apokalipsy (por. Ap 2,1.8.12).

Kościół karmi się Jego obecnością, jak opisuje to Piotr w Dziejach Apostolskich: „Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu” (Dz 10,40-41).

W tej scenie naprawdę ukazuje się liturgia Kościoła zjednoczonego w Chrystusie, karmionego przez Niego; życie świata, objawiające się jako światło w świecie (por. Mt 5, 14; J 6, 51).

Jan opisuje również jego ubiór: „szata aż do stóp, przepasana na piersiach złotą szarfą” (por. Ap 1,13).

Wielki badacz Apokalipsy, ojciec Ugo Vanni, mówi: „ubranie, zgodnie z antropologiczną symboliką Apokalipsy, kwalifikuje osobę samą w sobie i w odniesieniu do tych, którzy ją widzą: wskazuje na jakość, którą można zobaczyć z zewnątrz”.

Jan jest z pewnością zainspirowany jest Księgą Daniela 10,5: „podniosłem oczy i patrzałem: Oto [stał] pewien człowiek ubrany w lniane szaty, a jego biodra były przepasane czystym złotem”. Jan zmienia jednak pewne szczegóły, które, opierając się również na świadectwie Józefa Flawiusza dotyczącym ubioru arcykapłana, jeszcze bardziej wskazują na istotny aspekt ubioru kapłana zaangażowanego w czynności liturgiczne.

Wyłaniający się obraz Chrystusa zmartwychwstałego jest zatem obrazem Tego, który działa w Kościele, a przez niego w historii, dzięki swojemu kapłaństwu, które polega na zjednoczeniu człowieka z Bogiem Ojcem, aby człowiek mógł swobodnie przystępować do tronu łaski (por. Hbr 10,19).

Dla Jana wystarczy usłyszeć Jego głos, zobaczyć Go pośród kandelabrów ubranego w tę szatę, a już upada przed Nim. Wykonuje liturgiczny gest uznania Pana i w tym samym akcie wyraża Mu, że oddaje się całkowicie do Jego dyspozycji. W rzeczywistości Chrystus objawia mu się: „Byłem umarły, a oto jestem żyjący na wieki wieków
i mam klucze śmierci i Otchłani” (Ap 1,18), a następnie natychmiast powierza mu misję pisania, głoszenia świadectwa.

Konkretność i wyzwolenie wyrażone w tym obrazie Kościoła, który manifestuje swoją kapłańską misję poprzez ożywianie, uwalnianie z więzów śmierci i otwieranie swobodnego dostępu do sanktuarium łaski, są niezwykłe.

Kto wie, dlaczego zabłądziliśmy w abstrakcje, idealizmy i moralizmy, do tego stopnia, że właśnie życie zōē – światło – phōs nie jest już pierwszą rzeczą, która wynika z naszej obecności w świecie. Często mówimy raczej o wielu rzeczach, które same w sobie podobają się światu wokół nas, ale życie jako agape Boga nie wydaje się wypływać tak konkretnie.

Ale Kościół jest ciałem zmartwychwstałym i objawia światu światło, które oświetla życie z perspektywy Królestwa, to znaczy z perspektywy bycia wszczepionym w zmartwychwstałego Chrystusa. To właśnie jest zawarte w naszym chrzcie.

 

ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej