[SEMI] III DOMENICA DI PASQUA (Anno C) 2

ITALIANO

L’Apocalisse ci apre lo sguardo sul cuore della liturgia celeste e ci coinvolge, unendoci a coloro che pronunciano parole piene di vita e di verità.

Il capitolo 5 si apre presentando l’Agnello ucciso e che ora è diritto in piedi. In tutto l’universo, questo Agnello è l’unico degno di aprire il Libro, il Rotolo che Dio tiene nella mano destra e che contiene la storia e il suo senso, il suo compimento, cioè la sua verità.

L’Agnello è nel centro del trono, come anche Dio, l’Antico dei Giorni.

L’Agnello è degno di essere sul trono e di aprire il disegno di Dio sulla storia. Ecco che si compie la rivelazione del mistero di Dio e dell’uomo e di tutto ciò che esiste. Ma perché l’Agnello è degno di ciò? Ne è degno proprio a causa del suo martirio. A causa del suo sangue versato nella sua uccisione. E qui si apre un capitolo fondamentale di come il cristiano legge e vive la storia.

Sconfitto dagli uomini, l’Agnello trionfa nella liturgia eterna. Ciò che nella storia è debole, infatti, è degno agli occhi di Dio (cf 1Cor 1,25; 2Cor 12,10) e la sua sconfitta, la sua uccisione, il suo sangue versato nell’Apocalisse non ha più nessun nesso con i sacrifici dell’antica alleanza. Si tratta di una dimensione totalmente nuova, inaugurata proprio da Cristo. Qui ci sarebbe da soffermarsi su tante ricchezze che riguardano il sangue dell’Agnello, ma possiamo dire almeno l’essenziale, che consiste proprio nel fatto che il sangue dell’Agnello cambia l’esistenza degli uomini, perché li rende partecipi della risurrezione: “Sono quelli che vengono dalla grande tribolazione, e che hanno lavato le loro vesti rendendole candide nel sangue dell’Agnello” (Ap 7,14).

Siccome la veste esprime la persona, allora coloro che hanno lavato le loro vesti nel sangue dell’Agnello diventano partecipi della sua stessa vita. Come abbiamo indicato già domenica scorsa, nell’Apocalisse la veste dice la verità dell’uomo e rivela il suo modo di essere. Questo vuol dire che il sangue di Cristo, il sangue dell’Agnello, cambia la persona. L’uomo non reagisce più al male con il male, ma con l’agape: “Non lasciarti vincere dal male, ma vinci il male con il bene” (Rm 12,21). Il sangue di Cristo ha lavato il male, il peccato, ha tolto il modo di agire legato alla morte e ha fatto risuscitare l’uomo nuovo, che manifesta il modo di vivere di Cristo. Siamo nutriti infatti dal suo sangue. E siccome la vita di ogni essere vivente è nel sangue (cf Lv 17,14), bevendo il suo calice si diventa consanguinei di Cristo, dell’Agnello, come diceva Nicola Cabasilas. Allora veramente il cristiano diventa la manifestazione del modo di vivere dell’Agnello. Il suo modo è la vittoria sul male con l’amore. Il trionfo dell’Agnello immolato è la manifestazione di Dio che è Amore. Ed è per questo che l’Agnello è degno, cosa a cui allude tutta la scena.

Infatti, il trono è circondato da 4 esseri viventi, da 24 vegliardi e da miriadi e miriadi di angeli. Questo cuore celeste acclama a gran voce “è degno l’Agnello che è stato ucciso di ricevere potenza e ricchezza, sapienza e forza, onore, gloria e benedizione” (Ap 5,12). Sono 7 titoli, il che vuol dire la totale pienezza delle caratteristiche che descrivono il modo di Dio di governare la storia. Ora, questo modo è anche quello dell’Agnello. Dio Padre governa la storia al modo dell’Agnello, cioè la pasqua del Figlio suo, vero uomo. Di questi 7 titoli, 4 sono di Dio e 3 del creato rivolti a Dio. Il primo è la potenza (dynamis), la capacità di fare e creare che è tipica di Dio; poi la ricchezza che riguarda l’abbondanza infinita di Dio di fronte a tutto ciò che riguarda l’uomo e il creato; c’è poi la sapienza di Dio nel suo condurre la storia verso il compimento e infine la forza (ischys) di Dio che supera ogni ostacolo che il male pone servendosi degli uomini.

Tutte e 4 queste realtà si sono realizzate con la pasqua dell’Agnello. Le ultime tre realtà si muovono dal basso, dal creato verso il trono dell’Agnello. All’Agnello dunque tutto l’onore, tutta la gloria e la benedizione, proprio secondo la formula liturgica. Questo cuore della liturgia nel cielo coinvolge “ogni creatura che è nel cielo e sulla terra e sotto terra e nel mare e tutto ciò che si trova in essi, nel proclamare a colui che sta seduto sul trono e all’Agnello la benedizione e l’apprezzamento e la gloria e la forza (kratos) per i secoli dei secoli” (Ap 5,13).

Dunque, l’intero creato è coinvolto in questa eterna liturgia. Davvero è eccezionale questa composizione, perché tutto l’epicentro è spostato decisamente sulla vita della risurrezione che è opera della sinergia del Padre e del Figlio che manifesta il modo di agire di Dio che è agape, che è pasquale e che a noi viene trasmesso coinvolgendoci tramite le voci che fanno nominare la vita e l’opera dell’Agnello e del Padre.

È lo Spirito Santo che ci ricorda, ci insegna e ci annuncia le cose future (cf Gv 14,26; Gv 14,16) e che fa sì che la vita si viva partecipando a questa liturgia pasquale.

Infatti, se la vita non la viviamo da questo epicentro della risurrezione, allora le cose si rovesciano secondo l’opera diabolica che continua con i suoi falsi profeti, mettendo al centro della storia un uomo che sarebbe in grado di realizzare la sua vita secondo la propria visione. Perciò tutti quei titoli che abbiamo ricordato prima e che dicono l’Agnello, adesso il tentatore vorrebbe trasferirli all’uomo, con il risultato che tutto viene ridicolizzato. Una cosa è ascrivere il potere all’Agnello, una cosa all’uomo che partecipa alla vita dell’Agnello e una cosa all’uomo che si gestisce da solo e che respinge il mondo di Dio lontano, in una sfera ideale eterea e sotto il dominio di un intelletto che opera rigorosamente secondo la propria volontà. In una tale impostazione, non c’è spazio per la figliolanza. Non c’è, al centro, l’azione dello Spirito Santo che ci fa figli in Cristo Gesù. E la storia non riesce più a manifestare il disegno d’amore della volontà del Padre (cf Ef 1,5). Invece, la presenza di Dio è di una concretezza che non può essere scambiata con niente, perché è il modo dell’Agnello e del suo sangue. E perciò anche questi titoli sono di una concretezza assoluta quando sono dell’Agnello, altrimenti sono la messa in scena di una farsa del potere attribuito all’uomo.

E l’obbrobrio è ancora più grave se questo gioco entra nella sfera della religione. Perché immediatamente si vede come l’epicentro si sposta in un tempo prepasquale, o al massimo si ferma al tempo della passione, ormai non più letta nella chiave della risurrezione. La vita viene gestita dal potere e Dio viene avvolto nell’astrattezza delle idee e dei concetti.

Invece, la liturgia descritta nell’Apocalisse smaschera ogni falsità e, per chi lo accoglie, apre la via alla salvezza compiuta dall’Agnello.

 

SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.

 

ENGLISH

Revelation opens our eyes to the heart of the heavenly liturgy and draws us in, joining those who speak words full of life and truth.

Chapter 5 opens by presenting the Lamb who was slain and is now standing upright. In all the universe, this Lamb is the only one worthy to open the Book, the Scroll that God holds in his right hand and that contains history, its meaning and its fulfillment, that is, its truth.

The Lamb is at the center of the throne, as is God, the Ancient of Days.

The Lamb is worthy to be on the throne and to open God’s plan for history. Here the revelation of the mystery of God, humanity, and all that exists is fulfilled. But why is the Lamb worthy of this? He is worthy precisely because of his martyrdom; because of his blood shed in his killing. And here we open a fundamental chapter of how the Christian reads and lives history.

Defeated by men, the Lamb triumphs in the eternal liturgy, for what is weak in history is worthy in God’s eyes (cf. 1 Cor. 1:25; 2 Cor. 12:10). Furthermore, his defeat, his slaying, his blood shed in Revelation no longer has any connection with the sacrifices of the old covenant. Rather, it manifests a totally new dimension, inaugurated by Christ. There would be much on which to dwell here with so many riches concerning the blood of the Lamb. We will focus on the essential, which consists precisely in the fact that the blood of the Lamb changes people’s existence, making them sharers in the resurrection: “These are they who come from the great tribulation, and have washed their robes making them white in the blood of the Lamb” (Rev. 7:14).

Since the garment expresses the person, then those who have washed their robes in the blood of the Lamb become partakers of his very life. As we indicated already last Sunday, in Revelation the robe reveals the truth of the human person along with their way of being. This means that the blood of Christ, the blood of the Lamb, changes the person. Man no longer reacts to evil with evil, but with agape: “Do not be overcome by evil, but overcome evil with good” (Rom. 12:21). Christ’s blood has washed away evil and sin; it has removed the way of acting that is conditioned by death and has resurrected the new man, who manifests Christ’s way of living. We are indeed nourished by his blood. And since the life of every living being is in the blood (cf. Lev 17:14), by drinking his cup one becomes a blood relative of Christ, of the Lamb, as Nicholas Cabasilas said. Then truly the Christian becomes the manifestation of the Lamb’s way of life. His way is victory over evil by love. The triumph of the immolated Lamb is the manifestation of God who is Love. And that is why the Lamb is worthy, which is what the whole scene alludes to.

Indeed, the throne is surrounded by 4 living beings, 24 watchmen and myriads and myriads of angels. This heavenly heart loudly acclaims “it is worthy the Lamb who was slain to receive power and riches, wisdom and strength, honor, glory and blessing” (Rev. 5:12). These 7 titles indicate the total fullness of the characteristics that describe God’s way of governing history which, now, is also that of the Lamb. God the Father governs history in the way of the Lamb, that is, the Passover of His Son, true man. Of these 7 titles, 4 are of God and 3 are titles creation addresses to God. The first is power (dynamis), the ability to make and create that is typical of God; then the richness that concerns God’s infinite abundance regarding all that concerns the human person and creation; then there is the wisdom of God in his leading history toward fulfillment; and finally the strength (ischys) of God that overcomes every obstacle that evil poses by using the human person.

All 4 of these realities were fulfilled by the Passover of the Lamb. The last three realities move from below, from creation to the throne of the Lamb. To the Lamb then all honor, all glory and blessing, just as in the liturgical formula. This heart of the heavenly liturgy involves “every creature that is in heaven and on earth and under the earth and in the sea and all that is in them, in proclaiming to him who sits on the throne and to the Lamb blessing and appreciation and glory and strength (kratos) for ever and ever” (Rev. 5:13).

So, the whole of creation is involved in this eternal liturgy. This composition is truly exceptional because the epicentre has shifted decisively to resurrection life; life that is the synergy of the Father and the Son; life that manifests God’s agape/paschal way of acting; life and that is communicated to us, engaging us through voices that name the life and work of the Lamb and the Father.

It is the Holy Spirit who reminds, teaches, and announces to us the things to come (cf. Jn. 14:26; Jn. 14:16), and who causes life to be lived through participation in this paschal liturgy.

If we do not live life from the epicentre of the resurrection, reality is turned upside down in accord with the diabolical work that, through false prophets, continues to place the human person at the center of history, thinking that life can be fulfilled according to their own vision. The tempter takes all of the earlier-mentioned titles that refer to the Lamb and attempts to transfer them to the human person, with the result that everything is reduced to being ridiculous. It is one thing to ascribe power to the Lamb, another thing to ascribe power to the human person participating in the Lamb’s life. It is quite another thing to ascribe power to the human person who manages oneself, rejecting a divine world that exists in such a far away, ideal ethereal sphere that it is subject to the dominion of an intellect operating strictly according to its own will. In such a setting, there is no room for sonship. There is not, at the center, the action of the Holy Spirit who makes us sons in Christ Jesus, and history can no longer manifest the loving design of the Father’s will (cf. Eph. 1:5). God’s presence is of a concreteness that cannot be confused for anything else, for it is the way of the Lamb and his blood. Therefore even these titles are of an absolute concreteness when they are of the Lamb; otherwise they are a farce, no more than the staging of a power falsely attributed to the human person.

This outrage is even more serious when this game enters the sphere of religion. For immediately we see how the epicenter shifts to a pre-Easter time, or at most it stops at the time of the passion which is no longer read in the key of the resurrection. Life is managed by power and God is wrapped up in the abstractness of ideas and concepts.

Instead, the liturgy described in Revelation unmasks all falsehoods and, for those who embrace it, opens the way to the salvation that is accomplished by the Lamb.

 

SEEDS, the Aletti Centre’s column, is available every Wednesday.
Every week, in addition to the Sunday homily in audio format, an in-depth study of the readings from the Sunday or festive Eucharistic liturgy will be available on the LIPA website.

 

ESPAÑOL

El Apocalipsis nos abre los ojos al corazón de la liturgia celestial y nos atrae, uniéndonos a quienes pronuncian palabras llenas de vida y de verdad.

El capítulo 5 se abre presentando al Cordero que fue inmolado y ahora está en pie. En todo el universo, este Cordero es el único digno de abrir el Libro, el Pergamino que Dios tiene en su mano derecha y que contiene la historia y su sentido, su cumplimiento, es decir, su verdad.

El Cordero está en el centro del trono, al igual que Dios, el Anciano de días.

El Cordero es digno de estar en el trono y de abrir el plan de Dios para la historia. He aquí la revelación del misterio de Dios y del hombre y de todo lo que existe. Pero ¿por qué el Cordero es digno de esto? Es digno precisamente por su martirio. Por la sangre derramada en su muerte. Y aquí se abre un capítulo fundamental de cómo el cristiano lee y vive la historia.

Derrotado por los hombres, el Cordero triunfa en la liturgia eterna. Lo que es débil en la historia es de hecho digno a los ojos de Dios (cf. 1 Co 1,25; 2 Co 12,10) y su derrota, su matanza, su sangre derramada en el Apocalipsis ya no tienen ninguna relación con los sacrificios de la antigua alianza. Se trata de una dimensión totalmente nueva, inaugurada precisamente por Cristo.

Aquí tendríamos que detenernos en tantas riquezas relativas a la sangre del Cordero, pero podemos decir al menos lo esencial, que consiste precisamente en que la sangre del Cordero cambia la existencia de los hombres, porque los hace partícipes de la resurrección: «Son los que salen de la gran tribulación, y han lavado sus ropas, emblanqueciéndolas en la sangre del Cordero» (Ap 7,14).

Puesto que la túnica expresa a la persona, los que han lavado sus vestiduras en la sangre del Cordero se convierten en partícipes de su misma vida. Como ya señalamos el domingo pasado, en el Apocalipsis la túnica dice la verdad del hombre y revela su modo de ser. Esto significa que la sangre de Cristo, la sangre del Cordero, cambia a la persona. El hombre ya no reacciona al mal con el mal, sino con el ágape: «No te dejes vencer por el mal, sino vence al mal con el bien» (Rm 12,21). La sangre de Cristo ha lavado el mal, el pecado, ha eliminado el modo de actuar ligado a la muerte, y ha resucitado al hombre nuevo, que manifiesta el modo de vivir de Cristo. Porque somos alimentados por su sangre. Y puesto que la vida de todo ser viviente está en la sangre (cf. Lv 17,14), al beber su cáliz nos convertimos en parientes consanguíneos de Cristo, del Cordero, como decía Nicolás Cabasilas. Entonces el cristiano se convierte verdaderamente en la manifestación del modo de vida del Cordero. Su camino es la victoria sobre el mal con amor. El triunfo del Cordero inmolado es la manifestación de Dios que es Amor. Y por eso el Cordero es digno, algo a lo que alude toda la escena.

De hecho, el trono está rodeado por cuatro seres vivientes, 24 centinelas y miríadas y miríadas de ángeles. Este corazón celestial aclama en voz alta: «El Cordero que fue inmolado es digno de recibir el poder y la riqueza, la sabiduría y la fuerza, el honor, la gloria y la bendición» (Ap 5,12). Son 7 títulos, que significan la plenitud total de las características que describen el modo de Dios de gobernar la historia. Ahora bien, este modo es también el del Cordero. Dios Padre gobierna la historia a la manera del Cordero, es decir, la Pascua de su Hijo, verdadero hombre. De estos 7 títulos, 4 son de Dios y 3 de la creación dirigidos a Dios. El primero es el poder (dynamis), la capacidad de hacer y crear que es propia de Dios; luego está la riqueza que se refiere a la abundancia infinita de Dios frente a todo lo que concierne al hombre y a la creación; después está la sabiduría de Dios en su conducción de la historia hacia la plenitud y, por último, la fuerza (ischys) de Dios que vence todo obstáculo que el mal le plantea sirviéndose de los hombres.

Estas cuatro realidades se realizaron en la Pascua del Cordero. Las tres últimas realidades se mueven desde abajo, desde la creación hacia el trono del Cordero. Al Cordero, pues, todo honor, toda gloria y toda bendición, precisamente según la fórmula litúrgica. Este corazón de la liturgia en los cielos implica a «toda criatura que está en el cielo y en la tierra y debajo de la tierra y en el mar y todo lo que hay en ellos, para proclamar al que está sentado en el trono y al Cordero la bendición y la alabanza y la gloria y el poder (kratos) por los siglos de los siglos» (Ap 5,13).

Así, toda la creación participa en esta liturgia eterna. Verdaderamente excepcional es esta composición, porque todo el epicentro se desplaza decisivamente a la vida de la resurrección que es obra de la sinergia del Padre y del Hijo que manifiesta el modo de actuar de Dios que es ágape, que es pascual y que se nos transmite por medio de las voces que nombran la vida y la obra del Cordero y del Padre.

Es el Espíritu Santo quien nos recuerda, nos enseña y nos anuncia lo que está por venir (cf. Jn 14,26; Jn 14,16) y quien hace que la vida cobre vida participando en esta liturgia pascual.

Porque si la vida no se vive desde este epicentro de la resurrección, entonces las cosas se ponen patas arriba según la obra del demonio, que continúa con sus falsos profetas, colocando en el centro de la historia a un hombre que sería capaz de realizar su vida según su propia visión. Por lo tanto, todos esos títulos que hemos mencionado antes y que dicen del Cordero, ahora el tentador querría transferirlos al hombre, con el resultado de que todo queda ridiculizado. Una cosa es atribuir poder al Cordero, otra cosa es el hombre que participa de la vida del Cordero, y otra cosa es el hombre que se maneja a sí mismo y rechaza el mundo de Dios lejos, en una esfera etérea ideal y bajo el dominio de un intelecto que obra estrictamente según su propia voluntad. En un entorno así, no hay lugar para la filiación. No hay, en el centro, la acción del Espíritu Santo que nos hace hijos en Cristo Jesús. Y la historia ya no puede manifestar el designio amoroso de la voluntad del Padre (cf Ef 1,5). En cambio, la presencia de Dios es de una concreción que no puede confundirse con nada, porque es el camino del Cordero y de su sangre. Y por eso incluso estos títulos son de una concreción absoluta cuando son del Cordero, de lo contrario son la escenificación de una farsa de poder atribuido al hombre.

Y la abominación es aún más grave si este juego entra en la esfera de la religión. Porque inmediatamente vemos cómo el epicentro se desplaza a un tiempo anterior a la Pascua, o como mucho se detiene en el tiempo de la pasión, que ya no se lee en clave de resurrección. La vida es administrada por el poder y Dios está envuelto en la abstracción de ideas y conceptos.

En cambio, la liturgia descrita en el Apocalipsis desenmascara toda falsedad y, para quien la acoge, abre el camino a la salvación realizada por el Cordero.

 

SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.

 

SLOVENŠČINA

Knjiga Razodetja nam odpre pogled v bistvo nebeškega bogoslužja in nas pritegne, da se pridružimo tistim, ki izrekajo besede, polne življenja in resnice.

5. poglavje se začne s predstavitvijo Jagnjeta, ki je bilo zaklano in zdaj stoji pokonci. V vsem vesolju je to Jagnje edino vredno, da odpre Knjigo, Zvitek, ki ga Bog drži v svoji desnici in ki vsebuje zgodovino in njen pomen, njeno izpolnitev, torej njeno resnico.

Jagnje je v središču prestola, prav tako Bog, Staroletni.

Jagnje je vredno, da sedi na prestolu in odpre Božji načrt za zgodovino. Dopolnjuje se torej razodetje skrivnosti Boga in človeka ter vsega, kar obstaja. Toda zakaj je Jagnje vredno tega? Vredno je ravno zaradi svojega mučeništva. Zaradi svoje krvi, ki je bila prelita, ko je bil ubit. In tu se odpira temeljno poglavje o tem, kako kristjan bere in živi zgodovino.

Jagnje, ki ga ljudje premagajo, zmaga v večnem bogoslužju. Kar je v zgodovini šibko, je namreč v Božjih očeh vredno (prim. 1 Kor 1,25; 2 Kor 12,10) in njegov poraz, njegov uboj, njegova prelita kri v Razodetju nimajo več nobene povezave z žrtvovanjem stare zaveze. Gre za povsem novo razsežnost, ki jo je odprl prav Kristus. Tu bi se bilo potrebno ustaviti pri tolikem bogastvu v zvezi z Jagnjetovo krvjo, vendar naj povemo vsaj bistveno, ki je ravno v tem, da Jagnjetova kri spremeni človekov obstoj, saj ga naredi deležnega vstajenja: »To so tisti, ki prihajajo iz velike stiske in so oprali svoja oblačila ter jih pobelili z Jagnjetovo krvjo« (Raz 7,14).

Ker obleka izraža osebo, tisti, ki so oprali svoje obleke v Jagnjetovi krvi, postanejo deležni njegovega življenja. Kot smo poudarili že prejšnjo nedeljo, v Razodetju oblačilo govori resnico o človeku in razkriva njegov način bivanja. To pomeni, da Kristusova – Jagnjetova – kri spremeni človeka. Človek se na zlo ne odziva več z zlom, ampak z zastonjsko ljubeznijo (agapē): »Ne daj se premagati hudemu, temveč premagaj húdo z dobrim« (Rim 12,21). Kristusova kri je oprala zlo, greh, odstranila način delovanja, vezanega na smrt, in obudila novega človeka, ki razodeva Kristusov način življenja. Z njegovo krvjo se namreč hranimo. In ker je življenje vsakega živega bitja v krvi (prim. 3 Mz 17,14), s pitjem njegovega keliha postanemo iste krvi Kristusa, Jagnjeta, kot je dejal Nikolaj Kabazilas. Tedaj kristjan resnično postane razodetje Jagnjetovega načina življenja. Njegov način je zmaga nad zlom z ljubeznijo. Zmagoslavje zaklanega Jagnjeta je razodetje Boga, ki je Ljubezen. In prav zato je Jagnje vredno, na kar namiguje celoten prizor.

Prestol namreč obkrožajo štiri živa bitja, 24 starešin ter nešteto angelov. To nebeško srce glasno razglaša: »Vredno je Jagnje, ki je bilo zaklano, da prejme oblast in bogastvo, modrost in moč, čast in slavo in hvalo« (Raz 5,12). To je sedem nazivov, kar pomeni popolnost značilnosti, ki opisujejo Božji način upravljanja zgodovine. Ta način je tudi način Jagnjeta. Bog Oče vlada zgodovini na način Jagnjeta, to je na način velike noči njegovega Sina, pravega človeka. Od teh sedmih nazivov so štirje Božji, trije pa stvarstva, naslovljeni na Boga. Prvi je oblast (dynamis), zmožnost delovanja in ustvarjanja, ki je značilna za Boga; potem je tu bogastvo, ki se nanaša na Božje neskončno obilje spričo vsega, kar zadeva človeka in stvarstvo; nato je tu Božja modrost, ko vodi zgodovino k izpolnitvi, in končno Božja moč (ischys), ki premaga vsako oviro, ki jo postavlja zlo.

Vse te štiri resničnosti so se uresničile z Jagnjetovo veliko nočjo. Zadnje tri resničnosti pa se gibljejo od spodaj, od stvarstva k Jagnjetovemu prestolu. Jagnjetu torej vsa čast, vsa slava in hvala, kot se glasi pri bogoslužju. To srce bogoslužja v nebesih vključuje »vse stvari, ki so na nebu, na zemlji, pod zemljo in na morju, in vse, kar je v njih«, in se glasi: »Sedečemu na prestolu in Jagnjetu hvala in čast, slava in oblast (kratos) na veke vekov« (Raz 5,13).

Tako je v to večno liturgijo vključeno celotno stvarstvo. Resnično izjemna je ta zasedba, saj je vse osredotočeno na življenje vstajenja, ki je delo sodelovanja Očeta in Sina, ki razodeva Božji način delovanja, ki je v zastonjski ljubezni, ki je velikonočen in ki nam ga posredujejo glasovi, ki imenujejo življenje in delo Jagnjeta in Očeta.

Sveti Duh je tisti, ki nas spominja, uči in oznanja prihodnje reči (prim. Jn 14,26; Jn 14,16), in ki omogoča, da živimo udeleženi pri tem velikonočnem bogoslužju.

Če namreč življenja ne živimo iz vstajenja, se stvari obrnejo na glavo po delu hudiča, ki nadaljuje s svojimi lažnimi preroki in v središče zgodovine postavlja človeka, ki bi lahko uresničil svoje življenje po svoji viziji. Zato bi vse tiste nazive, ki smo jih prej omenili in govorijo o Jagnjetu, zdaj skušnjavec rad prenesel na človeka, zaradi česar je vse osmešeno. Eno je pripisovati oblast Jagnjetu, drugo človeku, ki je udeležen v Jagnjetovem življenju, in tretje človeku, ki upravlja sam s seboj in zavrača Božji svet daleč stran, v idealni eterični sferi in pod oblastjo uma, ki deluje strogo po svoji volji. V takem okviru ni prostora za sinovstvo. V središču ni delovanja Svetega Duha, ki nas naredi za sinove in hčere v Kristusu Jezusu. In zgodovina ne more več razodevati ljubečega načrta Očetove volje (prim. Ef 1,5). Božja navzočnost pa je konkretnost, ki je ni mogoče zamenjati z ničemer, saj je način Jagnjeta in njegove krvi. In zato so tudi ti nazivi zelo konkretni, če so Jagnjetovi, v nasprotnem primeru pa so uprizoritev farse moči, pripisane človeku.

Gnusoba je še večja, če ta igra vstopi na področje religije. Takoj namreč vidimo, kako se pozornost premakne v čas pred veliko nočjo ali se kvečjemu ustavi v času pasijona, ki pa ga ne beremo več v luči vstajenja. Življenje upravlja človeška moč, Bog pa je zavit v abstraktnost idej in pojmov.

Nasprotno pa bogoslužje, opisano v Razodetju, razkrinka vsako laž in tistim, ki ga sprejmejo, odpre pot do odrešenja, ki ga je uresničilo Jagnje.

 

SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.

 

HRVATSKI

Knjiga Otkrivenja otvara nam pogled u bît nebeske liturgije i privlači nas da se pridružimo onima koji izgovaraju riječi pune života i istine.

Peto poglavlje počinje predstavljanjem Jaganjca koji je zaklan i sada stoji uspravno. U cijelom svemiru ovaj je Jaganjac jedini dostojan otvoriti Knjigu, Svitak koji Bog drži u svojoj desnici i koji sadrži povijest i njezino značenje, njezino ispunjenje, to jest njezinu istinu.

Jaganjac je u središtu prijestolja, kao i Bog, Pradavni.

Jaganjac je dostojan sjesti na prijestolje i otvoriti Božji plan za povijest. Ispunja se dakle objava otajstva Boga i čovjeka i svega što postoji. Ali zašto je Jaganjac dostojan toga? Dostojan je upravo zbog svog mučeništva. Zbog svoje krvi koja je bila prolivena kad je ubijen. I ovdje se otvara temeljno poglavlje o tome kako kršćanin iščitava i živi povijest.

Jaganjac, kojega su ljudi porazili, pobjeđuje u vječnoj liturgiji. Ono što je u povijesti slabo, zapravo je vrijedno u Božjim očima (usp. 1Kor 1,25; 2Kor 12,10) a njegov poraz, njegovo ubijanje, njegova krv prolivena u Otkrivenju nemaju više nikakve veze sa žrtvama starog saveza. To je potpuno nova dimenzija, koju je otvorio sam Krist. Ovdje bi se valjalo zaustaviti na tolikom bogatstvu koje se tiče ​​krvi Jaganjčeve, ali recimo barem ono bitno koje se sastoji upravo u tome da krv Jaganjčeva mijenja egzistenciju ljudi, jer ih čini sudionicima uskrsnuća: „Oni dođoše iz nevolje velike i oprali su haljine svoje i ubijelili ih u krvi Jaganjčevoj“ (Otk 7,14).

Budući da odjeća izražava osobu, onda oni koji su oprali svoje haljine u krvi Jaganjčevoj postaju sudionici njegova života. Kao što smo već naglasili prošle nedjelje, u Otkrivenju odjeća izriče istinu o čovjeku i otkriva njegov način življenja. To znači da Kristova – Jaganjčeva – krv, mijenja čovjeka. Čovjek na zlo više ne odgovara zlom, nego besplatnom ljubavlju (agapē): „Ne daj se pobijediti zlom, nego dobrim svladavaj zlo“ (Rim 12,21). Krv Kristova oprala je zlo, grijeh, uklonila način djelovanja vezan uz smrt i uskrisila novog čovjeka koji očituje Kristov način življenja. Naime, njegovom se krvlju hranimo. A budući da je život svakoga živog bića u krvi (usp. Lev 17,14), pijući njegov kalež postajemo krvni srodnici Krista, Jaganjca, kako reče Nikola Kabasilas. Tada kršćanin doista postaje očitovanje Jaganjčeva načina življenja. Njegov način je u pobjeđivanju zla s ljubavlju. Trijumf zaklanog Jaganjca je očitovanje Boga koji je Ljubav. I upravo je zato Jaganjac dostojan, kao što cijela scena daje naslutiti.

Naime, uokolo prijestolja su četiri bića, dvadeset i četiri starješine i bezbroj anđela. To nebesko srce kliče iza glasa: „Dostojan je zaklani Jaganjac primiti moć, i bogatstvo, i mudrost, i snagu, i čast, i slavu, i blagoslov!“ (Otk 5,12). Tih sedam naziva označavaju sveukupnost karakteristika koje opisuju Božji način upravljanja poviješću. Dakle, taj način je također Jaganjčev način. Bog Otac vlada poviješću na Jaganjčev način, odnosno na način Pashe svoga Sina, pravog čovjeka. Od tih sedam naziva, četiri su Božja, a tri su od stvorenja upućena Bogu. Prvi je moć (dynamis), sposobnost djelovanja i stvaranja koja je svojstvena Bogu; potom bogatstvo koje se odnosi na Božje beskrajno obilje u odnosu na sve što se tiče čovjeka i stvorenja; tu je zatim Božja mudrost koja vodi povijest prema njenom ispunjenju i konačno Božja moć (ischys) koja nadilazi svaku prepreku koju zlo postavlja služeći se ljudima.

Sve te četiri stvarnosti ostvarile su se s Jaganjčevom Pashom. Posljednje tri stvarnosti kreću se odozdo, od stvorenja prema Jaganjčevom prijestolju. Jaganjcu dakle sva čast, sva slava i blagoslov, upravo po liturgijskom obrascu. To srce liturgije na nebu uključuje „sve stvorenje, i na nebu, i na zemlji, i pod zemljom, i u moru – sve na njima i u njima govori: »Onomu koji sjedi na prijestolju i Jaganjcu blagoslov i čast, i slava i vlast (kratos) u vijeke vjekova!«“ (Otk 5,13).

Tako je cijelo stvorenje uključeno u tu vječnu liturgiju. Taj sastav je doista izuzetan, jer je sve usmjereno na život uskrsnuća koji je djelo suradnje Oca i Sina, koji očituje Božji način djelovanja, koji je besplatna ljubav, koji je pashalan, a koji nam prenose glasovi koji imenuju život i djelo Jaganjca i Oca.

Duh Sveti je onaj koji nas podsjeća, uči i navješćuje nam ono što se ima dogoditi (usp. Iv 14,26; Iv 14,16) i omogućuje nam da živimo sudjelujući u toj pashalnoj liturgiji.

Naime, ako ne živimo život iz uskrsnuća, onda se stvari izokreću po đavolskom djelu koje se nastavlja sa njegovim lažnim prorocima i u središte povijesti stavlja čovjeka koji bi bio u stanju ostvariti svoj život po vlastitoj viziji. Zato bi sve one nazive, koje smo prije spomenuli, a koji govore o Jaganjcu, napasnik sada htio prenijeti na čovjeka, a što sve čini smiješnim. Jedno je pripisivati vlast Jaganjcu, drugo je pripisivati je čovjeku koji sudjeluje u Jaganjčevom životu, a treće je pripisivati je čovjeku koji upravlja sam sa sobom te odbacuje Božji svijet daleko, u idealno eteričnu sferu i pod vlast uma koji djeluje strogo po vlastitoj volji. U takvom pristupu nema mjesta za sinovstvo. U središtu nije djelovanje Duha Svetoga koji nas čini sinovima i kćerima u Kristu Isusu. I povijest više nije u stanju očitovati dobrohotni naum ljubavi Očeve volje (usp. Ef 1,5).

Božja prisutnost je pak konkretnost koja se ničim ne može zamijeniti, jer je to način Jaganjca i njegove krvi. I zato su ti nazivi također vrlo konkretni kad su Jaganjčevi, inače su uprizorenje farse moći pripisane čovjeku.

A gnusoba je još veća ako ta igra uđe u područje religije. Jer odmah vidimo kako se pozornost premješta na predpashalno vrijeme, ili se maksimalno zaustavlja na vremenu Kristove muke, koja se više ne iščitava po ključu uskrsnuća. Životom upravlja ljudska moć, dok je Bog obavijen apstraktnošću ideja i pojmova.

Suprotno tome, liturgija opisana u Otkrivenju razotkriva svaku laž i otvara put spasenju, koje je ostvario Jaganjac, onima koji ga prihvaćaju.

 

SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.

 

POLSKI

Księga Objawienia, Apokalipsa otwiera nasze oczy na serce niebiańskiej liturgii i przyciąga nas, włączając nas do tych, którzy wypowiadają słowa pełne życia i prawdy.

Rozdział 5 rozpoczyna się od przedstawienia Baranka, który został zabity i teraz stoi wyprostowany. W całym wszechświecie ten Baranek jest jedynym godnym otwarcia Księgi, Zwoju, który Bóg trzyma w swojej prawej ręce i który zawiera historię i jej znaczenie, jej wypełnienie, to znaczy jej prawdę.

Baranek znajduje się w centrum tronu, podobnie jak Bóg, Przedwieczny.

Baranek jest godny zasiąść na tronie i otworzyć Boży plan dotyczący historii. Oto objawienie tajemnicy Boga i człowieka oraz wszystkiego, co istnieje. Ale dlaczego Baranek jest tego godny? Jest godny właśnie z powodu swojego męczeństwa. Z powodu Jego krwi przelanej podczas zabójstwa. I tutaj otwiera się fundamentalny rozdział tego, jak chrześcijanin odczytuje i przeżywa historię.

Pokonany przez ludzi, Baranek triumfuje w wiecznej liturgii. Rzeczywiście, to, co słabe w historii, jest godne w oczach Boga (por. 1 Kor 1,25; 2 Kor 12,10), a Jego klęska, Jego zabicie, Jego krew przelana w Apokalipsie nie ma już żadnego związku z ofiarami starego przymierza. Jest to całkowicie nowy wymiar, zainaugurowany właśnie przez Chrystusa.

W tym miejscu musielibyśmy zatrzymać się nad wieloma bogactwami dotyczącymi krwi Baranka, ale możemy powiedzieć przynajmniej to, co najważniejsze, a co polega właśnie na tym, że krew Baranka zmienia ludzką egzystencję, ponieważ czyni ich uczestnikami zmartwychwstania: „To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty, i w krwi Baranka je wybielili” (Ap 7,14).

Skoro szata wyraża osobę, to ci, którzy wyprali swoje szaty we krwi Baranka, stają się uczestnikami Jego życia. Jak wskazaliśmy już w ostatnią niedzielę, w Apokalipsie szata wyraża prawdę o człowieku i ujawnia jego sposób bycia. Oznacza to, że krew Chrystusa, krew Baranka, zmienia człowieka.

Człowiek nie reaguje już na zło złem, ale z agape: „Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj!” (Rz 12, 21). Krew Chrystusa zmyła zło, grzech, usunęła sposób działania związany ze śmiercią i wskrzesiła nowego człowieka, który manifestuje Chrystusowy sposób życia. Jesteśmy bowiem karmieni Jego krwią. A ponieważ życie każdej żywej istoty jest we krwi (por. Kpł 17,14), pijąc Jego kielich stajemy się krewnymi Chrystusa, Baranka, jak powiedział Mikołaj Cabasilas.

Wtedy prawdziwie chrześcijanin staje się manifestacją sposobu życia Baranka. Jego drogą jest zwycięstwo nad złem miłością. Triumf zabitego Baranka jest manifestacją Boga, który jest Miłością. I właśnie dlatego Baranek jest godny, do czego nawiązuje cała scena.

W istocie, tron jest otoczony przez cztery istoty żyjące, 24 starców i miriady aniołów. To niebiańskie serce głośno wykrzykuje: „Baranek zabity jest godzien otrzymać potęgę i bogactwo, i mądrość, i moc, i cześć, i chwałę, i błogosławieństwo” (Ap 5,12).

Mamy tu 7 tytułów, co oznacza całkowitą pełnię cech, które opisują Boży sposób rządzenia historią. Ten sposób jest również sposobem Baranka. Bóg Ojciec rządzi historią na sposób Baranka, czyli Paschy swojego Syna, prawdziwego człowieka. Z tych 7 tytułów, 4 dotyczą Boga, a 3 stworzenia skierowanego do Boga.

Pierwszym z nich jest moc (dynamis), zdolność do tworzenia i stwarzania, która jest typowa dla Boga; następnie jest bogactwo, które odnosi się do nieskończonej obfitości Boga w obliczu wszystkiego, co dotyczy człowieka i stworzenia; następnie jest mądrość Boga w Jego prowadzeniu historii ku spełnieniu i wreszcie moc (ischys) Boga, która pokonuje każdą przeszkodę, jaką stanowi zło, posługując się ludźmi.

Wszystkie te cztery rzeczywistości zostały urzeczywistnione poprzez Paschę Baranka. Ostatnie trzy rzeczywistości poruszają się od dołu, od stworzenia w kierunku tronu Baranka. Dlatego Barankowi należy się wszelka cześć, wszelka chwała i błogosławieństwo, dokładnie według formuły liturgicznej. To serce liturgii w niebiosach angażuje „wszelkie stworzenie, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i w morzu, i wszystko, co w nich jest, w głoszenie Temu, który siedzi na tronie, i Barankowi błogosławieństwa i czci, i chwały, i mocy (kratos) na wieki wieków” (por. Ap 5,13).

W ten sposób całe stworzenie jest zaangażowane w tę wieczną liturgię. Ta kompozycja jest naprawdę wyjątkowa, ponieważ całe epicentrum jest zdecydowanie przeniesione na życie zmartwychwstania – dzieło synergii Ojca i Syna, które objawia Boży sposób działania, który jest agape, jest paschalny i jest nam przekazywany przez głosy, które nazywają życie i dzieło Baranka i Ojca.

To Duch Święty przypomina nam, uczy nas i obwieszcza nam rzeczy przyszłe (por. J 14,26; J 14,16) i sprawia, że życie ożywa poprzez uczestnictwo w tej paschalnej liturgii

W rzeczywistości, jeśli nie żyjemy życiem z tego epicentrum zmartwychwstania, wszystko wywraca się do góry nogami zgodnie z dziełem diabła, który wraz ze swoimi fałszywymi prorokami kontynuuje stawianie w centrum historii człowieka, który byłby w stanie zrealizować swoje życie według własnej wizji.

Tak więc wszystkie te tytuły, o których wspomnieliśmy wcześniej, które mówią o Baranku, teraz kusiciel chciałby przenieść je na człowieka, w wyniku czego wszystko jest wyśmiewane. Czym innym jest przypisywanie mocy Barankowi, czym innym człowiekowi, który uczestniczy w życiu Baranka, a czym innym człowiekowi, który zarządza sobą i odrzuca świat Boga daleko, w idealnej sferze eterycznej i pod panowaniem intelektu, który działa ściśle według własnej woli. W takim otoczeniu nie ma miejsca na synostwo.

W centrum nie ma działania Ducha Świętego, który czyni nas synami w Chrystusie Jezusie. A historia nie może już objawiać pełnego miłości zamysłu woli Ojca (por. Ef 1, 5). Boża obecność natomiast jest konkretna i nie można jej z niczym pomylić, ponieważ jest drogą Baranka i Jego krwi. Dlatego nawet te tytuły mają absolutną konkretność, gdy pochodzą od Baranka, w przeciwnym razie są inscenizacją farsy władzy przypisywanej człowiekowi.

A okropność jest jeszcze poważniejsza, jeśli ta gra wkracza w sferę religii. Od razu bowiem widzimy, jak epicentrum przesuwa się do czasów sprzed Paschy, a co najwyżej zatrzymuje się na niej, nie odczytywanej już w kluczu zmartwychwstania. Życie jest zarządzane przez władzę, a Bóg jest owinięty w abstrakcyjność idei i pojęć.

Zamiast tego liturgia opisana w Apokalipsie demaskuje każdy fałsz i dla tych, którzy ją przyjmą, otwiera drogę do zbawienia dokonanego przez Baranka.

 

ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej