[SEMI] IV DOMENICA DI PASQUA (Anno C) 2

ITALIANO

Anche nella lettura tratta dall’Apocalisse che la liturgia presenta questa domenica, Giovanni ci rende di nuovo partecipi della sua esperienza. Questo suo modo di fare è davvero particolare. Sempre prevale l’occhio. Anche quando comincia dicendo che ha sentito una voce, già un istante dopo ce la fa vedere. Cosicché ascoltiamo, ma per lui questo significa sentire e vedere. La rivelazione dell’Apocalisse è infatti la visibilità della parola che è Cristo, Figlio di Dio, vero uomo, morto e risorto, donatore dello Spirito, la visibilità cioè della sua vita. E questa sua vita si compie in Lui, nell’Agnello che diventa il compimento della storia quale trionfo dell’agape di Dio Padre e dell’Agnello.

Nella lettura di questa domenica, Giovanni ci mette alla presenza di una moltitudine enorme, impossibile da calcolare, che sta in piedi davanti al trono e davanti all’Agnello. Stare in piedi, nell’Apocalisse, indica immediatamente essere risorti dalla morte. Praticamente Giovanni ci fa vedere quelli che appartengono al Cristo risorto, che perciò partecipano del suo modo di esistenza, vivono la novità della vita che sta proprio nel fatto di essere risorti (cf Rm 6,4).

Questa moltitudine è composta dalle genti di tutta la terra, da tutte le popolazioni. Vengono ricordati gli ebrei, per i quali si usa la parola “tribù”. E poi, ancora, persone da tutte le nazioni, da tutti i popoli e da tutte le lingue.

Il modo in cui Giovanni riassume chi sono, mostrando da dove vengono, dice già chiaramente che lì, davanti al trono e all’Agnello, non è tanto importante da dove si viene. Infatti, Giovanni non fa nessuna precisazione. Tutta l’attenzione viene posta nel dove e nel come si è adesso. Siamo risorti, e dunque tutto quello che è legato alla natura, come ad esempio la nazionalità, la lingua ecc., è trasfigurato in una nuova realtà. Tutte queste persone sono risorte, e dunque partecipi della risurrezione di Cristo. E, se sono risorti con Cristo e si trovano in cielo con Lui, allora parlano il linguaggio suo, di Cristo, che infatti verso la fine del libro proprio Giovanni indicherà: Cristo è un alfabeto completo, dalla prima all’ultima lettera. Chi ha conosciuto l’amore di Cristo, ha superato tutte le conoscenze (cf Ef 3,19). In Cristo si vive in pienezza la verità come vita che non muore più, perché è la figliolanza trionfante. Tutti si capiscono, perché tutti si trovano lì grazie all’opera dell’Agnello che il Padre ha mandato sulla terra. E, partecipando della risurrezione di Cristo risorto, partecipano anche della sua stessa mente da risorti (cf 1Cor 2,16). Allora, infatti, si compie in pienezza ciò che è cominciato nel giorno della Pentecoste, quando tutti si capivano perché tutti lodavano Dio per ciò che ha operato in Cristo per gli uomini e per tutto il creato, proprio grazie al trono, cioè al potere di Dio che è l’agape e si realizza nella storia come Agnello. È con l’Agnello che ora tutta questa moltitudine si trova lì in cielo, nella Gerusalemme nuova.

Proprio grazie a Colui che sta seduto sul trono e grazie all’Agnello, ora tutta questa moltitudine è composta di persone risorte che l’agape ha fatto passare dalla morte alla vita. Unite a Cristo, non sono morte secondo la natura della morte, ma l’agape di Cristo alla quale erano unite le ha rese partecipi del modo di morire dell’Agnello. E così ora stanno di fronte all’Agnello in piedi. La situazione ricorda quel vedersi faccia a faccia con Cristo nella Gerusalemme celeste che lo stesso Giovanni ricorda nella sua lettera (cf 1Gv 3,2).

Coloro che formano questa moltitudine sono così radicalmente uniti a Cristo da essere vestiti della sua risurrezione. Sono avvolti definitivamente (è usato il participio perfetto come tempo verbale) nella veste bianca, che è il colore del Risorto. E, come già abbiamo detto altre volte, la veste nell’Apocalisse esprime la persona nella sua verità profonda, manifesta la sua identità. Dunque, loro manifestano Cristo risorto nella loro umanità, ormai pulita da ogni macchia del male e dell’egoismo, cioè dal peccato. Loro non sono salvati semplicemente da qualche incidente o pericolo della vita terrena, ma partecipano pienamente della vita del Cristo risorto. Loro sono salvati da un modo di esistere perché rivestiti di una nuova esistenza, che è proprio una nuova vita.

Tengono in mano delle palme, che già in Es 15,27 e Nm 33,9 sono un richiamo alle oasi, oppure una meta di vita nel cammino nel deserto. La palma ricorda pure la fioritura che Dio dona ai giusti. I giusti, infatti, fioriranno come le palme (cf Sal 92,13). Ma ricordano soprattutto l’albero vivente che veniva incorporato nel tempio di Salomone (cf 1Re 6,29.32.35) e nel tempio escatologico presentato dal profeta Ezechiele (cf Ez 40,16.22.26.31.34.37). Allora le persone con le palme in mano sono nella pienezza della vita immortale, sono vittoriose sul male perché non lo hanno subíto come male, cioè non hanno reagito al male secondo il modo di agire del male. Sono morti come l’Agnello, secondo l’agape, partecipi pienamente del suo modo di morire (cf Rm 6,5). Perciò ora sono salvati, uniti al Risorto.

Il sangue versato dell’Agnello è quella vita nella quale si sono immersi non rispondendo secondo la logica di difendersi, di affermarsi e di salvare sé stessi. Questo bagno nel rosso del sangue li ha rigenerati e resi nuovi. Secondo la logica di questa terra, secondo i regni di questo mondo, secondo la conoscenza tipica della natura umana, nessuno andrebbe a lavare le vesti nel rosso del sangue per tirarle fuori bianchissime. Ma chi ha la mente di Cristo e vive la sua zōē sa che questo lavaggio non è un evento, ma è una persona con la quale si viene uniti in un amore che non viene meno. “Io sono la risurrezione e la vita, chi crede in me, anche se muore, vivrà” (Gv 11,25).

 

SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.

 

ENGLISH

Once again this Sunday, John allows us to share in his experience in the reading from Revelation that is presented by the liturgy. He does this in a truly unique way: the eye always prevails. Even when he begins by saying that he heard a voice, a moment later he allows us to see it. So we listen, but for him this means both hearing and seeing. The revelation of the Apocalypse is in fact the visibility of the word, who is Christ, Son of God and true man, dead and risen, giver of the Spirit. This revelation is the visibility of his life, and this life of his is fulfilled in him, in the Lamb who becomes the fulfilment of history as the triumph of the agape of God the Father and of the Lamb.

In this Sunday’s reading, John places us in the presence of an enormous multitude, impossible to count, standing before the throne and before the Lamb. In the Apocalypse, the gesture of standing immediately indicates being risen from the dead. John shows us those who belong to the risen Christ, who therefore share in his way of being, living the newness of life that lies precisely in the fact of being risen (cf. Rom 6:4).

This multitude is made up of people from all over the earth, from all peoples. The Jews, for whom the word ‘race’ is used, are mentioned; and then, again, people from every nation, people and tongue.

The way John summarises who they are, mentioning that they come from all over, already makes it clear that one’s place of origin is not so important before the throne and the Lamb. In fact, John makes no specific clarification in this regard. Instead, all attention is focused on where and how we are here and now. We are risen, and therefore everything related to human nature, such as nationality, language, etc., is transfigured into a new reality. All these people have risen, and therefore they are participants in Christ’s resurrection. And if they have risen with Christ and are in heaven with Him, then they speak His language, the language of Christ, which John himself will point out towards the end of the book. Christ is a complete alphabet, from the first to the last letter. Those who have known the love of Christ have surpassed all knowledge (cf. Eph 3:19). In Christ, we live the truth in its fullness as a life that never dies, because it is triumphant sonship. Everyone understands each other, because everyone is there through the work of the Lamb whom the Father sent to earth. By participating in the resurrection of the risen Christ, they also participate in his own resurrected mind (cf. 1 Cor 2:16). Then, that which began on the day of Pentecost is fully accomplished when everyone understood each other. Everyone praised God for what he had done in Christ for humanity and for all creation, through the throne, that is, the power of God which is agape and is made real in history as the Lamb. It is with the Lamb that all this multitude now finds itself in heaven, in the new Jerusalem.

Thanks to the One who sits on the throne and thanks to the Lamb, this entire multitude is comprised of persons who have been raised from the dead, whom agape has brought from death to life. United with Christ, they did not die according to death’s nature. Rather, Christ’s agape, to which they were united, made them die according to the Lamb’s death. And so now they stand before the Lamb. The scene recalls the seeing of Christ face to face in the heavenly Jerusalem that John himself mentions in his letter (cf. 1 Jn 3:2).

Those who form this multitude are so radically united to Christ that they are clothed in his resurrection. They are definitively wrapped (as indicated by the perfect participle employed as the verb tense) in the white robe, which is the colour of the Risen One. And, as we have already said on other occasions, the robe in Revelation expresses the person in his or her profound truth, manifesting his or her identity. Therefore, they manifest the risen Christ in their humanity, now cleansed of every stain of evil and selfishness, that is, of sin. They are not simply saved from some accident or danger of earthly life, but they participate fully in the life of the risen Christ. They are saved from a way of existing because they are clothed in a new existence, which is precisely a new life.

They hold palm branches in their hands, which already in Exodus 15:27 and Numbers 33:9 refer to oases, or a destination in life on the journey through the desert. The palm also recalls the flowering that God gives to the righteous who will flourish like palm trees (cf. Psalm 92:13). But above all, they recall the living tree that was incorporated into Solomon’s temple (cf. 1 Kings 6:29, 32, 35) and into the eschatological temple depicted by the prophet Ezekiel (cf. Ezekiel 40:16, 22, 26, 31, 34, 37). Those with palm branches in their hands exist in the fullness of immortal life. They are victorious over evil because they did not suffer it in accord with evil; that is, they did not react to evil in the same way that evil acts. Instead, they died in the manner of the Lamb, in accord with agape, fully participating in his way of dying (cf. Rom 6:5). Therefore, they are now saved, united with the Risen One.

The blood shed by the Lamb is the life in which they immersed themselves, not responding according to a self-defensive logic by which the assert and save themselves. This washing in (red) blood regenerated them, making them new. According the logic of this earth, according to the kingdoms of this world, according to the knowledge typical of human nature, no one would wash their clothes in red blood to make them white. But those who have the mind of Christ and live his zōē know that this washing is not an event, but a person with whom one is united in a love that never fails. “I am the resurrection and the life; whoever believes in me, even if he dies, will live” (Jn 11:25).

 

SEEDS, the Aletti Centre’s column, is available every Wednesday.
Every week, in addition to the Sunday homily in audio format, an in-depth study of the readings from the Sunday or festive Eucharistic liturgy will be available on the LIPA website.

 

ESPAÑOL

En la lectura del Apocalipsis que la liturgia nos presenta este domingo, Juan vuelve a hacernos partícipes de su experiencia. Esta manera suya es muy especial. Siempre prevalece la mirada. Incluso cuando comienza diciendo que ha oído una voz, un momento después nos la muestra. Entonces escuchamos, pero para él esto significa oír y ver. La revelación del Apocalipsis es, en efecto, la visibilidad de la palabra que es Cristo, Hijo de Dios, verdadero hombre, muerto y resucitado, dador del Espíritu, es decir, la visibilidad de su vida. Y esta vida suya se cumple en Él, en el Cordero que se convierte en el cumplimiento de la historia como triunfo del ágape de Dios Padre y del Cordero.

En la lectura de este domingo, Juan nos sitúa en presencia de una multitud enorme, imposible de calcular, de pie ante el trono y ante el Cordero. Estar de pie, en el Apocalipsis, indica inmediatamente haber resucitado de entre los muertos. Prácticamente, Juan nos muestra a los que pertenecen a Cristo resucitado, que por tanto participan de su modo de existir, viven la novedad de vida que reside precisamente en el hecho de haber resucitado (cf. Rm 6,4).

Esta multitud está compuesta por los pueblos de toda la tierra, por todas las poblaciones. Se menciona a los judíos, para los que se emplea la palabra «tribu». Y luego, de nuevo, gentes de todas las naciones, de todos los pueblos y de todas las lenguas.

La forma en que Juan resume quiénes son, mostrando de dónde vienen, ya deja claro que allí, ante el trono y el Cordero, no es tan importante de dónde viene uno. De hecho, Juan no hace ninguna especificación. Toda la atención se centra en dónde y cómo se está ahora. Somos resucitados y, por tanto, todo lo relacionado con la naturaleza, como la nacionalidad, la lengua, etc., se transfigura en una nueva realidad. Todas estas personas son resucitadas y, por tanto, partícipes de la resurrección de Cristo. Y, si han resucitado con Cristo y están en el cielo con Él, entonces hablan su lengua, la lengua de Cristo, que de hecho hacia el final del libro el propio Juan señalará: Cristo es un alfabeto completo, desde la primera hasta la última letra. Quien ha llegado a conocer el amor de Cristo ha superado todo conocimiento (cf. Ef 3,19). En Cristo, la verdad se vive plenamente como la vida que ya no muere, porque es la filiación triunfante. Todos se entienden, porque todos están ahí por obra del Cordero que el Padre envió a la tierra. Y al participar en la resurrección de Cristo resucitado, participan también de su mente resucitada (cf. 1 Co 2,16). Entonces, de hecho, lo que comenzó el día de Pentecostés, cuando todos se entendieron porque todos alabaron a Dios por lo que ha obrado en Cristo en favor de los hombres y de toda la creación, se cumple en su plenitud, precisamente a causa del trono, es decir, del poder de Dios que es el ágape y se realiza en la historia como el Cordero. Es con el Cordero que toda esta multitud está ahora allí en el cielo, en la Nueva Jerusalén.

Precisamente por Aquel que está sentado en el trono y por el Cordero, toda esta multitud está formada ahora por resucitados a los que el ágape hizo pasar de la muerte a la vida. Unidos a Cristo, no murieron según la naturaleza de la muerte, sino que el ágape de Cristo al que estaban unidos los hizo partícipes de la forma de morir del Cordero. Y así están ahora ante el Cordero. La situación recuerda aquel cara a cara con Cristo en la Jerusalén celestial que el propio Juan recuerda en su carta (cf. 1Jn 3,2).

Los que forman esta multitud están tan radicalmente unidos a Cristo que están revestidos de su resurrección. Están permanentemente envueltos (se utiliza el participio perfecto como tiempo verbal) en el manto blanco, que es el color del Resucitado. Y, como ya hemos dicho en otras ocasiones, el manto en el Apocalipsis expresa a la persona en su verdad profunda, manifiesta su identidad. Por tanto, manifiestan a Cristo Resucitado en su humanidad, ahora limpia de toda mancha de maldad y egoísmo, es decir, de pecado. No se salvan simplemente de algún accidente o peligro de la vida terrena, sino que participan plenamente de la vida de Cristo resucitado. Se salvan de un modo de existencia porque se revisten de una existencia nueva, que es precisamente una vida nueva.

Llevan palmas en las manos, que ya en Ex 15,27 y Nm 33,9 recuerdan el oasis, o la meta de la vida en la travesía del desierto. La palmera recuerda también el florecimiento que Dios da a los justos. En efecto, los justos florecerán como palmeras (cf. Sal 92,13). Pero recuerdan especialmente al árbol vivo que se incorporó al templo de Salomón (cf. 1 Re 6,29.32.35) y al templo escatológico presentado por el profeta Ezequiel (cf. Ez 40,16.22.26.31.34.37). Entonces las personas con las palmas en las manos están en la plenitud de la vida inmortal, son victoriosas sobre el mal porque no lo han sufrido como el mal, es decir, no han reaccionado ante el mal de la forma en que lo hace el mal. Han muerto como el Cordero, según el ágape, participando plenamente en su modo de morir (cf. Rm 6,5). Por eso ahora están salvados, unidos al Resucitado.

La sangre derramada del Cordero es esa vida en la que se sumergieron al no responder según la lógica de defenderse, afirmarse y salvarse. Este baño en la sangre roja los regeneró y los hizo nuevos. Según la lógica de esta tierra, según los reinos de este mundo, según el conocimiento típico de la naturaleza humana, nadie iría a lavar sus vestiduras en el rojo de la sangre para sacarlas blancas. Pero quien tiene la mente de Cristo y vive su zōē sabe que este lavado no es un acontecimiento, sino una persona con la que se está unido en un amor que no falla. «Yo soy la resurrección y la vida; el que cree en mí, aunque muera, vivirá» (Jn 11,25).

 

SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.

 

SLOVENŠČINA

V odlomku iz Razodetja, ki ga to nedeljo beremo pri bogoslužju, nas Janez znova vključi v svojo izkušnjo. Njegov način podajanja je resnično poseben. Vedno prevlada oko. Tudi ko začne z besedami, da je slišal glas, nam že naslednji trenutek pokaže ta glas. Mi poslušamo, zanj pa to pomeni slišati in videti. Knjiga Razodetja je namreč razodetje vidne Besede, ki je Kristus, Božji Sin, pravi človek, ki je umrl in vstal ter daje Duha, in ta je njegovo vidno življenje. In to njegovo življenje se dopolni v Njem, v Jagnjetu, ki postane dopolnitev zgodovine, ki je zmagoslavje zastonjske ljubezni (agapē) Boga Očeta in Jagnjeta.

V odlomku te nedelje nas Janez postavi pred ogromno množico, ki je ni mogoče prešteti in ki stoji pred prestolom in pred Jagnjetom. Stati pokonci v Razodetju pomeni biti obujen od mrtvih. Janez nam dejansko pokaže tiste, ki pripadajo Vstalemu Kristusu in so zato udeleženi pri njegovem načinu bivanja – živijo novost življenja, ki je ravno v tem, da so vstali od mrtvih (prim. Rim 6,4).

Ta množica je sestavljena iz narodov vsega sveta, iz vseh ljudstev. Omenjeni so Judje, za katere je uporabljen izraz »rodovi«. Poleg njih pa še ljudje iz vseh narodov, vseh ljudstev in vseh jezikov.

Način, kako Janez opiše, kdo so ti ljudje in od kod prihajajo, jasno pove, da tam, pred prestolom in Jagnjetom, ni pomembno, od kod nekdo prihaja. Janez tega sploh ne pojasni. Vsa pozornost je usmerjena na to, kje in kako so zdaj. Vstali smo od mrtvih, zato je vse, kar je vezano na naravo – na primer narodnost, jezik itd. – preobraženo v novo resničnost. Vsi ti ljudje so vstali, in so deležni Kristusovega vstajenja. In če so vstali s Kristusom in so zdaj z njim v nebesih, potem govorijo njegov jezik – jezik Kristusa, ki ga Janez proti koncu knjige opiše kot popolno abecedo, od prve do zadnje črke. Kdor je spoznal Kristusovo ljubezen, je presegel vsakršno spoznanje (prim. Ef 3,19). V Kristusu se živi polnost resnice kot življenje, ki več ne umre, ker gre za zmagoslavno sinovstvo. Vsi se razumejo, ker so tam po zaslugi delovanja Jagnjeta, ki ga je Oče poslal na zemljo. In s tem, ko so udeleženi pri vstajenju Vstalega Kristusa, so kot vstali od mrtvih udeleženi tudi pri njegovem umu (prim. 1 Kor 2,16). V polnosti se namreč uresniči to, kar se je začelo na binkoštni dan, ko so se vsi razumeli, ker so vsi slavili Boga za to, kar je storil v Kristusu za ljudi in za vse stvarstvo – prav po zaslugi prestola, to je Božje moči, ki je zastonjska ljubezen in se v zgodovini uresničuje kot Jagnje. Vsa ta množica je zdaj z Jagnjetom v nebesih, v novem Jeruzalemu.

Prav po zaslugi Njega, ki sedi na prestolu, in po zaslugi Jagnjeta je ta množica sestavljena iz vstalih ljudi, ki so živeli zastonjsko ljubezen in zato prešli iz smrti v življenje. Združeni s Kristusom niso umrli po naravi smrti, temveč jih je Kristusova zastonjska ljubezen, v katero so bili vključeni, naredila za deležne Jagnjetovega načina umiranja. In tako zdaj stojijo pred Jagnjetom pokonci. Ta prizor spominja na to, da bomo Kristusa gledali iz obličja v obličje v nebeškem Jeruzalemu, kot tudi sam Janez omenja v svojem pismu (prim. 1 Jn 3,2).

Tisti, ki sestavljajo to množico, so tako tesno povezani s Kristusom, da so oblečeni v njegovo vstajenje. Dokončno so oviti (uporabljen je trpni deležnik kot glagolski način) v belo obleko, ki je barva Vstalega Kristusa. In, kot smo že večkrat rekli, obleka v Razodetju izraža osebo v njeni globoki resnici, razodeva njeno istovetnost. Ti ljudje torej razodevajo Vstalega Kristusa v svoji človeškosti, očiščeni vsakega madeža zla in sebičnosti, torej greha. Niso rešeni zgolj kakšne zemeljske nesreče ali življenjske nevarnosti, ampak so popolnoma vključeni v življenje Vstalega Kristusa. Rešeni so iz enega načina bivanja, ker so oblečeni v nov obstoj – v novo življenje.

V rokah držijo palmove veje, ki že v 2 Mz 15,27 in 4 Mz 33,9 spominjajo na oaze ali na cilj življenja na poti skozi puščavo. Palma spominja tudi na cvetenje, ki ga Bog podarja pravičnim. Pravični namreč cvetijo kakor palme (prim. Ps 92,13). Predvsem pa spominjajo na drevo življenja, ki je bilo vzidano v Salomonov tempelj (prim. 1 Kr 6,29.32.35) in v eshatološki tempelj, kot ga opiše prerok Ezekiel (prim. Ezk 40,16.22.26.31.34.37). Osebe s palmami v rokah so torej v polnosti nesmrtnega življenja, premagale so zlo, saj na zlo, ki so ga prejemale, niso odgovarjale z zlom. Umrle so kakor Jagnje, v zastonjski ljubezni, popolnoma udeležene pri njegovem načinu umiranja (prim. Rim 6,5). Zato so zdaj odrešene, združene z Vstalim Kristusom.

Potopile so se v Jagnjetovo prelito kri in niso odgovarjale na način samoobrambe, samouveljavljanja in reševanja samih sebe. Ta potopitev v rdečo kri jih je prerodila in naredila nove. Po logiki tega sveta, po logiki kraljestev tega sveta, po naravni človeški logiki si nihče ne bi pral oblačil v rdeči krvi, da bi postala povsem bela. Kdor pa ima Kristusov um in živi njegovo življenje kot zōē, ve, da pri tem pranju ne gre za dogodek, temveč za osebo, s katero si združen v ljubezni, ki nikoli ne mine. »Jaz sem vstajenje in življenje. Kdor vame veruje, bo živel, tudi če umre« (Jn 11,25).

 

SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.

 

HRVATSKI

U odlomku iz Otkrivenja koji čitamo ove nedjelje u liturgiji, Ivan nas ponovno uključuje u svoje iskustvo. Njegov način izražavanja je doista poseban. Oko uvijek prevlada. Čak i kad počne govoreći da je čuo glas, već nam u sljedećem trenutku pokazuje taj glas. Mi slušamo, ali za njega to znači čuti i vidjeti. Knjiga Otkrivenja je objava vidljivosti Riječi koja je Krist, Sin Božji, pravi čovjek koji je umro i uskrsnuo te daje Duha, a to je vidljivost njegova života. I taj se njegov život dovršava u Njemu, u Jaganjcu koji postaje dovršenje povijesti kao trijumf besplatne ljubavi (agapē) Boga Oca i Jaganjca.

U odlomku ove nedjelje Ivan nas stavlja pred silno mnoštvo, koje je nemoguće izbrojiti, koje stoji pred prijestoljem i pred Jaganjcem. Stajati uspravno u Otkrivenju znači uskrsnuti od mrtvih. Ivan nam zapravo pokazuje one koji pripadaju uskrsnulom Kristu i stoga sudjeluju u njegovu načinu postojanja – žive novost života koja je upravo u tome da su uskrsnuli od mrtvih (usp. Rim 6,4).

To mnoštvo je sastavljeno od naroda cijeloga svijeta, iz svakog puka. Spominju se Židovi za koje se koristi riječ „plemena“. Osim njih, tu su ljudi iz svakoga naroda, puka i jezika.

Način na koji Ivan opisuje tko su ti ljudi i odakle dolaze, već jasno pokazuje da tamo, pred prijestoljem i Jaganjcem, nije važno odakle netko dolazi. Ivan to uopće ne objašnjava. Sva pažnja usmjerena je na to gdje i kako su sada. Ustali smo od mrtvih, pa je sve što je vezano uz narav – poput nacionalnosti, jezika itd. – preobraženo u novu stvarnost. Svi ti ljudi su uskrsnuli i sudionici su Kristova uskrsnuća. A, ako su uskrsnuli s Kristom i s njim su sada na nebu, onda govore njegovim jezikom, Kristovim jezikom, koji će Ivan pred kraj knjige opisati: Krist je potpuna abeceda, od prvog slova do posljednjeg. Tko god je upoznao ljubav Kristovu, nadmašio je svaku spoznaju (usp. Ef 3,19). U Kristu se živi punina istine kao život koji više ne umire, jer je riječ o pobjedničkom sinovstvu. Svi se međusobno razumiju jer su tu zahvaljujući djelu Jaganjca kojega je Otac poslao na zemlju. A sudjelujući u uskrsnuću Krista uskrslog, sudjeluju i u njegovu umu (usp. 1Kor 2,16). U potpunosti se naime ostvaruje ono što je otpočelo na dan Pedesetnice, kada su se svi razumjeli, jer su svi slavili Boga zbog onoga što je učinio u Kristu za ljude i za sve stvorenje – upravo zahvaljujući prijestolju, odnosno ​​Božjoj moći koja je besplatna ljubav, a u povijesti se ostvaruje kao Jaganjac. Sve to mnoštvo sada je s Jaganjcem na nebu, u novom Jeruzalemu.

Upravo zahvaljujući Onome koji sjedi na prijestolju i zahvaljujući Jaganjcu, to mnoštvo čine uskrsli ljudi koji su živjeli besplatnu ljubav i stoga prešli iz smrti u život. Sjedinjeni s Kristom, nisu umrli prema naravi smrti, već ih je Kristova besplatna ljubav, u koju su bili uključeni, učinila dionicima Jaganjčevog načina umiranja. I tako sada stoje uspravno pred Jaganjcem. Taj nas prizor podsjeća na to da ćemo Krista gledati licem u lice u nebeskom Jeruzalemu, kako i sam Ivan podsjeća u svojoj poslanici (usp. 1Iv 3,2).

Oni koji čine to mnoštvo tako su tijesno sjedinjeni s Kristom da su obučeni u njegovo uskrsnuće. Oni su umotani (korišten je particip perfekta kao glagolsko vrijeme) u bijelu odjeću, koja je boja Uskrslog Krista. I, kao što smo više puta rekli, odjeća u Otkrivenju izražava osobu u njezinoj dubokoj istini, očitujući njezin identitet. Ti ljudi očituju Uskrslog Krista u svom čovještvu, sada već očišćenom od svake ljage zla i sebičnosti, odnosno grijeha. Oni nisu samo spašeni od neke zemaljske nevolje ili životne opasnosti, nego su potpuno uključeni u život Uskrslog Krista. Oni su spašeni od jednog načina postojanja jer su obučeni u novo postojanje – u novi život.

U rukama drže palme koje već u Izl 15,27 i Br 33,9 podsjećaju na oaze, ili na životni cilj na putovanju kroz pustinju. Palma također podsjeća na procvat koji Bog daje pravednicima. Pravednici će, naime, cvasti poput palmi (usp. Ps 92,13). Ali prije svega podsjećaju na živuće stablo koje je bilo ugrađeno u Salomonov hram (usp. 1Kr 6,29.32.35) i u eshatološki hram kako ga je opisao prorok Ezekiel (usp. Ez 40,16.22.26.31.34.37). Dakle, ljudi s palmama u rukama su u punini besmrtnog života, nadvladali su zlo jer na zlo koje su podnijeli nisu odgovorili zlom. Umrli su poput Jaganjca, u besplatnoj ljubavi, potpuno sudjelujući u njegovu načinu umiranja (usp. Rim 6,5). Zato su sada spašeni, sjedinjeni s Uskrslim Kristom.

Uronili su u prolivenu krv Jaganjčevu i nisu odgovorili na način samoobrane, samopotvrđivanja i samospašavanja. Ova kupelj u crvenoj krvi ih je preporodila i učinila novima. Po logici ovoga svijeta, po logici kraljevstava ovoga svijeta, po tipičnoj spoznaji ljudske naravi, nitko ne bi prao svoju odjeću u crvenoj krvi da postane potpuno bijela. Ali tko god ima Kristov um i živi njegov život kao zōē, zna da se kod tog pranja ne radi o događaju, već o osobi s kojom se sjedinjuje u ljubavi koja nikada ne prestaje. „Ja sam uskrsnuće i život: tko u mene vjeruje, ako i umre, živjet će“ (Iv 11,25).

 

SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.

 

POLSKI

W czytaniu z Księgi Apokalipsy, które liturgia prezentuje nam w tę niedzielę, Jan ponownie czyni nas uczestnikami swojego doświadczenia. Ten jego sposób jest bardzo szczególny. Zawsze przeważa wzrok. Nawet gdy zaczyna od stwierdzenia, że usłyszał głos, chwilę później nam go pokazuje. Tak więc słuchamy, ale dla niego oznacza to słyszeć i widzieć. Objawienie Apokalipsy jest w rzeczywistości ukazaniem Słowa, którym jest Chrystus, Syn Boży, prawdziwy człowiek, umarły i zmartwychwstały, dawca Ducha; jest ukazaniem Jego życia. I to Jego życie wypełnia się w Nim, w Baranku, który staje się wypełnieniem historii jako triumf agape Boga Ojca i Baranka.

W niedzielnym czytaniu Jan stawia nas w obecności ogromnej rzeszy, niemożliwej do obliczenia, stojącej przed tronem i przed Barankiem. Pozycja stojąca w Apokalipsie oznacza natychmiast powstanie z martwych. W praktyce Jan ukazuje nam tych, którzy należą do zmartwychwstałego Chrystusa, którzy uczestniczą w Jego sposobie istnienia, żyjąc nowością życia, która polega właśnie na fakcie zmartwychwstania (por. Rz 6, 4).

Ta rzesza składa się z ludzi z całej ziemi, ze wszystkich narodów. Wspomniani są Żydzi, w odniesieniu do których użyte jest słowo „plemię”. A potem znowu ludzie ze wszystkich narodów, wszystkich ludów i wszystkich języków. Sposób, w jaki Jan podsumowuje, kim są, pokazując, skąd pochodzą, już jasno daje do zrozumienia, że tam, przed tronem i Barankiem, nie jest tak ważne, skąd ktoś pochodzi. W rzeczywistości Jan w ogóle tego nie precyzuje. Cała uwaga skupia się na tym, gdzie i jak ktoś jest teraz, w tym momencie.

Zmartwychwstaliśmy, a zatem wszystko, co związane jest z naturą, jak narodowość, język itp. zostaje przemienione w nową rzeczywistość. Wszyscy ci ludzie są zmartwychwstali, a zatem są uczestnikami zmartwychwstania Chrystusa. A jeśli zmartwychwstali z Chrystusem i są z Nim w niebie, to mówią Jego językiem, językiem Chrystusa, na co zresztą pod koniec księgi wskaże sam Jan: Chrystus jest pełnym alfabetem, od pierwszej do ostatniej litery. Ten, kto poznał miłość Chrystusa, przewyższył wszelką wiedzę (por. Ef 3,19). W Chrystusie prawda jest doświadczana w pełni jako życie, które już nie umiera, ponieważ jest triumfującym synostwem. Wszyscy rozumieją się nawzajem, ponieważ wszyscy są tam dzięki dziełu Baranka, którego Ojciec posłał na ziemię. A ponieważ mają udział w zmartwychwstaniu zmartwychwstałego Chrystusa, mają również udział w Jego zmartwychwstałym umyśle (por. 1 Kor 2,16).

Wtedy, w rzeczywistości, to, co zaczęło się w dniu Pięćdziesiątnicy, zostało wypełnione w pełni, kiedy wszyscy się rozumieli, ponieważ wszyscy chwalili Boga za to, co zdziałał w Chrystusie dla ludzkości i dla całego stworzenia. A to wszystko właśnie dzięki tronowi, to znaczy dzięki mocy Boga, którą jest agape i która urzeczywistnia się w historii jako Baranek. To z Barankiem cała ta rzesza jest teraz w niebie, w Nowym Jeruzalem.

Właśnie ze względu na Tego, który siedzi na tronie i ze względu na Baranka, cała ta rzesza składa się teraz ze zmartwychwstałych osób, które dzięki agape przeszły ze śmierci do życia. Zjednoczeni z Chrystusem, nie umarli zgodnie z naturą śmierci, ale agape Chrystusa, z którą byli zjednoczeni, uczyniła ich uczestnikami sposobu umierania Baranka. I tak stoją teraz przed Barankiem. Sytuacja ta przypomina spotkanie twarzą w twarz z Chrystusem w niebiańskim Jeruzalem, o którym wspomina sam Jan w swoim liście (por. 1J 3,2).

Ci, którzy tworzą tę rzeszę, są tak radykalnie zjednoczeni z Chrystusem, że są przyobleczeni w Jego zmartwychwstanie. Są definitywnie spowici, obleczeni (imiesłów czasu dokonanego jest użyty jako czasownik) w białą szatę, która jest kolorem Zmartwychwstałego. I, jak już mówiliśmy przy innych okazjach, szata w Księdze Apokalipsy wyraża osobę w jej głębokiej prawdzie, manifestuje jej tożsamość. W ten sposób manifestują zmartwychwstałego Chrystusa w swoim człowieczeństwie, teraz oczyszczonym z wszelkiej skazy zła i samolubstwa, tj. grzechu. Nie są oni jedynie wybawieni od jakiegoś wypadku lub niebezpieczeństwa ziemskiego życia, ale w pełni uczestniczą w życiu zmartwychwstałego Chrystusa. Są zbawieni od jednego ze sposobów egzystencji, ponieważ są przyobleczeni w nową egzystencję, która jest właśnie nowym życiem.

W dłoniach trzymają palmy, które już w Księdze Wyjścia 15,27 i w Księdze Liczb 33,9 przypominają oazy, albo cel życia podczas wędrówki przez pustynię. Palma przypomina również o rozkwicie, jaki Bóg daje sprawiedliwym. Rzeczywiście, sprawiedliwi zakwitną jak palmy (por. Ps 92,13). Ale szczególnie przypominają żywe drzewo, które zostało włączone do świątyni Salomona (por. 1 Krl 6,29.32.35) oraz do eschatologicznej świątyni przedstawionej przez proroka Ezechiela (por. Ez 40,16, 22.26.31.34.37).

Tak więc osoby z palmami w dłoniach są w pełni nieśmiertelnego życia, odnoszą zwycięstwo nad złem, ponieważ nie doświadczyli go jako zła, to znaczy nie zareagowali na zło zgodnie ze sposobem zła. Umarli jak Baranek, zgodnie z agape, w pełni uczestnicząc w Jego sposobie umierania (por. Rz 6,5). Dlatego są teraz zbawieni, zjednoczeni ze Zmartwychwstałym.

Przelana krew Baranka jest życiem, w którym się zanurzyli, nie reagując zgodnie z logiką obrony, potwierdzania i ratowania siebie. Ta kąpiel w czerwonej krwi zregenerowała ich i uczyniła nowymi. Zgodnie z logiką tej ziemi, zgodnie z królestwami tego świata, zgodnie z typową wiedzą o ludzkiej naturze, nikt nie poszedłby i nie wyprałby swoich szat w czerwieni krwi, aby je wybielić. Ale ten, kto ma umysł Chrystusa i żyje Jego zōē, wie, że to pranie nie jest wydarzeniem, ale osobą, z którą jest się zjednoczonym w miłości, która nie zawodzi. „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie” (J 11,25).

 

ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej