[SEMI] I DOMENICA DI QUARESIMA (Anno C) 2

ITALIANO

La seconda lettura è presa dalla Lettera ai Romani, dove Paolo fa vedere che tutto ciò che riguarda la salvezza è Cristo.

La salvezza è il dono totalmente gratuito che riceviamo da Dio Padre per mezzo del suo Figlio. La salvezza sta proprio nell’accogliere il dono e non nell’essere noi a conquistarlo. “Per grazia siete stati salvati mediante la fede; e ciò non viene da voi, ma è dono di Dio” (Ef 2,8).

Infatti noi eravamo morti, e da morti non possiamo fare nulla: “Da morti che eravamo per le colpe, ci ha fatto rivivere con Cristo: per grazia siete salvati” (Ef 2,5). Paolo cerca in tante occasioni di far vedere che la legge non dà ciò che invece avviene con Cristo.

Mosè diceva: “L’uomo che la mette in pratica [la legge], per mezzo di essa vivrà“ (Rm 10,5). Ma Paolo, benché ci siano diversi momenti nell’Antico Testamento che dicono che la legge dà la vita, chiarisce che questo non avviene come veniva inteso, ossia semplicemente con l’osservanza. Quella giustizia che deriva dalla legge non giustifica, anzi in Rm 7,10 dirà che porta alla morte.

“Giustificazione” vuol dire mettere l’uomo in un giusto rapporto con Dio. E questo avviene solo con Cristo e lo Spirito Santo, perché il giusto rapporto con Dio è da figli, ma la figliolanza non è qualcosa che l’uomo possa procurarsi da solo. “Ora invece, indipendentemente dalla legge, si è manifestata la giustizia di Dio, testimoniata dalla legge e dai profeti; giustizia di Dio per mezzo della fede in Gesù Cristo, per tutti quelli che credono. Infatti non c’è differenza, perché tutti hanno peccato e sono privi della gloria di Dio, ma sono giustificati gratuitamente per la sua grazia, per mezzo della redenzione che è in Cristo Gesù” (Rm 3, 21-24).

Dunque la legge in sé stessa non dà la vita, come dice apertamente Gal 3,21. Ma la legge, se è presa con fede, porta a Cristo. “Infatti, fine della legge è Cristo, per la giustizia di chiunque crede” (Rm 10,4). Allora la legge è compiuta in Cristo (cf Mt 5,17). Dunque all’uomo non tocca compiere la legge, ma credere in Cristo e così essere inabitato da Lui.

In Cristo partecipiamo al compimento della legge. La salvezza è l’indice che tutta la nostra persona partecipa a Cristo, alla sua figliolanza, cioè alla sua vita costituita come agape.

Essere salvati vuol dire essere liberi da sé stessi, o non essere preoccupati per sé stessi. La fede si riconosce dall’agape, perché la fede opera nell’agape (cf Gal 5,6). Cristo infatti è il dono gratuito del Padre. Partecipare a Cristo vuol dire far trasparire attraverso la nostra natura umana la zōē che si realizza nell’agape e di cui partecipiamo con tutto ciò che siamo, con il cuore, cioè con tutto l’insieme della persona. Non possiamo dire una cosa con la bocca e nel cuore tenere un’altra. Questo è indice di non essere stati ancora raggiunti da Cristo e di non essere stati ancora salvati. Cristo abita tutta la persona e le parole, come gli atti, manifestano la stessa agape, lo stesso volto di Cristo al quale anche il mio volto partecipa, per essere un tratto del ritratto di Cristo.

Ma per Paolo la legge non agisce così, piuttosto fa leva sull’io che deve fare delle cose per ottenere ciò che vuole. Si ragiona allora così: se faccio certe cose, allora otterrò la vita. Esattamente questo è l’ostacolo alla salvezza e alla vita da figli. Perciò è anche ovvio che chi fa le cose secondo la legge manifesti soprattutto la propria bravura, il proprio impegno, e dunque i propri meriti.

Ma “merito”, in questo senso, è una parola che Paolo non sopporta, perché è l’esatto opposto della fede e dunque della salvezza. Addirittura, dice che già solo il chiamare il nome del Signore rende operosa la salvezza: “Chiunque invocherà il nome del Signore sarà salvato” (Rm 10,13).

Il peggior inganno consiste nell’imporre di nuovo a quelli di Cristo questa mentalità che è secondo la legge: se farete questo, avrete la grazia e sarete salvi. Questo è un modo per decadere dalla grazia: “Non avete più nulla a che fare con Cristo voi che cercate la giustificazione nella legge; siete decaduti dalla grazia” (Gal 5,4).

Si tratta di un modo di dimenticare l’essenziale della salvezza che è ricevere la vita di Cristo e viverla mossi dello Spirito Santo in una intima e reale relazione filiale con Dio Padre, che si manifesta nell’agape con i fratelli e le sorelle. Cioè sperimentare di essere il Corpo di Cristo e membra gli uni degli altri (cf Rm 12,4-5).

Se non si è dentro la zōē, tutto diventa qualcosa di esterno e un impegno dell’individuo. La cosa più assurda e veramente demente è che l’individuo si sforza di amare. Ma è come chiedere all’uomo di alzarsi in volo con le braccia. Se per qualche istante l’individuo sembra riuscirci realizzando qualche opera, ben presto quell’opera diventerà il motivo del suo vanto. Allora siamo di nuovo in piena contraddizione, come in diverse occasioni afferma lo stesso san Paolo. Basta un veloce sguardo a tante opere della Chiesa, degli ordini religiosi, delle istituzioni ecclesiastiche, ecc., e non è difficile vedere quanto vi sia di individuocentrico e come sia difficile che queste opere siano allora una reale manifestazione della comunione ecclesiale dell’unico Corpo di Cristo. Anche tanti elementi della vita spirituale richiedono una rivisitazione, pena la loro implosione.

Invece, invocare il nome del Signore vuol dire aprirsi e accogliere. Riconoscere in Lui la vita della quale sento tanta sete e senza la quale sono morto. Vuol dire creare lo spazio affinché Lui entri in noi e, attraverso ciò che siamo, ciò che facciamo e ciò che diciamo, si manifesti la sua zōē, il suo modo di amare, cioè il suo modo di vivere la nostra natura umana.

Il tempo liturgico che comincia in questi giorni, quello della Quaresima, consiste infatti proprio nel verificare se davvero siamo abitati da Cristo, e se abbiamo davvero aperto tutta la nostra persona al suo amore. Soprattutto va verificato se siamo davvero innestati in Lui nel morire per vivere amando. Va verificato se non siamo stati ingannati dal diavolo che ha rianimato l’uomo vecchio in noi, morto e sepolto nel battesimo, forse ingannandoci proprio con il proporci un modo religioso perfetto da vivere con tante regole, opere e devozioni.

Il diavolo, infatti, ha tentato Adamo ed Eva proprio su Dio e su come essere come Dio, cioè come essere perfetti. Bisogna allora verificare se siamo liberi da noi stessi, perché da risorti, cioè da persone che hanno passato la morte, certe cose non si avvertono più, non si sente più il bisogno di reagire e non si cerca più di salvare sé stessi e di difenderci per realizzare se stessi. Signore Gesù Cristo, Figlio di Dio, abbi pietà di me peccatore.

 

SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.

 

ENGLISH

The second reading is taken from the Letter to the Romans, where Paul shows that Christ is (at the centre of) everything related to salvation.

Salvation is the totally free gift we receive from God the Father through his Son. Salvation lies precisely in accepting the gift and not in our earning it. “For by grace you have been saved through faith, and this is not from you; it is the gift of God” (Eph 2:8).

In fact, we were dead, and as dead we can do nothing: “even when we were dead in our transgressions … by grace you have been saved” (Eph 2:5). Paul frequently endeavours to show that the law cannot give that which comes through Christ.

Moses said: “The one who does these things [the law] will live by them.” (Romans 10:5). Although there are several passages in the Old Testament stating that the law gives life, Paul clarifies that this does not happen in the way it was understood, that is, simply by observing the law. The righteousness that comes from the law does not justify. On the contrary, in Romans 7:10 Paul says that it leads to death.

“Justification” entails establishing the human person in right relationship with God. Because right relationship with God is that of a child, justification happens only through Christ and the Holy Spirit since sonship is not something that the human person can achieve on their own. “But now the righteousness of God has been manifested apart from the law, though testified to by the law and the prophets, the righteousness of God through faith in Jesus Christ for all who believe. For there is no distinction; all have sinned and are deprived of the glory of God. They are justified freely by his grace through the redemption in Christ Jesus” (Romans 3: 21-24).

Therefore, the law in itself does not give life, as Galatians 3:21 clearly states. But the law, when accepted with faith, leads to Christ. “For Christ is the end of the law for the justification of everyone who has faith.” (Romans 10:4). So, the law is fulfilled in Christ (cf. Matthew 5:17). Therefore, it is not up to the human person to fulfil the law, but to believe in Christ and thus be inhabited by Him.

In Christ we participate in the fulfilment of the law. Salvation is the indication that our whole person participates in Christ, in his sonship, that is, in his life constituted as agape.

To be saved means to be free from oneself, or not to be concerned about oneself. Faith is recognisable by agape, because faith works in agape (cf. Galatians 5:6). Christ is in fact the free gift of the Father. To participate in Christ means to allow the zōē that is expressed in agape to shine through our human nature, and to participate in this agape with all that we are, with our heart, that is to say, with our whole person. We cannot say one thing with our mouth and have something else in our heart as this would indicate that we have not yet been reached by Christ and have not yet been saved. Christ inhabits the whole person. Words, like actions, manifest the same agape, the same countenance of Christ in which my countenance also participates making each one a trait of the portrait of Christ.

For Paul the law doesn’t work in this way. Instead, it relies on the ego which must do things to get what it wants. It reasons: “if I do certain things, then I will obtain life.” This very thing, however, is an obstacle to salvation and to life as a child of God. For this reason, it is clear that those who do things according to the law manifest above all their own ability, their own commitment, and therefore their own merits.

But “merit”, in this sense, is a word that Paul cannot abide because it is the exact opposite of faith and therefore of salvation. Because this is so much the case, he says that salvation is already at work in the mere act of calling on the name of the Lord: “Everyone who calls on the name of the Lord will be saved.” (Romans 10:13).

The greatest deception for Christ’s followers is to re-impose the mentality according to the law by which one thinks “if I do this, then I will have grace and be saved.” This is a way to fall from grace: “You are separated from Christ, you who are trying to be justified by law; you have fallen from grace.” (Galatians 5:4).

In this way, one forgets the essence of salvation, which is no other than to receive the life of Christ, to live this life, moved by the Holy Spirit, in an intimate and authentic filial relationship with God the Father, and to manifest it in agape towards our brothers and sisters. In other words, to experience that we are the Body of Christ and therefore members of one another (cf. Rom 12:4-5).

When one is not immersed in zōē, everything becomes external and therefore a personal commitment. The most senseless and truly foolish thing is the individual strives to love, but this is like asking the human person to fly with their arms. If, for a few moments, such an individual appears to succeed in doing so through some good work, this good work soon becomes a reason for pride. Once again, we find ourselves in a complete contradiction, as St Paul himself states on several occasions. A quick glance at the many works of the Church, religious orders, and ecclesiastical institutions suffices for us to how individual-centred they are and therefore how difficult it is for these works to be a true manifestation of the ecclesial communion of the one Body of Christ. In addition, many elements of the spiritual life must be re-examined lest they implode.

In contrast, invoking the name of the Lord means opening up and being receptive. It means recognising in Him the life for which I so thirst and without which I am dead. It means creating space for Him to enter into us so that we become a manifestation—through what we are, what we do and what we say—of His zōē, of His way of loving, that is, of His way of living our human nature.

The liturgical season that begins in these days, Lent, focuses on examining whether Christ truly lives in us, and whether we have truly opened our whole person to his love. Above all, this season is a time to examine whether we are truly rooted in him through our dying so as to live by loving. We must make sure that we haven’t been deceived by the devil who revives in us the “old Adam” who died and was buried at our baptism, perhaps fooling us by proposing a perfect religious way of life with an abundance of rules, works and devotions.

The devil, in fact, tempted Adam and Eve regarding God and how to be like God, that is, how to be perfect. We must therefore examine ourselves to see if we are free from ourselves. As resurrected beings, that is, as people who have passed through death, we no longer feel certain things; that is, we no longer feel the need to react nor to try to save or defend ourselves in order to fulfil ourselves. Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me, a sinner.

 

SEEDS, the Aletti Centre’s column, is available every Wednesday.
Every week, in addition to the Sunday homily in audio format, an in-depth study of the readings from the Sunday or festive Eucharistic liturgy will be available on the LIPA website.

 

ESPAÑOL

La segunda lectura está tomada de la Epístola a los Romanos, donde Pablo muestra que todo en la salvación es Cristo. La salvación es el don totalmente gratuito que recibimos de Dios Padre por medio de su Hijo. La salvación consiste precisamente en aceptar el don y no en ganarlo nosotros. «Por gracia habéis sido salvados mediante la fe; y esto no procede de vosotros, sino que es don de Dios» (Ef 2,8).  Porque estábamos muertos, y estando muertos no podemos hacer nada: «De los muertos que éramos por delitos, nos hizo revivir con Cristo; por gracia sois salvos» (Ef 2,5). Pablo trata en muchas ocasiones de mostrar que lo que nos sucede con Cristo, la ley no nos lo puede dar.

Moisés dijo: «El hombre que la ponga en práctica [la ley] vivirá por ella» (Rom 10,5). Pero Pablo, aunque hay varios momentos en el Antiguo Testamento en los que se dice que la ley da la vida, deja claro que esto no sucede como se entendía, es decir, simplemente por la observancia. Esa justicia que viene de la ley no justifica, es más, en Rom 7,10 dice que lleva a la muerte.

«Justificación» significa poner al hombre en una relación correcta con Dios. Y esto sólo sucede con Cristo y el Espíritu Santo, porque la relación correcta con Dios es como hijos, pero la filiación no es algo que el hombre pueda procurarse por sí mismo. «Ahora bien, independientemente de la ley, se ha manifestado la justicia de Dios, atestiguada por la ley y los profetas; justicia de Dios por la fe en Jesucristo, para todo el que cree. Porque no hay diferencia, pues todos pecaron y están destituidos de la gloria de Dios, pero son justificados gratuitamente por su gracia, mediante la redención que es en Cristo Jesús» (Rom 3,21-24).

Así pues, la ley en sí misma no da la vida, como aclara Gál 3,21. Pero la ley, si se toma con fe, conduce a Cristo. «Porque el fin de la ley es Cristo, para justicia de todo el que cree» (Rm 10,4). Luego la ley se cumple en Cristo (cf Mt 5,17). Por tanto, al hombre no le corresponde cumplir la ley, sino creer en Cristo y ser habitado por Él.

En Cristo participamos del cumplimiento de la ley. La salvación es la indicación de que toda nuestra persona participa en Cristo, en su filiación, es decir, en su vida constituida como ágape.

Salvarse es liberarse de uno mismo, o no preocuparse por uno mismo. La fe es reconocida por el ágape, porque la fe obra en el ágape (cf. Ga 5,6). Pues Cristo es el don gratuito del Padre. Participar en Cristo significa realizar por medio de nuestra naturaleza humana el zōē que se realiza en el ágape y en el que participamos con todo lo que somos, con el corazón, es decir, con toda la persona. No podemos decir una cosa con la boca y en el corazón sostener otra. Esto es un indicio de que aún no hemos sido alcanzados por Cristo y aún no hemos sido salvados. Cristo habita en toda la persona y las palabras, como las obras, manifiestan el mismo ágape, el mismo rostro de Cristo del que participa también mi rostro, para ser un rasgo del retrato de Cristo.

Pero para Pablo, la ley no actúa así, sino que apela al yo que tiene que hacer cosas para conseguir lo que quiere. Uno razona así: si hago ciertas cosas, entonces obtendré la vida. Exactamente éste es el obstáculo para la salvación y la vida como hijos. Por eso también es obvio que quien hace las cosas según la ley manifiesta sobre todo su propia proeza, su propio empeño y, por tanto, sus propios méritos.

Pero «mérito», en este sentido, es una palabra que Pablo no soporta, porque es exactamente lo contrario de fe y, por tanto, de salvación. En efecto, él dice que basta con invocar el nombre del Señor para que la salvación funcione: «Todo el que invoque el nombre del Señor se salvará» (Rom 10,13).

El peor engaño es volver a imponer a los de Cristo esta mentalidad conforme a la ley: si haces esto, tendrás gracia y te salvarás. Es una forma de caer en desgracia: «Ya no tenéis nada que ver con Cristo los que buscáis la justificación en la ley; habéis caído en desgracia» (Ga 5,4).

Es una forma de olvidar lo esencial de la salvación, que es recibir la vida de Cristo y vivirla movidos por el Espíritu Santo en una relación filial íntima y real con Dios Padre, que se manifiesta en el ágape con los hermanos. Es decir, experimentando ser Cuerpo de Cristo y miembros los unos de los otros (cf. Rom 12,4-5).

Si no se está dentro del zōē, todo se convierte en algo externo y en un compromiso del individuo. Lo más absurdo y verdaderamente demencial es que el individuo se esfuerce por amar. Pero es como pedirle al hombre que se eleve en el aire con los brazos. Si por unos momentos el individuo parece tener éxito realizando algún trabajo, pronto ese trabajo se convertirá en el motivo de su jactancia.

Entonces estamos de nuevo en plena contradicción, como el propio San Pablo afirma en varias ocasiones. Basta una rápida ojeada a tantas obras de la Iglesia, órdenes religiosas, instituciones eclesiásticas, etc., y no es difícil ver cuán individuocéntricas son y cuán difícil es entonces que estas obras sean una manifestación real de la comunión eclesial del único Cuerpo de Cristo. Tantos elementos de la vida espiritual requieren también una revisión, so pena de su implosión.

En cambio, invocar el nombre del Señor significa abrirse y acoger. Reconocer en Él la vida de la que siento tanta sed y sin la cual estoy muerto. Significa crear el espacio para que Él entre en nosotros y, a través de lo que somos, lo que hacemos y lo que decimos, manifieste su zōē, su modo de amar, es decir, su modo de vivir nuestra naturaleza humana.

En efecto, el tiempo litúrgico que comienza dentro de unos días, el de Cuaresma, consiste precisamente en verificar si estamos verdaderamente habitados por Cristo, y si hemos abierto verdaderamente toda nuestra persona a su amor. Sobre todo, hay que verificar si estamos realmente injertados en Él, muriendo para vivir amando. Hay que verificar si no hemos sido engañados por el demonio, que ha resucitado en nosotros al hombre viejo, muerto y sepultado en el bautismo, engañándonos tal vez precisamente proponiéndonos un modo religioso perfecto de vivir con tantas reglas, obras y devociones.

El diablo, de hecho, tentó a Adán y Eva precisamente sobre Dios y sobre cómo ser como Dios, es decir, sobre cómo ser perfectos. Entonces debemos comprobar si estamos libres de nosotros mismos, porque como resucitados, es decir, como personas que han pasado a mejor vida, ya no se sienten ciertas cosas, ya no sentimos la necesidad de reaccionar y ya no intentamos salvarnos y defendernos para realizarnos. Señor Jesucristo, Hijo de Dios, ten piedad de mí, pecador.

 

SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.

 

SLOVENŠČINA

Drugo berilo je iz Pisma Rimljanom, kjer Pavel pokaže, da je vse, kar zadeva odrešenje, Kristus.

Odrešenje je popolnoma zastonjski dar, ki ga prejmemo od Boga Očeta po njegovem Sinu. Odrešenje je v tem, da sprejmemo ta dar, in ne v tem, da si ga sami pridobimo. »Z milostjo ste namreč odrešeni po veri, vendar to ni iz vas, ampak je Božji dar« (Ef 2,8).

Bili smo namreč mrtvi in kot taki ne moremo storiti ničesar: »čeprav smo bili zaradi prestopkov mrtvi, [nas je] skupaj s Kristusom oživil – po milosti ste bili namreč rešeni« (Ef 2,5). Pavel večkrat skuša pokazati, da postava ne prinaša tega, kar je prinesel Kristus.

Mojzes je govoril: »Človek, ki to [pravičnost iz postave] izpolnjuje, bo živel od tega« (Rim 10,5). Čeprav Stara zaveza na nekaterih mestih pravi, da postava daje življenje, Pavel pojasni, da se to ne zgodi zgolj z njenim izpolnjevanjem. Pravičnost, ki izhaja iz postave, ne opravičuje – v Rim 7,10 pove celo, da vodi v smrt.

»Opravičenje« pomeni, da je človek postavljen v pravi odnos z Bogom. To pa se zgodi samo po Kristusu in Svetem Duhu, saj je pravi odnos z Bogom sinovski odnos, ki pa si ga človek ne more pridobiti sam. »Zdaj pa se je brez postave razodela Božja pravičnost, o kateri pričujejo postava in preroki. Božja pravičnost se daje po veri v Jezusa Kristusa, in sicer vsem, ki verujejo. Ni namreč nobene razlike, saj so vsi grešili in so brez Božje slave, opravičeni pa so po njegovi milosti, prek odkupitve v Kristusu Jezusu« (Rim 3,21-24).

Postava sama po sebi torej ne daje življenja, kot jasno pove Gal 3,21. Vendar postava, če jo sprejmemo v veri, vodi h Kristusu. »Kajti konec postave je Kristus, v pravičnost vsakomur, ki veruje« (Rim 10,4). Postava je torej dopolnjena v Kristusu (prim. Mt 5,17). Človek torej ni poklican k izpolnjevanju postave, ampak k veri v Kristusa, da bi se tako Kristus naselil v njem.

V Kristusu smo deležni dopolnitve postave. Odrešenje pokaže, da je celotno naše bitje deležno Kristusa, njegovega sinovstva, torej njegovega življenja, ki je zastonjska ljubezen (agape).

Biti odrešen pomeni biti svoboden sebe, oziroma ne biti zaskrbljen zase. Vera se pokaže v zastonjski ljubezni, saj deluje po zastonjski ljubezni (prim. Gal 5,6). Kristus je namreč Očetov zastonjski dar. Biti deležni Kristusa pomeni, da skozi svojo človeško naravo razodevamo življenje kot zōē, ki se uresničuje v zastonjski ljubezni, in v katerega smo vključeni z vsem, kar smo, s srcem, se pravi s celotno osebo. Ne moremo z usti govoriti eno, v srcu pa imeti nekaj drugega. To bi pomenilo, da nas Kristus še ni dosegel in da še nismo odrešeni. Kristus prebiva v celotni osebi, zato tako besede kot dejanja odsevajo isto zastonjsko ljubezen, isto Kristusovo obličje, v katerem je tudi moj obraz, da bi mogel biti tudi jaz poteza njegove podobe.

Pavel pa pravi, da postava ne deluje na tak način, ampak pritiska na »jaz«, ki mora nekaj storiti, da bi dosegel, kar hoče. Takole razmišlja: Če storim določene stvari, bom prejel življenje. In prav to je ovira za odrešenje in sinovsko življenje. Zato je jasno, da tisti, ki delujejo po postavi, dokazujejo predvsem svojo pridnost in svoj trud – svoje zasluge.

Toda v tem smislu je »zasluga« beseda, ki je Pavel ne prenaša, ker je popolno nasprotje vere in s tem tudi odrešenja. Reče celo, da že zgolj s klicanjem Gospodovega imena odrešenje postane dejavno: »Kdor koli bo klical Gospodovo ime, bo zveličan« (Rim 10,13).

Največja prevara je, da se Kristusovim učencem znova vsiljuje miselnost postave: Če boste storili to in to, boste prejeli milost in boste odrešeni. To pomeni pasti iz milosti: »Tisti, ki iščete opravičenje v postavi, ste se ločili od Kristusa; odpadli ste od milosti« (Gal 5,4).

Tako se izgubi bistvo odrešenja, ki je v tem, da prejmemo Kristusovo življenje in ga živimo pod vodstvom Svetega Duha, v globokem in resničnem sinovskem odnosu z Bogom Očetom, ki se kaže v ljubezni do bratov in sester. To pomeni, da izkušamo, da smo Kristusovo telo in med seboj udje (prim. Rim 12,4-5).

Če nismo znotraj življenja kot zōē, vse postane nekaj zunanjega in trud posameznika. Najbolj absurdno in zares nesmiselno je, da se posameznik trudi ljubiti. To je tako, kot da bi od človeka zahtevali, da poleti z rokami. Če se posamezniku morda za trenutek zazdi, da mu uspe s kakšnim dejanjem, bo to dejanje kmalu postalo razlog za bahanje. Tako smo spet v protislovju, kar sveti Pavel večkrat poudarja. Dovolj je že bežen pogled na številne dejavnosti Cerkve, redovnih skupnosti, cerkvenih ustanov itd., da vidimo, kako je v njih pogosto prisotna osredotočenost nase, in kako težko je, da bi bile dejavnosti resnično izraz občestva enega Kristusovega telesa. Tudi mnogi vidiki duhovnega življenja potrebujejo prenovo, sicer jim grozi, da se bodo sesuli sami vase.

Nasprotno pa klicati Gospodovo ime pomeni odpreti se in sprejeti. Pomeni prepoznati v Njem življenje, po katerem tako zelo žeja mojo dušo in brez katerega sem mrtev. Pomeni narediti prostor, da lahko On vstopi v nas, in da se skozi to, kar smo, kar delamo in kar govorimo, razodeva njegovo življenje kot zōē, njegov način ljubezni, njegov način življenja naše človeške narave.

Bogoslužno obdobje postnega časa je prav čas za preverjanje, ali v nas resnično prebiva Kristus in ali smo njegovi ljubezni resnično odprli celotno svoje bitje. Predvsem pa je potrebno preveriti, ali smo resnično vcepljeni vanj v umiranju, da bi živeli v ljubezni. Treba je preveriti, ali nas ni prevaral hudič in v nas ponovno obudil starega človeka, ki je pri krstu umrl in bil pokopan – morda tako, da nam je ponudil navidezno popoln religiozni način življenja, poln pravil, del in pobožnosti.

Hudič je namreč Adama in Evo skušal prav glede Boga in glede tega, da bi bila kot Bog, se pravi, da bi bila popolna. Zato moramo preveriti, ali smo osvobojeni samih sebe, saj tisti, ki so vstali, ki so že šli skozi smrt, nekaterih stvari ne zaznajo več, ne čutijo več potrebe, da bi reševali sami sebe in se branili ter tako samouresničevali. Gospod Jezus Kristus, Božji Sin, usmili se mene, grešnika.

 

SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.

 

HRVATSKI

Drugo čitanje je iz Poslanice Rimljanima, gdje Pavao pokazuje da sve što se tiče spasenja jest Krist.

Spasenje je potpuno besplatan dar koji primamo od Boga Oca po njegovom Sinu. Spasenje je u prihvaćanju tog dara, a ne u tome da ga sami postignemo. „Ta milošću ste spašeni po vjeri! I to ne po sebi! Božji je to dar!“ (Ef 2,8).

Naime, bili smo mrtvi i kao takvi ne možemo učiniti ništa: „nas koji bijasmo mrtvi zbog prijestupâ, oživi zajedno s Kristom – milošću ste spašeni!“ (Ef 2,5). Pavao opetovano nastoji pokazati da zakon ne donosi ono što je Krist donio.

Mojsije je rekao: „Tko je vrši [pravednost iz zakona], naći će život u njoj“ (Rim 10,5). Iako Stari zavjet na nekim mjestima kaže da zakon daje život, Pavao pojašnjava da se to ne događa samo s njegovim vršenjem. Pravednost koja proizlazi iz zakona ne opravdava – čak će u Rm 7,10 reći da vodi u smrt.

„Opravdanje“ znači da je čovjek doveden u ispravan odnos s Bogom. A to se događa samo po Kristu i Duhu Svetomu, jer je pravi odnos s Bogom sinovski odnos, koji pak čovjek ne može postići sam. „Sada se pak izvan Zakona očitovala pravednost Božja, posvjedočena Zakonom i Prorocima, pravednost Božja po vjeri u Isusa Krista, prema svima koji vjeruju. Ne, nema razlike! Svi su zaista sagriješili i potrebna im je slava Božja; opravdani su besplatno, njegovom milošću po otkupljenju u Kristu Isusu“ (Rim 3,21-24).

Dakle, zakon sam po sebi ne daje život, kao što jasno pokazuje Gal 3,21. Ali zakon, ako ga uzmemo s vjerom, vodi Kristu. „Jer dovršetak je Zakona Krist – na opravdanje svakomu tko vjeruje“ (Rim 10,4). Dakle, zakon se ispunjava u Kristu (usp. Mt 5,17). Stoga čovjek nije pozvan da ispunjava zakon, nego da vjeruje u Krista i da se tako Krist nastani u njemu.

U Kristu sudjelujemo u ispunjenju zakona. Spasenje pokazuje da cijelo naše biće ima udjela u Kristu, u njegovom sinovstvu, odnosno u njegovu životu koji je besplatna ljubav (agape).

Biti spašen znači biti slobodni od sebe, odnosno ne biti zabrinut za sebe. Vjera se očituje u besplatnoj ljubavi, jer djeluje po besplatnoj ljubavi (usp. Gal 5,6). Naime, Krist je Očev besplatni dar. Sudjelovati u Kristu znači da kroz svoju ljudsku narav očitujemo život kao zōē koji se ostvaruje u besplatnoj ljubavi, a u koji smo uključeni sa svime što jesmo, sa srcem, odnosno sa cijelom svojom osobom. Ne možemo ustima govoriti jedno, a u srcu imati nešto drugo. To bi značilo da nas Krist još uvijek nije dohvatio i da još nismo spašeni. Krist prebiva u cijeloj osobi, pa stoga riječi i djela odražavaju istu besplatnu ljubav, isto Kristovo lice, u kojemu sudjeluje i moje lice, tako da i ja mogu biti obilježje njegove slike.

Ali Pavao kaže da zakon ne djeluje na taj način, već se oslanja na „ja“ koje mora nešto činiti kako bi postiglo ono što želi. Onda razmišlja ovako: ako činim određene stvari, dobit ću život. I upravo je to prepreka spasenju i sinovskom životu. Stoga je jasno da oni koji postupaju po zakonu prije svega dokazuju vlastitu sposobnost, vlastito zalaganje – vlastite zasluge.

Ali u tom smislu „zasluga“ je riječ koju Pavao ne podnosi, jer je sušta suprotnost vjeri, a time i spasenju. Štoviše, kaže da samim zazivanjem imena Gospodnjega spasenje postaje djelatno: „Tko god prizove ime Gospodnje, bit će spašen“ (Rim 10,13).

Najgora prijevara je kad se Kristovim učenicima ponovno nameće mentalitet zakona: ako budete činili to i to, primit ćete milost i bit ćete spašeni. To znači ispasti iz milosti: „Prekinuli ste s Kristom vi koji se u Zakonu mislite opravdati; iz milosti ste ispali“ (Gal 5,4).

Time se gubi bît spasenja koja se sastoji u primanju Kristova života i njegovom življenju pod vodstvom Duha Svetoga u prisnom i stvarnom sinovskom odnosu s Bogom Ocem, koji se očituje u ljubavi prema braći i sestrama. To znači da doživljavamo da smo Tijelo Kristovo i udovi jedni drugima (usp. Rim 12,4-5).

Ako nismo unutar života kao zōē, sve postaje nešto izvanjsko i napor pojedinca. Najapsurdnije i uistinu besmisleno je to što pojedinac pokušava ljubiti. To je kao da tražite od čovjeka da poleti s rukama. Ako se na nekoliko trenutaka učini da pojedinac uspijeva ostvariti neko djelo, to će djelo ubrzo postati razlog za hvastanje. Tako smo opet u proturječju, kako sam sveti Pavao opetovano naglašava. Dovoljan je letimičan pogled na mnoge aktivnosti Crkve, redovničkih zajednica, crkvenih ustanova itd., da se vidi koliko je u njima često prisutna usredotočenost na sebe i koliko je teško da te aktivnosti budu istinski izraz crkvenog zajedništva jednog Kristovog Tijela. Mnogi vidici duhovnog života također imaju potrebu za obnovom, inače su u opasnosti da se uruše sami u sebi.

Suprotno tome, zazvati ime Gospodnje znači otvoriti se i prihvatiti. To znači prepoznati u Njemu život za kojim toliko žeđa duša moja i bez kojeg sam mrtav. To znači napraviti mjesta da On može ući u nas i da se kroz ono što jesmo, što radimo i što govorimo, očituje njegov život kao zōē, njegov način ljubavi, odnosno njegov način življenja naše ljudske naravi.

Liturgijsko vrijeme korizme pravo je vrijeme za provjeru je li Krist doista prebiva u nama i jesmo li doista čitavo svoje biće otvorili njegovoj ljubavi. Potrebno je prije svega provjeriti jesmo li doista ucijepljeni u Njega u umiranju, da bismo živjeli u ljubavi. Treba provjeriti nije li nas đavao prevario i u nama ponovno oživio „starog čovjeka“, koji je umro i pokopan u krštenju – možda tako što nam je ponudio naizgled savršen religiozni način življenja, pun pravila, djela i pobožnosti.

Đavao je, naime, iskušavao Adama i Evu upravo glede Boga i glede toga kako da budu kao Bog, odnosno kako da budu savršeni. Potrebno je stoga provjeriti jesmo li slobodni od samih sebe, jer oni koji su uskrsli, koji su već prošli kroz smrt, više ne zamjećuju neke stvari, ne osjećaju potrebu za reagiranjem te se više ne pokušavaju spasiti i obraniti da bi se ostvarili. Gospodine Isuse Kriste, Sine Božji, smiluj se meni grešniku.

 

SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.

 

POLSKI

Drugie czytanie pochodzi z Listu do Rzymian, gdzie Paweł pokazuje, że wszystko, co dotyczy zbawienia, to Chrystus.

Zbawienie jest całkowicie darmowym darem, który otrzymujemy od Boga Ojca przez Jego Syna. Zbawienie polega właśnie na przyjęciu tego daru, a nie na zdobyciu go przez nas. „Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga” (Ef 2,8).

Byliśmy bowiem martwi, a będąc martwymi, nie możemy nic uczynić: „nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia. Łaską bowiem jesteście zbawieni” (Ef 2,5). Paweł przy wielu okazjach stara się pokazać, że prawo nie daje tego, co przychodzi natomiast wraz z Chrystusem.

Mojżesz powiedział: „Kto je (prawo)wypełnił, osiągnie przez nie życie” (por. Rz 10,5). Ale Paweł, chociaż w Starym Testamencie jest kilka momentów, które mówią, że prawo daje życie, wyjaśnia, że nie dzieje się to tak, jak było rozumiane, to znaczy po prostu przez przestrzeganie go. Sprawiedliwość pochodząca z prawa nie usprawiedliwia, a nawet w Rz 7,10 mówi, że prowadzi do śmierci.

„Usprawiedliwienie” oznacza umieszczenie człowieka we właściwej relacji z Bogiem. A to dzieje się tylko z Chrystusem i Duchem Świętym, ponieważ właściwą relacją z Bogiem jest bycie dzieckiem Bożym, ale synostwo nie jest czymś, co człowiek może sam sobie zapewnić. „Ale teraz jawną się stała sprawiedliwość Boża niezależna od Prawa, poświadczona przez Prawo i Proroków. Jest to sprawiedliwość Boża przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich, którzy wierzą. Bo nie ma tu różnicy: wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie które jest w Chrystusie Jezusie” (Rz 3,21-24).

Tak więc prawo samo w sobie nie daje życia, co jasno pokazuje Gal 3,21. Ale prawo, jeśli jest przyjmowane z wiarą, prowadzi do Chrystusa. „A przecież kresem Prawa jest Chrystus, dla usprawiedliwienia każdego, kto wierzy” (Rz 10,4). Wtedy prawo wypełnia się w Chrystusie (por. Mt 5,17). Dlatego to nie człowiek ma wypełniać prawo, ale wierzyć w Chrystusa i w ten sposób być zamieszkanym przez Niego.

W Chrystusie uczestniczymy w wypełnieniu się prawa. Zbawienie jest wskazówką, że cała nasza osoba uczestniczy w Chrystusie, w Jego synostwie, to znaczy w Jego życiu ukonstytuowanym jako agape.

Być zbawionym oznacza być wolnym od samego siebie lub nie martwić się o siebie. Wiarę rozpoznaje się w agape, ponieważ wiara działa w agape (por. Ga 5, 6). Chrystus jest darmowym darem Ojca. Uczestniczyć w Chrystusie oznacza ukazać poprzez naszą ludzką naturę życie zōē, które urzeczywistnia się w agape, i w którym uczestniczymy całym sobą, sercem, to znaczy całą osobą. Nie możemy mówić jednego ustami, a w sercu trzymać się czegoś innego. To wskazuje, że Chrystus jeszcze do nas nie dotarł i nie zostaliśmy jeszcze zbawieni. Chrystus zamieszkuje całą osobę, a słowa, podobnie jak czyny, manifestują tę samą agape, tę samą twarz Chrystusa, w której uczestniczy również moja twarz, aby być rysem portretu Chrystusa.

Ale dla Pawła prawo nie działa w ten sposób, raczej odwołuje się do „ja”, które musi robić rzeczy, aby uzyskać to, czego chce. Rozumowanie jest więc następujące: jeśli zrobię pewne rzeczy, otrzymam życie. Dokładnie to jest przeszkodą na drodze do zbawienia i życia jako synowie i jako córki. Dlatego jest również oczywiste, że ten, kto czyni rzeczy zgodnie z prawem, manifestuje przede wszystkim własną brawurę, własne zaangażowanie, a tym samym własne zasługi.

A „zasługa” w tym sensie jest słowem, którego Paweł nie może znieść, ponieważ jest dokładnym przeciwieństwem wiary, a tym samym zbawienia. Nawet mówi on, że samo wezwanie imienia Pana sprawia, że zbawienie się dokonuje: ” Albowiem każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony” (Rz 10,13).

Najgorszym oszustwem jest ponowne narzucanie ludziom Chrystusa mentalności zgodnej z prawem: jeśli to zrobisz, będziesz miał łaskę i zostaniesz zbawiony. Jest to sposób na wypadnięcie z łaski: „Zerwaliście więzy z Chrystusem; wszyscy, którzy szukacie usprawiedliwienia w Prawie, wypadliście z łaski” (Ga 5,4).

W ten sposób zapomina się o istocie zbawienia, którą jest otrzymanie życia Chrystusa i życie nim, poruszani przez Ducha Świętego, w intymnej i prawdziwej synowskiej relacji z Bogiem Ojcem, która przejawia się w agape z braćmi i siostrami. Oznacza to doświadczenie bycia Ciałem Chrystusa i członkami jedni drugich (por. Rz 12,4-5).

Jeśli ktoś nie jest wewnątrz życia zōē, wszystko staje się czymś zewnętrznym i wysiłkiem jednostki. Najbardziej absurdalną i prawdziwie szaloną rzeczą jest to, że jednostka stara się kochać. Ale to tak, jakby prosić człowieka, by wzniósł się w powietrze za pomocą swoich ramion. Jeśli przez kilka chwil wydaje się, że jednostka odnosi sukces, wykonując jakąś pracę, wkrótce praca ta stanie się powodem do chełpienia się. Wtedy znów stajemy w pełnej sprzeczności, jak sam św. Paweł stwierdza przy kilku okazjach.

Wystarczy szybki rzut oka na wiele dzieł Kościoła, zakonów, instytucji kościelnych itp. i nietrudno dostrzec, jak wiele z nich jest indywidualno-centrycznych i jak trudno jest, aby te dzieła były prawdziwą manifestacją kościelnej komunii jednego Ciała Chrystusa. Wiele elementów życia duchowego również wymaga rewizji, w przeciwnym razie implodują.

Natomiast wzywanie imienia Pana jest otwieraniem się i przyjmowaniem. Rozpoznać w Nim życie, którego tak bardzo pragnę i bez którego jestem martwy. Oznacza to stworzenie przestrzeni dla Niego, aby mógł wejść w nas i poprzez to, kim jesteśmy, co robimy i co mówimy, zamanifestować Jego zōē, Jego sposób kochania, to znaczy Jego sposób życia naszą ludzką naturą.

Rzeczywiście, okres liturgiczny, który rozpoczęliśmy, Wielki Post, polega właśnie na sprawdzeniu, czy jesteśmy naprawdę zamieszkani przez Chrystusa i czy naprawdę otworzyliśmy całą naszą osobę na Jego miłość. Przede wszystkim należy zweryfikować, czy naprawdę jesteśmy wszczepieni w Niego, umierając, aby żyć kochając. Należy zweryfikować, czy nie zostaliśmy oszukani przez diabła, który ożywił w nas starego człowieka, martwego i pogrzebanego w chrzcie, być może oszukując nas właśnie poprzez proponowanie doskonałego religijnego sposobu życia z tak wieloma zasadami, uczynkami i pobożnościami.

Diabeł w rzeczywistości kusił Adama i Ewę właśnie w kwestii Bogu i w tym, aby być jak Bóg, to znaczy, jak być doskonałym. Musimy więc sprawdzić, czy jesteśmy wolni od samych siebie, ponieważ jako osoby zmartwychwstałe, to znaczy jako osoby, które przeszły przez śmierć, i dla których pewne rzeczy nie są już odczuwalne, nie odczuwa się już potrzeby reagowania i nie próbuje się już ratować i bronić, aby się zrealizować. Panie Jezu Chryste, Synu Boży, zmiłuj się nade mną grzesznikiem.

 

ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej