[SEMI] IV DOMENICA DI QUARESIMA (Anno C) 2

ITALIANO

“Fratelli, se uno è in Cristo, è una nuova creatura; le cose vecchie sono passate; ecco, ne sono nate di nuove” (2Cor 5,17).

Il fondamento della novità cristiana sta nell’essere in Cristo.

Chissà perché negli ultimi secoli è molto difficile trovare affermata questa verità che costituisce il fondamento della vita dei cristiani.

Se si studia l’omiletica e la catechetica degli ultimi secoli, ci si rende presto conto che è quasi del tutto assente il contenuto fondante della vita spirituale, che è appunto la vita in Cristo.

Forse anche un certo oblio dello Spirito Santo – palese negli ultimi secoli –, ha contribuito a una impostazione che vede il cristiano prevalentemente davanti a Cristo o in cammino dietro a Cristo. Ma la vita spirituale, la vita nello Spirito Santo è una costante dinamica che si fonda nel nostro innesto in Cristo.

Poi, in un certo senso, per facilitare il senso del dinamismo della progressione nel nostro crescere in questo radicamento, aiuta anche vedersi sui suoi passi, ma il fondamento rimane l’essere in Cristo. Altrimenti facilmente ci troviamo fondati nella nostra natura umana, cioè in ciò che la Scrittura chiama “la carne”, dunque la condizione umana. E, fondati in questa condizione, cerchiamo di orientarci verso Dio e di cominciare a mettere in pratica qualche sua parola o qualche suo insegnamento. Ma proprio da qui nascono una serie di problemi: diventiamo orgogliosi se riusciamo a vivere almeno un poco così, oppure depressi e scoraggiati se non ci riusciamo.

È facile anche riscontrare la delusione quando, malgrado tanto sforzo per il bene e per le cose di Dio, veniamo colpiti da qualche male.

Tutto questo fa vedere che siamo fondati su noi stessi.

Invece: “Voi però non siete sotto il dominio della carne, ma dello Spirito, dal momento che lo Spirito di Dio abita in voi. Se qualcuno non ha lo Spirito di Cristo, non gli appartiene” (Rm 8,9).

Partecipiamo proprio alla stessa vita di Cristo, alla sua persona di Figlio di Dio, fino ad imparare – essendo in Cristo, ascoltando lo Spirito Santo che ci insegna ogni cosa (cf Gv 14,26) – a pronunciare “Abbà”, “Papà” (cf Rm 8,15), mossi dall’amore del Figlio di Dio.

È proprio l’amore di Dio che cambia totalmente la nostra condizione.

“L’amore di Cristo infatti ci possiede” (2Cor 5,14): ora questo verbo – “essere posseduti” – potrebbe anche essere tradotto “ci tiene insieme”, ci fa uno, cioè “perfetti nell’unità” (Gv 17,23). Ed è sempre l’amore di Cristo che ci fa passare oltre la mèta inevitabile nella natura umana, cioè della carne, che è la morte: “uno è morto per tutti, dunque tutti sono morti” (2Cor 5,14).

È Lui che ci fa il dono di partecipare al suo modo di morire, che è il dono di sé stesso in un’agape totale, e ci dà la grazia di essere uniti con Lui anche nella sepoltura, di poter con Lui respirare la zōē, quella vita che è la conoscenza del Padre (cf Rm 6,4-6).

La vita-zōē è la conoscenza del Padre, la sua stessa vita che ci abilita a conoscere il Padre.

Una volta risuscitati, anzi rigenerati in Cristo, siamo una nuova creatura, perché non siamo più solo creati, ma generati da Dio Padre.

E questa generazione è la riconciliazione dell’umanità con Dio.

La riconciliazione che avviene ci rende figli di Dio che è Padre. Si tratta di una cosa che l’uomo non può fare da solo.

Tutte le religioni – incluso il cristianesimo, quando decade dalla fede ecclesiale riducendosi ad una mera religione – cominciano a prospettare una via di riconciliazione con Dio sulla quale abbiamo tanti obblighi, bisogna fare tante cose, grandi sforzi, immensi sacrifici, preghiere infinite, ecc., per preservare qualche spazio in cui siamo noi a mantenere stretta in pugno la nostra vita.

Ma non è così. Questo modo di esistenza fondato su di noi è finito con la morte con Cristo.

Non viviamo più orientati a noi e partendo da noi stessi, ma da Cristo e in Cristo: “Egli è morto per tutti, perché quelli che vivono non vivano più per se stessi, ma per colui che è morto e risorto per loro” (2Cor 5,15).

Questo nuovo orientamento cambia anche radicalmente il nostro modo di conoscere.

“Cosicché non guardiamo più nessuno alla maniera umana; se anche abbiamo conosciuto Cristo alla maniera umana, ora non lo conosciamo più così” (2Cor 5,16).

La maniera di conoscere tipica della nostra natura umana è passata, non esiste più nella novità dell’uomo che il Padre ha riconciliato a sé tramite il proprio Figlio unigenito fattosi uomo. Perciò nasce anche una visione del mondo integra che permea e plasma tutta l’esistenza, non con obblighi e sforzi, ma dall’interno, in virtù di questa vita stessa che organicamente si tesse.

“Tutto questo però viene da Dio, che ci ha riconciliati con sé mediante Cristo” (2Cor 5,18).

“Era Dio infatti che riconciliava a sé il mondo in Cristo, non imputando agli uomini le loro colpe” (2Cor 5,19).

Fino a quando non siamo riconciliati con Dio Padre, non siamo nemmeno in grado di capire cosa dobbiamo fare per riconciliarci con Dio, proprio perché è Padre.

Infatti, conoscere soltanto secondo la nostra natura vuol dire persino non conoscere Cristo nella verità della sua persona. Paolo fa capire questo perché da risorti, da figli, vediamo diversamente anche Cristo.

Fino a quando non diventiamo uniti, non conosciamo, se non solo in una maniera soltanto umana, secondo la carne.

“Dal momento che vi sono tra voi invidia e discordia, non siete forse carnali e non vi comportate in maniera umana?” (1Cor 3,3).

Infatti, chi non è rigenerato in Cristo non capisce e non può capire le cose che riguardano la vita di Dio e della nostra partecipazione ad essa in Cristo per l’azione dello Spirito Santo: “Di queste cose noi parliamo, con parole non suggerite dalla sapienza umana, bensì insegnate dallo Spirito, esprimendo cose spirituali in termini spirituali. Ma l’uomo lasciato alle sue forze non comprende le cose dello Spirito di Dio: esse sono follia per lui e non è capace di intenderle, perché di esse si può giudicare per mezzo dello Spirito” (1Cor 2,13-14).

Dunque, ci si po’ ingannare assai facilmente. Si prospetta un ideale religioso e ci impegniamo. Ma la nuova creatura non nasce così. Anzi, nessuna religione ha mai portato l’uomo a rinascere da solo, a rigenerarsi, a risuscitarsi. Infatti, anche Cristo fu risuscitato dal Padre.

Lo scopo della nostra esistenza è la zōē-agape, che ha una sola origine: il Padre, il Figlio e lo Spirito Santo.

Solo in Cristo, vero Dio e vero uomo, noi veniamo posti nel giusto rapporto con Dio, veniamo giustificati, come dice Paolo. E questo avviene in un modo completamente gratuito (cf Rm 3,23-24).

Lo scopo è la figliolanza. E questa non la raggiunge nessun uomo con nessuna propria opera, né con devozioni o sacrifici.

L’uomo da solo non è in grado di liberarsi dallo sguardo e dal modo di pensare tipico della nostra natura umana.

Il Signore ci custodisca dall’essere persone, magari anche molto impegnate in ambito religioso o in cause giustissime, ma che appena sono toccate da qualcosa che non è secondo la propria mentalità, volontà e sentire, manifestano chiaramente che vivono per sé stesse e non per Colui che è morto e risorto per loro.

Questo fa la differenza.

 

SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.

 

ENGLISH

“So, whoever is in Christ is a new creation: the old things have passed away; behold, new things have come.” (2 Cor 5:17).

The foundation of Christian newness lies in our being in Christ.

Who knows why, in recent centuries, one finds an affirmation of this truth, that constitutes the foundation of Christian life, only with great difficulty. If one studies the homiletics and catechetics of recent centuries, one soon realises that the foundational content of the spiritual life, which is precisely life in Christ, is almost completely absent.

Perhaps a certain forgetfulness of the Holy Spirit—which has been evident in recent centuries—has also contributed to an approach that predominantly envisions the Christian as existing in front of Christ or walking behind Christ. But the spiritual life, life in the Holy Spirit, is a constant dynamic that is founded in our having been grafted into Christ.

To facilitate a sense of dynamic progression of our growth in this rooting, it can be helpful to envision ourselves as walkling in his steps, but the foundation remains our being in Christ. Otherwise we are easily grounded in our human nature or the human condition, that is, in what Scripture calls “the flesh”. Founded in this condition, we attempt to direct ourselves towards God and begin to put some of his words or some of his teachings into practice. But it is precisely from here that a series of problems arise: either we become proud if we succeed in live even a bit in this way, or depressed and discouraged if we fail.

It is also easy to be disappointed when, despite much effort directed toward the good and the things of God, we are struck down by some evil. All this shows that we are grounded in ourselves.

Rather: “But you are not in the flesh; on the contrary, you are in the spirit, if only the Spirit of God dwells in you. Whoever does not have the Spirit of Christ does not belong to him.” (Rom 8:9).

We participate in the very life of Christ, in his person as the Son of God, to the point of learning—being in Christ, listening to the Holy Spirit who teaches us all things (cf. Jn 14:26)—to say ‘Abba’, ‘Dad’ (cf. Rom 8:15), moved by the love of the Son of God.

It is the very love of God that totally changes our condition.

“For the love of Christ impels us” (2 Cor 5:14): now this verb which in English is translated as “impels” could also be translated “holds us together” or “makes us one”, implying “perfect in unity” (Jn 17:23). And it is always the love of Christ that makes us pass beyond human nature’s (that is, the flesh’s) inevitable goal of death: “one died for all; therefore all are dead” (2 Cor 5:14).

It is He who imparts to us the gift of participating in His way of dying, which is the gift of Himself in total agape; it is He who gives us the grace of being united with Him even in burial and, with Him, to breathe zōē, that life which is the knowledge of the Father (cf. Rom 6:4-6).

Zōē-life is the knowledge of the Father, His very life that enables us to know the Father.

Once resurrected, indeed regenerated in Christ, we are a new creature because we are no longer merely created, but are now generated by God the Father. This generation is the reconciliation of humanity with God.

The reconciliation that takes place makes us children of God who is Father. This is something that the human person cannot accomplish alone.

All religions—including Christianity, when it lapses from ecclesial faith and is reduced to a mere religion—envisage a way to be reconciled with God, a way which implies many obligations, many tasks, great efforts, immense sacrifices, endless prayers, etc., in order to maintain some space where we hold on to our lives.

But this approach corresponds to a condition which is no longer the case. This way of existence as grounded in ourselves ended with our death with Christ.

We no longer live self-oriented, beginning in ourselves, but rather from and in Christ: “He indeed died for all, so that those who live might no longer live for themselves but for him who for their sake died and was raised.” (2 Cor 5:15).

This new orientation also radically changes our way of knowing.

“Consequently, from now on we regard no one according to the flesh; even if we once knew Christ according to the flesh, yet now we know him so no longer.” (2 Cor 5:16).

The manner of knowing typical of our human nature is past, it no longer exists in the newness of the human person whom the Father has reconciled to himself through his only-begotten Son who became man. This also gives rise to an integral worldview that permeates and shapes the entirety of our existence, not from without with obligation and effort, but from within by virtue of this very life that organically weaves itself together.

“And all this is from God, who has reconciled us to himself through Christ” (2 Cor 5:18).

“God was reconciling the world to himself in Christ, not counting their trespasses against them” (2 Cor 5:19).

Until we are reconciled to God the Father, we are not able to even understand what we must do to be reconciled to God, precisely because he is Father.

Indeed, to know only according to our nature is even to fail to know Christ in the truth of his person. Paul makes this clear because as resurrected, as sons, we also see Christ differently.

Until we become united, our only way to know is in merely human way, according to the flesh.

“While there is jealousy and rivalry among you, are you not of the flesh, and behaving in an ordinary human way?” (1 Cor 3:3).

Those who are not regenerated in Christ do not and cannot understand the things that pertain to the life of God and our participation in it in Christ through the working of the Holy Spirit: “And we speak about them not with words taught by human wisdom, but with words taught by the Spirit, describing spiritual realities in spiritual terms.  14 Now the natural person does not accept what pertains to the Spirit of God, for to him it is foolishness, and he cannot understand it, because it is judged spiritually.” (1 Cor 2:13-14).

Therefore, one can be easily deceived with the presentation of a religious ideal to which we commit ourselves. But the new creature is not born that way. On the contrary, no religion has ever led man to be reborn alone, to regenerate himself, to resurrect himself. In fact, even Christ was resurrected by the Father.

Zōē-agape is the purpose of our existence and this has only one origin: the Father, the Son and the Holy Spirit.

Only in Christ, true God and true man, are we placed in right relationship with God, are we justified, as Paul says. And this happens in a completely free way (cf. Rom 3:23-24).

The goal is sonship and this cannot be achieved by the human person, not by any work that is ours, nor any devotion nor sacrifices.

The human person alone us unable to free him/herself from the outlook and way of thinking that is typical of our human nature.

May the Lord keep us from being people, who may be very committed to religion or just causes, but who when touched by something that is not according to our own mentality, will and feeling, clearly manifest that we live for ourselves and not for Him who died and rose again for us.

This makes all the difference.

 

SEEDS, the Aletti Centre’s column, is available every Wednesday.
Every week, in addition to the Sunday homily in audio format, an in-depth study of the readings from the Sunday or festive Eucharistic liturgy will be available on the LIPA website.

 

ESPAÑOL

«Hermanos, si alguno está en Cristo, es una criatura nueva; las cosas viejas pasaron; he aquí que las cosas nuevas existen» (2Cor 5,17).

El fundamento de la novedad cristiana está en estar en Cristo.

Quién sabe por qué en los últimos siglos es muy difícil encontrar afirmada esta verdad que constituye el fundamento de la vida cristiana.

Si uno estudia la homilética y la catequética de los últimos siglos, pronto se da cuenta de que el contenido fundacional de la vida espiritual, que es precisamente la vida en Cristo, está casi completamente ausente.

Quizá un cierto olvido del Espíritu Santo -que se ha hecho patente en los últimos siglos- ha contribuido también a un planteamiento que ve al cristiano predominantemente delante de Cristo o caminando detrás de Cristo. Pero la vida espiritual, la vida en el Espíritu Santo es una dinámica constante que se fundamenta en nuestro injerto en Cristo.

Entonces, en cierto modo, para facilitar el sentido del dinamismo de la progresión en nuestro crecimiento en este arraigo, también ayuda vernos a nosotros mismos en sus pasos, pero el fundamento sigue siendo estar en Cristo. De lo contrario, nos encontramos fácilmente anclados en nuestra naturaleza humana, es decir, en lo que la Escritura llama «la carne», de ahí la condición humana. Y, fundados en esta condición, tratamos de orientarnos hacia Dios y empezamos a poner en práctica algunas de sus palabras o algunas de sus enseñanzas. Pero precisamente a partir de aquí surgen una serie de problemas: nos enorgullecemos si conseguimos vivir al menos un poco así, o nos deprimimos y desanimamos si no lo logramos.

También es fácil encontrar decepción cuando, a pesar de esforzarnos mucho por el bien y las cosas de Dios, nos sucede algún mal.

Todo esto demuestra que estamos bajo nosotros mismos.

En cambio: «Pero vosotros no estáis bajo el dominio de la carne, sino del Espíritu, puesto que el Espíritu de Dios habita en vosotros. Si alguno no tiene el Espíritu de Cristo, no es de él» (Rm 8,9).

Participamos en la vida misma de Cristo, en su persona de Hijo de Dios, hasta el punto de aprender -estando en Cristo, escuchando al Espíritu Santo que nos enseña todas las cosas (cf. Jn 14,26)- a decir «Abba», «Papá» (cf. Rm 8,15), movidos por el amor del Hijo de Dios.

Es precisamente el amor de Dios el que cambia totalmente nuestra condición.

«Porque el amor de Cristo nos posee» (2 Co 5,14): ahora bien, este verbo – “ser poseídos”- podría traducirse también “nos mantiene unidos”, nos hace uno, es decir, “perfectos en la unidad” (Jn 17,23). Y es siempre el amor de Cristo el que nos hace superar la meta inevitable en la naturaleza humana, es decir, de la carne, que es la muerte: «uno murió por todos, luego todos están muertos» (2 Co 5,14).

Es Él quien nos da el don de participar en su modo de morir, que es el don de sí mismo en ágape total, y nos da la gracia de estar unidos a Él incluso en la sepultura, de poder respirar con Él zōē, esa vida que es el conocimiento del Padre (cf. Rm 6, 4-6).

La vida zōē es el conocimiento del Padre, su misma vida que nos permite conocer al Padre.

Una vez resucitados, regenerados de hecho en Cristo, somos una nueva criatura, porque ya no somos meramente creados, sino generados por Dios Padre.

Y esta generación es la reconciliación de la humanidad con Dios.

La reconciliación que tiene lugar nos hace hijos de Dios, que es Padre. Esto es algo que el hombre no puede hacer solo.

Todas las religiones -incluido el cristianismo, cuando se aleja de la fe eclesial y se reduce a una mera religión- comienzan a prever un camino de reconciliación con Dios en el que tenemos tantas obligaciones, tantas cosas que hacer, grandes esfuerzos, inmensos sacrificios, oraciones interminables, etc., para conservar algún espacio en el que aferrarnos a nuestra vida.

Pero no es así. Este modo de existencia basado en nosotros terminó con la muerte con Cristo.

Ya no vivimos orientados hacia nosotros mismos y desde nosotros mismos, sino desde Cristo y en Cristo: «Él murió por todos, para que los que viven ya no vivan para sí, sino para aquel que murió y resucitó por ellos» (2 Co 5,15).

Esta nueva orientación cambia también radicalmente nuestra manera de conocer.

«De modo que ya no miramos a nadie a la manera humana; aunque hayamos conocido a Cristo a la manera humana, ya no lo conocemos así» (2 Cor 5, 16).

El modo de conocer propio de nuestra naturaleza humana es pasado, ya no existe en la novedad del hombre al que el Padre ha reconciliado consigo por medio de su Hijo unigénito que se hizo hombre. De ahí surge también una cosmovisión intacta que impregna y configura toda la existencia, no con obligaciones y esfuerzos, sino desde dentro, en virtud de esta misma vida que se teje orgánicamente a sí misma.

«Todo esto, sin embargo, procede de Dios, que nos reconcilió consigo por Cristo» (2 Co 5,18).

«Porque Dios reconcilió consigo al mundo en Cristo, no imputando a los hombres sus pecados» (2 Co 5, 19).

Hasta que no estemos reconciliados con Dios Padre, ni siquiera somos capaces de comprender lo que tenemos que hacer para reconciliarnos con Dios, precisamente porque Él es Padre.

En efecto, conocer sólo según nuestra naturaleza es incluso no conocer a Cristo en la verdad de su persona. Pablo lo aclara porque, como resucitados, como hijos, también vemos a Cristo de otra manera.

Hasta que no nos unimos, no conocemos sino de un modo meramente humano, según la carne.

«Puesto que hay envidia y discordia entre vosotros, ¿no sois carnales y no os comportáis de manera humana?» (1 Cor 3,3).

Porque los que no están regenerados en Cristo no entienden ni pueden entender las cosas que pertenecen a la vida de Dios y nuestra participación en ella en Cristo por obra del Espíritu Santo: «De estas cosas hablamos, no con palabras sugeridas por la sabiduría humana, sino enseñadas por el Espíritu, expresando cosas espirituales en términos espirituales. Pero el hombre, abandonado a sus propias fuerzas, no entiende las cosas que son del Espíritu de Dios: para él son locura, y no es capaz de entenderlas, porque de ellas puede juzgar por el Espíritu» (1 Co 2, 13-14).

Así, uno puede ser engañado muy fácilmente. Se presenta un ideal religioso y nos comprometemos. Pero la nueva criatura no nace así. Al contrario, ninguna religión ha llevado nunca al hombre a renacer solo, a regenerarse, a resucitarse. De hecho, incluso Cristo fue resucitado por el Padre.

La finalidad de nuestra existencia es zōē-agape, que sólo tiene un origen: el Padre, el Hijo y el Espíritu Santo.

Sólo en Cristo, verdadero Dios y verdadero hombre, somos puestos en relación correcta con Dios, somos justificados, como dice Pablo. Y esto sucede de forma totalmente gratuita (cf. Rm 3,23-24).

La meta es la filiación. Y esto no lo consigue ningún hombre por obra propia, ni con devociones o sacrificios.

El hombre por sí solo no es capaz de liberarse de la mirada y del modo de pensar típicos de nuestra naturaleza humana.

Que el Señor nos guarde de ser personas, que incluso pueden estar muy comprometidas con la religión o con causas justas, pero que, en cuanto son tocadas por algo que no está de acuerdo con su propia mentalidad, voluntad y sentimiento, manifiestan claramente que viven para sí mismas y no para Aquel que murió y resucitó por ellas.

Esto marca la diferencia.

 

SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.

 

SLOVENŠČINA

»Bratje, če je kdo v Kristusu, je nova stvaritev: staro je minilo, glejte, nastalo je novo« (2 Kor 5,17).

Temelj krščanske novosti je v tem, da smo v Kristusu.

Kdo ve, zakaj je v zadnjih stoletjih tako težko najti izpostavljeno to resnico, ki je temelj krščanskega življenja.

Če preučujemo homiletiko in katehetiko zadnjih stoletij, hitro ugotovimo, da je temeljna vsebina duhovnega življenja – torej življenje v Kristusu – skoraj povsem odsotna.

Morda je k temu prispevalo tudi določeno pozabljanje Svetega Duha – kar je bilo v zadnjih stoletjih precej očitno – in se je zato razvil pogled, po katerem je kristjan predvsem pred Kristusom ali pa na poti za Njim. A duhovno življenje, življenje v Svetem Duhu, je nenehna dinamika, ki se utemeljuje v našem vcepljanju v Kristusa.

Seveda je v določenem smislu v pomoč za zaznavanje dinamike rasti v tem ukoreninjanju tudi to, da se vidimo kot tiste, ki hodijo po Njegovih stopinjah. Toda temelj ostaja: biti v Kristusu. Sicer se zlahka zgodi, da se utemeljimo v svoji človeški naravi – v tem, kar Sveto pismo imenuje »meso«, torej človeško stanje. Utemeljeni v tem stanju pa se trudimo usmeriti se k Bogu in začeti uresničevati kakšno Njegovo besedo ali nauk. A prav iz tega izvirajo mnoge težave: postanemo napuhnjeni, če nam uspe živeti vsaj malo tako, ali pa potrti in obupani, če nam ne uspeva.

Lahko nas tudi hitro razočara, če nas kljub vsem prizadevanjem za dobro in za Božje stvari zadene kaj hudega.

Vse to kaže, da smo utemeljeni sami v sebi.

Toda: »Vi pa niste v mesu, ampak v Duhu, če le prebiva v vas Božji Duh. In če kdo nima Kristusovega Duha, ni njegov« (Rim 8,9).

Udeleženi smo v Kristusovem življenju, v Njegovi osebi Božjega Sina, in se učimo – ker smo v Kristusu in poslušamo Svetega Duha, ki nas uči vsega (prim. Jn 14,26) – izgovarjati »Aba«, »Očka« (prim. Rim 8,15), pri tem pa nas nagiba ljubezen Božjega Sina.

Prav Božja ljubezen popolnoma spremeni naše stanje.

»Kristusova ljubezen nas namreč žene« (2 Kor 5,14): ta glagol – »gnati« – bi lahko prevedli tudi kot »združuje nas«, dela nas eno, torej »popolnoma eno« (Jn 17,23). In prav ta Kristusova ljubezen nas popelje onkraj neizogibne meje človeške narave – onkraj smrti: »Eden je umrl za vse, torej so vsi umrli;« (2 Kor 5,14).

On nam daje dar, da smo udeleženi pri Njegovem načinu umiranja, ki je popoln dar samega sebe, popolna zastonjska ljubezen (agape), in nam daje milost, da smo z Njim združeni tudi v pokopu, da lahko z Njim dihamo življen je kot zoē, tisto življenje, ki je spoznanje Očeta (prim. Rim 6,4-6).

Življenje kot zoē je poznavanje Očeta, je njegovo življenje, ki nas usposablja, da spoznavamo Očeta.

Ko smo vstali od mrtvih, bolje rečeno, ko smo bili ponovno rojeni v Kristusu, smo postali nova stvaritev, ker nismo več samo ustvarjeni, temveč rojeni od Boga Očeta.

In to rojstvo je sprava človeštva z Bogom.

Sprava, ki se zgodi, nas naredi za otroke Boga, ki je Oče. To pa je nekaj, česar človek ne more storiti sam.

Vse religije – vključno s krščanstvom, kadar zdrsne iz cerkvene vere in postane le še gola religija – začnejo predlagati pot sprave z Bogom, na kateri imamo ogromno dolžnosti, moramo delati mnogo stvari, se zelo truditi, žrtvovati, neskončno moliti itd., da bi ohranili kak prostor, kjer lahko mi še vedno držimo svoje življenje v svojih rokah.

A ni tako. Ta način bivanja, ki temelji na nas samih, se je končal s smrtjo s Kristusom.

Ne živimo več izhajajoč iz sebe in za sebe, temveč iz Kristusa in v Kristusu: »In za vse je umrl, da tisti, ki živijo, ne bi živeli več sami sebi, ampak tistemu, ki je zanje umrl in vstal« (2 Kor 5,15).

Ta nova usmerjenost korenito spremeni tudi naš način spoznavanja.

»Zato mi odslej nikogar ne poznamo po mesu: čeprav smo Kristusa poznali po mesu, ga pa zdaj ne poznamo več tako« (2 Kor 5,16).

Način spoznavanja, ki je značilen za našo človeško naravo, je mimo, ne obstaja več v novosti človeka, ki ga je Oče spravil s seboj po svojem edinorojenem Sinu, ki je postal človek.

Zato se rodi tudi celostna vizija sveta, ki prežema in oblikuje vse bivanje, ne s prisilo in naporom, ampak od znotraj, iz življenja, ki se organsko tke.

»Vse pa je iz Boga, ki nas je spravil s seboj po Kristusu« (2 Kor 5,18).

»Tako, da je bil Bog v Kristusu tisti, ki je svet spravil s seboj in jim ni zaračunal njihovih prestopkov« (2 Kor 5,19).

Dokler nismo spravljeni z Bogom Očetom, niti ne moremo razumeti, kaj naj bi storili, da bi se z Bogom spravili, ravno zato, ker je Oče.

Poznati zgolj po naši naravi pomeni celo, da Kristusa ne poznamo v resnici njegove osebe. Pavel nam daje razumeti, da kot vstali, kot Božji otroci, tudi Kristusa vidimo drugače.

Dokler nismo eno z njim, ga ne poznamo – poznamo ga samo na človeški način, po mesu.

»Dokler sta namreč med vami zavist in prepir, mar niste meseni, mar ne ravnate po človeško?« (1 Kor 3,3).

Kdor ni prerojen v Kristusu, ne razume in tudi ne more razumeti stvari, ki zadevajo Božje življenje in udeleženost pri njem v Kristusu po delovanju Svetega Duha: »O tem tudi govorimo, pa ne z besedami, kakor jih uči človeška modrost, ampak kakor jih uči Duh, tako da to, kar je duhovno, razlagamo duhovnim ljudem. Posveten človek ne sprejema tega, kar prihaja od Božjega Duha: zanj je to norost in ne more spoznati, ker se to presoja duhovno« (1 Kor 2,13-14).

Zato se lahko zlahka prevaramo. Postavimo si neki religiozni ideal in se zanj trudimo. Toda nova stvaritev ne nastane na ta način. Še več, nobena religija ni nikoli pripeljala človeka, da bi se sam znova rodil, prerodil ali obudil. Tudi Kristusa je obudil Oče.

Cilj našega obstoja je življenje kot zoē in kot zastonjska ljubezen. Ta pa ima en sam izvor: Očeta, Sina in Svetega Duha.

Samo v Kristusu, pravem Bogu in pravem človeku, smo postavljeni v pravi odnos z Bogom, smo opravičeni, kot pravi Pavel. In to se zgodi popolnoma zastonj (prim. Rim 3,23-24).

Cilj je sinovstvo. Tega pa noben človek ne more doseči z nobenim svojim delom, niti z pobožnostmi ali žrtvami.

Človek se sam ni sposoben osvoboditi načina gledanja in razmišljanja, ki sta značilna za našo človeško naravo.

Gospod naj nas obvaruje, da ne bi bili ljudje, morda celo zelo dejavni na verskem področju ali v najbolj pravičnih zadevah, ki pa takoj, ko jih zadene nekaj, kar ni v skladu z njihovim mišljenjem, voljo ali čutenjem, jasno pokažejo, da živijo zase in ne za Tistega, ki je zanje umrl in vstal.

V tem je razlika.

 

SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.

 

HRVATSKI

„Dakle, je li tko u Kristu, nov je stvor. Staro uminu, novo, gle, nasta!“ (2Kor 5,17).

Temelj kršćanske novosti je u tome što smo u Kristu.

Tko zna zašto je u posljednjim stoljećima bilo vrlo teško pronaći iznesenu tu istinu koja je temelj kršćanskoga života.

Proučimo li homiletiku i katehetiku posljednjih stoljeća, vrlo brzo ćemo uvidjeti da je temeljni sadržaj duhovnoga života – život u Kristu – gotovo potpuno odsutan.

Možda je tome pridonio i stanoviti zaborav Duha Svetoga – što je bilo dosta vidljivo u posljednjim stoljećima – pa se stoga razvilo gledište prema kojem je kršćanin prvenstveno ispred Krista ili na putu za Njim. Ali duhovni život, život u Duhu Svetome stalna je dinamika koja se temelji na našem ucjepljenju u Krista.

Naravno, u određenom smislu, za sagledavanje dinamike rasta u toj ukorijenjenosti, pomaže nam to što vidimo sebe kao one koji hodaju Njegovim stopama. Ali temelj ostaje: biti u Kristu. Inače se lako može dogoditi da se nađemo utemeljeni u svojoj ljudskoj naravi, to jest u onome što Sveto pismo naziva „tijelo“, odnosno ljudsko stanje. Utemeljeni u tom stanju, pokušavamo se usmjeriti prema Bogu i početi provoditi neke Njegove riječi ili učenja. Ali upravo iz toga izviru mnogi problemi: postajemo ponositi ako uspijemo makar malo tako živjeti, ili depresivni i obeshrabreni ako ne uspijemo.

Može nas također lako razočarati ako nam se, unatoč svim našim naporima za dobro i za Božje stvari, dogodi nešto loše.

Sve to pokazuje da smo utemeljeni u sebi.

Ali: „vi niste u tijelu, nego u Duhu, ako Duh Božji prebiva u vama. A nema li tko Duha Kristova, taj nije njegov“ (Rim 8,9).

Sudjelujemo u samom Kristovom životu, u njegovoj osobi kao Sina Božjega, i učimo se – jer smo u Kristu i slušamo Duha Svetoga koji nas uči svemu (usp. Iv 14,26) – izgovarati »Abba!«, »Oče!« (usp. Rim 8,15), potaknuti ljubavlju Sina Božjega.

Upravo je Božja ljubav ta koja potpuno mijenja naše stanje.

„Jer ljubav nas Kristova obuzima“ (2Kor 5,14): taj glagol – „obuzimati” – mogao bi se prevesti i kao „drži nas zajedno“, čini nas jednim, to jest „savršeno jedno“ (Iv 17,23). I upravo nas ta Kristova ljubav vodi onkraj neizbježne granice ljudske naravi – smrti: „jedan za sve umrije, svi dakle umriješe“ (2Kor 5,14).

On nam daje dar sudjelovanja u Njegovom načinu umiranja, što je potpuno sebedarje, potpuna besplatna ljubav (agape), i daje nam milost da se s Njim sjedinimo i u ukopu, da možemo s Njim udisati život kao zōē, onaj život koji je spoznaja Oca (usp. Rim 6,4-6).

Život kao zōē je spoznaja Oca, njegov život nas osposobljava da upoznamo Oca.

Kad smo uskrsnuli od mrtvih, odnosno kad smo ponovno rođeni u Kristu, postali smo novo stvorenje, jer više nismo samo stvoreni, nego rođeni od Boga Oca.

A to rođenje je pomirenje čovječanstva s Bogom.

Pomirenje koje se događa čini nas djecom Boga koji je Otac. To je pak nešto što čovjek ne može učiniti sam.

Sve religije – pa tako i kršćanstvo, kad ispadne iz crkvene vjere i postane samo gola religija – počinju predlagati put pomirenja s Bogom na kojem imamo mnoge dužnosti, mnogo toga moramo činiti, jako puno se truditi, žrtvovati se, beskrajno moliti itd., kako bismo sačuvali neki prostor u kojem još uvijek možemo držati svoj život u vlastitim rukama.

Ali nije tako. Taj način postojanja, koji se temelji na nama samima, okončan je sa smrću s Kristom.

Ne živimo više usmjereni na sebe i polazeći od sebe, nego od Krista i u Kristu: „i [On] za sve umrije da oni koji žive ne žive više sebi, nego onomu koji za njih umrije i uskrsnu“ (2Kor 5,15).

Ova nova orijentacija radikalno mijenja i naš način spoznaje.

„Stoga mi od sada nikoga ne poznajemo po tijelu; ako smo i poznavali po tijelu Krista, sada ga tako više ne poznajemo“ (2Kor 5,16).

Prošao je način spoznaje koji je svojstven našoj ljudskoj naravi, ne postoji više u novosti čovjeka kojega je Otac pomirio sa sobom po svom jedinorođenom Sinu koji je postao čovjekom. Stoga se rađa i cjelovita vizija svijeta koja prožima i oblikuje cjelokupno postojanje, ne s dužnostima i naporima, već iznutra, iz života koji je organski satkan.

„A sve je od Boga koji nas sa sobom pomiri po Kristu“ (2Kor 5,18).

„Jer Bog je u Kristu svijet sa sobom pomirio ne ubrajajući im opačina njihovih“ (2Kor 5,19).

Dok se ne pomirimo s Bogom Ocem, ne možemo ni razumjeti što trebamo učiniti da se pomirimo s Bogom, upravo zato što je Otac.

Naime, poznavati samo po svojoj naravi znači čak da ne poznajemo Krista u istini njegove osobe. Pavao nam daje razumjeti da kao uskrsnuli, kao Božja djeca, i Krista drugačije vidimo.

Dok nismo jedno s Njim, ne poznajemo ga – poznajemo ga samo na ljudski način, po tijelu.

„Doista, dok je među vama zavist i prepiranje, zar niste tjelesni, zar po ljudsku ne postupate?“ (1Kor 3,3).

Onaj tko nije preporođen u Kristu, ne razumije i ne može razumjeti stvari koje se tiču ​​Božjeg života i našeg sudjelovanja u tom životu u Kristu po djelovanju Duha Svetoga: „To i navješćujemo, ne naučenim riječima čovječje mudrosti, nego naukom Duha izlažući duhovno duhovnima. Naravan čovjek ne prima što je od Duha Božjega; njemu je to ludost i ne može spoznati jer po Duhu valja prosuđivati“ (1Kor 2,13-14).

Stoga se lako možemo prevariti. Postavimo si neki religiozni ideal i za nj se zalažemo. Ali novo stvorenje se ne rađa na taj način. Štoviše, nijedna religija nikada nije dovela čovjeka do toga da se sam ponovno rodi, preporodi ili uskrisi. Krista je također uskrisio Otac.

Cilj našeg postojanja je život kao zōē i kao besplatna ljubav. To pak ima samo jedno podrijetlo: Otac, Sin i Duh Sveti.

Samo u Kristu, pravom Bogu i pravom čovjeku, stavljeni smo u ispravan odnos s Bogom, opravdani smo, kako kaže Pavao. I to se događa potpuno besplatno (usp. Rim 3,23-24).

Sinovstvo je cilj. To pak nijedan čovjek ne može postići nikakvim svojim djelom, niti pobožnostima ili žrtvama.

Čovjek sam nije u stanju osloboditi se načina gledanja i razmišljanja svojstvenog našoj ljudskoj naravi.

Neka nas Gospodin sačuva od toga da budemo ljudi, možda i vrlo zauzeti na vjerskom području ili u najpravednijim stvarima, koji, čim ih zadesi nešto što nije u skladu s njihovim mišljenjem, voljom i osjećajem, jasno pokazuju da žive za sebe, a ne za Onoga koji je za njih umro i uskrsnuo.

U tomu je razlika

 

SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.

 

POLSKI

„Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto stało się nowe” (2 Kor 5,17).

Fundamentem chrześcijańskiej nowości jest bycie w Chrystusie.

Kto wie, dlaczego w ostatnich stuleciach bardzo trudno znaleźć potwierdzenie tej prawdy, która stanowi fundament chrześcijańskiego życia.

Jeśli przestudiuje się homiletykę i katechetykę ostatnich stuleci, szybko można się zorientować, że fundamentalna treść życia duchowego, którą jest właśnie życie w Chrystusie, jest niemal całkowicie nieobecna.

Być może pewne zapomnienie o Duchu Świętym – widoczne w ostatnich stuleciach – również przyczyniło się do podejścia, w którym chrześcijanin znajduje się głównie przed Chrystusem lub idzie za Chrystusem. Ale życie duchowe, życie w Duchu Świętym jest stałą dynamiką, która opiera się na naszym wszczepieniu w Chrystusa.

Następnie, w pewnym sensie, aby ułatwić poczucie dynamiki postępu w naszym wzroście w tym zakorzenieniu, pomaga to również zobaczyć siebie idącego za Chrystusem, ale fundamentem pozostaje bycie w Chrystusie. W przeciwnym razie łatwo znajdziemy się ugruntowani w naszej ludzkiej naturze, to znaczy w tym, co Pismo Święte nazywa „ciałem”, a więc w ludzkiej kondycji. Ugruntowani w tym stanie, próbujemy skierować się ku Bogu i zaczynamy wprowadzać w życie niektóre z Jego słów lub nauk. Ale to właśnie tutaj pojawia się szereg problemów: stajemy się dumni, jeśli uda nam się żyć choć trochę w ten sposób, lub przygnębieni i zniechęceni, jeśli nam się to nie udaje.

Łatwo jest również doznać rozczarowania, gdy pomimo wielu wysiłków na rzecz dobra i rzeczy Bożych, zostajemy porażeni przez jakieś zło.

Wszystko to pokazuje, że jesteśmy ugruntowani w nas samych.

Zamiast tego: „Wy jednak nie żyjecie według ciała, lecz według Ducha, jeśli tylko Duch Boży w was mieszka. Jeżeli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy” (Rz 8,9).

Uczestniczymy w samym życiu Chrystusa, w Jego osobie jako Syna Bożego, do tego stopnia, że uczymy się – będąc w Chrystusie, słuchając Ducha Świętego, który uczy nas wszystkiego (por. J 14,26) – mówić „Abba”, „Tato” (por. Rz 8,15), poruszeni miłością Syna Bożego.

To właśnie miłość Boga całkowicie zmienia naszą kondycję.

„Albowiem miłość Chrystusa przynagla nas” (2 Kor 5,14) – W wersji Biblii włoskiej: miłość Chrystusa nas opanowała, posiada nas: teraz ten czasownik -» być opanowanym «- można również przetłumaczyć jako »trzyma nas razem«, czyni nas jednością, to znaczy »doskonałymi w jedności« (J 17, 23). I to zawsze miłość Chrystusa sprawia, że przekraczamy nieunikniony cel ludzkiej natury, czyli ciała, którym jest śmierć: „skoro Jeden umarł za wszystkich, to wszyscy pomarli” (2 Kor 5, 14).

To On daje nam dar uczestniczenia w Jego sposobie umierania, który jest darem z Niego samego w całkowitej agape, i daje nam łaskę zjednoczenia z Nim nawet w byciu pogrzebanym, abyśmy mogli z Nim oddychać zōē, tym życiem, które jest poznaniem Ojca (por. Rz 6, 4-6).

Życie-zōē jest poznaniem Ojca, Jego życiem, które pozwala nam poznać Ojca.

Po zmartwychwstaniu, faktycznie odrodzeni w Chrystusie, jesteśmy nowym stworzeniem, ponieważ nie jesteśmy już tylko stworzeni, ale zrodzeni przez Boga Ojca.

I to zrodzenie jest pojednaniem ludzkości z Bogiem.

Pojednanie, które sie dokonuje, czyni nas dziećmi Boga, który jest Ojcem. Jest to coś, czego człowiek nie może dokonać sam.

Wszystkie religie – łącznie z chrześcijaństwem, gdy odchodzi ono od wiary eklezjalnej i zostaje zredukowane do zwykłej religii – zaczynają wyobrażać sobie drogę pojednania z Bogiem, na której mamy tak wiele zobowiązań, tak wiele rzeczy, które musimy zrobić, wielkie wysiłki, ogromne poświęcenia, niekończące się modlitwy itp., aby zachować przestrzeń, w której trzymamy nasze życie w naszych rękach.

Ale tak nie jest. Ten sposób istnienia oparty na nas samych skończył się wraz ze śmiercią Chrystusa.

Nie żyjemy już zorientowani na siebie i wychodząc od nas samych, ale z Chrystusa i w Chrystusie: „A właśnie za wszystkich umarł po to, aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał” (2 Kor 5,15).

Ta nowa orientacja radykalnie zmienia również nasz sposób poznania.

„Tak że już na nikogo nie patrzymy po ludzku; nawet jeśli znaliśmy Chrystusa po ludzku, to już Go tak nie znamy” (2 Kor 5:16).

Sposób poznania typowy dla naszej ludzkiej natury jest przeszłością, nie istnieje już w nowości człowieka, którego Ojciec pojednał ze sobą przez swego Jednorodzonego Syna, który stał się człowiekiem. Dlatego też rodzi się integralna wizja świata, która przenika i kształtuje całą egzystencję, nie poprzez zobowiązania i wysiłki, ale od wewnątrz, na mocy tego życia, które organicznie się splata.

„Wszystko zaś to pochodzi od Boga, który pojednał nas z sobą przez Chrystusa i zlecił na posługę jednania” (2 Kor 5,18).

„Albowiem w Chrystusie Bóg jednał z sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów” (2 Kor 5,19).

Dopóki nie pojednamy się z Bogiem Ojcem, nie jesteśmy nawet w stanie zrozumieć, co musimy zrobić, aby pojednać się z Bogiem, właśnie dlatego, że jest On Ojcem.

Ponieważ poznanie tylko zgodnie z naszą naturą oznacza właśnie brak poznania Chrystusa w prawdzie Jego osoby. Paweł mówi to wyraźnie, ponieważ jako zmartwychwstali synowie inaczej postrzegamy Chrystusa.

Dopóki nie staniemy się zjednoczeni, nie poznamy Go inaczej niż tylko w ludzki sposób, według ciała.

„Jeżeli bowiem jest między wami zawiść i niezgoda, to czyż nie jesteście cieleśni i nie postępujecie tylko po ludzku?” (1 Kor 3,3).

Ten, kto nie jest odrodzony w Chrystusie, nie rozumie i nie może zrozumieć rzeczy, które odnoszą się do życia Bożego i naszego udziału w nim  – w Chrystusie poprzez działanie Ducha Świętego: „A głosimy to nie uczonymi słowami ludzkiej mądrości, lecz pouczeni przez Ducha, przedkładając duchowe sprawy tym, którzy są z Ducha. Człowiek zmysłowy bowiem nie pojmuje tego, co jest z Bożego Ducha. Głupstwem mu się to wydaje i nie może tego poznać, bo tylko duchem można to rozsądzić” (1 Kor 2,13-14).

Dlatego bardzo łatwo można się oszukać. Przedstawia się nam ideał religijny, a my się w niego angażujemy. Ale nowe stworzenie nie rodzi się w ten sposób. Wręcz przeciwnie, żadna religia nigdy nie doprowadziła do tego, by człowiek sam się odrodził, sam się przemienił, sam zmartwychwstał. W rzeczywistości nawet Chrystus został wskrzeszony przez Ojca.

Celem naszego istnienia jest zōē-agape, które ma tylko jedno źródło: Ojca, Syna i Ducha Świętego.

Tylko w Chrystusie, prawdziwym Bogu i prawdziwym człowieku, znajdujemy się we właściwej relacji z Bogiem, jesteśmy usprawiedliwieni, jak mówi Paweł. Dzieje się to w sposób całkowicie wolny (por. Rz 3,23-24).

Celem jest synostwo. A tego nikt nie osiąga własną pracą, pobożnością czy ofiarami.

Sam człowiek nie jest w stanie uwolnić się od spojrzenia i sposobu myślenia typowego dla naszej ludzkiej natury.

Niech Pan zachowa nas od bycia ludźmi, którzy mogą być nawet bardzo oddani w przestrzeni religijnej lub słusznej sprawie, ale którzy, gdy tylko zostaną dotknięci czymś, co nie jest zgodne z ich własną mentalnością, wolą i uczuciem, wyraźnie pokazują, że żyją dla siebie, a nie dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał.

W tym tkwi ogromna różnica.

 

ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej