[SEMI] V DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (ANNO C) 2

ITALIANO

Nella seconda lettura Paolo annuncia alla comunità di Corinto il Vangelo che lui ha annunciato loro e che loro hanno accolto, se lo mantengono come Paolo lo ha loro annunciato.

Paolo, praticamente, ripete alla comunità l’annuncio del Vangelo in quella forma in cui l’ha già fatto loro conoscere.

Paolo lo proclama di nuovo, perché è quel vangelo che lui ha ricevuto e praticamente non fa altro che trasmetterlo, mandare avanti ciò che lui ha ricevuto e accolto.

Paolo dice che lui è praticamente un aborto, e questo termine in tutto il Nuovo  Testamento è usato solo qui.

Ma, vedendo come è usato un paio di volte nell’Antico Testamento, possiamo notare in questo termine una nota profondissima di esperienza personale di Paolo.

Le poche volte che viene usata questa parola nell’Antico Testamento è per dire di un bambino che nasce morto (cf Nm 12,12; Gb 3,16).

Paolo era chiamato già dal seno di sua madre (cf Gal 1,15), ma ci sono voluti tanti anni perché lui conoscesse il Salvatore e potesse annunciarlo alle genti.

Dunque, lui nasce morto e resta così fino a quando Dio “si compiacque di rivelare in me il Figlio suo” (Gal 1,15-16).

Paolo vive in sé – non fuori –, vive dentro la sua persona una rivelazione di Cristo Figlio di Dio.

Questa per Paolo è un’esperienza pasquale. Già la descrizione della rivelazione di Cristo nel cammino verso Damasco porta un segno pasquale. Viene detto infatti: “Per tre giorni rimase cieco e non prese né cibo né bevanda” (At 9,9). Tre giorni con gli occhi spenti, chiusi, e senza mangiare e bere è proprio l’immagine della morte.

Sarà infatti lui stesso a dire: “Sono stato crocifisso con Cristo, e non vivo più io, ma Cristo vive in me” (Gal 2,19-20).

Quell’uomo vecchio, quell’aborto, ora viene reso partecipe della morte di Cristo (cf Rm 6,6), in modo che proprio attraverso la morte di Cristo viene risuscitato (cf Ef 2,4-5; Rm 6,4).

Infatti, Paolo conosce Cristo proprio attraverso la potenza della sua risurrezione (cf Fil 3,10), perciò si mette all’ultimo posto, ma comunque nella fila di coloro che hanno conosciuto Cristo risorto, perché lo hanno incontrato.

Nel cuore del Vangelo che lui di nuovo annuncia alla comunità di Corinto c’è proprio la pasqua di Cristo: “A voi infatti ho trasmesso, anzitutto, quello che anch’io ho ricevuto, cioè che Cristo morì per i nostri peccati secondo le Scritture e che fu sepolto e che è risorto il terzo giorno secondo le Scritture e che apparve a Cefa e quindi ai Dodici” (1Cor 15,3-5).

Da questo annuncio si deduce che il mistero pasquale non può essere smembrato, ma va considerato sempre come un’unità dalla quale non è possibile separare nessun pezzo.

Non si può separare il venerdì dalla domenica, né la morte dalla manifestazione del Figlio di Dio. Infatti, il figlio di Dio fu riconosciuto proprio all’ora della morte, così come dopo la risurrezione nelle apparizioni (cf Mc 15,39; Lc 24,31-35).

Paolo coglie il mistero della pasqua come il compimento della manifestazione di Dio che Dio fa nella persona del suo Figlio fattosi uomo. Perciò comprende ciò che Cristo stesso esplicita nel Vangelo: “Io sono la risurrezione e la vita” (Gv 11,25).

Dunque, non si tratta di un evento che rimane esterno: la pasqua è Cristo, è una persona, la risurrezione è una persona, per di più la persona del Figlio di Dio amato dal Padre, fattosi uomo. Perciò la partecipazione al mistero pasquale, che è il Battesimo e ogni sacramento della nostra liturgia, è una nostra reale partecipazione alla persona di Cristo.

E questa partecipazione avviene nell’amore, che è il dono dello Spirito Santo (cf Rm 5,5).

Solo l’amore che dona lo Spirito – il Signore della comunione – è quella realtà che permette la partecipazione, a tal punto che sorge un’esistenza l’uno nell’altro: “In quel giorno voi saprete che io sono nel Padre mio e voi in me e io in voi” (Gv 14,20). “Io in loro e tu in me” (Gv 17,23).

Per Paolo è totalmente evidente che l’annuncio del Vangelo porta a una rinascita pasquale della persona che accoglie l’annuncio.

La fede in Dio infatti è l’accoglienza dell’annuncio del Vangelo.

Oggi è forse un po’ difficile cogliere questo, perché l’evangelizzazione si è ridotta molto spesso a portare avanti opere ormai molto istituzionalizzate, come ospedali, scuole, dove ci muoviamo dentro a strutture che non sempre sono una perfetta immagine di ciò che si annuncia. Molto spesso manca loro proprio la caratteristica di un organismo vivente, dove al primo posto c’è proprio l’incontro tra le persone.

Perciò anche l’annuncio si riduce spesso ad un insegnamento di idee, di valori comportamentali, etici e culturali.

Possiamo facilmente frequentare itinerari di evangelizzazione e di catechesi, inclusi i passaggi dei sacramenti, senza la partecipazione alla persona di Cristo, che ci coinvolge nel mistero pasquale.

Non è affatto scontato che le persone arrivino ad avere l’esperienza per la quale, grazie alla fede battesimale, Cristo abita nei loro cuori (cf Ef 3,17).

Ancora meno scontato è che questo Cristo che mi inabita sia il Figlio di Dio in cui si innesta il mio io, e io cominci a respirare lo Spirito Santo che, con la vera conoscenza, mi innesta nella relazione con Dio Padre (cf Gal 4,6) e mi radica nella carità (cf Ef 3,17).

Vivendo in comunione vivo la grazia e partecipando alle sofferenze di Cristo (cf Rm 8,17) sperimento la luce pasquale nell’angolo più quotidiano della mia vita.

Ma se l’annuncio non significa rigenerare l’uomo tramite il mistero pasquale e nel mistero pasquale – dato che è grazie allo Spirito Santo che veniamo generati in Cristo –, allora tutto è esterno e dunque una mera religione (cf Gal 3,21). Non si tratta più della viva fede ecclesiale, che ci rende partecipi della vita di Cristo (cf 1Cor 4,15).

Entrando nelle nostre chiese, leggendo le nostre riviste o fruendo dei nostri vari mezzi di comunicazione, sembra che qualcosa di essenziale sia stato messo nell’ombra: è l’unità della pasqua che manca. C’è tanta sottolineatura della via crucis, della sofferenza, ma come qualcosa di radicalmente separato dalla luce pasquale. La dimensione della risurrezione è quasi assente e del tutto fuorviante, con immagini di Cristo che, volando, esce dalla tomba. Ma ogni liturgia ci apre una visione organica, unitaria. Più che una visione, si tratta di uno spazio reale che è la nostra abitazione – quell’abitazione costituita dal corpo di Cristo morto e risorto, che ci porta attraverso il velo, che è la sua carne, fino al compimento definitivo nel santuario del Padre dove rimaniamo nel suo amore, che è il modo pasquale di vivere la nostra esistenza (cf 1Cor 12,27; Eb 10,19-20).

 

SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.

 

ENGLISH

In the second reading Paul announces to the community of Corinth the Gospel that he proclaimed to them and that they accepted, provided they keep it as Paul announced it to them.

Paul practically repeats to the community the proclamation of the Gospel in that form in which he has already made it known to them.

Paul proclaims the same Gospel anew because it is that which he has received. He virtually does nothing more than pass on what he has received and accepted.

Using a term that appears only here in the entire New Testament, Paul speaks of himself as one who is aborted.  However, noting how this term is used several times in the Old Testament, we can perceive in it a profound mark of Paul’s personal experience.

The few times this word is used in the Old Testament, it refers to a child being born dead (cf. Nm 12:12; Jb 3:16).

Paul was called already from his mother’s womb (cf. Gal 1:15), but it took many years for him to know the Saviour and to be able to proclaim him to the Gentiles. Therefore, he was born dead and remains so until God “was pleased to reveal his Son in me” (Gal 1:15-16).

Within himself, within his person (and not outside himself), Paul lives a revelation of Christ the Son of God. This for Paul is an Easter experience. Already the description of the revelation of Christ on the road to Damascus bears the mark of Easter, for it is said: “For three days he was unable to see, and he neither ate nor drank.” (Acts 9:9). Three days with his eyes extinguished, closed, and without food or drink is the very image of death.

He himself will in fact say: “For through the law I died to the law, that I might live for God. I have been crucified with Christ;  yet I live, no longer I, but Christ lives in me.” (Gal 2:19-20).

The “old” Paul, the one born as if by an abortion, is now made a partaker of Christ’s death (cf. Rom 6:6), so that it is through the very death of Christ that he is raised (cf. Eph 2:4-5; Rom 6:4).

In fact, Paul knows Christ precisely through the power of his resurrection (cf Phil 3:10), so he puts himself in the last place, but nevertheless in the line of those who have come to know the risen Christ, because they have met him.

At the heart of the Gospel that he proclaims once again to the community of Corinth is nothing other than the Passover of Christ: “For I handed on to you as of first importance what I also received: that Christ died for our sins in accordance with the scriptures; that he was buried; that he was raised on the third day in accordance with the scriptures; that he appeared to Kephas, then to the Twelve.” (1 Cor 15:3-5).

It follows from this proclamation that the Paschal Mystery cannot be dismembered, but must always be considered as a unity from which no element can be separated.

One cannot separate (Good) Friday from (Easter) Sunday, nor Christ’s death from his manifestation as the Son of God. In fact, the Son of God was recognised precisely at the hour of his death, as well as after the resurrection in the apparitions (cf. Mk 15:39; Lk 24:31-35).

Paul grasps the mystery of the Passover as the fulfilment of God’s manifestation in the person of his Son made man. He therefore understands what Christ himself makes explicit in the Gospel: ‘I am the resurrection and the life’ (Jn 11:25).

Therefore, it is not an event that remains external: Easter (the Pascha) is Christ, that is, a person; the resurrection is a person: the person of the Son of God loved by the Father, made man. That is why participation in the paschal mystery, which is what Baptism is, along with every sacrament of our liturgy, is our real participation in the person of Christ.

And this participation takes place in love, which is the gift of the Holy Spirit (cf. Rom 5:5).

That love which gives the Spirit – the Lord of communion – is the only reality that enables this participation, to the point that there arises an existence of one in the other: “On that day you will know that I am in my Father and you in me and I in you” (Jn 14:20). “I in them and you in me” (Jn 17:23).

For Paul it is abundantly clear that the proclamation of the Gospel leads to an Easter rebirth of the person who welcomes its proclamation. Faith in God is in none other than the acceptance of the proclamation of the Gospel.

Today it has become somewhat difficult to grasp this because evangelisation has very often been reduced to pursuing highly institutionalised works, such as hospitals or schools, where we move within structures that are not always a true image of what is being proclaimed. Very often these structures the characteristic of a living organism where the encounter between persons is paramount. Hence the proclamation of the Gospel is often reduced to the teaching of ideas, or of behavioural, ethical and cultural values.

It is common for us to attend programmes of evangelisation and catechesis, including the sacraments, without participating in the person of Christ who draws us into the paschal mystery.

By no means can it be taken for granted that, thanks to baptismal faith, people arrive at having an experienceof Christ dwelling in their hearts (cf. Eph 3:17).

Even less taken for granted is that this Christ who indwells me is the Son of God into whom my person has been implanted, so that I begin to breathe the Holy Spirit who, with true knowledge, grafts me into relationship with God the Father (cf. Gal 4:6) and roots me in charity (cf. Eph 3:17).

By living in communion I experience grace and share in Christ’s sufferings (cf. Rom 8:17). I experience the Easter light in the everyday corners of my life.

If the Gospel proclamation does not involve the regeneration of the human person through and in the paschal mystery, everything remains external and therefore merely a matter of religion (cf Gal 3:21) because it is through the Holy Spirit that we are begotten in Christ. It is no longer a matter of a living ecclesial faith by which we are made sharers in the life of Christ (cf. 1 Cor 4:15).

Entering our churches, reading our magazines or enjoying our various media, it seems that something essential has been placed in the shadows: the unity of Easter / the Pascha is missing. There is so much emphasis on the way of the cross and on suffering, but this has become radically separated from the paschal light. The dimension of the resurrection is almost absent and/or completely misleading with images of Christ flying out of the tomb. Each liturgy opens up for us an organic, unified vision. More than a vision, it open up for a very real space that is our dwelling place; that dwelling place constituted by the body of Christ who died and rose again, taking us through the veil of his flesh to the final fulfilment in the sanctuary of the Father where we remain in his love, which constitues the paschal way for us to live our our existence (cf. 1 Cor 12:27; Heb 10:19-20).

 

SEEDS, the Aletti Centre’s column, is available every Wednesday.
Every week, in addition to the Sunday homily in audio format, an in-depth study of the readings from the Sunday or festive Eucharistic liturgy will be available on the LIPA website.

 

ESPAÑOL

En la segunda lectura, Pablo anuncia a la comunidad de Corinto el Evangelio que él les anunció y que ellos aceptaron, si lo conservan tal como Pablo se lo anunció.

Pablo prácticamente repite a la comunidad el anuncio del Evangelio en la forma en que ya se lo había dado a conocer.

Pablo lo proclama de nuevo, porque es ese evangelio el que ha recibido, y prácticamente no hace otra cosa que transmitirlo, transmitir lo que ha recibido y aceptado.

Pablo dice que es prácticamente un abortista, y este término en todo el Nuevo Testamento sólo se utiliza aquí.

Pero viendo cómo se utiliza un par de veces en el Antiguo Testamento, podemos ver en este término una nota muy profunda de la experiencia personal de Pablo.

Las pocas veces que se utiliza esta palabra en el Antiguo Testamento es para hablar de un niño que nace muerto (cf. Nm 12,12; Jb 3,16).

Pablo ya había sido llamado desde el vientre de su madre (cf. Ga 1,15), pero tuvieron que pasar muchos años para que conociera al Salvador y pudiera anunciarlo a los gentiles.

Por tanto, nació muerto y permaneció así hasta que Dios “tuvo a bien revelar en mí a su Hijo” (Ga 1,15-16).

Pablo vive en sí mismo -no fuera-, vive en su persona una revelación de Cristo Hijo de Dios.

Esto es para Pablo una experiencia pascual. Ya la descripción de la revelación de Cristo en el camino de Damasco lleva un signo pascual. Porque se dice: “Durante tres días estuvo ciego y no comía ni bebía” (Hch 9,9). Tres días con los ojos apagados, cerrados, y sin comer ni beber es precisamente la imagen de la muerte.

De hecho, él mismo dirá: ‘He sido crucificado con Cristo, y ya no vivo yo, sino que Cristo vive en mí’ (Gal 2,19-20).

Aquel hombre viejo, aquel abortista, se hace ahora partícipe de la muerte de Cristo (cf. Rm 6,6), de modo que precisamente por la muerte de Cristo resucita (cf. Ef 2,4-5; Rm 6,4).

De hecho, Pablo conoce a Cristo precisamente por el poder de su resurrección (cf. Flp 3,10), por lo que se sitúa en el último lugar, pero sin embargo en la fila de los que han llegado a conocer a Cristo resucitado, porque se han encontrado con él.

En el centro del Evangelio que anuncia de nuevo a la comunidad de Corinto está precisamente la Pascua de Cristo: “Porque ante todo os he transmitido lo que yo también recibí: que Cristo murió por nuestros pecados, según las Escrituras, y que fue sepultado y resucitó al tercer día, según las Escrituras, y que se apareció a Cefas y después a los Doce” (1 Co 15,3-5).

De esta proclamación se desprende que el misterio pascual no puede desmembrarse, sino que debe considerarse siempre como una unidad de la que no puede separarse ningún trozo.

No se puede separar el viernes del domingo, ni la muerte de la manifestación del Hijo de Dios. De hecho, el Hijo de Dios fue reconocido precisamente en la hora de la muerte, así como después de la resurrección en las apariciones (cf. Mc 15,39; Lc 24,31-35).

Pablo capta el misterio de la Pascua como el cumplimiento de la manifestación de Dios en la persona de su Hijo hecho hombre. Entiende así lo que Cristo mismo explicita en el Evangelio: “Yo soy la resurrección y la vida” (Jn 11,25).

Por tanto, no se trata de un acontecimiento que permanece externo: la Pascua es Cristo, es una persona, la resurrección es una persona, más aún, la persona del Hijo de Dios amado por el Padre, hecho hombre. Por tanto, la participación en el misterio pascual, que es el Bautismo y todos los sacramentos de nuestra liturgia, es nuestra participación real en la persona de Cristo.

Y esta participación tiene lugar en el amor, que es el don del Espíritu Santo (cf. Rm 5,5).

Sólo el amor que da el Espíritu -el Señor de la comunión- es esa realidad que permite la participación, hasta tal punto que surge la existencia del uno en el otro: “Aquel día sabréis que yo estoy en mi Padre y vosotros en mí y yo en vosotros” (Jn 14,20). “Yo en ellos y vosotros en mí” (Jn 17,23).

Para Pablo es totalmente evidente que el anuncio del Evangelio lleva a un renacimiento pascual de la persona que acoge el anuncio.

La fe en Dios es, de hecho, la aceptación del anuncio del Evangelio.

Hoy quizá sea un poco difícil captar esto, porque la evangelización se ha reducido muy a menudo a la realización de obras muy institucionalizadas, como hospitales, escuelas, en las que nos movemos dentro de estructuras que no siempre son una imagen perfecta de lo que se anuncia. Muy a menudo carecen de la característica propia de un organismo vivo, donde el encuentro entre las personas es lo primero.

Así, incluso el anuncio se reduce a menudo a una enseñanza de ideas, de valores de comportamiento, éticos y culturales.

Es fácil recorrer itinerarios de evangelización y catequesis, incluidos los sacramentos, sin participar en la persona de Cristo, que nos implica en el misterio pascual.

No se da en absoluto por descontado que las personas lleguen a tener la experiencia de que, gracias a la fe bautismal, Cristo habita en sus corazones (cf. Ef 3,17).

Menos aún se da por descontado que ese Cristo que habita en mí es el Hijo de Dios en el que se injerta mi yo, y empiezo a respirar el Espíritu Santo que, con verdadero conocimiento, me injerta en la relación con Dios Padre (cf. Ga 4,6) y me arraiga en la caridad (cf. Ef 3,17).

Viviendo en comunión experimento la gracia y comparto los sufrimientos de Cristo (cf. Rm 8,17) Experimento la luz pascual en el rincón más cotidiano de mi vida.

Pero si el anuncio no significa regenerar al hombre por el misterio pascual y en el misterio pascual -pues es por el Espíritu Santo que somos engendrados en Cristo-, entonces todo es exterior y, por tanto, una mera religión (cf. Ga 3,21). Ya no se trata de la fe eclesial viva, que nos hace partícipes de la vida de Cristo (cf. 1 Co 4,15).

Entrando en nuestras iglesias, leyendo nuestras revistas o disfrutando de nuestros diversos medios de comunicación, parece que algo esencial ha quedado en la sombra: lo que falta es la unidad de la Pascua. Se insiste tanto en el camino de la cruz, en el sufrimiento, pero como algo radicalmente separado de la luz pascual. La dimensión de la resurrección está casi ausente y es completamente engañosa, con imágenes de Cristo saliendo volando del sepulcro. Pero cada liturgia nos abre una visión orgánica, unificada. Más que una visión, es un espacio real que es nuestra morada – esa morada constituida por el cuerpo de Cristo muerto y resucitado, que nos lleva a través del velo, que es su carne, hasta la plenitud final en el santuario del Padre donde permanecemos en su amor, que es la forma pascual de vivir nuestra existencia (cf. 1 Co 12,27; Hb 10,19-20).

 

SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.

 

SLOVENŠČINA

V drugem berilu Pavel oznanja korintski skupnosti evangelij, ki jim ga je že oznanil in ki so ga sprejeli, če ga ohranijo tako, kot jim ga je oznanil.

Pavel v bistvu ponavlja oznanilo evangelija v isti obliki, v kateri jim ga je že predstavil.

Evangelij ponovno oznanja, saj gre za evangelij, ki ga je sam prejel, in praktično ne počne nič drugega, kot da ga posreduje naprej – to, kar je sam prejel in sprejel.

Pavel pravi o sebi, da je »negodnik«, in ta izraz je v celotni Novi zavezi uporabljen samo tukaj.

Toda če pogledamo, kako se nekajkrat uporablja v Stari zavezi, lahko v tem izrazu zaznamo Pavlovo globoko osebno izkustvo.

V Stari zavezi je ta beseda redko uporabljena in se nanaša na mrtvorojenega otroka (prim. 4 Mz 12,12; Job 3,16).

Pavel je bil poklican že v materinem telesu (prim. Gal 1,15), a trajalo je mnogo let, da je spoznal Odrešenika in ga lahko oznanjal narodom.

Torej se je rodil »mrtev« in je tak ostal, dokler se Bogu ni »zdelo prav razodeti v meni svojega Sina« (Gal 1,15-16).

Pavel živi v sebi – ne izven – razodetje Kristusa, Božjega Sina.

To je zanj velikonočna izkušnja. Že opis Kristusovega razodetja na poti v Damask nosi velikonočni pečat. Rečeno je namreč: »Tri dni ni nič videl in ni ne jedel ne pil« (Apd 9,9). Trije dnevi v temi, z zaprtimi očmi, brez hrane in pijače – to je podoba smrti.

Sam bo kasneje dejal: »Skupaj s Kristusom sem križan; ne živim več jaz, ampak Kristus živi v meni« (Gal 2,19-20).

Stari človek, ta »negodnik«, je zdaj udeležen pri Kristusovi smrti (prim. Rim 6,6), da bi prav po Kristusovi smrti vstal v življenje (prim. Ef 2,4-5; Rim 6,4).

Pavel namreč pozna Kristusa prav po moči njegovega vstajenja (prim. Flp 3,10) in zato sebe postavlja na zadnje mesto, a vseeno v vrsto tistih, ki so spoznali Vstalega Kristusa, ker so ga srečali.

V središču evangelija, ki ga ponovno oznanja Korintčanom, je prav Kristusova velika noč: »Izročil sem vam predvsem to, kar sem sam prejel: Kristus je umrl za naše grehe, kakor je v Pismih. Pokopan je bil in tretji dan je bil obujen, kakor je v Pismih. Prikazal se je Kefu, nato dvanajsterim« (1 Kor 15,3-5).

Iz tega oznanila sledi, da se velikonočne skrivnosti ne sme drobiti, ampak jo je treba vedno obravnavati kot celoto, iz katere ni mogoče izločiti nobenega dela. Ne moremo ločiti velikega petka od velikonočne nedelje, ne smrti od razodetja Božjega Sina. Božji Sin je bil namreč prepoznan prav v trenutku smrti, in enako tudi v prikazovanjih po vstajenju (prim. Mr 15,39; Lk 24,31-35).

Pavel vidi velikonočno skrivnost kot izpolnitev Božjega razodetja, ki ga Oče izvrši v osebi njegovega Sina, ki je postal človek. Zato razume, kar Kristus jasno pove v evangeliju: »Jaz sem vstajenje in življenje« (Jn 11,25).

Ne gre torej za dogodek, ki bi ostal le na zunaj: velika noč je Kristus, je oseba; vstajenje je oseba, in sicer oseba Božjega Sina, ki ga Oče ljubi in ki je postal človek. Zato je udeleženost pri velikonočni skrivnosti – pri krstu in vsakem zakramentu našega bogoslužja – naša resnična udeleženost pri Kristusovi osebi.

Ta udeleženost se dogaja v ljubezni, ki je dar Svetega Duha (prim. Rim 5,5).

Samo ljubezen, ki jo podarja Duh – Gospod občestva –, omogoča tako udeleženost, da pride do bivanja drugega v drugem: »Tisti dan boste spoznali, da sem jaz v svojem Očetu in vi v meni in jaz v vas« (Jn 14,20). »Jaz v njih in ti v meni« (Jn 17,23).

Pavlu je popolnoma jasno, da oznanilo evangelija vodi v velikonočno prerojenje osebe, ki sprejme oznanilo.

Vera v Boga je namreč sprejetje evangeljskega oznanila.

Danes to morda težje zaznamo, saj se je evangelizacija pogosto skrčila na dejavnosti ustanov, kot so bolnišnice, šole, kjer delujemo v strukturah, ki niso vedno popolna podoba tega, kar oznanjamo. Pogosto jim manjka značilnost živega organizma, kjer je na prvem mestu srečanje med ljudmi.

Zato se tudi oznanjevanje pogosto omeji na poučevanje idej, etičnih in kulturnih vrednot obnašanja.

Lahko se udeležujemo katehez, programov evangelizacije, vključno z obhajanjem zakramentov, ne da bi bili resnično udeleženi pri osebi Kristusa, ki nas vključuje v velikonočno skrivnost.

Ni samoumevno, da ljudje doživijo izkušnjo, v kateri zaradi krstne vere Kristus prebiva v njihovih srcih (prim. Ef 3,17).

Še manj samoumevno je, da je Kristus, ki prebiva v meni, Božji Sin, v katerega je vcepljen moj lastni »jaz«, in da začnem dihati Svetega Duha, ki me v resničnem spoznanju vcepi v odnos z Bogom Očetom (prim. Gal 4,6) in me ukorenini v ljubezni (prim. Ef 3,17).

Ko živim v občestvu, živim milost, in ko sem udeležen pri Kristusovem trpljenju (prim. Rim 8,17), izkušam velikonočno luč tudi v najbolj vsakdanjih kotičkih svojega življenja.

Če pa oznanilo ne pomeni prerojenja človeka v velikonočni skrivnosti in po njej – saj smo po Svetem Duhu rojeni v Kristusu –, potem ostane vse zunanje in zgolj religija (prim. Gal 3,21). To pa ni več živa cerkvena vera, ki nas udeleži pri Kristusovem življenju (prim. 1 Kor 4,15).

Ko vstopamo v naše cerkve, beremo naše revije ali spremljamo različne medije, se zdi, da je nekaj bistvenega ostalo v senci: manjka enotnost velike noči. Velik poudarek je na križevem potu, trpljenju, a kot na nečem, kar je ločeno od velikonočne luči. Dimenzija vstajenja je skoraj odsotna ali pa napačno predstavljena z upodobitvami Kristusa, ki »leti« iz groba.

Vsaka liturgija pa nam odpira celovito, organsko vizijo. Pravzaprav ne gre le za vizijo, ampak za resničen prostor bivanja – bivališče, ki ga sestavlja Kristusovo umrlo in vstalo telo. To telo nas vodi skozi tančico, ki je njegovo meso, do končne izpolnitve v Očetovem svetišču, kjer ostajamo v njegovi ljubezni – to je velikonočni način življenja (prim. 1 Kor 12,27; Heb 10,19-20).

 

SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.

 

HRVATSKI

U drugom čitanju Pavao naviješta zajednici u Korintu evanđelje koje im je već navijestio i koje su oni prihvatili, ako ga drže onako kako im ga je on navijestio.

Pavao im u bîti ponavlja evanđeoski navještaj u istom obliku u kojem ga je već predstavio.

Ponovno naviješta evanđelje, jer je to evanđelje koje je on sam primio, a on praktički ne radi ništa drugo nego ga prenosi dalje, ono što je sam primio i prihvatio.

Pavao kaže za sebe da je „nedonošče“, a taj se izraz u cijelom Novom zavjetu koristi samo ovdje.

Ali ako pogledamo kako se nekoliko puta koristi u Starom zavjetu, možemo u tom izrazu zamijetiti Pavlovo duboko osobno iskustvo.

U Starom zavjetu ta se riječ rijetko koristi i odnosi se na mrtvorođenče (usp. Br 12,12; Job 3,16).

Pavao je bio pozvan već od majčine utrobe (usp. Gal 1,15), ali je trebalo proći mnogo godina da upozna Spasitelja i da ga može naviještati narodima.

Dakle, on je rođen „mrtav“ i takav ostaje sve dok se Bogu nije „svidjelo otkriti Sina svoga u meni“ (Gal 1,15-16).

Pavao živi u sebi – ne izvana – objavu Krista Sina Božjega.

To je za njega pashalno iskustvo. Već opis Kristove objave na putu u Damask nosi pashalni pečat. Naime, rečeno je: „Otvorenih očiju nije ništa vidio pa ga povedu za ruku i uvedu u Damask. Tri dana nije vidio, nije jeo ni pio“ (Dj 9,8-9). Tri dana u tami, zatvorenih očiju, bez jela i pića –to je slika smrti.

On sam će kasnije reći: „S Kristom sam razapet. Živim, ali ne više ja, nego živi u meni Krist“ (Gal 2,19-20).

Taj stari čovjek, to „nedonošče“, sada je postao sudionikom Kristove smrti (usp. Rim 6,6), da bi upravo kroz Kristovu smrt bio uskrišen na život (usp. Ef 2,4-5; Rim 6,4).

Naime, Pavao upoznaje Krista upravo po snazi njegova uskrsnuća (usp. Fil 3,10) i stoga sebe stavlja na posljednje mjesto, ali ipak u nizu onih koji su upoznali uskrsloga Krista, jer su ga susreli.

U središtu evanđelja koje on ponovno naviješta zajednici u Korintu nalazi se upravo Kristova Pasha: „Doista, predadoh vam ponajprije što i primih: Krist umrije za grijehe naše po Pismima; bî pokopan i uskrišen treći dan po Pismima; ukaza se Kefi, zatim dvanaestorici“ (1Kor 15,3-5).

Iz tog navještaja proizlazi da se pashalno otajstvo ne smije razdjeljivati, nego ga uvijek treba promatrati kao cjelinu od koje se nijedan dio ne može odvojiti.

Ne može se odvojiti Veliki petak od Uskrsne nedjelje, niti smrt od očitovanja Sina Božjega. Naime, Sin Božji je bio prepoznat upravo u času smrti, kao i u ukazanjima nakon uskrsnuća (usp. Mk 15,39; Lk 24 ,31-35).

Pavao vidi otajstvo Pashe kao ispunjenje Božjeg očitovanja koje Bog provodi u osobi svoga Sina koji je postao čovjekom. Stoga razumije ono što Krist jasno kaže u evanđelju: „Ja sam uskrsnuće i život“ (Iv 11,25).

Dakle, to nije događaj koji bi ostao na vanjštini: Pasha je Krist, ona je osoba, uskrsnuće je osoba, štoviše osoba Sina Božjega, kojega Otac ljubi i koji je postao čovjekom. Stoga je sudjelovanje u pashalnom otajstvu – u krštenju i svakom sakramentu naše liturgije – naše stvarno sudioništvo u Kristovoj osobi.

To se sudioništvo događa u ljubavi, koja je dar Duha Svetoga (usp. Rim 5,5).

Samo ljubav koju dariva Duh – Gospodin zajedništva – omogućuje sudioništvo na način da jedan postoji u drugome: „U onaj ćete dan spoznati da sam ja u Ocu svom i vi u meni i ja u vama“ (Iv 14,20). „Ja u njima i ti u meni“ (Iv 17,23).

Pavlu je potpuno jasno da naviještanje evanđelja dovodi do pashalnog preporođenja osobe koja prihvaća navještaj.

Vjera u Boga zapravo je prihvaćanje navještaja evanđelja.

Danas je to možda malo teže uočiti, jer se evangelizacija često svodila na aktivnosti institucija poput bolnica, škola, gdje djelujemo unutar struktura koje nisu uvijek savršena slika onoga što naviještamo. Često im nedostaje obilježje živog organizma, gdje je susret među ljudima na prvom mjestu.

Stoga se naviještanje često svodi na učenje ideja, etičkih i kulturalnih vrijednosti ponašanja.

Možemo sudjelovati u katehezi, programima evangelizacije, uključujući i slavlje sakramenata, a da istinski ne sudjelujemo u Kristovoj osobi, koja nas uključuje u pashalno otajstvo.

Ne može se uzeti zdravo za gotovo da će ljudi doživjeti iskustvo u kojem, zahvaljujući krsnoj vjeri, Krist prebiva u njihovim srcima (usp. Ef 3,17).

Još se manje može uzeti zdravo za gotovo da je Krist koji prebiva u meni Sin Božji u kojega je ucijepljen moj „ja“,  i da počinjem udisati Duha Svetoga koji me u istinskoj spoznaji ucjepljuje u odnos s Bogom Ocem (usp. Gal 4,6) i ukorjenjuje me u ljubavi (usp. Ef 3,17).

Kad živim u zajedništvu, živim milost, a kad sudjelujem u Kristovim mukama (usp. Rim 8,17) kušam pashalno svjetlo u najsvakodnevnijim kutovima svoga života.

Ali ako navještaj ne znači preporađanje čovjeka u pashalnom otajstvu i po njemu – jer smo po Duhu Svetom rođeni u Kristu – onda sve ostaje izvanjsko i puka religija (usp. Gal 3,21). To više nije živa crkvena vjera, koja nas čini dionicima Kristova života (usp. 1Kor 4,15).

Kad ulazimo u naše crkve, čitamo naše časopise ili pratimo naše razne medije, čini se da je nešto bitno ostalo u sjeni: nedostaje jedinstvo Pashe. Veliki je naglasak na putu križa, patnji, ali kao nečem radikalno odvojenom od pashalnog svjetla. Dimenzija uskrsnuća gotovo je odsutna ili je pak pogrešno predstavljena s prikazima Krista koji „leti“ iz groba. Ali svaka nam liturgija otvara sveobuhvatnu, organsku viziju. Zapravo, nije riječ samo o viziji, nego o stvarnom prostoru našeg prebivališta – prebivalištu koje se sastoji od Kristovog mrtvog i uskrslog tijela. To nas tijelo vodi kroz zavjesu, koja je njegovo tijelo, do konačnog ispunjenja u Očevoj Svetinji gdje ostajemo u njegovoj ljubavi – to je pashalni način življenja (usp. 1Kor 12,27; Heb 10,19-20).

 

SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.

 

POLSKI

W drugim czytaniu Paweł ogłasza wspólnocie w Koryncie Ewangelię, którą im głosił i którą oni przyjęli, jeśli zachowali ją w takiej formie, w jakiej Paweł im ją ogłosił.

Paweł praktycznie powtarza wspólnocie głoszenie Ewangelii w takiej formie, w jakiej już ją im wcześniej przedstawił.

Paweł głosi ją ponownie, ponieważ jest to Ewangelia, którą otrzymał i praktycznie nie czyni nic więcej, jak tylko przekazuje ją dalej, wysyłając to, co otrzymał i przyjął.

Paweł mówi, że jest praktycznie poronionym płodem, a termin ten w całym Nowym Testamencie jest użyty tylko tutaj.

Biorąc jednak pod uwagę, że jest ono użyte kilka razy w Starym Testamencie, możemy dostrzec w tym terminie bardzo głęboką nutę osobistego doświadczenia Pawła.

Kilka razy słowo to zostało użyte w Starym Testamencie w odniesieniu do dziecka, które urodziło się martwe (por. Lb 12,12; Hi 3,16).

Paweł został powołany już w łonie swej matki (por. Ga 1, 15), ale potrzebował wielu lat, aby poznać Zbawiciela i móc głosić Go poganom.

Zatem urodził się martwy i takim pozostał, dopóki Bogu „nie spodobało się objawić Syna swego we mnie” (por. Ga 1,15-16).

Paweł żyje w sobie – nie na zewnątrz – żyje wewnątrz swej osoby objawieniem Chrystusa, Syna Bożego.

Dla Pawła jest to doświadczenie paschalne. Już sam opis objawienia Chrystusa na drodze do Damaszku nosi znamię paschalne. Jest bowiem powiedziane: „Przez trzy dni nic nie widział i ani nie jadł, ani nie pił” (Dz 9,9). Trzy dni z wygaśniętymi, zamkniętymi oczami, bez jedzenia i picia to właśnie obraz śmierci.

W rzeczywistości on sam powie: „razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża. Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2,19-20).

Ten stary człowiek, ten poroniony płód, stał się teraz uczestnikiem śmierci Chrystusa (por. Rz 6,6), w ten sposób, że właśnie przez śmierć Chrystusa został wskrzeszony (por. Ef 2,4-5; Rz 6,4).

W rzeczywistości Paweł zna Chrystusa właśnie dzięki mocy Jego zmartwychwstania (por. Flp 3,10), więc stawia siebie na ostatnim miejscu, ale jednak w szeregu tych, którzy poznali zmartwychwstałego Chrystusa, ponieważ Go spotkali.

Sercem Ewangelii, którą ponownie głosi wspólnocie Koryntu, jest właśnie Pascha Chrystusa: „Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem: i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu” (1 Kor 15,3-5).

Z tej zapowiedzi wynika, że misterium paschalne nie może być rozczłonkowane, ale zawsze musi być uważane za jedność, od której nie można oddzielić żadnej części.

Nie można oddzielić piątku od niedzieli, ani śmierci od objawienia się Syna Bożego. W rzeczywistości Syn Boży został rozpoznany właśnie w godzinie śmierci, a także po zmartwychwstaniu, gdy się ukazywał (por. Mk 15,39; Łk 24,31-35).

Paweł pojmuje tajemnicę Paschy jako wypełnienie objawienia się Boga w osobie Jego Syna, który stał się człowiekiem. Dlatego rozumie to, co sam Chrystus wyraźnie mówi w Ewangelii: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem” (J 11, 25).

Dlatego nie jest to wydarzenie, które pozostaje na zewnętrz: Paschą jest Chrystus, jest osoba; zmartwychwstanie jest osobą, co więcej, osobą Syna Bożego umiłowanego przez Ojca, który stał się człowiekiem. Dlatego uczestnictwo w misterium paschalnym, którym jest chrzest i każdy sakrament naszej liturgii, jest naszym rzeczywistym uczestnictwem w osobie Chrystusa.

A uczestnictwo to ma miejsce w miłości, która jest darem Ducha Świętego (por. Rz 5,5).

Tylko miłość, która daje Ducha – Pana komunii – jest tą rzeczywistością, która pozwala na uczestnictwo do tego stopnia, że powstaje współistnienie jednego w drugim: „W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was” (J 14,20). „Ja w nich, a Ty we Mnie!” (J 17,23).

Dla Pawła jest całkowicie oczywiste, że głoszenie Ewangelii prowadzi do paschalnego odrodzenia osoby, która przyjmuje to głoszenie.

Wiara w Boga jest w rzeczywistości przyjęciem głoszenia Ewangelii.

Dzisiaj być może trochę trudno jest to zrozumieć, ponieważ ewangelizacja bardzo często została zredukowana do prowadzenia bardzo zinstytucjonalizowanych dzieł, takich jak szpitale, szkoły, gdzie poruszamy się w strukturach, które nie zawsze są doskonałym obrazem tego, co jest głoszone. Bardzo często brakuje im cech żywego organizmu, w którym na pierwszym miejscu jest właśnie spotkanie między ludźmi.

Dlatego nawet głoszenie jest często redukowane do nauczania idei, wartości zachowań etycznych i kulturowych.

Możemy łatwo uczestniczyć w drogach ewangelizacji i katechezy, w tym w sakramentach, ale bez uczestnictwa w osobie Chrystusa, który włącza nas w misterium paschalne.

Nie jest bynajmniej rzeczą oczywistą, że ludzie doświadczają tego, że przez wiarę chrzcielną Chrystus zamieszkuje w ich sercach (por. Ef 3,17).

Jeszcze mniej oczywiste jest to, że ten Chrystus, który mnie zamieszkuje, jest Synem Bożym, w którego jest wszczepione moje “ja”, i zaczynam oddychać Duchem Świętym, który z prawdziwym poznaniem wszczepia mnie w relację z Bogiem Ojcem (por. Ga 4,6) i zakorzenia mnie w miłości (por. Ef 3,17).

Żyjąc w komunii, doświadczam łaski i uczestniczę w cierpieniach Chrystusa (por. Rz 8,17), doświadczam światła paschalnego w najbardziej codziennym zakamarku mojego życia.

Ale jeśli głoszenie nie oznacza odrodzenia człowieka przez misterium paschalne i w misterium paschalnym – ponieważ to dzięki Duchowi Świętemu jesteśmy zrodzeni w Chrystusie – to wszystko jest zewnętrzne, a zatem jest zwykłą religią (por. Ga 3, 21). Nie jest już żywą wiarą eklezjalną, która czyni nas uczestnikami życia Chrystusa (por. 1 Kor 4,15).

Wchodząc do naszych kościołów, czytając nasze czasopisma lub korzystając z naszych różnych środków przekazu, wydaje się, że coś istotnego zostało odsunięte w cień: brakuje jedności Paschy. Tak wielki nacisk kładzie się na drogę krzyżową, na cierpienie, ale jako coś radykalnie oddzielonego od światła paschalnego. Wymiar zmartwychwstania jest prawie nieobecny i całkowicie mylący, gdy patrzymy na obrazy Chrystusa wylatującego z grobu.

Ale każda liturgia otwiera przed nami organiczną, zjednoczoną wizję. To więcej niż wizja, to rzeczywista przestrzeń, która jest naszym mieszkaniem – mieszkaniem utworzonym przez ciało Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał, które prowadzi nas przez zasłonę, która jest Jego ciałem, do ostatecznego spełnienia w sanktuarium Ojca, gdzie pozostajemy w Jego miłości. Miłość ta jest paschalnym sposobem przeżywania naszej egzystencji (por. 1 Kor 12,27; Hbr 10,19-20).

 

ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej