[SEMI] VI DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (ANNO C) 2

ITALIANO

Nella seconda lettura di oggi, san Paolo evidenzia un contrasto fortissimo in una questione fondamentale: si annuncia che Cristo è risorto dai morti, eppure ci sono alcuni che osano dire che non esiste la risurrezione dai morti. Queste due cose non possono convivere in una comunità di cristiani, si escludono a vicenda.

Il problema è molto profondo e certamente riguarda anche la questione culturale – sia quella dei Corinzi, sia probabilmente quella della Chiesa nel corso della storia. Anche nella nostra storia culturale vediamo che, dopo un periodo di idealismo e di un’estetica della perfezione formale, si fa strada facilmente la tendenza opposta, dove si giustifica tutto ciò che si rifà ad una sorta di naturalismo.

Siamo a Corinto dopo l’esaurimento dell’epoca ellenistica (323-A.C.). L’ellenismo fa vedere come due secoli di classicità abbiano creato un’illusione idealistica, un’estetica della forma perfetta e ideale dell’uomo, ma che non risolve il dramma della vita. Si può pensare all’ideale, ma la situazione umana fa constatare le grandi fragilità e il destino di una decadenza irrefrenabile che si conclude nel morire.

Si può intuire infatti che tra i cristiani abbia cominciato a prendere piede un pensiero un po’ idealista anche riguardo a Cristo, contrastato immediatamente da un naturalismo drammatico a causa della fragilità della natura umana. Non è possibile prendere Cristo solo come un maestro di vita, oppure come uno grande che ha vissuto la propria esistenza come una specie di eroe. Come se, seguendo il suo esempio e vivendo il suo insegnamento, potessimo così già raggiungere il massimo possibile, la più alta bellezza e giustizia della vita. Ma alla fine, comunque, rimarrà la morte. E la morte relativizza tutti gli idealismi e tutte le ammirazioni.

Per Paolo la questione della risurrezione non è una questione di idee. La risurrezione di Cristo è per Paolo un’esperienza che dal di dentro ha illuminato la sua mente, e dunque anche il suo annuncio di Cristo.

Paolo sa bene due cose che non possono essere dimenticate o trascurate. La prima: Cristo gli è stato rivelato e non si è messo lui a cercarlo per primo, tanto meno a imitarlo e a seguire il suo insegnamento. Anzi lui lo perseguitava in coloro che gli appartenevano.

La seconda cosa: proprio qui Paolo fa l’esperienza della voce di Cristo che si identifica coloro che Paolo perseguita: “Saulo, Saulo, perché mi perseguiti?” (At 9,4). I cristiani dunque sono in Cristo e perciò la persecuzione di Paolo colpisce Cristo. Ma Paolo non può capirlo. Non ha mai sentito parlare di una esistenza l’uno nell’altro. Paolo si trova dunque ad avere a che fare con una novità, non con una religione come quella che conosceva molto bene.

Infatti, è stato Dio Padre a rivelare il Figlio in lui, in Paolo, dentro il suo cuore (cf Gal 1,16). E questo gli ha fatto passare la morte, come abbiamo già notato domenica scorsa. Se non abbiamo l’esperienza di essere inabitati da Cristo risorto, non possiamo avere una reale speranza nella definitiva risurrezione (cf Fil 3,10-11). Senza questa speranza, che non delude (cf Rm 5,5), la risurrezione diventa oggetto di idealismi e di immaginazione.

Di questo abbiamo un’infallibile testimonianza nell’arte degli ultimi secoli. Quest’arte, infatti, quasi unanimemente fa vedere che manca l’esperienza della risurrezione, ma che c’è un’immaginazione e – nei grandi artisti – molta estetica che colma l’assenza della teologia.

Eppure, nel battesimo, noi cristiani cominciamo la nostra vita resi partecipi della morte di Cristo e compartecipi della risurrezione del Figlio operata dal Padre per mezzo della sua gloria (cf Rm 6,4).

Dunque, il nostro inizio di vita è trovarsi nella zoē, che è quella novità di vita determinata dal fatto che conosciamo il Padre proprio perché siamo con-risuscitati con il Figlio suo (cf Ef 2,6). In forza dello Spirito Santo, che nel Figlio ci fa orientare con Lui al Padre in un amore così esperienziale da farci chiamare Dio “abba, papà” (cf Gal 4,6), noi possiamo vivere l’amore ricevuto dallo Spirito Santo al modo di Figlio di Dio. E questo passaggio dalla morte alla zoē è attestato dall’amore verso i fratelli e le sorelle (cf 1Gv 3,14). È questo amore per i fratelli e le sorelle che a sua volta manifesta il fatto di vivere in Cristo e, in lui, nel Padre: “In quel giorno voi saprete che io sono nel Padre mio e voi in me e io in voi” (Gv 14,20).

Eppure, la speranza della risurrezione definitiva è sicura, perché noi già con il battesimo abbiamo l’esperienza della risurrezione (cf Fil 3,10) e sperimentiamo l’amore che versa nel nostro cuore lo Spirito Santo (cf Rm 5,5). E tutto ciò che viene vissuto nell’amore rimane in Cristo per la vita eterna, perché l’agape è la dimensione fondante della zoē, della vita della comunione indistruttibile e perenne del Padre, del Figlio e dello Spirito Santo.

Se però la risurrezione rimane in un ideale spinto in un futuro lontanissimo e irraggiungibile, se è qualcosa di immaginario, se non è più la presenza in noi di Cristo, che è la risurrezione e la vita (cf Gv 11,25), siamo veramente i più miserabili di tutto il mondo.

E siccome la gente non sembra interessata al nostro annuncio, dobbiamo domandarci se questo non sia indice della nostra povertà di fede, della nostra mancanza della zoē, di quella vita che si realizza come amore, come agape. Dobbiamo domandarci cioè se la gente non è interessata al nostro annuncio a causa della mancanza di un modo pasquale di vita che manifesti il Risorto.

Il mondo ci vede attenti a ciò che piace al mondo, in preda al bisogno di consenso. Ma tutto ciò manifesta la nostra paura per noi stessi, il che fa vedere che la salvezza non ci ha ancora raggiunto. La paura per noi stessi, per le nostre istituzioni, per le nostre opere dice l’esatto contrario dell’esperienza di fede, che è l’esperienza della risurrezione nella novità di vita. Questa attenzione esasperata al parere del mondo rivela infatti che in noi non c’è l’amore di Dio (cf 1Gv 2,15).

Per la mentalità del mondo, i morti non risuscitano. Forse, quindi, le parole di Paolo indirizzate ai Corinzi sono molto attuali oggi, quando si proclama di credere in Cristo, ma non si cammina nel quotidiano da con-risuscitati in Cristo.

I cristiani sono coloro che vivono la vita zoē, che si riconosce dall’agape. I cristiani nascono dalla Pasqua di Cristo alla quale partecipano grazie allo Spirito Santo. Si risuscita dal perdono dei peccati. Una delle prime caratteristiche dei cristiani è proprio il perdono. Infatti, il corpo risorto non avverte il male allo stesso modo in cui lo avverte il corpo mortale. Perciò, invece di reagire ad ogni cosa, non si reagisce secondo la nostra natura ferita, ma “sopportandovi a vicenda e perdonandovi gli uni gli altri, se qualcuno avesse di che lamentarsi nei riguardi di un altro. Come il Signore vi ha perdonato, così fate anche voi” (Col 3,13). Chi rimane nei peccati non è morto con Cristo e non è risuscitato con lui. Perciò si riconosce dal fatto che non perdona i fratelli e le sorelle. Dunque il passaggio dalla morte alla vita che si manifesta nell’amare i fratelli e sorelle ha la sua verifica più sicura nel perdonare i fratelli e le sorelle.

Ma è curioso come oggi sia di moda evitare il perdono per venire incontro alle questioni dell’uomo vecchio che cerca continuamente di rianimarsi anche dopo il battesimo. Oggi ci sono tante cose che testimoniano come si dia precedenza alla rianimazione, invece di vivere la risurrezione. Forse questo è un naturale declino di una fede decaduta a religione, che non può dare la vita (cf Gal 3, 21), la zoē, quella della figliolanza divina. Ma i cristiani, per ciò che sono con la novità del battesimo e dei sacramenti, sono coloro che testimoniano una vita che è agape, che si trovano in Cristo. Per questo nella sofferenza scoprono Cristo, partecipando così alla sua sofferenza e dunque anche alla sua consolazione e risurrezione.

Il cristiano ha una dimensione escatologica, e perciò ha ampie vedute e una forza creatrice. Ha uno sguardo da oltre la tomba, non da uomo vecchio che qualsiasi cosa faccia o pensi ha sempre la tomba davanti a sé. La dimensione escatologica dell’esistenza cristiana è abitata dalla gioia di Cristo, che questo mondo non conosce.

 

SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.

 

ENGLISH

In today’s second reading, St Paul highlights a very strong disagreement regarding a fundamental issue: it is announced that Christ is risen from the dead, yet there are some who dare to say that there is no resurrection from the dead. These two beliefs cannot coexist in a community of Christians; they are mutually exclusive.

The problem is very deep and certainly also touches on a cultural issue, both that of the Corinthians and probably that of the Church throughout history. Even throughout our cultural history, we notice that a period of idealism with its aesthetic of formal perfection, is followed by a period of the opposite tendency in which anything that refers to a kind of naturalism is justified.

We are in Corinth after the breakdown of the Hellenistic era (323 BC). Hellenism brings to light how two centuries of classicism have created an idealist illusion with its aesthetic of the perfect and ideal form of the human person, but which does not resolve the drama of life. It is possible to conceive of an ideal, but the human situation reveals great frailties and the fate of an irrepressible decadence that ends in death.

Indeed, one can sense that among Christians somewhat idealistic thinking began to take hold even about Christ. This was immediately contrasted by a rather dramatic naturalism caused by the fragility of human nature. It is not possible to merely view Christ as a life mentor, or as a great man who lived his existence as a kind of hero; as if, by following his example and living his teaching, we could attain the maximum potential, the highest beauty and justice that is possible in life. In the end, death always remains. And death puts all idealism and admiration into perspective.

For Paul, the question of the resurrection is not a matter of ideas. The resurrection of Christ is for Paul an experience from within that has enlightened his mind, and therefore also his proclamation of Christ.

Paul is aware of two things that cannot be forgotten or overlooked. First, Christ was revealed to him; he had not set out to find him, much less imitate him or follow his teaching. On the contrary, he persecuted him in those who belonged to him. Second, it is right here that Paul experiences the voice of Christ identifying himself with those whom Paul persecutes: “Saul, Saul, why are you persecuting me?” (Acts 9:4). Christians, therefore, are in Christ and therefore Paul’s persecution of them strikes at Christ. This, however, is not something that Paul can understand. He has never heard of one existence inside another. Paul is therefore dealing with a novelty, not with a religion like the one he knew very well.

Indeed, it was God the Father who revealed the Son in him, in Paul, within his heart (cf. Gal 1:16). And this brought him through death, as we already noted last Sunday. If we do not have the experience of being indwelt by the risen Christ, we cannot have real hope in the final resurrection (cf Phil 3:10-11). Without this hope, which does not disappoint (cf. Rom 5:5), the resurrection becomes an object of idealism and imagination.

We have infallible testimony to this in the art of the last centuries. This art almost unanimously demonstrates that the experience of the resurrection is missing. Instead, imagination and – in the great artists – much aesthetics that compensates for the absence of theology.

Yet, in baptism, we Christians begin our lives as sharers in the death of Christ and sharers in the resurrection of the Son accomplished by the Father through his glory (cf. Rom 6:4).
Therefore, the beginning of our life is to be found in zoē, which is that newness of life brought about by the fact that we know the Father precisely because we have been co-resurrected with his Son (cf. Eph 2:6). By the power of the Holy Spirit, who in the Son orients us with Him to the Father in a love so experiential that we call God ‘abba, papa’ (cf. Gal 4:6), we are able to live the love received from the Holy Spirit in the same manner it was lived by the Son of God. This passage from death to zoē is evidenced by our love for our brothers and sisters (cf. 1Jn 3:14). It is this love for our brothers and sisters that manifests the fact of our living in Christ and, in him, in the Father: “On that day you will realize that I am in my Father and you are in me and I in you.” (Jn 14:20).

Nevertheless, the hope of the final resurrection is certain, because we already have the experience of the resurrection through baptism (cf. Phil 3:10) and we experience the love that the Holy Spirit pours into our hearts (cf. Rom 5:5). Everything that is experienced in love remains in Christ for eternal life, because agape is the foundational dimension of zoē, of the life that is the indestructible and everlasting communion of the Father, the Son and the Holy Spirit.

If the resurrection remains in an ideal pushed into a distant and unreachable future, if it is something imaginary, if it is no longer the presence in us of Christ, who is the resurrection and the life (cf. Jn 11:25), we truly are the most miserable in the whole world.

Since people do not seem interested in our proclamation, we must ask ourselves if this is not an indication of our poverty of faith, of our lack of zoē, of the life that is fulfilled as love, as agape. We must ask ourselves if people are not interested in our proclamation because of the absence of an Easter way of life that manifests the Risen One.

The world sees us attentive to what the world likes, in the grip of the need for approval. But all this demonstrates is our fear for ourselves, which, in turn, shows that salvation has not yet reached us. Fear for ourselves, for our institutions, for our works says the exact opposite of the experience of faith, which is the experience of the resurrection in newness of life. This exaggerated focus on the world’s opinion reveals in fact that the love of God does not abide in us (cf. 1Jn 2:15).

In the world’s mentality, the dead do not rise. Perhaps, therefore, Paul’s words addressed to the Corinthians are very relevant today, when we proclaim that we believe in Christ, but do not walk in daily life as co-risen in Christ.

Christians are those who live the zoē life, which is recognisable as agape. Christians are born of Christ’s Easter in which they participate through the Holy Spirit. They are resurrected by the forgiveness of sins. One of the first characteristics of Christians is precisely forgiveness. Indeed, the resurrected body does not experience evil in the same way the mortal body does. For this reason, instead of reacting to everything, we do not react according to our wounded nature but instead respond by “bearing with one another and forgiving one another, if one has a grievance against another; as the Lord has forgiven you, so must you also do.” (Col 3:13). Those who remain in sin have not died with Christ and have not risen with him; they are therefore recognised by the fact that they do not forgive their brothers and sisters. Thus, the passage from death to life that is manifested in loving one’s brothers and sisters has its surest confirmation in forgiving one’s brothers and sisters.

It is curious how it is fashionable today to avoid forgiveness in the name of addressing the problems of the “old self” who continually seeks to revive oneself even after baptism. Today there are many signs that testify to how we prioritize resuscitation instead of experiencing the resurrection. Perhaps this is a natural decline of a faith that has deteriorated into a religion, which cannot give life (cf. Gal 3:21), that is, the zoē life of divine sonship. Nevertheless, because of what they have become through the newness of baptism and the sacraments, Christians are those who bear witness to a life that is agape, who find themselves in Christ. This is why in suffering they discover Christ by participating in his suffering and thus also in his consolation and resurrection.

Christians possess an eschatological dimension and therefore have broad views and a creative power. They have a gaze from beyond the grave, not as that “old self” who always has the grave out ahead of him regardless of what he does or thinks. The eschatological dimension of Christian existence is inhabited by the joy of Christ, which this world does not know.

 

SEEDS, the Aletti Centre’s column, is available every Wednesday.
Every week, in addition to the Sunday homily in audio format, an in-depth study of the readings from the Sunday or festive Eucharistic liturgy will be available on the LIPA website.

 

ESPAÑOL

En la segunda lectura de hoy, san Pablo pone de relieve un contraste muy fuerte en una cuestión fundamental: se anuncia que Cristo ha resucitado de entre los muertos y, sin embargo, hay quien se atreve a decir que no hay resurrección de entre los muertos. Estas dos cosas no pueden coexistir en una comunidad de cristianos, se excluyen mutuamente.

El problema es muy profundo y ciertamente también concierne a la cuestión cultural, tanto la de los corintios como probablemente la de la Iglesia a lo largo de la historia. Incluso en nuestra historia cultural, vemos que después de un período de idealismo y de una estética de la perfección formal, se impone fácilmente la tendencia contraria, en la que se justifica todo lo que remite a una especie de naturalismo.

Estamos en Corinto tras el agotamiento de la época helenística (323 a.C.). El helenismo muestra cómo dos siglos de clasicismo han creado una ilusión idealista, una estética de la forma perfecta e ideal del hombre, pero que no resuelve el drama de la vida. Se puede pensar en lo ideal, pero la situación humana señala grandes fragilidades y el destino de una irrefrenable decadencia que acaba en la muerte.

De hecho, se puede adivinar que entre los cristianos también empezó a arraigar un pensamiento un tanto idealista respecto a Cristo, que fue inmediatamente contrarrestado por un naturalismo dramático debido a la fragilidad de la naturaleza humana. No es posible tomar a Cristo sólo como un maestro de vida, o como alguien grandioso que vivió su existencia como una especie de héroe. Como si, siguiendo su ejemplo y viviendo sus enseñanzas, pudiéramos así alcanzar ya lo más alto posible, la mayor belleza y justicia de la vida. Al final, sin embargo, quedará la muerte. Y la muerte relativiza todo idealismo y toda admiración.

Para Pablo, la cuestión de la resurrección no es una cuestión de ideas. La resurrección de Cristo es para Pablo una experiencia que desde dentro ilumina su mente y, por tanto, también su anuncio de Cristo.

Pablo es muy consciente de dos cosas que no puede olvidar ni pasar por alto. La primera: Cristo le fue revelado y él no se puso a buscarlo primero, ni mucho menos a imitarlo y seguir sus enseñanzas. Al contrario, lo persiguió en aquellos que le pertenecían.

Lo segundo: aquí mismo Pablo experimenta la voz de Cristo identificándose con aquellos a quienes Pablo persigue: «Saulo, Saulo, ¿por qué me persigues?» (Hch 9,4). Los cristianos, pues, están en Cristo y, por tanto, la persecución de Pablo afecta a Cristo. Pero Pablo no puede entender esto. Nunca ha oído hablar de una existencia en el otro. Pablo se enfrenta, pues, a una novedad, no a una religión como la que él conocía muy bien.

De hecho, fue Dios Padre quien reveló al Hijo en él, en Pablo, dentro de su corazón (cf. Ga 1,16). Y esto lo llevó a través de la muerte, como ya señalamos el domingo pasado. Si no tenemos la experiencia de ser habitados por Cristo resucitado, no podemos tener verdadera esperanza en la resurrección final (cf. Flp 3, 10-11). Sin esta esperanza, que no defrauda (cf. Rm 5,5), la resurrección se convierte en objeto de idealismo e imaginación.

Tenemos un testimonio infalible de ello en el arte de los últimos siglos. Este arte, en efecto, muestra casi unánimemente que falta la experiencia de la resurrección, pero que hay una imaginación y -en los grandes artistas- una gran dosis de estética que colma la ausencia de teología.

Sin embargo, en el bautismo, los cristianos comenzamos nuestra vida como partícipes de la muerte de Cristo y partícipes de la resurrección del Hijo obrada por el Padre mediante su gloria (cf. Rm 6,4).

Por tanto, nuestro comienzo de vida se encuentra en zoē, que es esa novedad de vida que produce el hecho de que conozcamos al Padre precisamente por haber sido co-resucitados con su Hijo (cf. Ef 2,6). En virtud del Espíritu Santo, que en el Hijo nos hace orientarnos con Él hacia el Padre en un amor tan vivencial que llamamos a Dios «abba, papa» (cf. Ga 4,6), podemos vivir el amor recibido del Espíritu Santo a la manera del Hijo de Dios. Y este paso de la muerte al zoē lo atestigua nuestro amor a los hermanos (cf. 1Jn 3,14). Es este amor a los hermanos el que, a su vez, manifiesta el hecho de vivir en Cristo y, en él, en el Padre: «Aquel día sabréis que yo estoy en mi Padre y vosotros en mí y yo en vosotros» (Jn 14,20).

Pero en el arte de los últimos siglos no se menciona esta realidad.

Y, sin embargo, la esperanza de la resurrección final es cierta, porque ya tenemos la experiencia de la resurrección por el bautismo (cf. Flp 3,10) y experimentamos el amor que el Espíritu Santo derrama en nuestros corazones (cf. Rm 5,5). Y todo lo que se experimenta en el amor permanece en Cristo para la vida eterna, porque el ágape es la dimensión fundante de zoē, de la vida de la comunión indestructible y eterna del Padre, el Hijo y el Espíritu Santo.

Pero si la resurrección se queda en un ideal empujado hacia un futuro lejano e inalcanzable, si es algo imaginario, si ya no es la presencia en nosotros de Cristo, que es la resurrección y la vida (cf. Jn 11,25), somos verdaderamente los más miserables del mundo entero.

Y puesto que la gente no parece interesarse por nuestro anuncio, debemos preguntarnos si esto no es un indicio de nuestra pobreza de fe, de nuestra falta de zoē, de esa vida que se realiza como amor, como ágape. Es decir, debemos preguntarnos si la gente no se interesa por nuestro pregón por la falta de un estilo de vida pascual que manifieste al Resucitado.

El mundo nos ve atentos a lo que le gusta al mundo, esclavos de la necesidad de consenso. Pero todo esto manifiesta nuestro miedo por nosotros mismos, que muestra que la salvación aún no nos ha alcanzado. El miedo por nosotros mismos, por nuestras instituciones, por nuestras obras dice exactamente lo contrario de la experiencia de fe, que es la experiencia de la resurrección en novedad de vida. Esta atención exagerada a la opinión del mundo revela de hecho que no hay amor de Dios en nosotros (cf. 1Jn 2,15).

Para la mentalidad del mundo, los muertos no resucitan. Tal vez, por eso, las palabras de Pablo dirigidas a los corintios sean muy actuales hoy, cuando proclamamos que creemos en Cristo, pero no caminamos en la vida cotidiana como con- resucitados en Cristo.

Los cristianos son los que viven la vida zoē, que se reconoce por el ágape. Los cristianos nacen de la Pascua de Cristo en la que participan por el Espíritu Santo. Son resucitados por el perdón de los pecados. Una de las primeras características de los cristianos es precisamente el perdón. En efecto, el cuerpo resucitado no siente el mal de la misma manera que el cuerpo mortal. Por eso, en lugar de reaccionar ante todo, no reaccionamos según nuestra naturaleza herida, sino «soportándoos unos a otros y perdonándoos mutuamente, si alguno tuviere queja contra otro. Como el Señor os perdonó, así también haced vosotros» (Col 3,13). Quien permanece en el pecado no ha muerto con Cristo y no ha resucitado con Él. Por eso se le reconoce por el hecho de que no perdona a sus hermanos. Por eso, el paso de la muerte a la vida que se manifiesta en el amor a los hermanos tiene su verificación más segura en el perdón a los hermanos.

Pero es curioso cómo hoy está de moda evitar el perdón para responder a los problemas del hombre viejo que busca constantemente revivir, incluso después del bautismo. Hoy hay tantas cosas que atestiguan cómo se da prioridad a la reanimación, en lugar de experimentar la resurrección. Tal vez sea la decadencia natural de una fe que ha caído en la religión, que no puede dar la vida (cf. Ga 3,21), la zoē, la de la filiación divina. Pero los cristianos, por lo que son con la novedad del bautismo y de los sacramentos, son los que dan testimonio de una vida que es ágape, que se encuentran a sí mismos en Cristo. Por eso, en el sufrimiento descubren a Cristo, participando así de su sufrimiento y, por tanto, también de su consolación y resurrección.

El cristiano tiene una dimensión escatológica y, por tanto, una mirada amplia y una fuerza creadora. Tiene una mirada de ultratumba, no como un anciano que haga lo que haga o piense lo que piense siempre tiene la tumba delante. La dimensión escatológica de la existencia cristiana está habitada por la alegría de Cristo, que este mundo no conoce.

 

SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.

 

SLOVENŠČINA

V današnjem drugem berilu sveti Pavel pokaže na zelo močan kontrast pri temeljnem vidiku: oznanja se, da je Kristus vstal od mrtvih, vendar so nekateri, ki si drznejo trditi, da ni vstajenja od mrtvih. To dvoje ne more sobivati v krščanski skupnosti, saj se medsebojno izključuje.

Gre za zelo globok problem, ki gotovo zadeva tudi kulturni vidik – tako kulturo Korinčanov kot verjetno kulturo Cerkve skozi zgodovino. Tudi v naši kulturni zgodovini vidimo, da se po obdobju idealizma in estetike formalne popolnosti zlahka uveljavlja nasprotna težnja, kjer je opravičljivo vse, kar je povezano z neke vrste naturalizmom.

Smo v Korintu po koncu helenistične dobe (323 pr. Kr.). Helenizem pokaže, kako sta dve stoletji klasike ustvarili idealistično iluzijo, estetiko popolne in idealne oblike človeka, ki pa ne reši drame življenja. Človek lahko razmišlja o idealu, vendar občuti veliko krhkost in usodo neustavljivega propadanja, ki se konča s smrtjo.

Zato lahko sklepamo, da se je med kristjani začelo uveljavljati nekoliko idealistično razmišljanje tudi glede Kristusa, ki pa se mu je, zaradi krhkosti človeške narave, takoj postavil po robu dramatični naturalizem. Kristusa ne moremo imeti zgolj za učitelja življenja ali za velikega človeka, ki je živel kot kak junak. Kot da bi lahko, če bi sledili njegovemu zgledu in živeli po njegovem nauku, že dosegli največjo možno lepoto in pravičnost življenja. Vendar na koncu ostane smrt. In smrt zrelativizira vse idealizme in vsa občudovanja.

Za Pavla vprašanje vstajenja ni vprašanje idej. Kristusovo vstajenje je zanj izkušnja, ki je od znotraj razsvetlila njegov um in prav tako tudi njegovo oznanjevanje Kristusa.

Pavel zelo dobro ve dve stvari, ki ju ne smemo pozabiti ali spregledati. Prva: Kristus mu je bil razodet in ga ni sam iskal, še manj pa ga je poskušal posnemati ali slediti njegovemu nauku. Prav nasprotno – preganjal ga je v tistih, ki so mu pripadali.

Druga stvar: prav tukaj Pavel doživi glas Kristusa, ki se poistoveti s tistimi, ki jih Pavel preganja: »Savel, Savel! Zakaj me preganjaš?« (Apd 9,4). Kristjani so torej v Kristusu, zato Pavlovo preganjanje zadene samega Kristusa. A Pavel tega ne more razumeti. Nikoli ni slišal za obstoj enega v drugem. Tako se znajde pred novostjo, ne pred religijo, kakršno je dobro poznal.

Bog Oče je namreč razodel Sina v njem, v Pavlu, v njegovem srcu (prim. Gal 1,16). In to mu je omogočilo iti skozi smrt, kot smo že omenili preteklo nedeljo. Če nimamo izkušnje, da v nas prebiva Vstali Kristus, ne moremo imeti resničnega upanja v dokončno vstajenje (prim. Flp 3,10-11). Brez tega upanja, ki ne osramoti (prim. Rim 5,5), vstajenje postane predmet idealizma in domišljije.

Umetnost zadnjih stoletij je nezmotljiva priča tega. Ta umetnost namreč skoraj enoglasno pokaže, da manjka izkušnja vstajenja, medtem ko domišljija in – pri velikih umetnikih – tudi estetika zapolni odsotnost teologije.

Vendar pa kristjani s krstom začnemo živeti udeleženi pri Kristusovi smrti in soudeleženi pri vstajenju Sina, ki ga je Oče obudil v slavi (prim. Rim 6,4).

Naše življenje se torej začne z vstopom v življenje kot zoē, ki je novost življenja, ki ga določa dejstvo, da poznamo Očeta prav zato, ker smo skupaj s Sinom obujeni (prim. Ef 2,6). V moči Svetega Duha, ki nas v Sinu z njim usmerja k Očetu v tako izkustveno ljubezen, da lahko Boga kličemo »aba, očka« (prim. Gal 4,6), lahko živimo ljubezen, ki nam jo daje Sveti Duh, na način Božjega Sina. Ta prehod iz smrti v življenje kot zoē se kaže v ljubezni do bratov in sester (prim. 1 Jn 3,14). Prav ta ljubezen do bratov in sester razodeva, da živimo v Kristusu in v njem v Očetu: »Tisti dan boste vi spoznali, da sem jaz v svojem Očetu in vi v meni in jaz v vas« (Jn 14,20).

V umetnosti zadnjih stoletij pa te resničnosti ni mogoče najti.

Toda upanje v dokončno vstajenje je gotovo, saj že pri krstu doživimo izkušnjo vstajenja (prim. Flp 3,10) in prejmemo ljubezen, ki jo Sveti Duh vliva v naša srca (prim. Rim 5,5). Vse, kar je živeto v ljubezni, ostane v Kristusu za večno življenje, kajti zastonjska ljubezen (agape) je temeljna razsežnost življenja kot zoē, življenja neuničljivega in večnega občestva Očeta, Sina in Svetega Duha.

Če pa vstajenje ostane zgolj kot nek ideal v daljni in nedosegljivi prihodnosti, če je le nekaj namišljenega in ne več navzočnost Kristusa v nas – Kristusa, ki je vstajenje in življenje (prim. Jn 11,25) – smo resnično najbolj nesrečni ljudje na svetu.

Ker se zdi, da ljudi naše oznanilo ne zanima, se moramo vprašati, ali to ni znak naše lastne revščine vere, našega pomanjkanja življenja kot zoē, tistega življenja, ki se uresničuje kot ljubezen, kot zastonjska ljubezen (agape). Vprašati se moramo, ali naše oznanilo ljudi ne zanima, ker nam manjka način velikonočnega življenja, ki bi razodevalo Vstalega.

Svet nas vidi, kako smo pozorni na to, kar je svetu všeč, ujeti v potrebo po priznanju. Toda vse to razkriva naš strah zase, kar kaže, da nas odrešenje še ni doseglo. Strah zase, za svoje ustanove in dejavnosti kaže ravno nasprotno od izkušnje vere, ki je izkušnja vstajenja v novosti življenja. Ta pretirana pozornost na mnenje sveta razkriva, da v nas ni Božje ljubezni (prim. 1 Jn 2,15).

Po miselnosti sveta mrtvi ne vstajajo. Morda so zato Pavlove besede Korinčanom zelo aktualne danes, ko se ljudje sicer izrečejo, da verujejo v Kristusa, v vsakdanjem življenju pa ne živijo kot so-vstali v Kristusu.

Kristjani so tisti, ki živijo življenje kot zoē, kar se prepoznava po zastonjski ljubezni (agape). Kristjani se rodijo iz Kristusove velike noči, pri kateri so udeleženi po daru Svetega Duha. Vstanemo po odpuščanju grehov. Ena prvih lastnosti kristjanov je prav odpuščanje. Vstalo telo namreč ne občuti zla na enak način kot umrljivo telo. Zato se namesto instinktivnega odzivanja na vse ne odzivamo več po svoji ranjeni naravi, ampak »prenašajte drug drugega in odpuščajte drug drugemu, če se ima kateri kaj pritožiti proti kateremu. Kakor je Gospod odpustil vam, tako tudi vi odpuščajte« (Kol 3,13). Kdor ostaja v grehu, ni umrl s Kristusom in ni vstal z njim. Prepozna se ga po tem, da ne odpušča svojim bratom in sestram. Prehod iz smrti v življenje, ki se razodeva v ljubezni do bratov in sester, se najzanesljiveje preveri prav v odpuščanju bratom in sestram.

Vendar je zanimivo, kako je danes postalo moderno izogibanje odpuščanju, da bi ugodili »staremu človeku«, ki se vedno znova trudi, da bi oživel, tudi po krstu. Danes veliko stvari pričuje o tem, kako se daje prednost ohranjanju starega življenja namesto, da bi sprejeli vstajenje. Morda je to naravni zaton vere, ki je padla na raven religije – ta pa ne more dati življenja kot zoē, življenja božjega otroštva (prim. Gal 3,21). Kristjani pa so zaradi novosti krsta in zakramentov tisti, ki pričujejo za življenje, ki je zastonjska ljubezen (agape), in so v Kristusu. Zato v trpljenju odkrivajo Kristusa, in so tako udeleženi pri njegovem trpljenju in s tem tudi pri njegovi tolažbi in vstajenju.

Kristjan ima eshatološko razsežnost – zato ima širok pogled in ustvarjalno moč. Gleda onkraj groba in ne kot stari človek, ki ima pri vsem, karkoli dela ali misli, vedno grob pred seboj. Eshatološka razsežnost krščanskega bivanja je prežeta s Kristusovim veseljem, ki ga ta svet ne pozna.

 

SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.

 

HRVATSKI

U današnjem drugom čitanju sveti Pavao ukazuje na vrlo jaku suprotnost u jednom temeljnom vidiku: naviješta se da je Krist uskrsnuo od mrtvih, ali postoje neki koji se usuđuju reći da nema uskrsnuća od mrtvih. To dvoje ne mogu postojati skupa u kršćanskoj zajednici, jer se međusobno isključuju.

To je vrlo dubok problem koji se svakako tiče kulturnog vidika – kako kulture Korinćana, tako vjerojatno i kulture Crkve kroz povijest. I u našoj kulturnoj povijesti vidimo da se, nakon razdoblja idealizma i estetike formalnog savršenstva, lako probija suprotni tendencija, gdje je opravdano sve što je povezano s nekom vrstom naturalizma.

U Korintu smo nakon završetka helenističke ere (323. pr. Kr.). Helenizam pokazuje kako su dva stoljeća klasike stvorila idealističku iluziju, estetiku savršenog i idealnog oblika čovjeka, koja, međutim, ne rješava dramu života. Čovjek može zamisliti ideal, ali osjeća veliku krhkost i sudbinu nezaustavljivog propadanja, koja završava smrću.

Naime, može se naslutiti kako je i među kršćanima počelo pomalo hvatati maha idealističko razmišljanje o Kristu, koje je zbog krhkosti ljudske naravi odmah potisnuo dramatični naturalizam. Krista ne možemo smatrati samo učiteljem života ili velikanom koji je živio kao nekakav heroj. Kao da bismo, kad bismo slijedili njegov primjer i živjeli njegov nauk, već sada mogli postići najveću moguću ljepotu i pravednost života. Ali na kraju ipak ostaje smrt. A smrt relativizira svaki idealizam i svako divljenje.

Za Pavla pitanje uskrsnuća nije pitanje ideja. Kristovo uskrsnuće za njega je iskustvo koje mu je iznutra prosvijetlilo um, kao i njegovo naviještanje Krista.

Pavao vrlo dobro zna dvije stvari koje se ne smiju zaboraviti niti previdjeti. Prva: Krist mu se objavio a da ga on nije prvi tražio, a još manje ga je pokušavao nasljedovati ili slijediti njegov nauk. Naprotiv – progonio ga je u onima koji su mu pripadali.

Druga stvar: upravo tu Pavao doživljava glas Krista koji se poistovjećuje s onima koje Pavao progoni: „Savle, Savle, zašto me progoniš?“ (Dj 9,4). Kršćani su dakle u Kristu i stoga Pavlov progon pogađa samoga Krista. Ali Pavao to ne može razumjeti. Nikada nije čuo za postojanje jednoga u drugome. Tako se nalazi pred novošću, a ne pred religijom koju je vrlo dobro poznavao.

Naime, Bog Otac je u njemu, u Pavlu, u njegovu srcu objavio svoga Sina (usp. Gal 1,16). I to ga je provelo kroz smrt, kao što smo već spomenuli prošle nedjelje. Ako nemamo iskustvo da uskrsli Krist prebiva u nama, ne možemo imati stvarnu nadu u konačno uskrsnuće (usp. Fil 3,10-11). Bez te nade, koja ne postiđuje (usp. Rim 5,5), uskrsnuće postaje predmetom idealizma i mašte.

O tome nepogrešivo svjedoči umjetnosti posljednjih stoljeća. Ta umjetnost, naime, gotovo jednoglasno pokazuje da nedostaje iskustvo uskrsnuća, dok mašta i – kod velikih umjetnika – tolika estetika nadomještaju odsutnost teologije.

Međutim, mi ​​kršćani s krštenjem započinjemo živjeti sudjelujući u Kristovoj smrti i sudjelujući u uskrsnuću Sina kojega je Otac uskrisio svojom slavom (usp. Rim 6,4).

Dakle, naš život počinje ulaskom u život kao zoē, što je novost života koja je određena činjenicom da poznajemo Oca upravo zato što smo uskrsnuli zajedno sa Sinom (usp. Ef 2,6). U snazi Duha Svetoga, koji nas u Sinu i s Njime upućuje k Ocu u tako iskustvenoj ljubavi da Boga možemo zvati „abba!, tata!“ (usp. Gal 4,6), možemo živjeti ljubav koju nam daje Duh Sveti na način Sina Božjega. Taj prijelaz iz smrti u život kao zoē očituje se u ljubavi prema braći i sestrama (usp. 1Iv 3,14). Upravo ta ljubav prema braći i sestrama otkriva da živimo u Kristu i u njemu u Ocu: „U onaj ćete dan spoznati da sam ja u Ocu svom i vi u meni i ja u vama“ (Iv 14,20).

Međutim, ta se stvarnost ne može pronaći u umjetnosti posljednjih stoljeća.

Ali nada u konačno uskrsnuće je sigurna, jer već na krštenju doživljavamo iskustvo uskrsnuća (usp. Fil 3,10) i kušamo ljubav koju Duh Sveti ulijeva u naša srca (usp. Rim 5,5). A sve što se živi u ljubavi ostaje u Kristu za život vječni, jer je besplatna ljubav (agape) temeljna dimenzija života kao zoē, života neuništivog i vječnog zajedništva Oca, Sina i Duha Svetoga.

No ako uskrsnuće ostane samo kao neki ideal u dalekoj i nedostižnoj budućnosti, ako je ono nešto zamišljajno, a ne više prisutnost Krista u nama – Krista koji je uskrsnuće i život (usp. Iv 11,25) – mi smo doista najbjedniji ljudi na svijetu.

Budući da se čini da ljude ne zanima naš navještaj, moramo se zapitati nije li to pokazatelj našeg vlastitog siromaštva vjere, našeg nedostatka života kao zoē, onog života koji se ostvaruje kao ljubav, kao besplatna ljubav (agape). Moramo se zapitati jesu li ljudi nezainteresirani za naš navještaj jer nam nedostaje pashalni načina života koji bi očitovao Uskrsloga.

Svijet vidi da smo pozorni na ono što se svijetu sviđa, obuzeti potrebom za priznanjem. Ali sve to očituje naš strah za sebe, pokazuje da nas spasenje još uvijek nije dohvatilo. Strah za sebe, za svoje ustanove i djelovanja govori upravo suprotno od iskustva vjere, a to je iskustvo uskrsnuća u novosti života. Ta pretjerana pozornost na mišljenje svijeta otkriva da u nama nema ljubavi Božje (usp. 1Iv 2,15).

Prema mentalitetu svijeta, mrtvi ne uskrsavaju. Možda su stoga Pavlove riječi Korinćanima itekako aktualne i danas, kad se ljudi izjašnjavaju da vjeruju u Krista, ali u svakodnevnom životu ne žive kao suuskrsli u Kristu.

Kršćani su oni koji žive život kao zoē, koji se prepoznaje po besplatnoj ljubavi (agape). Kršćani se rađaju iz Kristove Pashe u kojoj sudjeluju po daru Duha Svetoga. Uskrsavamo po oproštenju grijeha. Jedna od prvih osobina kršćana je upravo opraštanje. Naime, uskrslo tijelo ne osjeća zlo na isti način kao smrtno tijelo. Stoga, umjesto da na sve reagiramo instinktivno, ne reagiramo više prema našoj ranjenoj naravi, nego „podnosite jedni druge praštajući ako tko ima protiv koga kakvu pritužbu! Kao što je Gospodin vama oprostio, tako i vi!“ (Kol 3,13). Tko ostaje u grijehu, nije umro s Kristom, niti je s njime uskrsnuo. Prepoznaje ga se po tome što ne oprašta svojoj braći i sestrama. Prijelaz iz smrti u život, koji se očituje u ljubavi prema braći i sestrama, najpouzdanije se potvrđuje upravo u opraštanju braći i sestrama.

No, zanimljivo je kako je danas postalo moderno izbjegavati oprost kako bi se ugodilo „starom čovjeku“ koji se uvijek iznova pokušava oživjeti, čak i nakon krštenja. Mnoge stvari danas svjedoče o tome kako se daje prednost očuvanju starog života, umjesto prihvaćanja uskrsnuća. Možda je to prirodni pad vjere koja je spala na razinu religije, koja ne može dati život (usp. Gal 3, 21), život kao zoē, život Božjeg sinovstva. Kršćani su pak, zbog novosti krštenja i sakramenata, oni koji svjedoče život koji je besplatna ljubav (agape), i koji su u Kristu. Zato u trpljenju otkrivaju Krista, te tako sudjeluju u njegovu trpljenju, a time i u njegovoj utjesi i uskrsnuću.

Kršćanin ima eshatološku dimenziju – stoga ima širok pogled i stvaralačku snagu. Gleda s one strane groba, a ne kao „stari čovjek“ kojemu je, što god da radio ili mislio, uvijek grob pred njim. Eshatološka dimenzija kršćanske egzistencije prožeta je Kristovom radošću, koju ovaj svijet ne poznaje.

 

SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.

 

POLSKI

W dzisiejszym drugim czytaniu św. Paweł podkreśla bardzo silny kontrast w fundamentalnej kwestii: głosi się, że Chrystus zmartwychwstał, ale są tacy, którzy ośmielają się twierdzić, że nie ma zmartwychwstania. Te dwie rzeczy nie mogą współistnieć we wspólnocie chrześcijan, wzajemnie się wykluczają.

Problem jest bardzo głęboki i z pewnością dotyczy również kwestii kulturowej – zarówno tej dotyczącej Koryntian, jak i prawdopodobnie Kościoła w całej historii. Nawet w naszej historii kulturowej widzimy, że po okresie idealizmu i estetyki formalnej doskonałości, przeciwna tendencja łatwo zyskuje na popularności, gdzie jest uzasadnione wszystko, co odnosi się do pewnego rodzaju naturalizmu.

Jesteśmy w Koryncie po wyczerpaniu epoki hellenistycznej (323 p.n.e.). Hellenizm pokazuje, jak dwa wieki klasycyzmu stworzyły idealistyczną iluzję, estetykę doskonałej i idealnej formy człowieka, która jednak nie rozwiązuje dramatu życia. Można myśleć o ideale, ale sytuacja ludzka wskazuje na wielkie słabości i przeznaczenie niepohamowanej dekadencji, która kończy się śmiercią.

Rzeczywiście, można się domyślać, że wśród chrześcijan zaczęło się również pojawiać nieco idealistyczne myślenie o Chrystusie, które zostało natychmiast przeciwstawione dramatycznemu naturalizmowi ze względu na kruchość ludzkiej natury. Nie można postrzegać Chrystusa jedynie jako nauczyciela życia lub jako kogoś wielkiego, kto przeżył swoją egzystencję jako rodzaj bohatera. Tak jakbyśmy, podążając za jego przykładem i żyjąc jego nauką, mogli już osiągnąć najwyższy możliwy poziom, najwyższe piękno i sprawiedliwość życia. Ostatecznie jednak śmierć pozostanie. A śmierć relatywizuje wszelki idealizm i wszelki podziw.

Dla Pawła kwestia zmartwychwstania nie jest kwestią idei. Zmartwychwstanie Chrystusa jest dla Pawła doświadczeniem, które od wewnątrz oświeciło jego umysł, a zatem także jego głoszenie Chrystusa.

Paweł doskonale zdaje sobie sprawę z dwóch rzeczy, o których nie można zapomnieć ani ich przeoczyć. Po pierwsze: Chrystus został mu objawiony, i to nie on wyruszył na poszukiwanie Go jako pierwszy, a tym bardziej nie naśladował Go i nie podążał za Jego nauczaniem. Wręcz przeciwnie, prześladował Go w tych, którzy do Niego należeli.

Druga rzecz: właśnie tutaj Paweł doświadcza głosu Chrystusa utożsamiającego się z tymi, których Paweł prześladuje: „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz? (Dz 9,4). Chrześcijanie są więc w Chrystusie i dlatego prześladowania Pawła mają wpływ na Chrystusa. Ale Paweł nie może tego zrozumieć. Nigdy nie słyszał o istnieniu jednego w drugim. Paweł ma zatem do czynienia z nowością, a nie z religią podobną do tej, którą dobrze znał.

W rzeczywistości to Bóg Ojciec objawił Syna w nim, w Pawle, w jego sercu (por. Ga 1,16). I to przeprowadziło go przez śmierć, jak już zauważyliśmy w ostatnią niedzielę. Jeśli nie mamy doświadczenia bycia zamieszkanym przez zmartwychwstałego Chrystusa, nie możemy mieć prawdziwej nadziei na ostateczne zmartwychwstanie (por. Flp 3,10-11). Bez tej nadziei, która nie zawodzi (por. Rz 5,5), zmartwychwstanie staje się przedmiotem idealizmu i wyobraźni.

Mamy na to nieomylne potwierdzenie w sztuce ostatnich kilku stuleci. Sztuka ta niemal jednogłośnie pokazuje, że brakuje doświadczenia zmartwychwstania, ale istnieje wyobraźnia i – u wielkich artystów – estetyka, która wypełnia brak teologii.

A jednak w chrzcie my, chrześcijanie, rozpoczynamy nasze życie jako współuczestnicy śmierci Chrystusa i współuczestnicy zmartwychwstania Syna dokonanego przez Ojca poprzez Jego chwałę (por. Rz 6, 4).

Dlatego nasz początek życia znajduje się w życiu zoē, które jest nowością życia spowodowaną faktem, że znamy Ojca właśnie dlatego, że zostaliśmy wskrzeszeni razem z Jego Synem (por. Ef 2,6). Dzięki Duchowi Świętemu, który w Synu sprawia, że wraz z Nim kierujemy się ku Ojcu w miłości tak doświadczalnej, że nazywamy Boga „Abba, tatusiu” (por. Ga 4, 6), możemy żyć miłością otrzymaną od Ducha Świętego na wzór Syna Bożego. To przejście od śmierci do zoē, jest poświadczone przez naszą miłość do braci i sióstr (por. 1 J 3,14). To właśnie ta miłość do braci i sióstr manifestuje fakt życia w Chrystusie, a w Nim, w Ojcu: „W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was” (J 14, 20).

A jednak nadzieja ostatecznego zmartwychwstania jest pewna, ponieważ już mamy doświadczenie zmartwychwstania przez chrzest (por. Flp 3, 10) i doświadczamy miłości, którą Duch Święty wlewa w nasze serca (por. Rz 5, 5). A wszystko, co jest przeżywane w miłości, trwa w Chrystusie na życie wieczne, ponieważ agape jest fundamentalnym wymiarem zoē, życia w niezniszczalnej i wiecznej komunii Ojca, Syna i Ducha Świętego.

Jeśli jednak zmartwychwstanie pozostaje ideałem zepchniętym w odległą i nieosiągalną przyszłość, jeśli jest czymś wyimaginowanym, jeśli nie jest już obecnością w nas Chrystusa, który jest zmartwychwstaniem i życiem (por. J 11, 25), jesteśmy naprawdę najbardziej nieszczęśliwi ze wszystkich.

A ponieważ ludzie nie wydają się zainteresowani naszym głoszeniem, musimy zadać sobie pytanie, czy nie jest to oznaką naszego ubóstwa wiary, naszego braku zoē, tego życia, które urzeczywistnia się jako miłość, jako agape. To znaczy, musimy zadać sobie pytanie, czy ludzie nie są zainteresowani naszym głoszeniem z powodu braku paschalnego sposobu życia, który objawia Zmartwychwstałego.

Świat widzi, że zwracamy uwagę na to, co podoba się światu, ulegając potrzebie konsensusu. Ale wszystko to objawia nasz lęk o nas samych, który pokazuje, że zbawienie jeszcze do nas nie dotarło. Strach o nas samych, o nasze instytucje, o nasze dzieła jest dokładnym przeciwieństwem doświadczenia wiary, które jest doświadczeniem zmartwychwstania w nowości życia. Ta przesadna dbałość o opinię świata ujawnia w rzeczywistości, że nie ma w nas Bożej miłości (por. 1 J 2,15).

Według mentalności tego świata umarli nie zmartwychwstają. Być może zatem słowa Pawła skierowane do Koryntian są dziś bardzo aktualne, gdy ktoś głosi wiarę w Chrystusa, ale nie podąża w codziennym życiu jako współ-zmartwychwstały w Chrystusie.

Chrześcijanie to ci, którzy żyją życiem zoē, rozpoznawanym w agape. Chrześcijanie rodzą się z Paschy Chrystusa, w której uczestniczą przez Ducha Świętego. Są zmartwychwstali przez przebaczenie grzechów. Jedną z pierwszych cech chrześcijan jest właśnie przebaczenie. Rzeczywiście, zmartwychwstałe ciało nie odczuwa zła w taki sam sposób, jak ciało śmiertelne. Dlatego zamiast reagować na wszystko, nie reaguje się zgodnie ze swoją zranioną naturą, ale „znosząc jedni drugich i wybaczając sobie nawzajem, jeśliby miał ktoś zarzut przeciw drugiemu: jak Pan wybaczył wam, tak i wy!” (Kol 3,13).

Ten, kto pozostaje w grzechu, nie umarł z Chrystusem i nie zmartwychwstał z Nim. Dlatego można go rozpoznać po tym, że nie przebacza swoim braciom i siostrom. Tak więc przejście ze śmierci do życia, które przejawia się w miłowaniu swoich braci i sióstr, ma swoją najpewniejszą weryfikację w przebaczaniu swoim braciom i siostrom.

Zastanawiające jest jednak to, jak modne jest dziś unikanie przebaczenia, aby sprostać problemom starego człowieka, który nieustannie stara się reanimować, nawet po chrzcie. Dzisiaj jest tak wiele rzeczy, które świadczą o tym, że priorytetem jest reanimacja, zamiast życie zmartwychwstaniem. Być może jest to naturalny upadek wiary, która popadła w religię, która nie może dać życia (por. Ga 3, 21), zoē, boskiego synostwa. Chrześcijanie natomiast, z nowością chrztu i sakramentów, są tymi, którzy dają świadectwo życia agape, którzy odnajdują siebie w Chrystusie. Dlatego w cierpieniu odkrywają Chrystusa, uczestnicząc w Jego cierpieniu, a tym samym w Jego pocieszeniu i zmartwychwstaniu.

Chrześcijanin ma wymiar eschatologiczny, a zatem ma szerokie horyzonty i siłę twórczą. Spogląda zza grobu, a nie jak starzec, który cokolwiek robi lub myśli, zawsze ma przed sobą grób. Eschatologiczny wymiar chrześcijańskiej egzystencji jest zamieszkany przez radość Chrystusa, której ten świat nie zna.

 

ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej