[SEMI] VIII DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (ANNO C) 2

ITALIANO

Il brano della seconda lettura è preso dalla fine del capitolo 15 della prima lettera ai Corinzi. In questo capitolo, dopo la sottolineatura dell’annuncio della risurrezione di Cristo e di chi lo ha accolto, cioè chi crede in lui, san Paolo fa una sintesi sulla morte. E la prima cosa che sottolinea è che il nostro corpo destinato alla morte sarà vestito di incorruttibilità. Perciò può dire, questa volta in 2Cor 5,2-3: “in questa condizione, noi gemiamo e desideriamo rivestirci della nostra abitazione celeste, perché siamo trovati vestiti e non nudi”.

Già da Gen 3, la nudità è l’immagine di ciò a cui siamo destinati, cioè dello scomparire, del morire. Il nostro corpo è come un vestito attraverso il quale si manifesta il nostro io, la nostra persona, e vorrebbe essere rivestito. Infatti, il nostro corpo non esiste mai più nudo dopo il battesimo: “Tutti voi infatti siete figli di Dio mediante la fede in Cristo Gesù, poiché quanti siete stati battezzati in Cristo vi siete rivestiti di Cristo” (Gal 3,26-27).

Il vestito manifesta la persona. Basta pensare a Davide che viene per affrontare Golia e deve togliersi la corazza datagli da Saul. La corazza infatti non permetteva che si manifestasse la sua persona, quel Davide che non faceva leva sulla sua bravura e sulla sua forza, ma su ciò che Dio operava per mezzo di lui (cf 1Sam 17,37-40).

Il vestito esprime la persona anche nell’incontro tra Cristo e l’emorroissa: “Se riuscirò anche solo a toccare le sue vesti sarò salvata. E subito le si fermò il flusso di sangue e sentì nel suo corpo che era guarita dal male” (Mc 5,28-29). Noi battezzati siamo rivestiti di Cristo. Dunque, se il vestito manifesta la persona, siamo la manifestazione di Cristo.

La persona del battezzato è inabitata da Cristo (cf Ef 3,17). Dunque, il battesimo fa sì che chi abita in me diventa anche il mio vestito, in modo che la mia umanità può manifestare colui che vive in me, cioè Cristo (cf Gal 2,20). In questa visione, il nostro corpo diventa la rivelazione, la mediazione di Cristo. È la sua vita-zōē, che è agape, che attraversa la nostra corporeità, ormai rivestita di Cristo, morto e risorto. E tutto ciò che è assunto nell’amore non muore più, perché l’amore rimane in eterno (cf 1Cor 13,8). Cristo risorto non è più corruttibile, e l’umanità che Egli ha assunto è resa in Lui immortale.

Su questo punto conviene considerare il passo di 2Cor 5,4: “in realtà quanti siamo in questa tenda sospiriamo come sotto un peso, perché non vogliamo essere spogliati, ma rivestiti, affinché ciò che è mortale venga assorbito dalla vita”. Essere spogliati qui vuol dire perdere il corpo. Ma sappiamo bene che non esiste l’uomo senza corpo, esattamente come Cristo dopo l’incarnazione non esiste senza un corpo umano. Dunque, ciò che salverà il nostro io è il vestito con il quale veniamo rivestiti, che è colui che ci abita, Cristo in noi, in cui, grazie allo Spirito Santo, viene innestato il mio io è così è reso filiale. Il vestito di cui siamo vestiti dopo il battesimo è Cristo con la sua umanità vissuta da Figlio di Dio. Questa sua umanità assorbe il nostro corpo, cioè la nostra condizione mortale.

Ma il verbo che troviamo in 2Cor 5,4, di per sé non è assorbire, anche se l’effetto è simile. Se uno scrive con l’inchiostro e poi asciuga la scrittura con la carta assorbente, praticamente ciò che ha scritto passa nella carta assorbente. Il corpo di Cristo morto e risorto è questa carta assorbente. Lui ci ha assorbito nella sua morte. E il Padre con la sua gloria ci ha manifestato nella zōē, la vita da figli che amano e vivono in eterno. Ma il termine greco, katapothē, non dice semplicemente “assorbito”. È ancora più potente. Dice che ciò che è mortale viene “inghiottito” dalla zōē, cioè dalla vita vissuta come agape. È lo stesso verbo usato nella lettura di oggi in 1Cor 15,54. Qui Paolo aggiunge: “secondo le Scritture”. Infatti cita Isaia, dove viene detto: “Egli (il Signore), strapperà su questo monte il velo che copriva la faccia di tutti i popoli e la coltre distesa su tutte le nazioni. Eliminerà la morte per sempre” (Is 25,7-8). E cita anche il profeta Osea, che dice: “Li strapperò dalla mano degli inferi, li riscatterò dalla morte! Dov’è o morte la tua peste? Dove è, o inferi, il vostro sterminio? La compassione è nascosta ai miei occhi” (Os 13,14). Usando questa citazione, san Paolo fa una distinzione essenziale rispetto a come impiega questo verbo “inghiottire” nel passo citato di 2Cor 5,4. Qui Paolo dice che il mortale viene inghiottito dalla zōē, mentre nella lettura di oggi dice che è la morte ad essere inghiottita nella vittoria, cioè la morte ha vinto, ma proprio questa sua vittoria l’ha inghiottita.

Già comincia a dischiudersi davanti a noi una visione estremamente potente: la morte aggredisce Cristo attraverso gli schiavi della morte, cioè attraverso coloro che servono la morte, coloro che hanno paura della morte e tremano per sé stessi. Proprio in questo attacco su Cristo, vero Dio, la morte vuole impossessarsi della sua umanità, dal momento che lui è anche vero uomo. Ma la morte non riesce a cogliere che la vita della persona del Figlio di Dio è agape, e dunque si realizza donandosi, consegnandosi. E in questo modo renderà anche la sua umanità parte della gloria di Dio Padre in eterno. L’umanità, con il suo corpo vissuto nella zōē, anche se muore vivrà. Dunque la morte è stata non solo sconfitta, ma testualmente inghiottita dalla morte di Cristo sulla croce. Eppure, la morte era convinta di aver inghiottito Cristo negli inferi, non sapendo che aveva fatto entrare nell’impero della morte uno vivo. Anzi, non solo uno vivo, ma lo Spirito che vivifica e che svuoterà i suoi inferi. Infatti, nella lettura della scorsa domenica, Paolo ci aveva fatto notare che Cristo è lo Spirito che dà la vita, che vivifica, pneuma zōopoioun.

È proprio quanto scrive sant’Efrem il Siro nell’inno n. 36 del ciclo degli Inni di Nisibi: “la voce di nostro Signore risuonò fragorosamente nello Sheol, / aprendo ogni tomba una per una. / Terribili spasimi afferrarono la Morte nello Sheol; dove la luce / non era mai stata, raggi brillarono dagli angeli che erano entrati per far uscire/ i morti a incontrare il Morto che ha dato vita a tutto. / I morti andarono avanti e la vergogna coprì i vivi / che avevano sperato di aver vinto Colui che dà la vita a tutto” (stanza 11).

Tutto ciò ci aiuta a capire in modo molto più profondo la parola che Paolo riprende: “Dove è o morte la tua vittoria? Dove è o morte, il tuo pungiglione?”. La morte è totalmente disarmata. Essendo la figlia del peccato e usata dal diavolo per governare il mondo, non ha l’esperienza di Dio come agape, come comunione del Padre, del Figlio e dello Spirito Santo, l’amore indistruttibile. Anzi, sempre nello stesso inno, sant’Efrem continua: “Correrò e chiuderò le porte dello Sheol /

davanti a questo morto [Cristo] la cui morte mi ha rapinato” (stanza 14). Ma è troppo tardi per chiudere le porte, perché ormai i morti corrono fuori e, se la morte si mette sulla porta per tentare di bloccarli, la calpesteranno tutti perché hanno ormai uno slancio di corsa irrefrenabile. “Un farmaco di vita è entrato nello Sheol / e ha riportato i suoi morti indietro alla vita” (ibid.).

Noi cristiani siamo rivestiti della nostra dimora celeste, abbiamo sentito all’inizio della lettura, che è il corpo di Cristo morto e risorto. La nostra vera abitazione è Cristo: “Ora voi siete il corpo di Cristo” (1Cor 12,27). Dove si vede questo? Nel fatto che il fondamento, il modo e il compimento della nostra esistenza è la morte e risurrezione di Cristo, che la Pentecoste ci fa comprendere rendendocene partecipi.

Da qui segue che l’arte della vita spirituale – che è il cuore della nostra esistenza – sta nel donare se stessi, nel sapere che la vita riuscita è quella che agli occhi del mondo è un morire, perché è un consegnarsi nell’agape. La morte pensa di aver vinto, così come i suoi alleati, cioè il mondo. Invece, si tratta della risurrezione nell’agape di Dio Padre. La morte viene sconfitta proprio da coloro che si offrono con amore, che non si risparmiano, che non si difendono, ma amano in Cristo. Vivere liberi da se stessi, da tutti i tentativi con cui il diavolo cerca di inchiodarci su noi stessi, attraverso i servi della morte, ossia la paura di lei.

Ciò vuol dire anche essere liberi da quegli impegni eroici di vivere secondo grandi idee e grandi valori, proprio perché lo Spirito Santo ci rende manifestazione del Cristo pasquale, l’unica verità per la vita umana. Ciò che fa vedere che costruiamo veramente sul fondamento del nostro battesimo è se apparteniamo al corpo di Cristo, dove siamo membra gli uni degli altri.

 

SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.

 

ENGLISH

The passage from the second reading is taken from the end of chapter 15 of the first letter to the Corinthians. In this chapter, after emphasising the message of the resurrection of Christ and of those who have accepted him, that is, those who believe in him, St Paul summarises what happens to the dead. And the first thing he underlines is that our body, destined for death, will be clothed in incorruptibility. It is for this reason that he says the following in 2 Corinthians 5:2-3: “For in this tent we groan, longing to be further clothed with our heavenly habitation if indeed, when we have taken it off, we shall not be found naked.”

From Gen 3 onwards, nakedness is the image of what we are destined for, that is, of our passing away, of dying. Our body itself is like a garment through which our “I”, that is, our person is manifested. It too would like to be dressed. In fact, after our baptism, never again is our body naked: “for in Christ Jesus you are all children of God through faith. As many of you as were baptized into Christ have clothed yourselves with Christ” (Galatians 3:26-27).

The garment manifests the person. Just think, for example, of David, who, when facing Goliath, had to remove the armour given to him by Saul; it did not allow him to manifest his true self, that is, as David who did not rely on his bravery and strength, but on what God worked through him (cf. 1 Sam 17:37-40). Or, as another example, think also of the encounter between Christ and the woman with the haemorrhage who said: “ ‘If I but touch his clothes, I will be made well.’ Immediately her hemorrhage stopped; and she felt in her body that she was healed of her disease” (Mark 5:28-29). We who have been baptised are clothed in Christ. So, if the garment manifests the person, we are the manifestation of Christ.

The baptised person is indwelt by Christ (cf. Eph 3:17). Baptism ensures that the one who dwells in me also becomes my garment, so that my humanity can manifest the one who lives in me, that is, Christ (cf. Gal 2:20). In this vision, our body becomes the revelation, the mediation, of Christ. It is his zōē-life, which is agape, that flows through our physical body, now clothed in Christ who died and rose again. And whatever is clothed in love never dies, because love endures for ever (cf. 1 Cor 13:8). The risen Christ can no longer be corrupted, and the humanity he has taken on is made immortal in him.

In this regard, 2 Cor 5:4 merits considerations: “For while we are in this tent we groan and are weighed down, because we do not wish to be unclothed but to be further clothed, so that what is mortal may be swallowed up by life.” Here, “unclothed” means to lose the body. But we know very well that the human person does not exist without a body, just as after the Incarnation, Christ does not exist without a human body. Therefore, what saves the “I” is the garment with which we are clothed: Christ who lives in us and into whom, thanks to the Holy Spirit, my “I” has been inserted, thus making me a son. The garment with which we are clothed after baptism is Christ with his humanity lived as the Son of God. This humanity absorbs our body, that is, our mortal condition.

But the verb we find in 2 Cor 5:4 does not mean, in itself, to absorb, even if the effect is similar. When one writes with a fountain-pen and ink and then dries the writing with blotting paper, what has been written transfers to (is absorbed by) the blotting paper. The body of Christ, dead and risen, is this blotting paper. He absorbed us in his death. And the Father, with his glory, has manifested us to live in zōē, the life of children who love and live forever. But the Greek word, katapothē, doesn’t simply mean ‘absorbed’. It’s even more powerful. It says that what is mortal is ‘swallowed up’ by zōē, that is, by life lived as agape.

This same verb is used in today’s reading in 1 Cor 15:54. Here Paul adds: ‘according to the Scriptures’. In fact, he quotes Isaiah, where it is said: “On this mountain he will destroy the veil that veils all peoples, The web that is woven over all nations; he will destroy death forever” (Is 25:7-8). Paul also quotes the prophet Hosea, who says: “Shall I deliver them from the power of the nether world? shall I redeem them from death? Where are your plagues, O death! where is your sting, O nether world! My eyes are closed to compassion” (Hos 13:14). Using this quotation, St Paul makes an essential distinction with respect to how he uses the verb “swallow” in 2 Cor 5:4 where he says that what is mortal is swallowed by zōē. In today’s reading, however, he says that death that is swallowed in victory; that is, death has won, but it is this very victory that has swallowed it up.

An extremely powerful vision is already beginning to unfold before us: death attacks Christ through the slaves of death, that is, through those who serve death, those who are afraid of death and tremble for themselves. Precisely in this attack on Christ, true God, death wants to take possession of his humanity, since he is also true man. But death cannot grasp that the life of the person of the Son of God is agape, and therefore is fulfilled by giving of himself, by handing himself over. In this way he will render his humanity to share in the glory of God the Father forever. When lived in zōē, the human person with his/her body will live, even when the body dies. Not only has death been defeated, but it has literally been swallowed up by Christ’s death on the cross. And yet, death was convinced that it had swallowed Christ up into hell, not knowing all the while that in swallowing Christ it had let a living person enter the empire of death; and not just a living person, but the Spirit that gives life and that will empty hell. In fact, in last Sunday’s reading, Paul had pointed out to us that Christ is the Spirit that gives life, that vivifies, pneuma zōopoioun.

This is precisely what Saint Ephrem the Syrian writes in hymn no. 36 of the cycle of the Hymns of Nisbis: “our Lord’s voice rang out’s thunderously in Sheol, / tearing open each grave one by one. / Terrible pangs seized hold of Death in Sheol; where light / had never been seen, rays shone out from the angels who had entered to bring out / the dead to meet the Dead One who has given life to all. / The dead went forth, and shame covered the living / who had hoped they had conquered Him who gives life to all” (stanza 11).

All this helps us understand more deeply the words that Paul repeats: “Where, O death, is your victory? Where, O death, is your sting?” Death is totally defenceless. Being the daughter of sin and used by the devil to rule the world, she does not have the experience of God as agape, as communion of the Father, the Son and the Holy Spirit, indestructible love. Indeed, still in the same hymn, Saint Ephrem continues: “I will run and close the gates of Sheol / before that Dead One [Christ] whose death has plundered me” (stanza 14). But it is too late to close the doors, because the dead are now rushing out. If death stands at the door to try to block them, together they will trample it underfoot because at this point they have an unstoppable momentum. “The medicine of life has entered Sheol / and brought its dead back to life” (ibid.).

We Christians are clothed in our heavenly dwelling, we heard at the beginning of the reading, which is the body of Christ who died and is risen. Our true home is Christ: “Now you are Christ’s body” (1Cor 12:27). But where can we see this? In the fact that the foundation, manner and fulfilment of our existence is the death and resurrection of Christ, which we understand and in which we participate through Pentecost.

From this it follows that the art of spiritual life – which is the heart of our existence – lies in giving oneself, in knowing that the successful life is the one that in the eyes of the world is like dying, because it is a giving of oneself in agape. Death thinks it has won, as do its allies, that is, the world. Instead, it is about resurrection in the agape of God the Father. Death is defeated by those who offer themselves in love, who do not spare themselves, who do not defend themselves, but love in Christ. It is a matter of working to live freed from ourselves and from all the attempts with which the devil, through the servants of death (that is, the fear of death) tries to nail us to ourselves.

This also means being free from those heroic commitments to live according to great ideas and great values, precisely because the Holy Spirit makes us a manifestation of the paschal Christ, the only truth for human life. The fact that we truly build on the foundation of our baptism is shown by whether we belong to the body of Christ in which we are members of one another.

 

SEEDS, the Aletti Centre’s column, is available every Wednesday.
Every week, in addition to the Sunday homily in audio format, an in-depth study of the readings from the Sunday or festive Eucharistic liturgy will be available on the LIPA website.

 

ESPAÑOL

El pasaje de la segunda lectura está tomado del final del capítulo 15 de la Primera Carta a los Corintios. En este capítulo, después de subrayar el anuncio de la resurrección de Cristo y de los que lo han recibido, es decir, de los que creen en Él, san Pablo hace un resumen sobre la muerte. Y lo primero que subraya es que nuestro cuerpo destinado a la muerte se revestirá de incorrupción. Por eso puede decir, esta vez en 2 Cor 5,2-3: «en esta condición, gemimos y anhelamos ser revestidos de nuestra morada celestial, porque nos encontramos vestidos y no desnudos».

Ya desde Gn 3, la desnudez es la imagen de aquello a lo que estamos destinados, es decir, a desaparecer, a morir. Nuestro cuerpo es como una vestidura a través de la cual se manifiesta nuestro yo, nuestra persona, que desearía ser vestida. De hecho, nuestro cuerpo nunca existe desnudo después del bautismo: «Porque todos vosotros sois hijos de Dios por la fe en Cristo Jesús, pues todos los que habéis sido bautizados en Cristo os habéis revestido de Cristo» (Gal 3,26-27).

El vestido manifiesta a la persona. Pensemos en David cuando se enfrentó a Goliat y tuvo que quitarse la coraza que le había dado Saúl. En efecto, la armadura no permitía que se manifestara su persona, que David no confiara en sus proezas y fuerzas, sino en lo que Dios obraba a través de él (cf. 1 Sam 17, 37-40).

El manto expresa también a la persona en el encuentro entre Cristo y la hemorroísa: «Si logro siquiera tocar su manto, me salvaré. Y al instante cesó el flujo de sangre y ella sintió en su cuerpo que estaba curada del mal» (Mc 5,28-29). Los bautizados estamos revestidos de Cristo. Por tanto, si el vestido manifiesta a la persona, nosotros somos la manifestación de Cristo.

La persona del bautizado está habitada por Cristo (cf Ef 3,17). Por tanto, el bautismo hace que el que vive en mí se convierta también en mi vestido, para que mi humanidad manifieste al que vive en mí, es decir, Cristo (cf. Ga 2,20). En esta visión, nuestro cuerpo se convierte en la revelación, en la mediación de Cristo. Es su vida-zōē, que es ágape, la que pasa a través de nuestra corporeidad, ahora revestida de Cristo, muerto y resucitado. Y todo lo que se asume en el amor ya no muere, porque el amor permanece para siempre (cf. 1 Co 13,8). Cristo resucitado ya no es corruptible, y la humanidad que asumió se hace inmortal en Él.

A este respecto, merece la pena considerar el pasaje de 2 Cor 5,4: «En efecto, cuantos estamos en esta tienda suspiramos como agobiados, porque no queremos ser despojados, sino revestidos, para que lo mortal sea absorbido por la vida». Ser despojado aquí es perder el cuerpo. Pero sabemos bien que no hay hombre sin cuerpo, como Cristo después de la encarnación no existe sin cuerpo humano. Por tanto, lo que salvará nuestro yo es el vestido con el que estamos revestidos, que es el que habita en nosotros, Cristo en nosotros, en el que, gracias al Espíritu Santo, mi yo está injertado y así filializado. El vestido con el que somos revestidos después del bautismo es Cristo con su humanidad vivida como Hijo de Dios. Esta humanidad suya absorbe nuestro cuerpo, es decir, nuestra condición mortal.

Pero el verbo que encontramos en 2 Cor 5,4 no es en sí mismo absorber, aunque el efecto es similar. Si uno escribe con tinta y luego seca lo escrito con papel secante, prácticamente lo que ha escrito pasa al papel secante. El cuerpo de Cristo muerto y resucitado es ese papel secante. Él nos absorbió en su muerte. Y el Padre con su gloria nos ha manifestado en el zōē, la vida de hijos que aman y viven eternamente. Pero la palabra griega, katapothē, no dice simplemente ‘absorbido’. Es aún más poderoso. Dice que lo que es mortal es «tragado» por zōē, es decir, por la vida vivida como ágape. Es el mismo verbo utilizado en la lectura de hoy, en 1 Cor 15,54. Aquí Pablo añade: «según las Escrituras». De hecho, cita a Isaías, donde se dice: «Él (el Señor) rasgará en este monte el velo que cubría el rostro de todos los pueblos y la cubierta que se extendía sobre todas las naciones. Quitará la muerte para siempre» (Is 25,7-8). Y cita también al profeta Oseas, que dice: «¡Los arrancaré de la mano del infierno, los redimiré de la muerte! ¿Dónde, oh muerte, está tu plaga? ¿Dónde, oh infiernos, está tu exterminio? La compasión está oculta a mis ojos» (Os 13,14).

Con esta cita, San Pablo hace una distinción esencial respecto a cómo emplea este verbo «tragar» en el pasaje citado de 2 Cor 5,4. Aquí Pablo dice que lo mortal es tragado por el zōē, mientras que en la lectura de hoy dice que es la muerte la que es tragada en la victoria, es decir, la muerte ha vencido, pero esta misma victoria suya se la ha tragado.

Ya comienza a desplegarse ante nosotros una visión extremadamente poderosa: la muerte ataca a Cristo a través de los esclavos de la muerte, es decir, a través de los que sirven a la muerte, de los que temen a la muerte y tiemblan por sí mismos. Precisamente en este ataque a Cristo, verdadero Dios, la muerte quiere apoderarse de su humanidad, puesto que Él es también verdadero hombre. Pero la muerte no comprende que la vida de la persona del Hijo de Dios es ágape y, por tanto, se realiza dándose, entregándose.

Y así también hará que su humanidad forme parte de la gloria de Dios Padre en la eternidad. La humanidad, con su cuerpo vivido en zōē, aunque muera vivirá. Así que la muerte no sólo fue derrotada, sino textualmente tragada por la muerte de Cristo en la cruz. Sin embargo, la muerte estaba convencida de que se había tragado a Cristo en los infiernos, sin saber que había introducido en el imperio de la muerte a un vivo. En efecto, no sólo un viviente, sino el Espíritu que vivifica y vacía sus infiernos. En efecto, en la lectura del domingo pasado, Pablo nos había señalado que Cristo es el Espíritu que da vida, que vivifica, pneuma zōopoioun.

Esto es precisamente lo que escribe San Efrén el Sirio en el himno nº 36 del ciclo Himnos de Nisibis:

Apenas concluyó la Muerte

su discurso de burla,

cuando la voz de Nuestro Señor

retumbó en el Seol.

Él dio un grito y rasgó los sepulcros, uno por uno.

A la Muerte le dieron náuseas.

En el Seol, donde jamás había habido luz alguna,

resplandecieron los rayos / de los ángeles, que entraron a sacar

a los muertos, para ir al encuentro / de aquel muerto que a todos daba la vida. (estrofa 11)

Todo esto nos ayuda a comprender de un modo mucho más profundo la palabra que retoma Pablo: «¿Dónde está, oh muerte, tu victoria? ¿Dónde está, oh muerte, tu aguijón?». La muerte está totalmente desarmada. Al ser hija del pecado y utilizada por el diablo para dominar el mundo, no tiene experiencia de Dios como ágape, como comunión del Padre, del Hijo y del Espíritu Santo, el amor indestructible. De hecho, en el mismo himno, San Efrén continúa:

Voy corriendo a cerrar

las puertas del Seol

delante de ese muerto [Cristo]

cuya muerte me ha despojado.

La medicina de vida ha entrado en el Sheol,

y ha dado la vida a sus muertos.

Los cristianos estamos revestidos de nuestra morada celestial, hemos oído al comienzo de la lectura, que es el cuerpo de Cristo muerto y resucitado. Nuestra verdadera morada es Cristo: «Vosotros sois el cuerpo de Cristo» (1 Co 12,27). ¿Dónde se ve esto? En el hecho de que el fundamento, modo y cumplimiento de nuestra existencia es la muerte y resurrección de Cristo, que Pentecostés nos hace comprender haciéndonos partícipes de ella.

De aquí se deduce que el arte de la vida espiritual -que es el corazón de nuestra existencia- reside en entregarse, en saber que la vida lograda es aquella que a los ojos del mundo es un morir, porque es un entregarse en ágape. La muerte cree que ha vencido, al igual que sus aliados, es decir, el mundo. En cambio, es la resurrección en el ágape de Dios Padre. La muerte es derrotada precisamente por quienes se ofrecen en el amor, que no se escatiman, que no se defienden, sino que aman en Cristo. Vivir libres de nosotros mismos, de todos los intentos con los que el diablo trata de clavarnos, a través de los servidores de la muerte, es decir, del miedo a ella.

Esto significa también ser libres de esos compromisos heroicos de vivir según grandes ideas y grandes valores, precisamente porque el Espíritu Santo hace de nosotros una manifestación de Cristo pascual, única verdad para la vida humana. Lo que demuestra que verdaderamente construimos sobre el fundamento de nuestro bautismo es si pertenecemos al cuerpo de Cristo, donde somos miembros los unos de los otros.

 

SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.

 

SLOVENŠČINA

Drugo berilo je vzeto z zaključka 15. poglavja Prvega pisma Korinčanom. Potem, ko sveti Pavel v tem poglavju poudari oznanilo Kristusovega vstajenja od mrtvih in tistih, ki so ga sprejeli, to je, tistih, ki verujejo vanj, poda povzetek o smrti. Najprej poudari, da bo naše telo, ki mu je usojeno umreti, oblečeno v nepropadljivost. Zato lahko v 2 Kor 5,2-3 pravi: »Saj v tem vzdihujemo in si želimo povrh obleči svoje bivališče, ki je iz nebes, če se bo seveda izkazalo, da smo oblečeni, ne goli.«

Že od 1 Mz 3 naprej je golota podoba tega, kar nam je usojeno – izginotje, smrt. Naše telo je kot obleka, preko katere se razodeva naš »jaz«, naša oseba, in želi biti oblečeno. Dejansko naše telo po krstu nikoli več ni golo: »Vi vsi ste namreč po veri v Kristusa Jezusa Božji sinovi. Kajti vsi, ki ste bili krščeni v Kristusa, ste oblekli Kristusa« (Gal 3,26-27).

Obleka razodeva osebo. Dovolj je pomisliti na Davida, ki je šel v boj proti Goljatu in si je moral odstraniti oklep, ki mu ga je dal Savel. Oklep mu namreč ni dopuščal, da bi se razodel v tem, kar on je – David, ki se ni zanašal na svojo moč in sposobnosti, ampak na to, kar je Bog delal po njem (prim. 1 Sam 17,37-40).

Obleka izrazi osebo tudi v srečanju med Kristusom in krvotočno ženo: »›Tudi če se dotaknem le njegove obleke, bom rešena.‹ In vir krvi ji je takoj usahnil in v telesu je začutila, da je ozdravljena nadloge« (Mr 5,28-29). Mi, ki smo bili krščeni, smo oblečeni v Kristusa. Če torej obleka razodeva osebo, potem smo mi razodetje Kristusa.

V kristjanu prebiva Kristus (prim. Ef 3,17). S krstom namreč tisti, ki prebiva v meni, postane tudi moja obleka, tako da moja človeškost lahko razodeva tistega, ki živi v meni, torej Kristusa (prim. Gal 2,20). V tej luči postane naše telo razodevanje in posredovanje Kristusa. Skozi našo telesnost, oblečeno v umrlega in vstalega Kristusa, prehaja njegovo življenje kot zōē, ki je zastonjska ljubezen (agape). Vse, kar je zajeto v ljubezen, ne umre več, saj ljubezen večno ostane (prim. 1 Kor 13,8). Vstali Kristus ni več propadljiv, in človeškost, ki jo je sprejel, je v njem postala nesmrtna.

Na tem mestu velja razmisliti o 2 Kor 5,4: »Saj dokler smo v šotoru, vzdihujemo, obteženi zato, ker se nočemo sleči, ampak še povrh obleči, da bi življenje použilo to, kar je umrljivo.« Biti slečen tu pomeni izgubiti telo. Vendar dobro vemo, da človek brez telesa ne obstaja, prav tako kot Kristus po učlovečenju ne obstaja več brez človeškega telesa. Zato je to, kar bo rešilo naš »jaz«, obleka, s katero smo oblečeni – to je Kristus v nas, v katerega je po Svetem Duhu vcepljen naš »jaz« in tako postane Božji otrok. Obleka, ki jo prejmemo pri krstu, je Kristus s svojo človeškostjo, ki jo je živel kot Božji Sin. Ta njegova človeškost použije vase naše telo, torej naše umrljivo stanje.

A glagol, ki ga najdemo v 2 Kor 5,4, ni zgolj »použiti«, čeprav je učinek podoben. Če kdo piše s črnilom in nato s pivnikom posuši napisano, se črnilo prenese na pivnik. Kristusovo mrtvo in vstalo telo je ta pivnik. On nas je použil vase v svoji smrti. In Oče nas je s svojo slavo razodel v življenju kot zōē, v življenju Božjih otrok, ki ljubijo in večno živijo. Toda grška beseda katapothē ne pomeni le »použiti«, ampak je še močnejša. Pomeni, da je to, kar je umrljivo, »pogoltnjeno« v življenje kot zōē, v življenje, ki je živeto kot zastonjska ljubezen (agape). To je isti glagol, kot je uporabljen v današnjem berilu iz 1 Kor 15,54. Tu Pavel dodaja: »Beseda, ki je zapisana«. Navaja namreč Izaija, ki pravi: »Uničil bo [Gospod] na tej gori zagrinjalo, ki zagrinja vsa ljudstva, in pokrivalo, s katerim so pokriti vsi narodi. Uničil bo smrt za vedno.« (Iz 25,7-8), in navede tudi preroka Ozeja, ki pravi: »Iz oblasti podzemlja naj jih rešim, smrti naj jih odkupim? Kje je tvoja kuga, o smrt, kje je tvoja poguba, podzemlje? Sočutje je skrito mojim očem« (Oz 13,14). Pavel torej poudari bistveno razliko v uporabi glagola »pogoltniti« v 2 Kor 5,4 in v 1 Kor 15,54. V 2 Kor 5,4 pravi, da je umrljivo použito v življenje, v današnjem berilu pa, da je smrt sama použita v zmago, se pravi, da je smrt zmagala, a prav ta njena zmaga jo je použila.

Pred nami se že začenja odpirati izjemno močna vizija: smrt napada Kristusa preko sužnjev smrti, to je preko tistih, ki ji služijo, tistih, ki se je bojijo in trepetajo zase. Prav v tem napadu na Kristusa, pravega Boga, se smrt želi polastiti njegove človeškosti, saj je on tudi pravi človek. Toda smrt ne more doumeti, da je življenje osebe Božjega Sina zastonjska ljubezen (agape) in se zato uresničuje v darovanju, v izročanju. Na ta način bo tudi svojo človeškost naredil za del slave Boga Očeta za večno. Čeprav bo človeštvo s svojim telesom, ki ga živi kot zōē, umrlo, bo živelo. Smrt tako ni bila le poražena, ampak jo je dobesedno požrla Kristusova smrt na križu. Pa vendar je bila smrt prepričana, da je pogoltnila Kristusa v podzemlje, ne da bi vedela, da je s tem v kraljestvo smrti spustila nekoga živega. Še več, ne le nekoga živega, ampak Duha, ki oživlja in ki bo izpraznil njeno kraljestvo. V berilu pretekle nedelje nam je namreč Pavel pokazal, da je Kristus Duh, ki daje življenje in ki oživlja, pneuma zōopoioun.

Natanko to izraža sveti Efrem Sirski v svoji 36. himni iz cikla Nizibskih pesmi: »Glas našega Gospoda je zagrmel v Šeol. / Zaklical je in razklal grobove. / Smrti se je zvrtelo v glavi. V Šeol, kjer se še nikoli ni zdanilo, / so posvetili žarki angelov, ki so vstopali in reševali
mrtve za Mrtvega, ki je dal življenje za vse. / Mrtvi so prihajali na plan in osramočeni so bili živi, / ki so verjeli, da so premagali Njega, ki vse oživlja«  (11. kitica).

Vse to nam pomaga globlje razumeti Pavlove besede: »Kje je, o smrt, tvoja zmaga? Kje je, o smrt, tvoje želo?« Smrt je popolnoma razorožena. Kot hči greha in orodje, s katerim hudič vlada svetu, ne pozna Boga kot zastonjsko ljubezen (agape), kot občestvo Očeta, Sina in Svetega Duha – neuničljivo ljubezen. Prav nasprotno, sveti Efrem v isti himni nadaljuje:
»Urno bom zaprla vrata Šeola / pred tem Mrtvim [Kristusom], katerega smrt me je oropala« (14. kitica). Toda prepozno je, da bi zaprla vrata, saj mrtvi že bežijo ven. In če bi se smrt postavila k vhodu, da bi jih ustavila, bi jo vsi pohodili, saj jih žene neustavljiva želja po življenju.
»Zdravilo življenja je stopilo v Šeol in oživilo mrtve« (prav tam).

Na začetku berila smo slišali, da smo kristjani oblečeni v svoje nebeško bivališče, in to bivališče je telo umrlega in vstalega Kristusa. Naše pravo bivališče je Kristus: »Vi pa ste Kristusovo telo« (1 Kor 12,27). Kje se to vidi? V tem, da sta temelj, način in dopolnitev našega obstoja Kristusova smrt in vstajenje, ki nam ju razodevajo binkošti in nas vanju vključujejo.

Od tod sledi, da je umetnost duhovnega življenja – ki je srčika našega bivanja – v darovanju nas samih, v spoznanju, da je izpolnjeno življenje tisto, ki je v očeh sveta umiranje, saj je izročanje v zastonjski ljubezni (agape). Smrt misli, da je zmagala, prav tako njeni zavezniki, torej svet. V resnici pa gre za vstajenje v zastonjsko ljubezen (agape) Boga Očeta. Smrt premagajo ravno tisti, ki se darujejo v ljubezni, ki se ne »šparajo«, se ne branijo, ampak ljubijo v Kristusu. Živeti osvobojeni samih sebe, vseh poskusov, s katerimi nas skuša hudič prikleniti na nas same, preko služabnikov smrti, to je  preko strahu pred smrtjo.

To pomeni tudi biti osvobojen herojskih naporov, da bi živeli po velikih idealih in vrednotah, saj Sveti Duh v nas stori, da razodevamo velikonočnega Kristusa – edino resnico za človeško življenje. Pravi pokazatelj, da resnično gradimo na temelju našega krsta je to, da pripadamo Kristusovemu telesu, kjer smo udje drug drugemu.

 

SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.

 

HRVATSKI

Drugo čitanje uzeto je s kraja 15. poglavlja Prve poslanice Korinćanima. Nakon što je sveti Pavao u tom poglavlju naglasio navještaj Kristova uskrsnuća i onih koji su ga prihvatili, odnosno onih koji u njega vjeruju, daje sažetak o smrti. Najprije naglašava da će naše tijelo, kojemu je suđeno da umre, biti obučeno u neraspadljivost. Zato u 2Kor 5,2-3 može reći: „U ovome doista stenjemo i čeznemo da se povrh njega zaodjenemo svojim nebeskim obitavalištem; dakako, ako se nađemo obučeni, ne goli“.

Već od Post 3 pa nadalje, golotinja je slika onoga što nam je suđeno – nestanak, smrt. Naše tijelo je poput odjeće kroz koju se naše „ja“, naša osoba, očituje i želi biti obučeno. Naime, naše tijelo nakon krštenja nikada više nije golo: „Uistinu, svi ste sinovi Božji, po vjeri u Kristu Isusu. Doista, koji ste god u Krista kršteni, Kristom se zaodjenuste“ (Gal 3,26-27).

Odjeća očituje osobu. Dovoljno je prisjetiti se Davida koji je krenuo u bitku protiv Golijata te je morao skinuti oklop koji mu je Šaul dao. Naime, oklop mu nije dopuštao da očituje ono što on jest – David koji se nije oslanjao na svoju snagu i sposobnosti, nego na ono što je Bog činio po njemu (usp. 1Sam 17,37-40).

Odjeća izražava osobu također u susretu Krista i žene koja je bolovala od krvarenja: „»Dotaknem li se samo njegovih haljina, bit ću spašena.« I odmah prestane njezino krvarenje te osjeti u tijelu da je ozdravila od zla“ (Mk 5,28-29). Mi koji smo kršteni zaodjenuti smo Kristom. Dakle, ako odjeća očituje osobu, onda smo mi očitovanje Krista.

U kršćaninu prebiva Krist (usp. Ef 3,17). Dakle, krštenjem onaj koji prebiva u meni postaje i moja odjeća, tako da moje čovještvo može očitovati onoga koji živi u meni, to jest Krista (usp. Gal 2, 20). U toj viziji naše tijelo postaje objava i posredovanje Krista. Kroz našu tjelesnost, zaodjenutu u mrtvog i uskrslog Krista prolazi njegov život kao zōē, koji je besplatna ljubav (agape). Sve što je preuzeto u ljubavi više ne umire, jer ljubav vječno ostaje (usp. 1Kor 13,8). Uskrsli Krist više nije raspadljiv, a čovještvo koje je On preuzeo postalo je u Njemu besmrtno.

Ovdje vrijedi razmotriti slijedeći pasus: „Da, i mi koji smo u ovom šatoru, stenjemo opterećeni jer nećemo da budemo svučeni, nego da se još obučemo da život iskapi što je smrtno“ (2Kor 5,4). Biti svučen tu znači izgubiti tijelo. No dobro znamo da čovjek ne postoji bez tijela, upravo kao što Krist nakon utjelovljenja više ne postoji bez ljudskog tijela. Dakle, ono što će spasiti naše „ja“ jest odjeća kojom smo zaodjenuti – a to je Krist u nama, u kojega je po Duhu Svetomu ucijepljeno moje „ja“ i tako postalo sinovsko. Haljina koju primamo na krštenju jest Krist sa svojim čovještvom koje on živi kao Sin Božji. To njegovo čovještvo iskapljuje naše tijelo, odnosno naše smrtno stanje.

Ali glagol koji nalazimo u 2Kor 5,4, zapravo nije „iskapiti“, iako je učinak sličan. Ako netko piše tintom, a zatim posušuje napisano papirom za sušenje tinte, tinta prelazi u papir za sušenje tinte. Tijelo mrtvog i uskrslog Krista je taj papir za sušenje tinte. On nas je iskapio u svoju smrt. A Otac nas je svojom slavom očitovao u životu kao zōē, u životu djece Božje koja ljube i žive vječno. Ali grčka riječ, katapothē, ne znači samo „iskapiti“, ona je čak i snažnija. Ona znači da je život kao zōē, odnosno život življen kao besplatna ljubav (agape), „progutao“ ono što je smrtno. To je isti glagol koji se koristi u današnjem čitanju, u 1Kor 15,54. Tu Pavao dodaje: „riječ napisana“. Naime, on navodi Izaiju, koji kaže: „Na ovoj gori on [Gospodin] će raskinuti zastor što zastiraše sve narode, pokrivač koji sva plemena pokrivaše i uništit će smrt zasvagda“ (Iz 25,7-8), a navodi i proroka Hošeu koji kaže: „Ja ću ih izbaviti od vlasti podzemlja, od smrti ću ih spasiti! Gdje je tvoja kuga, o smrti, gdje pomor tvoj, podzemlje? Samilost se sakri od mojih očiju!“ (Hoš 13,14). Tako sveti Pavao naglašava bitnu razliku u korištenju glagola „progutati“ u 2Kor 5,4 i u 1Kor15,54. U 2Kor 5,4 kaže da je život kao zōē progutao što je smrtno, dok u današnjem čitanju kaže da je pobjeda progutala smrt, odnosno smrt je pobijedila, ali upravo je nju ta njena pobjeda progutala.

Pred nama se već počinje otkrivati ​​iznimno snažna vizija: smrt napada Krista preko robova smrti, to jest preko onih koji joj služe, onih koji je se boje i dršću za sebe. Upravo u tom napadu na Krista, pravoga Boga, smrt želi ovladati njegovim čovještvom, budući da je on također pravi čovjek. Ali smrt ne shvaća da je život osobe Sina Božjega besplatna ljubav (agape), te se stoga ostvaruje sebedarjem, predanjem sebe. Na taj će način i svoje čovještvo zauvijek učiniti dijelom slave Boga Oca. Čovječanstvo, sa svojim tijelom koje živi u životu kao zōē, živjet će ako i umre. Smrt je tako ne samo poražena, nego ju je doslovno progutala Kristova smrt na križu. Pa ipak, smrt je bila uvjerena da je progutala Krista u podzemlju, ne znajući da je time jednoga koji je živ pustila u carstvo smrti. Štoviše, ne samo jednoga koji je živ, ​​nego Duha koji oživljava i koji će isprazniti njeno kraljevstvo. Naime, Pavao nam je u čitanju prošle nedjelje pokazao da je Krist Duh koji daje život, koji oživljava, pneuma zōopoioun.

Upravo to piše sveti Efrem Sirac u svom 36. himnu iz ciklusa Nisibiskih pjesama: „Glas Gospodina našega zagrmi u Šeolu, / Zvao je i otvarao grobove. / Smrti se zavrtjelo u glavi. U Šeolu, gdje nikad nije svanulo, zasvijetliše zrake anđela koji uđoše da spase / mrtve za Mrtvoga koji je dao život za sve. / Mrtvi iziđoše na vidjelo i osramotiše se živi / koji su vjerovali da su pobijedili Onoga koji daje život svima” (strofa 11).

Sve nam to pomaže da dublje razumijemo Pavlove riječi: „Gdje je, smrti, pobjeda tvoja? Gdje je, smrti, žalac tvoj?“. Smrt je potpuno razoružana. Kao kći grijeha i oruđe kojim đavao vlada svijetom, ona ne poznaje Boga kao besplatnu ljubav (agape), kao zajedništva Oca, Sina i Duha Svetoga, –neuništivu ljubav. Štoviše, sveti Efrem nastavlja u istom himnu: “Žurno ću zatvoriti vrata Šeola / pred tim mrtvim [Kristom] čija me smrt opljačka“ (strofa 14). No prekasno je za zatvaranje vrata, jer mrtvi već bježe van. I kad bi smrt stala pred ulaz da ih zaustavi, svi bi je zgazili jer ih vodi nezaustavljiva želja za životom. „Lijek života je ušao u Šeol / i oživio mrtve” (ibid.).

Kako smo čuli na početku čitanja, mi kršćani smo obučeni u svoje nebesko prebivalište, a to je prebivalište tijelo umrlog i uskrslog Krista. Naše pravo prebivalište je Krist: „A vi ste tijelo Kristovo“ (1Kor 12,27). Gdje se to vidi? U tome da temelj, način i ispunjenje našega postojanja jesu Kristova smrt i uskrsnuće, što nam Pedesetnica otkriva i uključuje nas u njih.

Otuda proizlazi da je umijeće duhovnog života – što je sama bit našeg postojanja – u sebedarju, u spoznaji da je ostvareni život ono što je u očima svijeta umiranje, budući da je predanje u besplatnoj ljubavi (agape). Smrt misli da je pobijedila, baš kao i njezini saveznici, tj. svijet. A radi se zapravo o uskrsnuću u besplatnoj ljubavi (agape) Boga Oca. Smrt pobjeđuju upravo oni koji se predaju s ljubavlju, koji se ne štede, koji se ne brane, nego ljube u Kristu. Živjeti slobodni od samih sebe, od svih pokušaja kojima nas đavao pokušava prikovati na nas same, preko slugu smrti, odnosno preko straha od smrti.

To također znači biti oslobođeni od onih herojskih nastojanja da živimo prema velikim idealima i vrijednostima, jer Duh Sveti čini da očitujemo pashalnog Krista – jedinu istinu za ljudski život. Pravi pokazatelj da doista gradimo na temelju našeg krštenja jest naša pripadnost tijelu Kristovu, gdje smo udovi jedni drugima.

 

SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.

 

POLSKI

Fragment drugiego czytania pochodzi z końca 15 rozdziału Pierwszego Listu do Koryntian. W tym rozdziale, po podkreśleniu głoszenia zmartwychwstania Chrystusa i tych, którzy Go przyjęli, to znaczy tych, którzy w Niego wierzą, św. Paweł dokonuje syntezy na temat śmierci. Pierwszą rzeczą, którą podkreśla, jest to, że nasze ciało przeznaczone na śmierć zostanie przyobleczone w niezniszczalność. Dlatego może powiedzieć, tym razem w 2 Kor 5, 2-3: „Tak przeto teraz wzdychamy, pragnąc przyodziać się w nasz niebieski przybytek, o ile tylko odziani, a nie nadzy będziemy”.

Już w Rdz 3 nagość jest obrazem tego, do czego jesteśmy przeznaczeni, czyli do zniknięcia, do śmierci. Nasze ciało jest jak szata, przez którą objawia się nasze „ja”, nasza osoba, i ciało to chciałoby zostać odziane. W rzeczywistości nasze ciało nigdy nie jest nagie po chrzcie: „Wszyscy bowiem dzięki tej wierze jesteście synami Bożymi – w Chrystusie Jezusie. Bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa” (Ga 3, 26-27).

Ubranie manifestuje osobę. Wystarczy pomyśleć o Dawidzie, który stanął naprzeciw Goliata i musiał zdjąć zbroję daną mu przez Saula. Zbroja w rzeczywistości nie pozwalała na zamanifestowanie jego osoby, tego Dawida, który nie polegał na swoich umiejętnościach i sile, ale na tym, co Bóg działał przez niego (por. 1Sam 17, 37-40).

Ubiór wyraża osobę także w spotkaniu Chrystusa z kobietą cierpiącą na krwotok: „Żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa. Zaraz też ustał jej krwotok i poczuła w ciele, że jest uzdrowiona z dolegliwości” (Mk 5, 28-29). My, którzy zostaliśmy ochrzczeni, zostaliśmy przyobleczeni w Chrystusa. Dlatego, jeśli ubiór objawia osobę, to my jesteśmy objawieniem Chrystusa.

Osoba ochrzczonego jest zamieszkana przez Chrystusa (por. Ef 3, 7). Dlatego chrzest sprawia, że Ten, który żyje we mnie, staje się również moją szatą, aby moje człowieczeństwo mogło objawiać Tego, który żyje we mnie, to znaczy Chrystusa (por. Ga 2,20). W tej wizji nasze ciało staje się objawieniem, pośrednictwem Chrystusa. To Jego życie-zōē, które jest agape, przechodzi przez nasze ciało, teraz przyobleczone w Chrystusa, umarłego i zmartwychwstałego. A wszystko, co jest przyjęte w miłości, już nie umiera, ponieważ miłość pozostaje na wieki (por. 1Kor 13,8). Zmartwychwstały Chrystus już nie jest zniszczalny, a człowieczeństwo, które przyjął, stało się w Nim nieśmiertelne.

W tej kwestii warto rozważyć fragment z 2 Kor 5,4: „Dlatego właśnie udręczeni wzdychamy, pozostając w tym przybytku, bo nie chcielibyśmy go utracić, (nie chcielibyśmy być nadzy- według włoskiej wersji Biblii) lecz przywdziać na niego nowe odzienie, aby to, co śmiertelne, wchłonięte zostało przez życie”. Być nagim, oznacza tutaj stracić ciało. Ale dobrze wiemy, że nie ma człowieka bez ciała, tak jak Chrystus po wcieleniu nie istnieje bez ludzkiego ciała. Dlatego tym, co zbawi nasze „ja”, jest szata, w którą jesteśmy przyobleczeni, czyli Ten, który w nas mieszka, Chrystus, w którego dzięki Duchowi Świętemu, moje „ja” jest wszczepione i w ten sposób staje się synowskie. Szatą, w którą jesteśmy przyobleczeni po chrzcie, jest Chrystus ze swoim człowieczeństwem przeżywanym jako Syn Boży. To Jego człowieczeństwo wchłania nasze ciało, to znaczy nasz śmiertelny stan.

Jednak czasownik, który znajdujemy w 2 Kor 5,4, sam w sobie nie oznacza wchłaniania, chociaż efekt jest podobny. Jeśli ktoś pisze atramentem, a następnie osusza pismo bibułą, to praktycznie to, co napisał, przechodzi do bibuły. Taką bibułą jest ciało Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał. On wchłonął nas w swoją śmierć. A Ojciec ze swoją chwałą zamanifestował nas w zōē, w życiu synów, którzy kochają i żyją wiecznie. Ale greckie słowo katapothē nie mówi po prostu „wchłonięty”. Jest ono jeszcze potężniejsze. Mówi, że to, co śmiertelne, jest „pochłonięte, połknięte” przez zōē, czyli przez życie przeżywane jako agape.

Jest to ten sam czasownik użyty w dzisiejszym czytaniu w 1 Kor 15,54. Tutaj Paweł dodaje: „zgodnie z Pismem”. W rzeczywistości cytuje Izajasza, gdzie jest powiedziane: „Zedrze On (Pan)na tej górze zasłonę, zapuszczoną na twarz wszystkich ludów, i całun, który okrywał wszystkie narody; raz na zawsze zniszczy śmierć” (Iz 25, 7-8). Cytuje również proroka Ozeasza, który mówi: „Czy mam ich wyrwać z Szeolu? Albo od śmierci wybawić? Gdzie twa zaraza, o Śmierci, gdzie twa zagłada, Szeolu? Litość sprzed moich oczu się skryje” (Oz 13,14). Używając tego cytatu, św. Paweł dokonuje zasadniczego rozróżnienia w tym, jak używa tego czasownika „połknąć” w cytowanym fragmencie z 2 Kor 5, 4. Tam Paweł mówi, że śmiertelnik zostaje pochłonięty przez zōē, podczas gdy w dzisiejszym czytaniu mówi, że to śmierć zostaje pochłonięta w zwycięstwie, to znaczy śmierć wygrała, ale to właśnie jej zwycięstwo ją pochłonęło.

Już teraz odsłania się przed nami niezwykle potężna wizja: śmierć atakuje Chrystusa przez niewolników śmierci, to znaczy przez tych, którzy służą śmierci, tych, którzy boją się śmierci i drżą o siebie. Właśnie w tym ataku na Chrystusa, prawdziwego Boga, śmierć chce zawładnąć Jego człowieczeństwem, ponieważ jest On również prawdziwym człowiekiem. Ale śmierć nie pojmuje, że życie osoby Syna Bożego jest agape, a zatem realizuje się poprzez dawanie siebie, poprzez przekazywanie siebie. W ten sposób uczyni również swoje człowieczeństwo częścią chwały Boga Ojca w wieczności.

Ludzkość, ze swoim ciałem żyjącym w zōē, nawet jeśli umrze, będzie żyć. Tak więc śmierć została nie tylko pokonana, ale tekstualnie połknięta przez śmierć Chrystusa na krzyżu. Mimo to śmierć była przekonana, że pochłonęła Chrystusa w podziemiach, nie wiedząc, że wprowadziła do imperium śmierci żyjącego. Rzeczywiście, nie tylko żyjącego, ale Ducha, który ożywia i opróżni podziemia śmierci. W rzeczywistości, w czytaniu z ostatniej niedzieli Paweł wskazał nam, że Chrystus jest Duchem, który daje życie, który ożywia, pneuma zōopoioun.

Dokładnie to pisze święty Efrem Syryjczyk w hymnie nr 36 z cyklu Hymnów z Nisibis: „głos naszego Pana rozbrzmiał gromko w Szeolu, / otwierając każdy grób jeden po drugim. / Straszliwe bóle ogarnęły Śmierć w Szeolu; tam, gdzie nigdy nie było światła, promienie świeciły od aniołów, którzy weszli, aby wyprowadzić / umarłych na spotkanie z Umarłym, który dał życie wszystkiemu. / Umarli wyszli, a wstyd okrył żywych, / którzy mieli nadzieję, że pokonali Tego, który daje życie wszystkiemu” (strofa 11).

Wszystko to pomaga nam zrozumieć w znacznie głębszy sposób słowa, które podejmuje Paweł: „Gdzież jest, o śmierci, zwycięstwo twoje? Gdzież jest, o śmierci, żądło twoje?” (por. 1Kor15,55).  Śmierć jest całkowicie rozbrojona. Będąc dzieckiem grzechu i używana przez diabła do rządzenia światem, nie ma doświadczenia Boga jako agape, jako komunii Ojca, Syna i Ducha Świętego, niezniszczalnej miłości. Rzeczywiście, w tym samym hymnie św. Efrem kontynuuje: „Pobiegnę i zamknę bramy Szeolu / przed tym umarłym [Chrystusem], z którego śmierć mnie ograbiła” (strofa 14). Ale jest już za późno, aby zamknąć drzwi, ponieważ umarli już uciekają na zewnątrz, a jeśli śmierć stanie u drzwi, aby spróbować ich zablokować, wszyscy ją zdepczą, ponieważ mają teraz nieposkromiony pęd. „Lek życia wszedł do Szeolu / i przywrócił jego zmarłych do życia” (tamże).

My, chrześcijanie, jesteśmy przyobleczeni w nasze niebiańskie mieszkanie, jak słyszeliśmy na początku czytania, którym jest ciało Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał. Naszym prawdziwym mieszkaniem jest Chrystus: „wy przeto jesteście ciałem Chrystusa” (1 Kor 12, 27). Gdzie można to dostrzec? W fakcie, że fundamentem, sposobem i wypełnieniem naszej egzystencji jest śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, co Pięćdziesiątnica pozwala nam zrozumieć, czyniąc nas jej uczestnikami.

Stąd wynika, że sztuka życia duchowego – które jest sercem naszej egzystencji – polega na dawaniu siebie, na wiedzy, że udane życie to takie, które w oczach świata jest umieraniem, ponieważ jest oddaniem się w agape. Śmierć myśli, że wygrała, podobnie jak jej sprzymierzeńcy, czyli świat. Zamiast tego jest to zmartwychwstanie w agape Boga Ojca. Śmierć zostaje pokonana właśnie przez tych, którzy ofiarowują się z miłością, którzy się nie oszczędzają, którzy się nie bronią, ale kochają w Chrystusie. Żyć wolni od samych siebie, od wszystkich prób, którymi diabeł próbuje nas przygwoździć, poprzez sługi śmierci, to znaczy poprzez strach przed nią.

Oznacza to również bycie wolnymi od tych heroicznych zobowiązań do życia zgodnie z wielkimi ideami i wielkimi wartościami, właśnie dlatego, że Duch Święty czyni nas manifestacją Chrystusa Paschalnego, jedynej prawdy dla ludzkiego życia. To, co pokazuje, że naprawdę budujemy na fundamencie naszego chrztu, to przynależność do Ciała Chrystusa, w którym jesteśmy członkami jedni drugich.

 

ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej