Approfondimento delle letture della liturgia
Profundización de las lecturas de la liturgia
Poglobitev Božje besede
Produbljivanje liturgijskih čitanja
Pogłębienie czytań liturgicznych
![[SEMI] XXIV DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (Anno B) 2](https://www.edizionilipa.com/wp-content/uploads/2024/09/233-025-2021-Cappella-Eucaristica-San-Benedetto-Scorze-Italia-Talita-kum-e-Tabita-p-400x400.jpg "[SEMI] XXIV DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (Anno B) 2")
Anche oggi san Giacomo nella seconda lettura parla di che cosa sia la vera fede. Già domenica scorsa ci ha fatto vedere come si possa fingere religiosamente di avere la fede, quando invece si è ancorati in sé stessi e si cercano i propri interessi per garantire il proprio io.
Oggi va ancora più in profondità. La fede non è separabile dalle opere. Se la fede non produce le opere, è morta. “Infatti come il corpo senza lo Spirito è morto, così anche la fede senza le opere è morta” (Gc 2,26). Come il corpo con le sue azioni, con i suoi gesti, manifesta il soffio della vita che lo vivifica, così è con la fede. Impossibile dichiararsi credenti senza manifestare Colui in cui si crede. Si dichiara di avere la religione e di accettare ciò che chiede di compiere. E poi, compiendo le opere della religione, si fa vedere la coerenza dell’uomo religioso con tale sua religione. Ma nella fede nel nostro Signore Gesù Cristo non è così. Non è sufficiente dichiarare di credere. Non è neanche necessario, perché intanto già si vede. La fede, infatti, si vede. La si constata con gli occhi, non solo con gli orecchi. Se mettiamo molta attenzione nel dichiararci credenti, è facile che cadiamo nella trappola della religione. Allora si scelgono alcune sottolineature religiose anche dalla fede ecclesiale e si cavalcano senza renderci conto che, ad esempio, manchiamo di carità, di accoglienza dell’altro, di servizio gratuito agli altri, di misericordia, di perdono, ecc. Ma questo rende manifesto che la fede è morta e che la camuffiamo con una sovrastruttura religiosa. Però, la fede è inesistente.
All’inizio i cristiani non sapevano ancora spiegare la fede in Cristo e chi sia esattamente Cristo, ma lo hanno fatto vedere tanto fortemente da essere considerati “alter Christus”.
Abbiamo un episodio che chiarisce questo fatto della fede costatabile con gli occhi e non solo con gli orecchi. Si tratta della guarigione del paralitico. Quattro persone lo portavano su una barella, ma c’era tanta gente intorno a Cristo che non potevano avvicinarsi a Lui. Allora sono saliti sul tetto e lo hanno scoperchiato proprio sul punto dove sotto stava Cristo. La loro fede, cioè, si è tradotta immediatamente nell’azione e l’azione ha manifestato Cristo. L’evangelista cosa dice? “Gesù, vedendo la loro fede, disse al paralitico: Figlio, ti sono perdonati i peccati” (Mc 2,5).
Quando si vede la fede? Proprio quando la natura umana è provata. Allora si vede se essa è vissuta in Cristo, cioè nel modo di Cristo, oppure se la viviamo da soli, proclamando i valori e le idee sui quali dovrebbe basarsi la nostra esistenza. Ma quando siamo toccati dalla malattia e sentiamo che la vita, quella legata alla natura umana, è destinata a perire, allora tutte le dichiarazioni religiose saltano. Allora si vede la fede in Cristo che ti dona la zoē, la sua vita, per vivere te stesso partecipando al modo di Cristo. Un esempio molto eloquente è la donna emorroissa che, da dietro, umilmente, si avvicina a Cristo in mezzo alla folla e tocca il suo mantello. Cristo le dice: “Figlia, la tua fede ti ha salvato, va in pace e sii guarita dal tuo male” (Mc 5,34). Le viene detto “figlia”, così come al paralitico Cristo dice “figlio”. In Cristo, per Cristo e con Cristo, cioè, si dischiude una vita che è la relazione filiale con il Padre che è nei cieli.
Quando la natura umana è provata, quando ad esempio ti tocca il male degli altri, subisci l’aggressività degli uomini, e le loro ingiustizie, si manifesta se c’è la fede, oppure se quella che abbiamo è solo una montatura nominalista. Già gli apostoli ci hanno trasmesso che la vita di Cristo in questa storia si vive al modo del triduo pasquale, perché chi vive veramente la fede vive Cristo e dunque si manifesta Cristo, nostra Pasqua: “E tutti quelli che vogliono rettamente vivere in Cristo Gesù saranno perseguitati. Ma i malvagi e gli impostori andranno sempre di male in peggio, ingannando gli altri e ingannati essi stessi” (2Tm 3,12-13).
Allora ciò che è assolutamente tipico per la fede lo scrive san Paolo molto chiaramente: “che il Cristo abiti per mezzo della fede nei vostri cuori e così radicati e fondati nella carità siate in grado di comprendere con tutti i santi quale sia l’ampiezza, la lunghezza, l’altezza e la profondità e di conoscere l’amore di Cristo che supera ogni conoscenza, perché siate ricolmi di tutta la pienezza di Dio” (Ef 3,17-19).
La fede fa abitare Cristo nei nostri cuori, in modo che davvero possiamo dire con san Paolo “non vivo più io ma Cristo in me” (Gal 2,20). Questa novità di vita porta alla conoscenza agapica, cioè ad una conoscenza nell’amore di Cristo. E questa è una conoscenza caratterizzata da una novità assoluta, perché è una conoscenza che ci riempie di vita, di quella zoē che ci rende partecipi della pienezza di Dio. Si tratta di una conoscenza che nutre in noi l’unità con Dio Padre.
In questi ultimi secoli abbiamo sentito e letto tante teorie sulla fede, la spiritualità, la teologia e la pastorale, ma come mai invece scarseggia la vita, quella di figli amati da Dio Padre? Come mai queste cose non ci arricchiscono in nulla se non che gonfiano di orgoglio (cf 1Cor 8,1)?
Invece, la vera conoscenza è quella procurata dalla fede, che ci tesse nella carità con gli altri. Perciò, anche se la fede non venisse proclamata, la si costata nella carità, quella di Dio, totalmente libera e gratuita.
Quanto illusionismo barocco si è creato negli ultimi secoli per attirare l’attenzione e attrarre la gente? Ma la gente si è resa sempre più conto che il barocco è una finzione prospettica inconsistente, che cerca di fare impressione e di far credere ciò che infatti non esiste. Non solo. Proprio per questo la gente non solo se ne va dalla Chiesa, ma anche si sente ingannata. Quante persone dicono di aver fatto tutto ciò che veniva loro richiesto, ma senza notare alcun cambiamento, se non che per un po’ di tempo si sono sentiti più bravi.
Infatti, se non avviene il passaggio che porta alla morte di una certa vita e alla risurrezione della vita nuova, tanto “fare” non serve a nulla. Fare opere che non manifestano Colui in cui crediamo e che vivifica attraverso di te anche gli altri è inutile. Queste sono opere che sono semplicemente opere tue e basta. “Perché in Cristo Gesù non è la circoncisione che vale o la non circoncisione, ma la fede che si rende operosa per mezzo della carità” (Gal 5,6).
SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.
También hoy, en la segunda lectura, Santiago nos habla de lo que es la verdadera fe. Ya el domingo pasado nos mostró cómo se puede fingir religiosamente tener fe, cuando en cambio uno está anclado en sí mismo y busca sus propios intereses para asegurarse.
Hoy profundiza aún más. La fe no es separable de las obras. Si la fe no produce obras, está muerta. “Porque así como el cuerpo sin Espíritu está muerto, así también la fe sin obras está muerta” (St 2,26). Como el cuerpo con sus acciones, con sus gestos, manifiesta el soplo de vida que lo vivifica, así sucede con la fe. Es imposible declararse creyente sin manifestar a Aquel en quien se cree. Uno se declara religioso y acepta lo que la religión le pide que haga. Y luego, realizando las obras de la religión, se muestra la coherencia del hombre religioso con esa religión. Pero en la fe en nuestro Señor Jesucristo no es así. No basta con declarar que uno cree. Ni siquiera es necesario, porque mientras tanto ya se ve. La fe, de hecho, se ve. Se nota con los ojos, no sólo con los oídos. Si ponemos mucho cuidado en declararnos creyentes, es fácil que caigamos en la trampa de la religión. Entonces escogemos ciertos énfasis religiosos incluso de la fe eclesial y nos montamos en ellos sin darnos cuenta de que, por ejemplo, nos falta caridad, aceptación de los demás, servicio gratuito a los demás, misericordia, perdón, etc. Pero esto pone de manifiesto que la fe está muerta y que la camuflamos con una superestructura religiosa. Sin embargo, la fe es inexistente.
Al principio, los cristianos aún no sabían cómo explicar la fe en Cristo y quién es exactamente Cristo, pero la mostraban con tanta fuerza que eran considerados ‘alter Christus’.
Tenemos un episodio que aclara este hecho de la fe que se ve con los ojos y no sólo con los oídos. Se trata de la curación del paralítico. Cuatro personas lo llevaban en una camilla, pero había tanta gente alrededor de Cristo que no podían acercarse a Él. Así que subieron al tejado y lo descubrieron justo en el lugar donde Cristo estaba de pie debajo. Es decir, su fe se tradujo inmediatamente en acción y la acción manifestó a Cristo. ¿Qué dice el evangelista? “Jesús, viendo la fe de ellos, dijo al paralítico: Hijo, tus pecados te son perdonados” (Mc 2,5).
¿Cuándo se ve la fe? Precisamente cuando se pone a prueba la naturaleza humana. Entonces vemos si se vive en Cristo, es decir, a la manera de Cristo, o si la vivimos solos, proclamando los valores y las ideas en que debe basarse nuestra existencia. Pero cuando nos toca la enfermedad y sentimos que la vida, la que está ligada a la naturaleza humana, está destinada a perecer, entonces saltan todas las declaraciones religiosas. Entonces se ve la fe en Cristo que te da el zoē, su vida, para vivir participando a la manera de Cristo. Un ejemplo muy elocuente es el de la mujer hemorroísa que, de espaldas, se acerca humildemente a Cristo entre la multitud y toca su manto. Cristo le dice: ‘Hija, tu fe te ha salvado, vete en paz y queda curada de tu enfermedad’ (Mc 5,34). Se le dice ‘hija’, como al paralítico Cristo le dice ‘hijo’. En Cristo, por Cristo y con Cristo, es decir, se abre una vida que es la relación filial con el Padre que está en los cielos.
Cuando se pone a prueba la naturaleza humana, cuando, por ejemplo, se es tocado por el mal ajeno, se sufre la agresión de los hombres y su injusticia, se pone de manifiesto si hay fe, o si lo que tenemos es sólo un armazón nominalista. Ya los apóstoles nos transmitieron que la vida de Cristo en esta historia se vive a la manera del triduo pascual, porque quien vive verdaderamente la fe vive a Cristo y así se manifiesta Cristo, nuestra Pascua: “Y todos los que quieren vivir rectamente en Cristo Jesús serán perseguidos. Pero los malvados y los impostores irán siempre de mal en peor, engañando a los demás y engañándose a sí mismos” (2 Tim 3, 12-13).
Lo que es absolutamente típico de la fe San Pablo escribe muy claramente: “para que habite Cristo por la fe en vuestros corazones, y así, arraigados y cimentados en el amor, seáis capaces de comprender con todos los santos cuál es la anchura, la longitud, la altura y la profundidad, y de conocer el amor de Cristo, que sobrepasa todo conocimiento, para que seáis llenos de toda la plenitud de Dios” (Ef 3,17-19).
La fe hace que Cristo habite en nuestros corazones, para que podamos decir verdaderamente con san Pablo “Ya no vivo yo, sino Cristo en mí” (Ga 2,20). Esta novedad de vida conduce a un conocimiento agápico, es decir, a un conocimiento en el amor de Cristo. Y se trata de un conocimiento caracterizado por una novedad absoluta, porque es un conocimiento que nos llena de vida, de esa zoē que nos hace partícipes de la plenitud de Dios. Es un conocimiento que alimenta en nosotros la unidad con Dios Padre.
En los últimos siglos hemos oído y leído tantas teorías sobre la fe, la espiritualidad, la teología y la pastoral, pero ¿cómo es que falta la vida, la de los hijos amados por Dios Padre? ¿Cómo es que estas cosas no nos enriquecen en nada, sino que nos hinchan de orgullo (cf. 1 Co 8,1)?
En cambio, el verdadero conocimiento es el que nos procura la fe, que nos entreteje en la caridad con los demás. Por tanto, aunque la fe no se proclame, se constituye en caridad, la de Dios, totalmente libre y gratuita.
¿Cuánto ilusionismo barroco se ha creado en los últimos siglos para llamar la atención y atraer a la gente? Pero la gente se ha dado cuenta cada vez más de que el barroco es una ficción de perspectiva insustancial, que intenta impresionar y hacer creer lo que en realidad no existe. Y no sólo eso. Precisamente por eso la gente no sólo abandona la Iglesia, sino que se siente engañada. Cuántas personas dicen que han hecho todo lo que se les pedía, pero sin notar ningún cambio, salvo que se sintieron mejor durante un tiempo.
Porque si no sucede el paso que lleva a la muerte de una vida determinada y a la resurrección de una vida nueva, de nada sirve tanto “hacer”. Hacer obras que no manifiestan a Aquel en quien creemos y que también vivifica a los demás a través de ti es inútil. Son obras que son simplemente tus obras. “Porque en Cristo Jesús no cuenta la circuncisión ni la incircuncisión, sino la fe actuada por la caridad” (Gal 5,6).
SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.
Tudi danes sveti Jakob v drugem berilu govori o tem, kaj je prava vera. Že preteklo nedeljo nam je pokazal, kako se lahko človek religiozno pretvarja, da ima vero, pa je še vedno zasidran sam vase in išče lastne interese za svoj »jaz«.
Danes gre še globlje. Vera je neločljiva od del. Če vera nima del, je mrtva. »Kakor je namreč telo brez duha mrtvo, tako je mrtva vera brez del« (Jak 2,26). Kakor telo s svojimi dejanji in gestami razodeva dih življenja, ki ga poživlja, tako je z vero. Nemogoče je, da bi se imeli za vernike in ne bi razodevali Njega, v katerega verujemo. Človek lahko izjavlja, da je religiozen in da sprejme, kar religija od njega zahteva, vendar se pri opravljanju religioznih del vidi, kako je skladen s svojo religijo. Pri veri v našega Gospoda Jezusa Kristusa pa ni tako. Ni dovolj, da se izrečemo, da verujemo. To niti ni potrebno, saj se že vidi. Vera se namreč vidi. Vidi se z očmi, ne le sliši z ušesi. Če dajemo veliko pozornost temu, da se izrekamo za vernike, lahko hitro pademo v past religije. Takrat tudi pri veri izberemo določene religiozne poudarke in jim sledimo ne da bi se zavedali, da npr. manjka ljubezen, sprejemanje drugih, zastonjsko služenje drugim, usmiljenje, odpuščanje itd. To pa je pokazatelj, da je vera mrtva in jo prekrivamo z religioznim dodatkom. Vendar vere ni.
Na začetku krščanstva kristjani še niso znali razložiti vere v Kristusa in kdo je natančno Kristus, so ga pa tako močno pokazali, da so jih imeli za »alter Christus, drugega Kristusa«.
V Svetem pismu imamo dogodek, ki pojasni to vero, ki se zazna z očmi in ne le z ušesi. Gre za ozdravljenje hromega. Štirje so ga nesli na nosilih, a je bilo okoli Kristusa toliko ljudi, da se Mu niso mogli približati. Zato so se povzpeli na streho in jo odkrili prav nad mestom, kjer je bil Kristus. Njihova vera se je takoj prevedla v dejanje, dejanje pa je razodelo Kristusa. Kaj pove evangelist? »Ko je Jezus videl njihovo vero, je rekel hromemu: ›Otrok, odpuščeni so ti grehi!‹« (Mr 2,5).
Kdaj se vidi vera? Ko je človeška narava v preizkušnji. Takrat se vidi, če vero živimo v Kristusu, se pravi na Kristusov način ali pa jo živimo zgolj sami in razglašamo vrednote in ideje, na katerih naj bi temeljil naš obstoj. Ko pa nas zadene bolezen in ko občutimo, da je življenju, ki je vezano na človeško naravo, usojeno propadanje, pade vse religiozno izrekanje. Takrat se vidi vero v Kristusa, ki nam daje življenje kot zoē, njegovo lastno življenje, da bi živeli svoje življenje kot udeleženost pri Kristusovem načinu. Zelo zgovoren je primer krvotočne žene, ki se je od zadaj, ponižno, sredi množice približala Kristusu in se dotaknila njegove obleke. Kristus ji reče: »Hči, tvoja vera te je rešila. Pojdi v miru in bodi ozdravljena svoje nadloge!« (Mr 5,34). Kristus ji je rekel »hči«, prav tako kot je hromemu rekel »sin«. V Kristusu, po Kristusu in s Kristusom se odpira življenje, ki je sinovski odnos z Očetom, ki je v nebesih.
Ko je človeška narava preizkušena, ko se te na primer dotakne zlo drugih, ko trpiš agresijo drugih ljudi in njihove krivice, se razodene ali imaš vero ali pa so zgolj prazne besede. Že apostoli so nam prenesli, da v tej zgodovini živimo Kristusovo življenje na način velikonočnega tridnevja, kajti kdor resnično živi vero, živi Kristusa in razodeva Kristusa, našo veliko noč: »Sicer pa bodo preganjani vsi, ki hočejo res pobožno živeti v Kristusu Jezusu. Hudobni ljudje in sleparji pa bodo prišli v vedno večje zlo, varali bodo in bodo varani« (2 Tim 3,12-13).
Pavel zelo jasno zapiše, kaj je značilno za vero: »Naj Kristus po veri prebiva v vaših srcih, da bi tako, ukoreninjeni in utemeljeni v ljubezni, mogli z vsemi svetimi doumeti, kolikšna je širokost in dolgost in visočina in globočina, ter spoznati Kristusovo ljubezen, ki presega spoznanje, da bi se izpolnili do vse Božje polnosti« (Ef 3,17-19).
Po veri Kristus biva v naših srcih, tako da lahko rečemo s svetim Pavlom: »Ne živim več jaz, ampak Kristus živi v meni« (Gal 2,20). Ta novost življenja vodi v agapično spoznanje, to je v spoznanje v Kristusovi ljubezni. Za to spoznanje je značilna popolna novost, saj je spoznanje, ki napolnjuje življenje, življenje kot zoē, zaradi katerega smo deležni Božje polnosti. Gre za spoznanje, ki v nas hrani enost z Bogom Očetom.
V zadnjih stoletjih smo slišali in brali veliko teorij o veri, duhovnosti, teologiji in pastorali, vendar, kako to, da primanjkuje življenja, življenja ljubljenih otrok Boga Očeta? Kako to, da nas te stvari ne obogatijo, ampak le napihujejo naš napuh (prim. 1 Kor 8,1)?
Pravo spoznanje pa je tisto, ki nam pride iz vere in med nami tke vezi ljubezni. Zato, čeprav ne razglašamo vere, jo občutimo v ljubezni, v povsem svobodni in zastonjski Božji ljubezni.
Koliko baročnega iluzionizma je bilo ustvarjenega v zadnjih stoletjih, da bi privabili pozornost in pritegnili ljudi? Ljudje pa so vedno bolj opažali, da je barok perspektivna fikcija brez osnove, ki poskuša narediti vtis in prepričati ljudi v nekaj, kar sploh ne obstaja. Ne samo to. Ljudje prav zaradi tega ne le odhajajo iz Cerkve, ampak se tudi čutijo prevarane. Koliko ljudi reče, da so naredili vse, kar se je od njih zahtevalo, vendar niso čutili nobene spremembe, razen te, da so se za nekaj časa čutili boljši.
Če namreč ne pride do prehoda, ki vodi v smrt določenega življenja in vstajenja novega življenja, še toliko »del« ničemur ne služi. Opravljati dela, ki ne razodevajo Njega, v katerega verujemo in ki preko nas poživlja tudi druge, je zaman. So zgolj tvoja dela in nič drugega.
»Saj v Kristusu Jezusu nič ne velja ne obreza ne neobreza, marveč vera, ki deluje po ljubezni« (Gal 5,6).
SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.
I danas sveti Jakov u drugom čitanju govori o tome što je prava vjera. Već prošle nedjelje nam je pokazao kako se čovjek može religiozno pretvarati da ima vjere, iako je i dalje usidren u samog sebe i traži vlastite interese kako bi osigurao svoj „ja“.
Danas ide još dublje. Vjera je neodvojiva od djelâ. Ako vjera nema djelâ, mrtva je. „Jer kao što je tijelo bez duha mrtvo, tako je i vjera bez djelâ mrtva“ (Jak 2,26). Kao što tijelo svojim djelovanjem i gestama očituje dah života koji ga oživljava, tako je i s vjerom. Nemoguće je da smo vjernici, a da ne očitujemo Onoga u koga vjerujemo. Čovjek može izjavljivati da je religiozan i da prihvaća ono što religija od njega zahtjeva, međutim tek se u vršenju religioznih djela vidi koliko je dosljedan svojoj religiji. To pak nije slučaj s vjerom u našega Gospodina Isusa Krista. Nije dovoljno reći da vjerujemo. To nije ni potrebno, jer je već vidljivo. Vjera se, naime, vidi. Očima vidi, a ne samo ušima sluša. Ako previše pažnje posvećujemo tome da se deklariramo kao vjernici, lako možemo upasti u zamku religije. Onda, čak i u vjeri biramo određene religiozne naglaske i slijedimo ih ne shvaćajući da nam, primjerice, nedostaje ljubavi, prihvaćanja drugoga, besplatnog služenja drugima, milosrđa, praštanja itd. To je pokazatelj da je vjera mrtva i da je prikrivamo religioznim dodatkom. Ali vjere nema.
Na početku kršćanstva kršćani još nisu znali objasniti svoju vjeru u Krista i tko je zapravo Krist, ali su ga tako snažno pokazivali da su ih smatrali „alter Christus“, drugim Kristom.
U Svetom pismu imamo zgodu koja pojašnjava tu vjeru koja se očima vidi, a ne samo ušima čuje. Radi se o ozdravljenju uzetoga. Četvorica su ga nosila na nosiljci, ali oko Krista je bilo toliko ljudi da mu se nisu mogli približiti. Zato su se popeli na krov i otkrili ga upravo iznad mjesta gdje je bio Krist. Njihova je vjera odmah pretočena u djelo, a djelo je očitovalo Krista. Što kaže evanđelist? „Vidjevši njihovu vjeru, kaže Isus uzetome: »Sinko! Otpuštaju ti se grijesi“ (Mk 2,5).
Kada se vidi vjera? Upravo onda kad je ljudska narav stavljena na kušnju. Tada se vidi živimo li vjeru u Kristu, odnosno na Kristov način, ili je pak živimo sami i naviještamo vrijednosti i ideje na kojima bi se trebalo temeljiti naše postojanje. Ali kada nas pogodi bolest i kad osjetimo da je život, koji je vezan uz ljudsku narav, osuđen na propadanje, tada sve religiozne izjave otpadaju. Onda se vidi vjera u Krista koji nam daje život kao zoē, svoj život, da živimo vlastiti život sudjelujući u Kristovom načinu. Vrlo je znakovit primjer žene s krvarenjem koja je usred mnoštva ponizno prišla Kristu s leđa i dotakla njegovu haljinu. Krist joj kaže: „Kćeri, vjera te tvoja spasila! Pođi u miru i budi zdrava od svojega zla!“ (Mk 5,34). Krist joj je rekao „kćeri“, kao što je uzetome rekao „sinko“. U Kristu, po Kristu i s Kristom otvara se život, koji je sinovski odnos s Ocem koji je na nebesima.
Kad je ljudska narav na kušnji, kada te, primjerice, dotakne zlo drugih, kada trpiš agresiju drugih ljudi i njihove nepravde, otkriva se imaš li vjere ili su to samo prazne riječi. Već su nam apostoli prenijeli da u ovoj povijesti živimo Kristov život na način pashalnog trodnevlja, jer tko istinski živi vjeru, živi Krista i očituje Krista, našu Pashu: „A i svi koji hoće živjeti pobožno u Kristu Isusu, bit će progonjeni. Zli pak ljudi i vračari napredovat će sve više u zlu – kao zavodnici i zavedeni“ (2Tim 3,12-13).
Sveti Pavao vrlo jasno piše što je svojstveno vjeri: „da po vjeri Krist prebiva u srcima vašim te u ljubavi ukorijenjeni i utemeljeni mognete shvatiti sa svima svetima što je Dužina i Širina i Visina i Dubina te spoznati nadspoznatljivu ljubav Kristovu da se ispunite do sve Punine Božje“ (Ef 3,17-19).
Po vjeri Krist se nastanjuje u našim srcima, tako da možemo doista reći sa svetim Pavlom: „Živim, ali ne više ja, nego živi u meni Krist“ (Gal 2,20). Ta novost života vodi do agapske spoznaje, odnosno do spoznaje u Kristovoj ljubavi. Tu spoznaju karakterizira potpuna novost, jer nas ta spoznaja ispunja životom, životom kao zoē, po kojemu sudjelujemo u punini Božjoj. To je spoznaja koja u nama hrani jedinstvo s Bogom Ocem.
U posljednjim smo stoljećima čuli i pročitali mnoge teorije o vjeri, duhovnosti, teologiji i pastoralu, ali kako to da nedostaje života, života ljubljene djece Boga Oca? Kako to da nas te stvari ničime ne obogaćuju osim što nadimaju naš ponos (usp. 1Kor 8,1)?
Istinska spoznaja je pak ona koja nam dolazi iz vjere i plete vezove ljubavi među nama. Stoga, iako se vjera ne naviješta, uočljiva je u Božjoj djelatnoj ljubavi, koja je potpuno slobodna i besplatna.
Koliko je baroknog iluzionizma u posljednjim stoljećima stvoreno da privuče pažnju i privuče ljude? Ali ljudi su sve više opažali da je barok perspektivna fikcija bez temelja koja pokušava kod ljudi ostaviti dojam i uvjeriti ih u nešto što uopće ne postoji. Ne samo to. Upravo zbog toga ljudi ne samo da napuštaju Crkvu, nego se i osjećaju prevarenima. Koliko ljudi kaže da su učinili sve što se od njih tražilo, ali nisu primijetili nikakvu promjenu, osim što su se neko vrijeme osjećali boljima.
Naime, ako se ne dogodi prijelaz koji dovodi do smrti određenog života i do uskrsnuća novog života, toliko „činiti“ ničemu ne služi. Uzaludno je činiti djela koja ne očituju Onoga u koga vjeruješ i koji po tebi oživljava i druge. To su samo tvoja djela i ništa drugo. „Uistinu, u Kristu Isusu ništa ne vrijedi ni obrezanje ni neobrezanje, nego – vjera ljubavlju djelotvorna“ (Gal 5,6).
SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.
Również dzisiaj św. Jakub w drugim czytaniu mówi o tym, czym jest prawdziwa wiara. Już w ubiegłą niedzielę pokazał nam, jak można religijnie udawać wiarę, gdy zamiast tego jest się zakotwiczonym w sobie i szuka się własnych interesów, aby zapewnić sobie bezpieczeństwo.
Dziś idzie on jeszcze głębiej. Wiary nie da się oddzielić od uczynków. Jeśli wiara nie rodzi uczynków, jest martwa. „Tak jak ciało bez ducha jest martwe, tak też jest martwa wiara bez uczynków” (Jk 2, 26). Tak jak ciało poprzez swoje czyny manifestuje tchnienie życia, które je ożywia, tak też jest z wiarą. Niemożliwe jest zadeklarowanie się jako wierzący bez zamanifestowania Tego, w którego się wierzy. Deklaruje się swoją religię i akceptuje to, o co ona nas prosi. A następnie, wykonując uczynki religii, pokazuje się spójność człowieka religijnego z tą religią. Ale w wierze w naszego Pana Jezusa Chrystusa tak nie jest. Nie wystarczy zadeklarować, że się wierzy. Nie jest to nawet konieczne, ponieważ w międzyczasie jest to już widoczne. Wiarę, w rzeczywistości, można zobaczyć. Dostrzega się ją oczami, a nie tylko uszami. Jeśli z wielką uwagą deklarujemy się jako wierzący, łatwo jest nam wpaść w pułapkę religii. Wybieramy wtedy pewne akcenty religijne, nawet z wiary kościelnej, i kierujemy się nimi, nie zdając sobie sprawy, że na przykład brakuje nam miłości, akceptacji innych, darmowej służby innym, miłosierdzia, przebaczenia itp. Ale to pokazuje, że wiara jest martwa i że kamuflujemy ją religijną nadbudową. Jednak wiara nie jest obecna.
Początkowo chrześcijanie nie wiedzieli jeszcze, jak wyjaśnić wiarę w Chrystusa i kim dokładnie jest Chrystus, ale okazywali ją tak mocno, że uważano ich za „alter Christus”.
Mamy epizod, który wyjaśnia ten fakt wiary, który można zobaczyć oczami, a nie tylko uszami. Dotyczy on uzdrowienia paralityka. Czterech ludzi niosło go na noszach, ale wokół Chrystusa było tak wielu ludzi, że nie mogli się do Niego zbliżyć. Wspięli się więc na dach i odsłonili go dokładnie w miejscu, w którym stał Chrystus. Oznacza to, że ich wiara natychmiast przełożyła się na działanie, a działanie zamanifestowało Chrystusa. Co mówi ewangelista? „Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy” (Mk 2, 5).
Kiedy wiara jest widoczna? Właśnie wtedy, gdy ludzka natura jest poddawana próbie. Wtedy widzimy, czy jest ona przeżywana w Chrystusie, to znaczy na sposób Chrystusa, czy też przeżywamy ją sami, głosząc wartości i idee, na których powinna opierać się nasza egzystencja. Ale kiedy dotyka nas choroba i czujemy, że życie, które jest związane z ludzką naturą, ma zginąć, wtedy wszystkie deklaracje religijne znikają. Wtedy pojawia się wiara w Chrystusa, który daje nam zoē, swoje życie, abyśmy żyli uczestnicząc na sposób Chrystusa. Bardzo wymownym przykładem jest kobieta cierpiąca na krwotok, która pokornie podchodzi do Chrystusa w tłumie i dotyka Jego płaszcza. Chrystus mówi do niej: „Córko, twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź uzdrowiona ze swej dolegliwości! ” (Mk 5, 34). Mówi do niej „córko”, tak jak do paralityka Chrystus mówi „synu”. W Chrystusie, dla Chrystusa i z Chrystusem otwiera się życie, które jest synowską relacją z Ojcem, który jest w niebie.
Kiedy ludzka natura jest poddawana próbie, kiedy na przykład dotyka nas zło innych, cierpimy z powodu agresji ludzi i ich niesprawiedliwości, staje się jasne, czy istnieje wiara, czy też to, co mamy, jest tylko nominalistyczną strukturą. Już apostołowie przekazali nam, że życie Chrystusa w tej historii jest przeżywane na wzór triduum paschalnego, ponieważ kto prawdziwie żyje wiarą, żyje Chrystusem i w ten sposób objawia się Chrystus, nasza Pascha: „wszystkich, którzy chcą żyć zbożnie w Chrystusie Jezusie, spotkają prześladowania. Tymczasem ludzie źli i zwodziciele będą się dalej posuwać ku temu, co gorsze, błądząc i [innych] w błąd wprowadzając” (2 Tm 3, 12-13).
Paweł pisze bardzo wyraźnie: „Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach; abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani, wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście zostali napełnieni całą Pełnią Bożą” (Ef 3, 17-19).
Wiara sprawia, że Chrystus zamieszkuje w naszych sercach, dzięki czemu możemy prawdziwie powiedzieć za św. Pawłem: „Już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2:20). Ta nowość życia prowadzi do poznania agapicznego, czyli poznania w miłości Chrystusa. Jest to poznanie charakteryzujące się absolutną nowością, ponieważ jest to poznanie, które napełnia nas życiem, tym zoē, które czyni nas uczestnikami pełni Boga. Jest to wiedza, która umacnia w nas jedność z Bogiem Ojcem.
W ciągu ostatnich kilku stuleci słyszeliśmy i czytaliśmy tak wiele teorii na temat wiary, duchowości, teologii i duszpasterstwa, ale jak to się dzieje, że brakuje nam życia, życia dzieci kochanych przez Boga Ojca? Jak to się dzieje, że te rzeczy nie wzbogacają nas w nic poza tym, że nadymają nas pychą (por. 1 Kor 8, 1)?
Prawdziwą wiedzą jest natomiast ta zdobyta przez wiarę, która splata nas w miłości z innymi. Dlatego, nawet jeśli wiara nie jest głoszona, jest ona ukonstytuowana w miłości, tej Bożej, całkowicie darmowej i bezinteresownej.
Jak wiele barokowego iluzjonizmu stworzono w ostatnich stuleciach, aby przyciągnąć uwagę i przemówić do ludzi? Ale ludzie coraz bardziej zdają sobie sprawę, że barok to fikcja o słabej perspektywie, próbująca wywrzeć wrażenie i sprawić, by ludzie uwierzyli w to, co w rzeczywistości nie istnieje. I nie tylko. To właśnie z tego powodu ludzie nie tylko opuszczają Kościół, ale także czują się oszukani. Ilu ludzi mówi, że zrobili wszystko, o co ich proszono, ale nie zauważyli żadnej zmiany, poza tym, że przez jakiś czas czuli się lepsi.
Jeśli bowiem przejście, które prowadzi do śmierci pewnego życia i zmartwychwstania nowego życia, nie ma miejsca, „robienie” wiele jest bezużyteczne. Wykonywanie uczynków, które nie objawiają Tego, w którego wierzymy i który również ożywia innych poprzez ciebie, jest bezużyteczne. Są to uczynki, które są po prostu twoimi uczynkami. „Albowiem w Chrystusie Jezusie ani obrzezanie, ani jego brak nie mają żadnego znaczenia, tylko wiara, która działa przez miłość” (Ga 5, 6).
ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej
