[SEMI] XXIX DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (ANNO C) 2

ITALIANO

Nella seconda lettura oggi, san Paolo mette insieme diverse cose importanti per la vita della fede: apprendere da un altro, imparare, credere fermamente e conoscere la sacra Scrittura che è ispirata da Dio, per trovarsi istruiti per la salvezza che si ottiene mediante la fede in Cristo.

Ciò che si impara non è solo una questione di studio e di ragione. Si tratta di un imparare che viene trasmesso, che avviene cioè in qualche modo dentro ad un discepolato. Conoscere ha il suo fondamento nella sacra Scrittura, che è viva dello Spirito di Dio. Allora, il vero fondamento è la salvezza alla quale si accede con la fede in Cristo (cf Rm 3,25-26). Proprio perché è la vita nuova in Cristo, la salvezza porta ad un nuovo modo di vivere l’intelligenza, e dunque anche ad un nuovo modo di imparare, che passa attraverso la relazione con l’altro. Si tratta cioè di un trasmettere, di un far passare e di un accogliere. Per Paolo, la salvezza è la vita nuova, la rigenerazione in Cristo, che in nessun modo può essere frutto dello studio e dell’imparare. Infatti, il punto di partenza non è l’uomo con il suo impegno religioso. Questa è la via proposta dal diavolo già in Gen 3. “Perché Dio vi ha scelti come primizia per la salvezza, per mezzo dello Spirito santificatore e della fede nella verità” (2Ts 2,13).

La verità, infatti, non è una cosa, e tantomeno un’idea dimostrata, ma una Persona: Cristo Gesù. E qui cambia tutto. Ma proprio gli ultimi secoli testimoniano che proprio qui qualcosa di fondante si è smarrito in modo assai radicale, almeno da parte di alcuni ambiti della Chiesa.

La salvezza è un dono d’amore e non un risultato progettato e meritato. “È apparsa infatti la grazia di Dio, che porta salvezza a tutti gli uomini e ci insegna a rinnegare l’empietà e i desideri mondani e a vivere in questo mondo con sobrietà, con giustizia e con pietà, nell’attesa della beata speranza e della manifestazione della gloria del nostro grande Dio e salvatore Gesù Cristo” (Tit 2,11-13). La salvezza è un dono gratuito che appare e non il risultato di un nostro impegno di studio, il prodotto di imparare certi comportamenti attraverso qualche metodo particolare inventato da qualcuno.

Senza lo Spirito Santo non si può conoscere il dono che il Padre ci ha dato, ossia Cristo Gesù (cf 1Cor 2,12), perché conoscere è vivere da figli liberi. Se non vivi Cristo, non lo conosci. Ora, la conoscenza di Cristo passa e avviene conoscendo il suo amore (cf Ef 3,19). Proprio l’amore ci testimonia che siamo passati dalla morte alla vita (cf 1Gv 3,14).

Chi non è in grado di vedere se i suoi sentimenti, i suoi pensieri, i suoi ragionamenti e il suo volere fanno parte dell’uomo nuovo o dell’uomo vecchio, non ha ancora conosciuto veramente la sacra Scrittura e ancora è privo di gloria, cioè il suo vissuto non manifesta il modo di vivere la propria natura umana al modo di Cristo (cf Rm 3,23)

Dunque, per Paolo è ovvio che è la vita nuova a testimoniare la fede, perché rivela il Volto di colui che viviamo e che abita in noi (cf Ef 3,17) e noi in lui (cf 1Cor 1,30).

Ma è davvero curioso come la cultura che ci circondava e che potevamo persino pensare fosse cristiana ci abbia ingannato. Prendiamo solo un esempio, quello della sacra Scrittura. Cosa si è fatto di essa nelle nostre istituzioni accademiche negli ultimi tempi?

Paolo dice che la sacra Scrittura è ispirata da Dio. E fin dai tempi antichi i cristiani erano coscienti del fatto che, proprio perché la sacra Scrittura è ispirata da Dio, è piena della vita dello Spirito Santo. Già Origine diceva che, se uno ascolta, o legge, o ripete nella memoria la Parola della sacra Scrittura, è come se mangiasse il pane inzuppato nel vino. Si mangia il pane, ma nello stesso atto mangiamo anche il vino.

E infatti è interessante che, ad esempio, in Genesi troviamo alcune volte detto che Dio ha soffiato nell’uomo (Gen 2,7; 6,17; 7,15). Ma, quando questa espressione fu tradotta in greco, le parole che vengono usate sono praticamente sinonimo di quelle con le quali Paolo descrive l’ispirazione della sacra Scrittura. Dio soffia il suo respiro in Adamo, e questi diventa psychēn zōsan (la natura umana vivificata dalla zōē). Allo stesso modo Dio soffia nella parola della sacra Scrittura, che è dunque una parola “alitata da Dio” (theopneustos). La sacra Scrittura contiene dunque l’opera di Dio che sta preparando l’umanità ad essere vissuta con la vita di Dio. Passo dopo passo, la sacra Scrittura contiene l’opera di Dio come un dono gratuito con il quale Dio cerca di far vivere all’uomo la sua natura umana con la vita-zōē, cioè con la vita di Dio. Infatti, la sacra Scrittura culmina nel compimento di questo disegno della volontà di Dio, che è amore, proprio nell’incarnazione della Parola, del Figlio di Dio (cf Ef 1,5).

Proviamo per un attimo a pensare a questo grande mistero. Leggere la sacra Scrittura significa essere mossi dallo stesso soffio che faceva vivere Adamo con Eva dalla e nella relazione con Dio. Ciò vuol dire che leggere, ripetere e ricordare la Parola della sacra Scrittura vivifica in noi il modo con cui Cristo vive la natura umana. È qualcosa che ci unisce con Cristo e in Cristo nell’essere una umanità vissuta da figli di Dio in Cristo Gesù, che è il Figlio amato. Leggere la Parola ci nutre di questa vita che Spirito Santo versa in noi come agape, come amore pasquale. Perciò impariamo dalle persone che manifestano di essere salvate, cioè rigenerate in Cristo.

Invece, imparare e studiare cose che sono magari considerate eccezionali, ma non vengono da persone che rivelano una novità di vita, cioè che non sono morte a se stesse e non sono state risuscitate dal Padre, è un inganno gravissimo. Ascoltare per imparare da uno che non è libero da se stesso e non vive la sua umanità dentro al corpo di Cristo è un’inganno del tentatore.

Dunque, il punto di partenza dello studio è la salvezza, che è l’accoglienza di Cristo (cf Ef 3,17). Ma poi si prosegue imparando da coloro che vivono in Cristo, che sono già nel regno del Padre in Cristo e che manifestano i frutti dello Spirito Santo.

Quante cose abbiamo dovuto studiare come il massimo a cui l’umanità è giunta, ma che si hanno lasciato asciutti e assetati come nel deserto.

Infatti, continuando dopo il brano di oggi, Paolo dice: “Verrà giorno, infatti, in cui non si sopporterà più la sana dottrina, ma pur di udire qualcosa, gli uomini si circonderanno di maestri secondo i propri capricci, rifiutando di dare ascolto alla verità per perdersi dietro alle favole” (2Tm 4,3-4). La sana dottrina è il contenuto del rapporto tra Cristo e il Padre (cf Gv 7,16). Infatti, chi custodisce questa dottrina è abitato dal Padre e dal Figlio (cf 2Gv 1,9).

Se non si parte dalla morte e dalla risurrezione in Cristo come esperienza che fonda la nostra novità di vita, rimaniamo all’esterno della fede, anche se coperti di dottrine e idee moralistiche e devozionismi.

 

SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.

 

ENGLISH

In today’s second reading, Saint Paul brings together several important elements for the life of faith: learning from others, studying, believing firmly, and knowing the Holy Scriptures, which are inspired by God, in order to be instructed for the salvation that comes through faith in Christ.

What we learn is not just a matter of study and reason. It is a learning that is communicated in some way within the context of a discipleship. Knowledge has its foundation in Sacred Scripture, which is alive with the Spirit of God. Therefore, knowledge’s true foundation is salvation which is accessed through faith in Christ (cf. Rom 3:25-26). Precisely because it is new life in Christ, salvation leads to a new way of living our intelligence, and therefore also to a new way of learning which passes through relationship with others. It is a matter of transmitting, passing on and welcoming. For St. Paul, salvation is new life, regeneration in Christ, which in no way can be the fruit of study and learning. In fact, the human person with their religious commitment is not the starting point. This is the path proposed by the devil already in Genesis 3. “God chose you as the first fruits for salvation through sanctification by the Spirit and belief in truth.” (2 Thessalonians 2:13).

The truth, in fact, is not a thing, much less a proven idea, but a Person: Christ Jesus. And this changes everything. But the last few centuries testify that something fundamental has been lost in a very radical way, at least in some areas of the Church.

Salvation is a gift of love and not a planned and deserved result. “For the grace of God has appeared, saving all and training us to reject godless ways and worldly desires and to live temperately, justly, and devoutly in this age, as we await the blessed hope, the appearance of the glory of the great God and of our savior Jesus Christ” (Titus 2:11-13). Salvation is a free gift that appears and is not the result of our commitment to study nor the product of learning certain behaviours through some particular method invented by someone.

Without the Holy Spirit, we cannot know the gift that the Father has given us, namely Christ Jesus (cf. 1 Cor 2:12), because to know in this case is to live as free children. If you do not live Christ, you do not know him. Now, knowledge of Christ comes through knowing his love (cf. Eph 3:19). It is love that bears witness to our having passed from death to life (cf. 1 Jn 3:14).

Those who are unable to see whether their feelings, thoughts, reasoning and desires are part of the new man or the old man have not yet truly known Sacred Scripture and are still deprived of glory. Their life does not manifest that they live their human nature in the manner of Christ (cf. Rom 3:23).

For Paul it is obvious that it is new life that bears witness to faith because it reveals the Face of the One in whom we live, who dwells in us (cf. Eph 3:17) and we in him (cf. 1 Cor 1:30).

But it is truly curious how the culture that surrounded us and that we might even have thought was Christian has deceived us. Let us take just one example, that of Sacred Scripture. What has been done with it in our academic institutions in recent times?

Paul says that Sacred Scripture is inspired by God. And since ancient times, Christians have been aware that, precisely because Sacred Scripture is inspired by God, it is filled with the life of the Holy Spirit. Origen already said that if one listens to, reads, or repeats the Word of Holy Scripture from memory, it is as if one were eating bread dipped in wine. We eat the bread, but in the same act we also drink the wine.

For example, it is interesting that in Genesis we find several references to God breathing into man (Gen 2:7; 6:17; 7:15). When this expression was translated into Greek, the words used are practically synonymous with those with which Paul describes the inspiration of Sacred Scripture.

God breathes his breath into Adam, and Adam becomes psychēn zōsan (i.e. human nature enlivened by zōē). In the same way, God breathes into the word of Sacred Scripture, which is therefore a word “breathed by God” (theopneustos). Sacred Scripture therefore contains the work of God who is preparing humanity to be lived with God’s life. Step by step, Sacred Scripture contains God’s work as a free gift with which God seeks to enable the human person to live human nature with zōē-life, that is, with God’s own life. In fact, Sacred Scripture culminates in the fulfilment of this plan of God’s will, which is love, precisely in the incarnation of the Word, the Son of God (cf. Eph 1:5).

Let us try for a moment to think about this great mystery. Reading Sacred Scripture means being moved by the same breath that made Adam and Eve live from and in their relationship with God. This means that reading, repeating and remembering the Word of Sacred Scripture enlivens in us the way in which Christ lives human nature. It is something that unites us with Christ and, in Christ, it unites us in being humanity lived as children of God in Christ Jesus, who is the beloved Son. Reading the Word nourishes us with this life that the Holy Spirit pours into us as agape, as Paschal love. Therefore, we learn from people who show that they are saved, that is, regenerated in Christ.

Conversely, learning and studying things that may be considered exceptional, but do not come from people who reveal a newness of life, that is, who have not died to themselves and have not been resurrected by the Father, is a very serious deception. Listening to learn from someone who is not free from himself and does not live his humanity within the body of Christ is a deception of the tempter.

Therefore, the starting point for any study is salvation, which is the acceptance of Christ (cf. Eph 3:17). We continue learning from those who live in Christ, who are already in the kingdom of the Father in Christ and who manifest the fruits of the Holy Spirit.

So many things have we had to study as the highest that humanity has reached, but which have left us dry and thirsty as in the desert.

In fact, continuing after today’s passage, Paul says: “For the time will come when people will not tolerate sound doctrine but, following their own desires and insatiable curiosity, will accumulate teachers and will stop listening to the truth and will be diverted to myths.” (2 Tim 4:3-4). Sound doctrine is the content of the relationship between Christ and the Father (cf. Jn 7:16). In fact, those who keep this doctrine are indwelt by the Father and the Son (cf. 2 Jn 1:9).

If we do not start from the death and resurrection in Christ as the experience that grounds our newness of life, we remain outside the faith, even if we are steeped in moralistic doctrines and ideas as well as devotionalism.

 

SEEDS, the Aletti Centre’s column, is available every Wednesday.
Every week, in addition to the Sunday homily in audio format, an in-depth study of the readings from the Sunday or festive Eucharistic liturgy will be available on the LIPA website.

 

ESPAÑOL

En la segunda lectura de hoy, san Pablo reúne varias cosas importantes para la vida de fe: aprender de otro, creer firmemente y conocer la Sagrada Escritura inspirada por Dios, para estar instruidos para la salvación que se obtiene mediante la fe en Cristo.

Lo que se aprende no es solo una cuestión de estudio y razón. Se trata de un aprendizaje que se transmite, que tiene lugar de alguna manera dentro de un discipulado. El conocimiento tiene su fundamento en la Sagrada Escritura, que está viva por el Espíritu de Dios. Entonces, el verdadero fundamento es la salvación a la que se accede con la fe en Cristo (cf. Rm 3,25-26). Precisamente porque es la vida nueva en Cristo, la salvación conduce a una nueva forma de vivir la inteligencia y, por lo tanto, también a una nueva forma de aprender, que pasa a través de la relación con el otro. Se trata, es decir, de transmitir, de hacer pasar y de acoger. Para Pablo, la salvación es la vida nueva, la regeneración en Cristo, que de ninguna manera puede ser fruto del estudio y del aprendizaje. De hecho, el punto de partida no es el hombre con su compromiso religioso. Este es el camino propuesto por el diablo ya en Génesis 3. «Porque Dios os ha escogido como primicias para la salvación, por medio del Espíritu santificador y de la fe en la verdad» (2 Ts 2,13).

La verdad, de hecho, no es una cosa, y mucho menos una idea demostrada, sino una Persona: Cristo Jesús. Y aquí todo cambia. Pero precisamente los últimos siglos dan testimonio de que aquí se ha perdido algo fundamental de manera muy radical, al menos en algunos ámbitos de la Iglesia.

La salvación es un don de amor y no un resultado planeado y merecido. «Porque se ha manifestado la gracia de Dios, que trae salvación a todos los hombres y nos enseña a renunciar a la impiedad y a los deseos mundanos, y a vivir en este mundo con sobriedad, justicia y piedad, esperando la bienaventurada esperanza y la manifestación de la gloria de nuestro gran Dios y Salvador Jesucristo» (Tit 2,11-13). La salvación es un don gratuito que aparece y no el resultado de nuestro esfuerzo de estudio, el producto de aprender ciertos comportamientos a través de algún método particular inventado por alguien.

Sin el Espíritu Santo no se puede conocer el don que el Padre nos ha dado, es decir, Cristo Jesús (cf. 1 Cor 2,12), porque conocer es vivir como hijos libres. Si no vives a Cristo, no lo conoces. Ahora bien, el conocimiento de Cristo pasa y se produce al conocer su amor (cf. Ef 3,19). Es precisamente el amor el que nos da testimonio de que hemos pasado de la muerte a la vida (cf. 1 Jn 3,14).

Quien no es capaz de ver si sus sentimientos, sus pensamientos, sus razonamientos y su voluntad forman parte del hombre nuevo o del hombre viejo, aún no ha conocido verdaderamente la Sagrada Escritura y aún carece de gloria, es decir, su experiencia no manifiesta la forma de vivir su propia naturaleza humana a la manera de Cristo (cf. Rom 3,23).

Por lo tanto, para Pablo es obvio que es la nueva vida la que da testimonio de la fe, porque revela el Rostro de aquel que vivimos y que habita en nosotros (cf. Ef 3,17) y nosotros en él (cf. 1 Cor 1,30).

Pero es realmente curioso cómo la cultura que nos rodeaba y que incluso podíamos pensar que era cristiana nos ha engañado. Tomemos solo un ejemplo, el de la Sagrada Escritura. ¿Qué se ha hecho con ella en nuestras instituciones académicas en los últimos tiempos?

Pablo dice que la Sagrada Escritura está inspirada por Dios. Y desde la antigüedad, los cristianos eran conscientes de que, precisamente porque la Sagrada Escritura está inspirada por Dios, está llena de la vida del Espíritu Santo. Ya Orígenes decía que, si uno escucha, lee o repite de memoria la Palabra de la Sagrada Escritura, es como si comiera pan mojado en vino. Comemos el pan, pero al mismo tiempo también comemos el vino.

Y, de hecho, es interesante que, por ejemplo, en el Génesis encontremos varias veces que Dios sopló en el hombre (Gn 2,7; 6,17; 7,15). Pero, cuando esta expresión fue traducida al griego, las palabras que se utilizan son prácticamente sinónimas de aquellas con las que Pablo describe la inspiración de la Sagrada Escritura. Dios sopla su aliento en Adán, y este se convierte en psychēn zōsan (la naturaleza humana vivificada por la zōē). Del mismo modo, Dios sopla en la palabra de la Sagrada Escritura, que es, por tanto, una palabra «inspirada por Dios» (theopneustos). La Sagrada Escritura contiene, por tanto, la obra de Dios que está preparando a la humanidad para ser vivida con la vida de Dios. Paso a paso, la Sagrada Escritura contiene la obra de Dios como un don gratuito con el que Dios busca que el hombre viva su naturaleza humana con la vida-zōē, es decir, con la vida de Dios. De hecho, la Sagrada Escritura culmina en el cumplimiento de este designio de la voluntad de Dios, que es amor, precisamente en la encarnación del Verbo, del Hijo de Dios (cf. Ef 1,5).

Pensemos por un momento en este gran misterio. Leer la Sagrada Escritura significa ser movidos por el mismo aliento que hacía vivir a Adán con Eva desde y en la relación con Dios. Esto significa que leer, repetir y recordar la Palabra de la Sagrada Escritura vivifica en nosotros la forma en que Cristo vive la naturaleza humana. Es algo que nos une con Cristo y en Cristo al ser una humanidad vivida por los hijos de Dios en Cristo Jesús, que es el Hijo amado. Leer la Palabra nos nutre de esta vida que el Espíritu Santo derrama en nosotros como ágape, como amor pascual. Por eso aprendemos de las personas que manifiestan ser salvadas, es decir, regeneradas en Cristo.

En cambio, aprender y estudiar cosas que tal vez se consideren excepcionales, pero que no provienen de personas que revelan una novedad de vida, es decir, que no han muerto a sí mismas y no han sido resucitadas por el Padre, es un engaño muy grave. Escuchar para aprender de alguien que no es libre de sí mismo y no vive su humanidad dentro del cuerpo de Cristo es un engaño del tentador.

Por lo tanto, el punto de partida del estudio es la salvación, que es la acogida de Cristo (cf. Ef 3,17). Pero luego se continúa aprendiendo de aquellos que viven en Cristo, que ya están en el reino del Padre en Cristo y que manifiestan los frutos del Espíritu Santo.

Cuántas cosas hemos tenido que estudiar como lo máximo a lo que ha llegado la humanidad, pero que nos han dejado secos y sedientos como en el desierto.

De hecho, continuando después del pasaje de hoy, Pablo dice: «Llegará el día en que no se soportará la sana doctrina, sino que, para oír algo, los hombres se rodearán de maestros según sus propios caprichos, rechazando escuchar la verdad para perderse tras fábulas» (2 Tm 4,3-4). La sana doctrina es el contenido de la relación entre Cristo y el Padre (cf. Jn 7,16). De hecho, quien guarda esta doctrina está habitado por el Padre y el Hijo (cf. 2 Jn 1,9).

Si no partimos de la muerte y resurrección en Cristo como experiencia que fundamenta nuestra nueva vida, permanecemos fuera de la fe, aunque estemos cubiertos de doctrinas e ideas moralistas y devocionales.

 

SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.

 

SLOVENŠČINA

V današnjem drugem berilu sveti Pavel združi več za versko življenje pomembnih stvari: učiti se od drugega, naučiti se, trdno verovati in poznati Sveto pismo, ki ga je navdihnil Bog, da bi bili poučeni za odrešenje, ki ga dosežemo po veri v Kristusa.

To, kar se učimo, ni le stvar študija in razuma. Gre za učenje, ki se prenaša, ki se dogaja znotraj učenčevstva. Spoznanje ima svoj temelj v Svetem pismu, ki mu Božji Duh daje življenje. Pravi temelj je torej odrešenje, do katerega imamo dostop po veri v Kristusa (prim. Rim 3,25-26). Prav zato, ker je odrešenje novo življenje v Kristusu, prinaša nov način razumevanja, in s tem tudi nov način učenja, ki poteka skozi odnos z drugim. Gre torej za posredovanje, prenašanje in sprejemanje. Za Pavla je odrešenje novo življenje, prerojenje v Kristusu, ki nikakor ne more biti sad študija in učenja. Začetna točka namreč ni človek s svojim religioznim prizadevanjem. To pot je predlagal hudič že v 1 Mz 3. Nasprotno: Bog vas je »od začetka izvolil za odrešenje s posvečenjem Duha in z vero v resnico« (2 Tes 2,13).

Resnica namreč ni stvar, še manj dokazana ideja, ampak je Oseba: Jezus Kristus. In tu se vse spremeni. A prav zadnja stoletja pričajo, da se je prav tu nekaj temeljnega zelo radikalno izgubilo, vsaj na nekaterih področjih Cerkve.

Odrešenje je dar ljubezni, in ne rezultat, ki bi bil načrtovan in zaslužen. »Razodela se je namreč Božja milost, ki prinaša odrešenje vsem ljudem in nas vzgaja, da se odpovemo brezbožnosti in posvetnim željam ter razumno, pravično in pobožno živimo v sedanjem veku, ko pričakujemo blaženo upanje in prihod slave vélikega Boga in našega odrešenika Jezusa Kristusa« (Tit 2,11-13). Odrešenje je zastonjski dar, ki se pojavi, in ne rezultat našega študijskega prizadevanja ali plod učenja določenega obnašanja po kakšni metodi, ki jo je nekdo izumil.

Brez Svetega Duha ni mogoče spoznati daru, ki nam ga je Oče dal, to je Jezusa Kristusa (prim. 1 Kor 2,12), kajti spoznati pomeni živeti kot svobodni otroci. Če Kristusa ne živiš, ga tudi ne poznaš. Spoznanje Kristusa se dogaja v spoznavanju njegove ljubezni (prim. Ef 3,19). Prav ljubezen nam pričuje, da smo prešli iz smrti v življenje (prim. 1 Jn 3,14).

Kdor ne zna presoditi, ali njegovi občutki, misli, razmišljanja in hotenja sodijo k novemu ali k staremu človeku, še ni zares spoznal Svetega pisma in je še vedno brez slave, to pomeni, da njegovo življenje še ne razodeva, da bi živel svojo naravo na Kristusov način (prim. Rim 3,23).

Za Pavla je torej samoumevno, da o veri pričuje novo življenje, saj razodeva Obličje tistega, ki ga živimo in prebiva v nas (prim. Ef 3,17), in mi v njem (prim. 1 Kor 1,30).

Zanimivo pa je, kako nas je kultura, ki nas je obdajala in za katero smo morda mislili, da je krščanska, uspela prevarati. Vzemimo samo primer Svetega pisma. Kaj se je v zadnjem času dogajalo z njim v naših akademskih ustanovah?

Pavel pove, da je Sveto pismo navdihnjeno od Boga. Kristjani so se že od najstarejših časov zavedali, da je prav zato, ker je Sveto pismo navdihnjeno od Boga, polno življenja Svetega Duha. Že Origen je dejal, da  če kdo posluša, bere ali si v spomin prikliče Božjo besedo iz Svetega pisma, je to kot bi jedel kruh, namočen v vino. Jemo kruh in hkrati uživamo tudi vino.

Zanimivo je, da v Prvi Mojzesovi knjigi večkrat beremo, da je Bog dihnil v človeka (1 Mz 2,7; 6,17; 7,15). Ko so ta izraz prevedli v grščino, so dejansko uporabili sinonim tistih, s katerimi Pavel opisuje navdihnjenost Svetega pisma. Bog dihne svoj dih v Adama, in ta postane psychēn zōsan (človeška narava, ki jo oživlja življenje kot zōē). Na enak način Bog dihne svoj dih v besedo Svetega pisma, ki je torej »dihnjena od Boga« (theopneustos). Sveto pismo tako vsebuje Božje delo, s katerim pripravlja človeštvo, da bi živelo z Božjim življenjem. Korak za korakom Sveto pismo vsebuje Božje delovanje kot zastonjski dar, po katerem Bog človeku omogoča, da živi svojo človeško naravo z življenjem kot zōē, to je z Božjim življenjem. Vrhunec Svetega pisma je namreč v izpolnitvi uresničitve Božjega načrta, ki je ljubezen, prav v učlovečenju Besede, Božjega Sina (prim. Ef 1,5).

Poskusimo za trenutek razmisliti o tej veliki skrivnosti. Brati Sveto pismo pomeni, da nas nagiba isti dih, ki je oživljal Adama in Evo, da sta živela iz odnosa z Bogom in v odnosu z njim. To pomeni, da branje, ponavljanje in spominjanje Božje besede v nas poživlja način, s katerim Kristus živi človeško naravo. To nas združuje s Kristusom in v Kristusu v eno človeštvo, ki ga živimo kot Božji sinovi in hčere v Jezusu Kristusu, ki je Ljubljeni Sin. Branje Božje besede nas hrani s tem življenjem, ki ga Sveti Duh izliva v nas kot agapē – kot zastonjsko, velikonočno ljubezen. Zato se učimo od ljudi, ki razodevajo, da so odrešeni, to je prerojeni v Kristusu.

Nasprotno pa je učenje in študij stvari, ki so morda izjemne, vendar ne prihajajo od ljudi, ki razodevajo novost življenja – ki niso umrli sebi in jih Oče ni obudil – huda prevara. Poslušati in se učiti od nekoga, ki ni osvobojen samega sebe in ne živi svoje človeškosti v Kristusovem telesu, je prevara hudega duha.

Zato je izhodišče študija odrešenje, torej sprejemanje Kristusa (prim. Ef 3,17). Zatem pa se učimo od tistih, ki živijo v Kristusu, ki so že v Očetovem kraljestvu v Kristusu in razodevajo sadove Svetega Duha.

Koliko stvari smo morali študirati kot največje dosežke človeštva, pa so nas pustile suhe in žejne, kot bi bili v puščavi.

Kajti Pavel takoj po današnjem odlomku pravi: »Bo namreč čas, ko zdravega nauka ne bodo prenesli, ampak si bodo po svojih željah kopičili učitelje, ki bodo prijali njihovim ušesom, in ušesa bodo odvračali od resnice, obračali pa k bajkam« (2 Tim 4,3-4). Zdrav nauk je vsebina odnosa med Kristusom in Očetom (prim. Jn 7,16). Kdor ta nauk ohranja, v njem prebivata Oče in Sin (prim. 2 Jn 1,9).

Če ne izhajamo iz smrti in vstajenja v Kristusu kot iz izkušnje, ki utemeljuje našo novost življenja, ostajamo zunaj vere, tudi če smo prekriti z nauki, moralističnimi idejami in pobožnostmi.

 

SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.

 

HRVATSKI

U današnjem drugom čitanju, sveti Pavao stavlja skupa nekoliko važnih stvari za život vjere: učiti se od drugoga, naučiti, čvrsto vjerovati i poznavati Sveto pismo koje je nadahnuto od Boga, da bismo bili poučeni za spasenje koje postižemo po vjeri u Krista.

Ono što učimo nije samo stvar studija i razuma. Riječ je o učenju koje se prenosi, odnosno koje se na neki način događa unutar učeništva. Spoznaja ima svoj temelj u Svetom pismu, kojemu Duh Božji daje život. Dakle, pravi temelj je spasenje, kojemu imamo pristup po vjeri u Krista (usp. Rim 3,25-26). Upravo zato što je spasenje novi život u Kristu, ono donosi novi način razumijevanja, a time i novi način učenja, koje se odvija kroz odnos s drugim. Riječ je, dakle, o prenošenju, posredovanju i prihvaćanju. Za Pavla je spasenje novi život, preporođenje u Kristu, koje nipošto ne može biti plod studija i učenja. Naime, polazna točka nije čovjek sa svojim religioznim nastojanjem. Taj put je predložio đavao već u Post 3. Naprotiv, Bog „vas je od početka odabrao za spasenje, posvećenjem u Duhu i vjerom u istinu“ (2 Sol 2,13).

Istina, naime, nije neka stvar, a još manje dokazana ideja, nego Osoba: Isus Krist. I tu se sve mijenja. No, posljednja stoljeća svjedoče da se upravo tu nešto temeljno izgubilo na vrlo radikalan način, barem na nekim područjima Crkve.

Spasenje je dar ljubavi, a ne planirani i zasluženi rezultat. „Pojavila se doista milost Božja, spasiteljica svih ljudi; odgojila nas da se odreknemo bezbožnosti i svjetovnih požuda te razumno, pravedno i pobožno živimo u sadašnjem svijetu, iščekujući blaženu nadu i pojavak slave velikoga Boga i Spasitelja našega Isusa Krista“ (Tit 2,11-13). Spasenje je besplatni dar koji se pojavljuje, a ne rezultat našeg studijskog nastojanja ili plod učenja određenog ponašanja po nekoj metodi koju je netko izumio.

Bez Duha Svetoga nije moguće spoznati dar koji nam je Otac dao, to jest Isusa Krista (usp. 1 Kor 2,12), jer spoznati znači živjeti kao slobodna djeca. Ako ne živiš Krista, onda ga i ne poznaješ. Spoznaja Krista događa se u spoznavanju njegove ljubavi (usp. Ef 3,19). Upravo nam ljubav svjedoči da smo prešli iz smrti u život (usp. 1 Iv 3,14).

Tko ne zna prosuditi pripadaju li njegovi osjećaji, misli, razmišljanja i htjenja novom ili starom čovjeku, još nije istinski upoznao Sveto pismo i još je bez slave, to jest, njegov život još ne očituje da svoju narav živi na Kristov način (usp. Rim 3,23).

Dakle, za Pavla je očito da o vjeri svjedoči novi život, jer otkriva Lice onoga koga živimo i koji prebiva u nama (usp. Ef 3,17) i mi u njemu (usp. 1 Kor 1,30).

Zanimljivo je kako nas je kultura koja nas je okruživala, a za koju smo možda mislili da je kršćanska, uspjela prevariti. Uzmimo samo primjer Svetog pisma. Što se u posljednje vrijeme događalo s njim u našim akademskim ustanovama?

Pavao kaže da je Sveto pismo nadahnuto od Boga. Kršćani su već od najstarijih vremena bili svjesni da je Sveto pismo, upravo zato što je nadahnuto od Boga, puno života Duha Svetoga. Već je Origen rekao da ako tko sluša ili se prisjeća riječi iz Svetog pisma, to je kao da jede kruh umočen u vino. Jedemo kruh, a istovremeno uživamo i vino.

Zanimljivo je da u Knjizi Postanka više puta čitamo kako je Bog dahnuo u čovjeka (Post 2,7; 6,17; 7,15). Kad su taj izraz preveli na grčki, zapravo su upotrijebili sinonim onih izraza s kojima Pavao opisuje nadahnutost Svetog pisma. Bog udiše svoj dah u Adama, i on postaje psychēn zōsan (ljudska narav koju oživljava život kao zōē). Na isti način Bog udahnjuje svoj dah u riječ Svetog pisma, koja je, dakle „bogoduha” (theopneustos). Sveto pismo tako sadrži Božje djelo koje priprema čovještvo za življenje Božjim životom. Korak po korak, Sveto pismo sadrži Božje djelovanje kao besplatni dar, po kojemu Bog čovjeku omogućuje da svoju ljudsku narav živi životom kao zōē, to jest Božjim životom. Naime, vrhunac Svetog pisma je u ispunjenju nauma Božje volje, koji je ljubav, upravo u utjelovljenju Riječi, Sina Božjega (usp. Ef 1,5).

Pokušajmo na trenutak razmisliti o tom velikom otajstvu. Čitati Sveto pismo znači biti pokretani istim dahom koji je oživljavao Adama i Evu da žive iz odnosa s Bogom i u odnosu s njim. To znači da čitanje, ponavljanje i spominjanje Božje riječi u nama oživljava način na koji Krist živi ljudsku narav. To nas sjedinjuje s Kristom i u Kristu u jedno čovještvo, koje živimo kao Božji sinovi i kćeri u Kristu Isusu, koji je ljubljeni Sin. Čitanje Božje riječi hrani nas tim životom, koji Duh Sveti izlijeva u nas kao agapē – kao besplatnu, pashalnu ljubav. Zato učimo od ljudi koji očituju da su spašeni, to jest preporođeni u Kristu.

Naprotiv, učenje i studij stvari koje su možda iznimne, ali ne dolaze od ljudi koji otkrivaju novost života – koji nisu umrli sebi i koje Otac nije uskrisio – teška je obmana. Slušati i učiti od nekoga tko nije slobodan od samoga sebe i ne živi svoje čovještvo unutar Kristova tijela, prijevara je zloduha.

Zato je polazište studija spasenje, dakle prihvaćanje Krista (usp. Ef 3,17). Zatim se učimo od onih koji žive u Kristu, koji su već u Očevom kraljevstvu u Kristu i očituju plodove Duha Svetoga.

Koliko smo stvari morali studirati kao najveće dosege čovječanstva, a ostavile su nas suhe i žedne, kao da smo u pustinji.

Naime, Pavao odmah nakon današnjeg odlomka kaže: „Jer doći će vrijeme kad ljudi neće podnositi zdrava nauka, nego će sebi po vlastitim požudama nagomilavati učitelje kako im godi ušima; od istine će uho odvraćati, a bajkama se priklanjati“ (2 Tim 4,3-4). Zdrav nauk je sadržaj odnosa između Krista i Oca (usp. Iv 7,16). Tko taj nauk čuva, u njemu prebivaju Otac i Sin (usp. 2 Iv 1,9).

Ako ne polazimo od smrti i uskrsnuća u Kristu kao iskustva koje utemeljuje našu novost života, ostajemo izvan vjere, pa makar bili prekriveni naucima, moralističkim idejama i pobožnostima.

 

SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.

 

POLSKI

W dzisiejszym drugim czytaniu św. Paweł łączy kilka ważnych dla życia w wierze elementów: czerpanie wiedzy od innych, uczenie się, głęboką wiarę i znajomość Pisma Świętego, które jest natchnione przez Boga. Wszystko po to, aby być przygotowanym do zbawienia, które osiąga się poprzez wiarę w Chrystusa.

To, czego się uczymy, nie jest tylko kwestią studiowania i rozumu. Chodzi o uczenie się, które jest przekazywane w ramach terminowania, poprzez bycie uczniem. Poznanie ma swoje podstawy w Piśmie Świętym, które jest ożywione Duchem Bożym. Tak więc prawdziwą podstawą jest zbawienie, do którego dostęp uzyskuje się poprzez wiarę w Chrystusa (por. Rz 3,25-26).

Właśnie dlatego, że jest to nowe życie w Chrystusie, zbawienie prowadzi do nowego sposobu przeżywania inteligencji, a zatem także do nowego sposobu uczenia się, który przechodzi przez relację z drugim człowiekiem. Chodzi więc o transmisję, przekazywanie i przyjmowanie. Dla Pawła zbawienie jest nowym życiem, odrodzeniem w Chrystusie, które w żadnym wypadku nie może być owocem studiowania i uczenia się. W rzeczywistości punktem wyjścia nie jest człowiek z jego zaangażowaniem religijnym. To droga zaproponowana przez diabła już w trzecim rozdziale Księgi Rodzaju. „Wybrał was Bóg do zbawienia jako pierwociny przez uświęcenie Ducha i wiarę w prawdę” (por. 2 Tes 2,13).

Prawda nie jest bowiem rzeczą, a tym bardziej zademonstrowaną ideą, ale Osobą: Chrystusem Jezusem. I tu wszystko się zmienia. Jednak właśnie ostatnie stulecia świadczą o tym, że właśnie w tym zakresie coś fundamentalnego zostało utracone w sposób bardzo radykalny, przynajmniej w niektórych kręgach Kościoła.

Zbawienie jest darem miłości, a nie zaplanowanym i zasłużonym osiągnięciem. „Ukazała się bowiem łaska Boga, która niesie zbawienie wszystkim ludziom i poucza nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych, rozumnie i sprawiedliwie, i pobożnie żyli na tym świecie, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa” (Tt 2,11-13). Zbawienie jest darmowym darem, który się pojawia, a nie wynikiem naszego wysiłku w nauce, efektem przyswojenia pewnych zachowań dzięki jakiejś szczególnej, wymyślonej przez kogoś metodzie.

Bez Ducha Świętego nie można poznać daru, który dał nam Ojciec, czyli Chrystusa Jezusa (por. 1 Kor 2,12), ponieważ poznawanie oznacza życie jako wolne dzieci. Jeśli nie żyjesz Chrystusem, nie znasz Go. A poznanie Chrystusa następuje poprzez poznanie Jego miłości (por. Ef 3,19). To właśnie miłość świadczy o tym, że przeszliśmy ze śmierci do życia (por. 1 J 3,14).

Kto nie jest w stanie dostrzec, czy jego uczucia, myśli, rozumowanie i wola należą do nowego człowieka, czy do starego człowieka, ten nie poznał jeszcze prawdziwie Pisma Świętego i nadal jest pozbawiony chwały, to znaczy, że jego życie nie odzwierciedla sposobu przeżywania własnej ludzkiej natury na wzór Chrystusa (por. Rz 3,23).

Dla Pawła jest więc oczywiste, że to nowe życie świadczy o wierze, ponieważ objawia Oblicze Tego, którym żyjemy i który mieszka w nas (por. Ef 3,17), a my w Nim (por. 1 Kor 1,30).

Jest naprawdę zastanawiające to jak kultura, która nas otaczała i którą mogliśmy nawet uważać za chrześcijańską, nas oszukała. Weźmy tylko jeden przykład – Pismo Święte. Co zrobiono z nim w ostatnich czasach w naszych akademickich instytucjach?

Paweł mówi, że Pismo Święte jest natchnione przez Boga. Od czasów starożytnych chrześcijanie byli świadomi, że właśnie dlatego, że Pismo Święte jest natchnione przez Boga, jest ono pełne życia Ducha Świętego. Już Orygenes mówił, że jeśli ktoś słucha, czyta lub powtarza w pamięci Słowo Pisma Świętego, to jest to tak, jakby jadł chleb namoczony w winie. Jemy chleb, ale w tym samym akcie spożywamy również wino.

Interesujące jest to, że na przykład w Księdze Rodzaju kilkakrotnie pojawia się stwierdzenie, że Bóg tchnął w człowieka (Rdz 2,7; 6,17; 7,15). Jednak kiedy wyrażenie to zostało przetłumaczone na język grecki, użyto słów, które są praktycznie synonimami tych, którymi Paweł opisuje natchnienie Pisma Świętego. Bóg tchnął swój oddech w Adama, a ten stał się psychēn zōsan (naturą ludzką ożywioną przez zōē). W ten sam sposób Bóg tchnął w słowo Pisma Świętego, które jest zatem słowem „tchnionym przez Boga” (theopneustos).

Pismo Święte zawiera zatem dzieło Boga, który przygotowuje ludzkość do życia z Bogiem. Krok po kroku Pismo Święte zawiera dzieło Boga jako darmowy dar, dzięki któremu Bóg stara się, aby człowiek żył swoją ludzką naturą życiem-zōē, czyli życiem Boga. W rzeczywistości Pismo Święte osiąga punkt kulminacyjny w wypełnieniu tego planu woli Boga, który jest miłością, właśnie we wcieleniu Słowa, Syna Bożego (por. Ef 1,5).

Spróbujmy przez chwilę pomyśleć o tym wielkim misterium. Czytanie Pisma Świętego oznacza bycie poruszonym tym samym tchnieniem, które ożywiło Adama i Ewę w relacji z Bogiem. Oznacza to, że czytanie, powtarzanie i zapamiętywanie Słowa Pisma Świętego ożywia w nas sposób, w jaki Chrystus przeżywa ludzką naturę. Jest to coś, co jednoczy nas z Chrystusem i w Chrystusie w byciu ludzkością przeżywaną przez dzieci Boże w Chrystusie Jezusie, który jest umiłowanym Synem. Czytanie Słowa karmi nas tym życiem, które Duch Święty wlewa w nas jako agape, jako miłość paschalną. Dlatego uczymy się od ludzi, którzy ukazują, że są zbawieni, to znaczy odrodzeni w Chrystusie.

Natomiast nauka i studiowanie rzeczy, które mogą być uważane za wyjątkowe, ale nie pochodzą od osób, które objawiają nowość życia, to znaczy, które nie umarły dla siebie i nie zostały wskrzeszone przez Ojca, jest bardzo poważnym oszustwem. Słuchanie, aby uczyć się od kogoś, kto nie jest wolny od siebie samego i nie żyje swoim człowieczeństwem w ciele Chrystusa, jest oszustwem kusiciela.

Tak więc punktem wyjścia dla studium jest zbawienie, które jest przyjęciem Chrystusa (por. Ef 3,17). Następnie uczymy sie od tych, którzy żyją w Chrystusie, którzy są już w królestwie Ojca w Chrystusie i którzy manifestują owoce Ducha Świętego.

Ileż rzeczy musieliśmy studiować ukazane jako najwyższe osiągnięcie ludzkości, które jednak pozostawiły nas wyczerpanymi i spragnionymi jak na pustyni.

W rzeczywistości, kontynuując po dzisiejszym fragmencie, Paweł mówi: „Przyjdzie bowiem chwila, kiedy zdrowej nauki nie będą znosili, ale według własnych pożądań – ponieważ ich uszy świerzbią – będą sobie mnożyli nauczycieli. Będą się odwracali od słuchania prawdy, a obrócą się ku zmyślonym opowiadaniom” (2 Tm 4,3-4). Zdrowa nauka jest treścią relacji między Chrystusem a Ojcem (por. J 7,16). Kto bowiem zachowuje tę naukę, w tym mieszka Ojciec i Syn (por. 2 J 1,9).

Jeśli nie wychodzimy od śmierci i zmartwychwstania Chrystusa jako doświadczenia, które stanowi podstawę naszego nowego życia, pozostajemy poza wiarą, nawet jeśli jesteśmy przepełnieni doktrynami, ideami moralistycznymi i dewocją.

 

ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej