[SEMI] XXVI DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (ANNO C) 2

ITALIANO

“Combatti la buona battaglia della fede”.

Di che cosa si tratta, quando si parla della buona battaglia della fede? È una questione essenziale nell’esperienza di san Paolo e, di conseguenza, è ovvio che sia un argomento fondante nella sua visione teologica e spirituale che lungo la sua vita ha elaborato. La fede è un dono totalmente gratuito che Dio dona agli uomini. La fede comincia con l’accoglienza della rinascita alla vita nuova (cf Ef 2,4-7).

Paolo parla della fede proprio sulla base dell’esperienza che ha vissuto. Lui era assolutamente convinto di essere in un rapporto più che giusto con Dio perché aveva compiuto tutto ciò che si doveva adempiere secondo la Legge che Dio aveva consegnato al popolo dell’alleanza.

Ma poi, quando Dio si è degnato di rivelare in Paolo il suo Figlio (cf Gal 1,15-16), Paolo scopre di aver sperimentato un inganno, perché per l’uomo non è possibile vivere la giusta relazione con Dio a partire da se stesso, dal momento che nessuno può generare se stesso. Ed è esattamente per questo che Dio Padre ha mandato il suo Figlio che, fattosi uomo, manifesterà la giusta relazione dell’uomo verso Dio. E questa giusta relazione si stabilisce attraverso l’opera della giustificazione che il Padre compie. Anzi, Paolo era totalmente convinto che la Legge osservata avrebbe portato ad un rapporto giusto dell’uomo con Dio. Ma poi scopre che non è affatto così. E lo dice in modo forte: “Ora invece, indipendentemente dalla Legge e dai profeti, si è manifestata la giustizia di Dio … per mezzo della fede in Gesù Cristo, per tutti quelli che credono. Infatti non c’è differenza, perché tutti hanno peccato e sono privi della gloria di Dio, ma sono giustificati gratuitamente per la sua grazia, per mezzo della redenzione che è in Cristo Gesù. È lui che Dio ha stabilito apertamente come strumento di espiazione per mezzo della fede, nel suo sangue, a manifestazione della sua giustizia per la remissione dei peccati passati mediante la clemenza di Dio, al fine di manifestare la sua giustizia nel tempo presente, così da risultare lui giusto e rendere giusto Colui che si basa sulla fede in Gesù” (Rm 3,21-26).

Nella lettera ai Filippesi Paolo ritorna ancora su questo argomento, ricordando come lui fosse perfetto per tutto ciò che riguarda la tradizione ebraica: “Quanto alla Legge, fariseo; quanto alla zelo, persecutore della Chiesa; quanto alla giustizia che deriva dall’osservanza della Legge, irreprensibile” (Fil 3,5-6).

Paolo era perfetto secondo la religione della Legge dell’Antico Testamento. Ma quando avviene il suo incontro con il Signore nel viaggio verso Damasco, come descritto negli Atti degli Apostoli (cf At 9,1-19), allora comprende per esperienza che trovarsi nel giusto rapporto con Dio vuol dire morire all’uomo vecchio, che è quello che gestisce la religione. È necessario che quest’uomo muoia e risusciti l’uomo nuovo. Infatti, non si può vivere la fede fino a quando il nostro uomo vecchio – quello di Adamo – non viene crocifisso con Cristo, per risvegliarsi risuscitato con Lui (cf Gal 2,19-20). Altrimenti si vivrà anche la fede da uomo vecchio, da Adamo; il che non è solo ridicolo, ma incompatibile.

Questo vuol dire non essere noi a raggiungere Cristo, ma esser da Lui raggiunti, per trovarsi in Cristo Gesù. Perciò per Paolo la conoscenza di Cristo è una vita nuova, che non c’entra niente con ciò che le culture, ad esempio quella greca, ma anche quella religiosa ebraica, consideravano come conoscenza. È proprio la rinascita, la risurrezione alla novità della vita ad essere la conoscenza di Colui in cui ti trovi. E ti trovi in Lui con una vita assolutamente nuova, che non ha niente in comune con la vita vissuta nella religione dell’osservanza della Legge. “Queste cose, che per me erano guadagni, io le ho considerate una perdita a motivo di Cristo. Anzi, ritengo che tutto sia una perdita a motivo della sublimità della conoscenza di Cristo Gesù, mio Signore. Per lui ho lasciato perdere tutte queste cose e le considero spazzatura, per guadagnare Cristo ed essere trovato in lui, avendo come mia giustizia non quella derivante dalla Legge, ma quella che viene dalla fede in Cristo, la giustizia che viene da Dio, basata sulla fede; perché io possa conoscere lui, la potenza della sua risurrezione, la comunione alle sue sofferenze, facendomi conforme alla sua morte, nella speranza di giungere alla resurrezione dai morti” (Fil 3,7-11).

Il cuore dell’esperienza e poi della visione teologica di san Paolo è la figliolanza (cf Rm 8,14-17). Eppure sono tanti coloro che vorrebbero che tornassimo alla religione. È come se l’uomo preferisse la schiavitù al posto di essere un figlio libero e amato. “Cristo ci ha liberato per rimanere liberi! State dunque saldi e non lasciatevi imporre di nuovo il giogo della schiavitù. Ecco, io, Paolo, vi dico: se vi fate circoncidere, Cristo non vi gioverà a nulla…. Non avete più nulla a che fare con Cristo voi che cercate la giustificazione nella Legge; siete decaduti dalla grazia” (Gal 5,1-4).

Rispetto a questi nostalgici della religione, Paolo dichiara: “Nessuno dunque vi condanni in fatto di cibo o di bevanda, o per feste, noviluni e sabati: queste cose sono ombra di quelle future, ma la realtà è Cristo … Se siete morti con Cristo agli elementi del mondo, perché, come se viveste ancora nel mondo, lasciarvi imporre precetti quali: non prendere, non gustare, non toccare? Sono tutte cose destinate a scomparire con l’uso, prescrizioni e insegnamenti di uomini che hanno una parvenza di sapienza con la loro falsa religiosità e umiltà e mortificazione del corpo, ma in realtà non hanno alcun valore se non quello di soddisfare la carne” (Col 2,16-23).

La falsa religiosità non è altro che egoismo e amor proprio. Infatti, una religiosità di questo tipo spesso si sposa totalmente con il potere di questo mondo, imitandolo in un modo para-imperiale o para-statale, e con ciò manifestando la sua sterilità.

E ciò a sua volta produce una religiosità secolarizzata, però sempre ugualmente assetata di potere. Perciò fa entrare nella Chiesa il mondo con la sua mentalità, oggi estremamente banale e superficiale. Allora, il potere si nasconde negli innumerevoli blog di chiacchiere e in un disperato affanno di rincorrere audience. Ma la storia dirà se questo c’entra qualcosa con Cristo, con lo Spirito Santo, con il Padre e la sua misericordia, o si tratta dell’affermazione dell’uomo vecchio, rianimato dopo un battesimo vissuto evidentemente pro forma.

“Essi sono del mondo, perciò insegnano cose del mondo e il mondo li ascolta” (1Gv 4,5).

“Non conformatevi a questo mondo, ma lasciatevi trasformare rinnovando il vostro modo di pensare, per poter discernere la volontà di Dio, ciò che è buono, a lui gradito e perfetto” (Rm 12,2).

Per tanto tempo abbiamo predicato la fede come se si dovesse appiccicare qualcosa sull’uomo, che poi doveva vivere questa applicazione esterna come un giogo. Invece, la fede è l’accoglienza della verità dell’uomo custodita dal Creatore e che Dio Padre ci dà gratuitamente in Cristo Gesù, donandoci nello Spirito Santo la sua stessa vita.

Ecco la buona battaglia della fede: come rimanere nell’amore di Cristo vivendo la zōē, che è la luce del mistero pasquale nel mondo. La fede è la conoscenza dell’amore di Cristo che supera ogni conoscenza (cf Ef 3,19) perché siamo risuscitati, e questa vita si conosce solo amando (cf 1Gv 4,7).

 

SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni mercoledì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.

 

ENGLISH

“Fight the good fight of the faith.”

What does it mean to fight the good fight of faith? It is an essential question in St. Paul’s experience and, consequently, it is obvious that it is a fundamental topic in the theological and spiritual vision that he developed throughout his life. Faith is a totally free gift that God gives to men. Faith begins with the acceptance of rebirth into new life (cf. Eph 2:4-7).

Paul speaks of faith out of his own experience. He was, at first, absolutely convinced that he was in a more than right relationship with God because he had done everything that was required by he Law that God had given to the people of the covenant.

But then, when God deigned to reveal his Son in Paul (cf. Gal 1:15-16), Paul discovered that he had been deceived, because it is not possible for person to live in a right relationship with God beginning with oneself since no one can beget / engender himself.

And it is precisely for this reason that God the Father sent his Son who, having become man, would manifest the right relationship of the human person to God. This right relationship is established through the work of justification that the Father accomplishes. Paul, on the contrary, had been totally convinced that observance of the Law would lead to a right relationship between the human person and God.

But then he discovered that this is not the case at all, emphatically stating: “But now, apart from law, the righteousness of God has been disclosed, and is attested by the law and the prophets, the righteousness of God through faith in Jesus Christ for all who believe. For there is no distinction, since all have sinned and fall short of the glory of God; they are now justified by his grace as a gift, through the redemption that is in Christ Jesus, whom God put forward as a sacrifice of atonement by his blood, effective through faith. He did this to show his righteousness, because in his divine forbearance he had passed over the sins previously committed; it was to prove at the present time that he himself is righteous and that he justifies the one who has faith in Jesus.” (Rom 3:21-26).

In his letter to the Philippians, Paul returns to this topic, recalling how he was perfect in everything concerning Jewish tradition: “In observance of the law a Pharisee, in zeal I persecuted the church, in righteousness based on the law I was blameless” (Phil 3:5-6).

Paul was indeed perfect according to the religion of the Old Testament Law. But when he encountered the Lord on his journey to Damascus, as described in the Acts of the Apostles (cf. Acts 9:1-19), he understood from experience that being in the right relationship with God means dying to the old man, the man who manages life and operates according to religion. It is necessary for this man to die and for the new man to rise again. We cannot, in fact, live the faith until our old man—that of Adam—is crucified with Christ and we are awakened resurrected with Him (cf. Gal 2:19-20). Otherwise, we will live even the faith as the old man, as Adam. This is not only ridiculous, but incompatible.

This means that it is not we who attain or reach Christ, but rather Christ who attains or reaches us so that we discover ourselves in Christ Jesus. For Paul, knowledge of Christ new life. This knowledge, therefore, has nothing to do with what cultures, whether the Greek culture or the Jewish religious culture, considered knowledge to be. Knowledge of Christ is rebirth, resurrection to new life; it is knowledge of the One in whom we find ourselves. And we find ourselves in Him with a completely new life that has nothing in common with the life lived in a religion based on observance of the Law. “(But) whatever gains I had, these I have come to consider a loss because of Christ. More than that, I even consider everything as a loss because of the supreme good of knowing Christ Jesus my Lord. For his sake I have accepted the loss of all things and I consider them so much rubbish, that I may gain Christ and be found in him, not having any righteousness of my own based on the law but that which comes through faith in Christ, the righteousness from God, depending on faith to know him and the power of his resurrection and (the) sharing of his sufferings by being conformed to his death, if somehow I may attain the resurrection from the dead” (Phil 3:7-11).

The heart of St Paul’s experience and theological vision is sonship (cf. Rom 8:14-17). And yet there are many who would like us to return to religion. It is as if humanity prefers slavery to existence as a free and beloved son.

“For freedom Christ set us free; so stand firm and do not submit again to the yoke of slavery. It is I, Paul, who am telling you that if you have yourselves circumcised, Christ will be of no benefit to you. […] You are separated from Christ, you who are trying to be justified by law; you have fallen from grace” (Gal 5:1-2, 4).

With regard to these nostalgists of religion Paul declares: “Therefore do not let anyone condemn you in matters of food and drink or of observing festivals, new moons, or sabbaths. These are only a shadow of what is to come […] If with Christ you died to the elemental spirits of the universe, why do you live as if you still belonged to the world? Why do you submit to regulations, ‘Do not handle, Do not taste, Do not touch’?  All these regulations refer to things that perish with use; they are simply human commands and teachings. These have indeed an appearance of wisdom in promoting self-imposed piety, humility, and severe treatment of the body, but they are of no value in checking self-indulgence” (Col 2:16-17, 20-23).

False religiosity is nothing more than selfishness and self-love. In fact, this type of religiosity often marries itself completely to the power of this world, imitating it in a para-imperial or para-state manner, thereby revealing its sterility.

This in turn produces a secularised religiosity that remains equally thirsty for power. Thus, it brings the world, with its extremely banal and superficial mentality, into the Church. Power then hides in countless blogs of chit-chat and gossip and in a desperate rush to chase audiences. But history will tell whether all this has anything to do with Christ, with the Holy Spirit, with the Father and his mercy, or whether it is the affirmation of the old man who was revived after a baptism that reveals itself to have been merely pro forma.

“They are from the world; therefore, what they say is from the world, and the world listens to them.” (1 Jn 4:5).

“Do not be conformed to this world, but be transformed by the renewing of your minds, so that you may discern what is the will of God– what is good and acceptable and perfect.” (Rom 12:2).

For a very long time we have preached the faith as if it were something to be (externally) tacked onto the human person who, as a result, was obliged to live with this external application as if it were a burden or a yoke. Instead, faith is the acceptance of the truth regarding humanity who is protected by the Creator; faith is freely given to us by God the Father in Christ Jesus who gives, in the Spirit, his very own life.

The good fight of faith is one in which we fight to remain in Christ’s love by living zōē, the light of the Paschal mystery in the world. Faith is the knowledge of Christ’s love that, because we are risen, surpasses all knowledge (cf. Eph 3:19). This life is known only by loving (cf. 1 Jn 4:7).

 

SEEDS, the Aletti Centre’s column, is available every Wednesday.
Every week, in addition to the Sunday homily in audio format, an in-depth study of the readings from the Sunday or festive Eucharistic liturgy will be available on the LIPA website.

 

ESPAÑOL

«Combate el buen combate de la fe»

¿De qué se trata cuando se habla de la buena batalla de la fe? Es una cuestión esencial en la experiencia de san Pablo y, por lo tanto, es obvio que sea un tema fundamental en su visión teológica y espiritual que elaboró a lo largo de su vida. La fe es un don totalmente gratuito que Dios concede a los hombres. La fe comienza con la acogida del renacimiento a una nueva vida (cf. Ef 2,4-7).

Pablo habla de la fe basándose precisamente en la experiencia que ha vivido. Estaba absolutamente convencido de estar en una relación más que justa con Dios porque había cumplido todo lo que se debía cumplir según la Ley que Dios había entregado al pueblo de la alianza.

Pero luego, cuando Dios se dignó revelar a Pablo a su Hijo (cf. Gál 1,15-16), Pablo descubre que ha sido engañado, porque el hombre no puede vivir una relación justa con Dios a partir de sí mismo, ya que nadie puede generarse a sí mismo. Y es precisamente por eso que Dios Padre envió a su Hijo, quien, hecho hombre, manifestará la relación justa del hombre con Dios. Y esta relación justa se establece a través de la obra de justificación que realiza el Padre. De hecho, Pablo estaba totalmente convencido de que la observancia de la Ley conduciría a una relación justa del hombre con Dios. Pero luego descubre que no es así en absoluto. Y lo dice con firmeza: «Ahora, sin embargo, independientemente de la Ley y de los profetas, se ha manifestado la justicia de Dios… por medio de la fe en Jesucristo, para todos los que creen. De hecho, no hay diferencia, porque todos han pecado y están privados de la gloria de Dios, pero son justificados gratuitamente por su gracia, por medio de la redención que está en Cristo Jesús. Es él a quien Dios ha establecido abiertamente como instrumento de expiación por medio de la fe, en su sangre, como manifestación de su justicia para la remisión de los pecados pasados mediante la clemencia de Dios, con el fin de manifestar su justicia en el tiempo presente, de modo que él resulte justo y haga justo al que se basa en la fe en Jesús» (Rom 3,21-26).

En la carta a los Filipenses, Pablo vuelve a abordar este tema, recordando cómo él era perfecto en todo lo que se refiere a la tradición judía: «En cuanto a la Ley, fariseo; en cuanto al celo, perseguidor de la Iglesia; en cuanto a la justicia que deriva de la observancia de la Ley, irreprensible» (Flp 3,5-6).

Pablo era perfecto según la religión de la Ley del Antiguo Testamento. Pero cuando se produce su encuentro con el Señor en el camino a Damasco, tal y como se describe en los Hechos de los Apóstoles (cf. Hch 9,1-19), entonces comprende por experiencia que estar en la relación correcta con Dios significa morir al hombre viejo, que es el que gestiona la religión. Es necesario que este hombre muera y resucite el hombre nuevo. De hecho, no se puede vivir la fe hasta que nuestro hombre viejo —el de Adán— sea crucificado con Cristo, para despertar resucitado con Él (cf. Gál 2,19-20). De lo contrario, se vivirá la fe como el hombre viejo, como Adán, lo cual no solo es ridículo, sino incompatible.

Esto significa que no somos nosotros quienes llegamos a Cristo, sino Él quien nos alcanza, para encontrarnos en Cristo Jesús. Por eso, para Pablo, el conocimiento de Cristo es una vida nueva, que no tiene nada que ver con lo que las culturas, por ejemplo, la griega, pero también la religiosa judía, consideraban como conocimiento. Es precisamente el renacimiento, la resurrección a la novedad de la vida, lo que constituye el conocimiento de Aquel en quien te encuentras. Y te encuentras en Él con una vida absolutamente nueva, que no tiene nada en común con la vida vivida en la religión de la observancia de la Ley. «Estas cosas, que para mí eran ganancias, las he considerado una pérdida por causa de Cristo. Es más, considero que todo es una pérdida por causa de la sublimidad del conocimiento de Cristo Jesús, mi Señor. Por él he abandonado todas estas cosas y las considero basura, para ganar a Cristo y ser hallado en él, teniendo como mi justicia no la que proviene de la Ley, sino la que proviene de la fe en Cristo, la justicia que viene de Dios, basada en la fe; para que yo pueda conocerlo a él, el poder de su resurrección, la comunión en sus sufrimientos, haciéndome conforme a su muerte, con la esperanza de alcanzar la resurrección de entre los muertos» (Fil 3,7-11).

El corazón de la experiencia y luego de la visión teológica de san Pablo es la filiación (cf. Rom 8,14-17). Sin embargo, son muchos los que desearían que volviéramos a la religión. Es como si el hombre prefiriera la esclavitud en lugar de ser un hijo libre y amado. «¡Cristo nos ha liberado para que sigamos siendo libres! Manteneos firmes, pues, y no os sometáis de nuevo al yugo de la esclavitud. Mirad, yo, Pablo, os digo: si os circuncidáis, Cristo no os servirá de nada… Vosotros, los que buscáis la justificación en la Ley, ya no tenéis nada que ver con Cristo; habéis caído de la gracia» (Gálatas 5,1-4).

Con respecto a estos nostálgicos de la religión, Pablo declara: «Que nadie os juzgue por lo que coméis o bebéis, o por festas, lunas nuevas y sábados: estas cosas son sombra de las futuras, pero la realidad es Cristo… Si habéis muerto con Cristo a los elementos del mundo, ¿por qué, como si aún vivierais en el mundo, os dejáis imponer preceptos tales como: no tomar, no gustar, no tocar? Son todas cosas destinadas a desaparecer con el uso, prescripciones y enseñanzas de hombres que tienen una apariencia de sabiduría con su falsa religiosidad y humildad y mortificación del cuerpo, pero en realidad no tienen ningún valor más que el de satisfacer la carne» (Col 2,16-23).

La falsa religiosidad no es más que egoísmo y amor propio. De hecho, una religiosidad de este tipo a menudo se une totalmente al poder de este mundo, imitándolo de una manera paraimperial o paraestatal, y con ello manifestando su esterilidad.

Y esto, a su vez, produce una religiosidad secularizada, pero igualmente sedienta de poder. Por eso, hace entrar en la Iglesia al mundo con su mentalidad, hoy extremadamente banal y superficial. Entonces, el poder se esconde en los innumerables blogs de cháchara y en una desesperada ansiedad por conseguir audiencia. Pero la historia dirá si esto tiene algo que ver con Cristo, con el Espíritu Santo, con el Padre y su misericordia, o si se trata de la afirmación del hombre viejo, reanimado después de un bautismo vivido evidentemente pro forma.

«Ellos son del mundo, por eso enseñan cosas del mundo y el mundo los escucha» (1 Jn 4,5).

«No os conforméis a este mundo, sino transformaos renovando vuestra mente, para que podáis discernir la voluntad de Dios, lo que es bueno, agradable y perfecto» (Rom 12,2).

Durante mucho tiempo hemos predicado la fe como si se tratara de algo que había que pegar al hombre, que luego tenía que vivir esta aplicación externa como un yugo. En cambio, la fe es la acogida de la verdad del hombre custodiada por el Creador y que Dios Padre nos da gratuitamente en Cristo Jesús, donándonos en el Espíritu Santo su propia vida. He aquí la buena batalla de la fe: cómo permanecer en el amor de Cristo viviendo la zōē, que es la luz del misterio pascual en el mundo. La fe es el conocimiento del amor de Cristo que supera todo conocimiento (cf. Ef 3,19) porque hemos resucitado, y esta vida solo se conoce amando (cf. 1Jn 4,7).

 

SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los miércoles.
Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.

 

SLOVENŠČINA

»Bojuj dober boj vere.«

Za kaj gre, ko se govori o dobrem boju vere? Zadeva bistveno vprašanje v izkustvu apostola Pavla in je zato jasno, da gre za temeljno temo v njegovi teološki in duhovni viziji, ki jo je oblikoval skozi svoje življenje. Vera je povsem zastonjski dar, ki ga Bog podarja človeku. Začne se s sprejemom prerojenja v novo življenje (prim. Ef 2,4-7).

Pavel govori o veri prav na temelju izkustva, ki ga je sam doživel. Bil je povsem prepričan, da je v pravem odnosu z Bogom, ker je izpolnil vse, kar je bilo potrebno po Postavi, ki jo je Bog dal svojemu ljudstvu zaveze.

Toda potem, ko se je Bogu zdelo prav, da v Pavlu razodene svojega Sina (prim. Gal 1,15-16), je Pavel spoznal, da je bil v zmoti, saj človek ne more živeti v pravem odnosu z Bogom iz samega sebe, kajti nihče ne more roditi samega sebe. Prav zato je Bog Oče poslal svojega Sina, ki je postal človek in pokazal pravi odnos človeka do Boga. Ta pravi odnos se uresničuje po delu opravičenja, ki ga izvrši Oče. Pavel je bil sprva povsem prepričan, da bo izpolnjevanje Postave pripeljalo do pravega odnosa med človekom in Bogom. Potem pa je spoznal, da to nikakor ne drži. Zelo odločno pove: »Zdaj pa se je brez postave razodela Božja pravičnost, o kateri pričujejo postava in preroki … po veri v Jezusa Kristusa, in sicer vsem, ki verujejo. Ni namreč nobene razlike, saj so vsi grešili in so brez Božje slave, opravičeni pa so po njegovi milosti, prek odkupitve v Kristusu Jezusu. Njega je Bog javno določil, da bi bil s svojo krvjo orodje sprave po veri. S tem je hotel pokazati svojo pravičnost, zaradi odpuščanja prej storjenih grehov, v Božji potrpežljivosti. Hotel je pokazati svojo pravičnost v sedanjem času, da je namreč sam pravičen in da opravičuje tistega, ki veruje v Jezusa« (Rim 3,21-26).

V Pismu Filipljanom se Pavel znova vrača k tej temi in spomni, da je bil popoln v vsem, kar je zadevalo judovsko tradicijo: »Po postavi farizej, po gorečnosti preganjalec Cerkve, po pravičnosti v postavi neoporečen« (Flp 3,5-6).

Pavel je bil popoln po religiji Postave Stare zaveze. Ko pa se je na poti v Damask srečal z Gospodom, kot opisujejo Apostolska dela (prim. Apd 9,1-19), je izkusil in dojel, da pravi odnos z Bogom pomeni umreti staremu človeku, tistemu, ki upravlja religijo. Ta človek mora umreti, da vstane novi človek. Vere se namreč ne more živeti, dokler naš stari človek – Adam – ne umre skupaj s Kristusom, da potem z njim vstane v novo življenje (prim. Gal 2,19-20). Sicer bo tudi vero živel kot stari človek, kot Adam; kar pa ni le smešno, temveč nezdružljivo.

To pomeni, da ne dosežemo mi Kristusa, temveč on doseže nas, da bi se znašli v Jezusu Kristusu. Zato je za Pavla spoznanje Kristusa novo življenje, ki nima nobene povezave s tem, kar so kulture – na primer grška ali religiozna judovska – imele za spoznanje. Po preroditvi in vstajenju v novost življenja spoznamo Njega, v katerem se nahajamo. V njem smo z življenjem, ki je povsem novo in nima nič skupnega z življenjem po religiji izpolnjevanja Postave. »Toda kar je bilo zame dobiček, to sem zaradi Kristusa začel imeti za izgubo. Še več, za izgubo imam vse zaradi vzvišenosti spoznanja Kristusa Jezusa, mojega Gospoda. Zaradi njega sem zavrgel vse in imam vse za smeti, da bi si prislužil Kristusa in se znašel v njem, in to ne s svojo pravičnostjo, ki izvira iz postave, ampak s pravičnostjo, ki je po veri v Kristusa, se pravi s pravičnostjo, ki je iz Boga in sloni na veri, da bi spoznal njega in moč njegovega vstajenja ter delež pri njegovem trpljenju, pri tem pa postajam podoben njegovi smrti, da kako pridem do vstajenja od mrtvih« (Flp 3,7-11).

Jedro Pavlove izkušnje in nato njegove teološke vizije je sinovstvo (prim. Rim 8,14-17). In vendar je veliko takih, ki bi radi, da se vrnemo k religiji. Kakor da bi človek raje izbral suženjstvo kot to, da je svoboden in ljubljen sin. »Kristus nas je osvobodil za svobodo. Zato stojte trdno in se ne dajte ponovno vpreči v jarem sužnosti. Glejte, jaz, Pavel, vam pravim: če se daste obrezati, vam Kristus ne bo prav nič koristil … Tisti, ki iščete opravičenje v postavi, ste se ločili od Kristusa; odpadli ste od milosti« (Gal 5,1-4).

Glede teh nostalgikov po religiji Pavel jasno pravi: »Naj vas torej nihče ne obsoja zaradi jedi in pijače ali zaradi praznikov, mlajev in sobot. Kajti vse te reči so senca prihodnjih, telo pa je Kristusovo … Če ste torej s Kristusom odmrli prvinam sveta, zakaj bi si dali prepovedovati, kakor da še živite posvetno: ›Ne prijemaj, ne okušaj, ne dotikaj se!‹ Saj mora vse to izginiti z uporabo. To so človeške zapovedi in nauki. S svojo umišljeno pobožnostjo, ponižnostjo in strogostjo do telesa dajejo te reči sicer vtis modrosti, a dejansko niso za drugo, kot da gódijo mesu« (Kol 2,16-23).

Lažna pobožnost ni nič drugega kot sebičnost in samoljubje. Pogosto se takšna pobožnost povsem ujema z oblastjo tega sveta, ki jo posnema na pol-imperialen ali pol-državen način in s tem razodeva svojo jalovost.

To pa nato poraja sekularizirano religioznost, ki pa je še vedno enako željna oblasti. Tako vnaša v Cerkev svet z njegovo miselnostjo, ki je danes izredno plehka in površinska. Oblast se tako skriva v neštetih blogih praznih besed in v obupanem hlastanju za občinstvom. A zgodovina bo pokazala, ali ima to kaj opraviti s Kristusom, s Svetim Duhom, z Očetom in njegovim usmiljenjem, ali pa gre zgolj za uveljavljanje starega človeka, ki je oživel po krstu, ki je bil očitno prejet zgolj na videz.

»Oni so iz sveta, zaradi tega iz sveta govorijo in svet jih posluša« (1 Jn 4,5).

»In nikar se ne prilagajajte temu svetu, ampak se preobražajte z obnovo svojega mišljenja, da boste razpoznavali, kaj je Božja volja, kaj je dobro, zaželeno in popolno« (Rim 12,2).

Dolgo smo oznanjali vero, kot da je treba nekaj nalepiti na človeka, ta pa naj bi to zunanjo nalepko živel kot jarem. Nasprotno, vera je sprejetje resnice o človeku, ki jo varuje Stvarnik in nam jo Bog Oče zastonj daje v Jezusu Kristusu, ko nam v Svetem Duhu podarja svoje lastno življenje.

To je dober boj vere: kako ostati v Kristusovi ljubezni, ko živimo življenje kot zōē, ki je luč velikonočne skrivnosti v svetu. Vera je spoznanje Kristusove ljubezni, ki presega vsako spoznanje (prim. Ef 3,19), saj smo vstali v življenje, ki ga je mogoče spoznati samo z ljubeznijo (prim. 1 Jn 4,7).

 

SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsako sredo.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.

 

HRVATSKI

„Bij dobar boj vjere“

O čemu se radi kad se govori o dobrom boju vjere? To je glavno pitanje u iskustvu svetog Pavla, pa je stoga jasno da je to temeljna tema u njegovoj teološkoj i duhovnoj viziji, koju je oblikovao tijekom cijelog života. Vjera je potpuno besplatni dar koji Bog daje čovjeku. Vjera počinje prihvaćanjem ponovnog rođenja na novi život (usp. Ef 2,4-7).

Pavao govori o vjeri upravo na temelju iskustva koje je sam doživio. Bio je potpuno uvjeren da je u ispravnom odnosu s Bogom jer je ispunio sve što je zahtijevao Zakon koji je Bog dao svom narodu saveza.

Ali nakon što se Bogu svidjelo otkriti svoga Sina u Pavlu (usp. Gal 1,15-16), Pavao je shvatio da je bio u zabludi, jer čovjek ne može živjeti u ispravnom odnosu s Bogom sam od sebe, budući da nitko ne može roditi samoga sebe. Upravo je zbog toga Bog Otac poslao svog Sina koji je postao čovjekom i pokazao ispravan odnos čovjeka prema Bogu. A taj ispravan odnos ostvaruje se djelom opravdanja koje je Otac izvršio. Štoviše, Pavao je u početku bio potpuno uvjeren da će ispunjenje Zakona dovesti do ispravnog odnosa između čovjeka i Boga. Ali je poslije shvatio da to uopće nije istina. I to vrlo odlučno kaže: „Sada se pak izvan Zakona očitovala pravednost Božja, posvjedočena Zakonom i Prorocima, pravednost Božja po vjeri Isusa Krista, prema svima koji vjeruju. Ne, nema razlike! Svi su zaista sagriješili i potrebna im je slava Božja; opravdani su besplatno, njegovom milošću po otkupljenju u Kristu Isusu. Njega je Bog izložio da krvlju svojom bude Pomirilište po vjeri. Htio je tako očitovati svoju pravednost kojom je u svojoj božanskoj strpljivosti propuštao dotadašnje grijehe; htio je očitovati svoju pravednost u sadašnje vrijeme – da bude pravedan i da opravdava onoga koji je od vjere Isusove“ (Rim 3,21-26).

U poslanici Filipljanima, Pavao se ponovno vraća toj temi, podsjećajući kako je bio savršen u svemu što se ticalo židovske tradicije: „po Zakonu farizej, po revnosti progonitelj Crkve, po pravednosti zakonskoj besprijekoran“ (Fil 3,5-6).

Pavao je bio savršen prema religiji starozavjetnog Zakona. Međutim, kada se susreo s Gospodinom na putu za Damask, kako je opisano u Djelima apostolskim (usp. Dj 9,1-19), iskusio je i shvatio da pravi odnos s Bogom znači umrijeti starom čovjeku, onome koji provodi religiju. Taj čovjek mora umrijeti da bi novi čovjek mogao uskrsnuti. Naime, vjera se ne može živjeti dok naš stari čovjek – Adam – ne umre s Kristom, da bi potom s njim uskrsnuo na novi život (usp. Gal 2,19-20). Inače će i vjeru živjeti kao stari čovjek, kao Adam; što je ne samo smiješno, već i nespojivo.

To znači da mi ne dosežemo Krista, već On doseže nas, da bismo se našli u Isusu Kristu. Stoga je za Pavla spoznaja Krista novi život, koji nema nikakve veze s onim što su kulture – poput grčke ili religiozne židovske – smatrale spoznajom. Nakon što smo ponovno rođeni i uskrsnuli na novost života, spoznajemo Onoga u kojem se nalazimo. U Njemu smo sa životom koji je potpuno nov i nema ništa zajedničko sa življenjem prema religiji ispunjenja Zakona. „Ali što mi god bijaše dobitak, to poradi Krista smatram gubitkom. Štoviše, čak sve gubitkom smatram zbog onoga najizvrsnijeg, zbog spoznanja Isusa Krista, Gospodina mojega, radi kojega sve izgubih i otpadom smatram: da Krista steknem i u njemu se nađem – ne svojom pravednošću, onom od Zakona, nego pravednošću po vjeri u Krista, onom od Boga, na vjeri utemeljenoj – da upoznam njega i snagu uskrsnuća njegova i zajedništvo u patnjama njegovim, ne bih li kako, suobličen smrti njegovoj, prispio k uskrsnuću od mrtvih“ (Fil 3,7-11).

Srž Pavlova iskustva, a zatim i njegove teološke vizije, jest sinovstvo (usp. Rim 8,14-17). Pa ipak, mnogi bi htjeli da se vratimo religiji. Kao da bi čovjek radije izabrao ropstvo nego da bude slobodan i ljubljen sin. „Za slobodu nas Krist oslobodi! Držite se dakle i ne dajte se ponovno u jaram ropstva! Evo ja, Pavao, velim vam: ako se obrežete, Krist vam ništa neće koristiti. I ponovno jamčim svakom čovjeku koji se obreže: dužan je opsluživati sav Zakon. Prekinuli ste s Kristom vi koji se u Zakonu mislite opravdati; iz milosti ste ispali“ (Gal 5,1-4).

Što se tiče ovih nostalgičara religije, Pavao jasno kaže: „Neka vas dakle nitko ne sudi po jelu ili po piću, po blagdanima, mlađacima ili subotama. To je tek sjena onoga što dolazi, a zbiljnost jest – tijelo Kristovo. Nitko neka vas ne podcjenjuje zato što on sam uživa u »poniznosti i štovanju anđela«, zadubljuje se u svoja viđenja, bezrazložno se nadima tjelesnom pameću svojom, a ne drži se Glave, Njega od kojeg sve Tijelo, zglobovima i svezama zbrinuto i povezano, raste rastom Božjim. Ako ste s Kristom umrli za počela svijeta, zašto se, kao da još u ovom svijetu živite, dajete pod propise: »Ne diraj, ne kušaj, ne dotiči«? Sve će to uporabom propasti. Uredbe i nauci ljudski! Po samozvanu bogoštovlju, poniznosti i trapljenju tijela sve to doduše slovi kao mudrost, ali nema nikakve vrijednosti, samo zasićuje tijelo“ (Kol 2,16-23).

Lažna pobožnost nije ništa drugo doli sebičnost i samoljublje. Često je takva pobožnost u potpunom skladu s moći ovoga svijeta, koju oponaša na polu-imperijalni ili polu-državni način i time očituje svoju jalovost.

To pak rađa sekulariziranu religioznost, ali koja je i dalje jednako željna moći. Tako u Crkvu uvodi svijet, s njegovim mentalitetom, koji je danas izrazito banalan i površan. Moć se tako skriva u bezbrojnim blogovima ispraznih riječi i u očajničkoj potrebi za publikom. Ali povijest će pokazati ima li to ikakve veze s Kristom, sa Duhom Svetim, s Ocem i njegovim milosrđem ili je to jednostavno afirmacija starog čovjeka, koji je oživio nakon krštenja koje je očito primljeno samo prividno.

„Oni su od svijeta, zato iz svijeta govore i svijet ih sluša“ (1 Iv 4,5).

„Ne suobličujte se ovomu svijetu, nego se preobrazujte obnavljanjem svoje pameti da mognete razabirati što je volja Božja, što li je dobro, Bogu milo, savršeno“ (Rim 12,2).

Dugo smo propovijedali vjeru kao nešto što se mora nalijepiti na čovjeka, koji je onda trebao živjeti izvanjsku provedbu toga kao jaram. Vjera je, naprotiv, prihvaćanje istine o čovjeku, koju čuva Stvoritelj, a Bog Otac nam je besplatno daje u Isusu Kristu, kada nam u Duhu Svetom daruje svoj vlastiti život.

A ovo je dobar boj vjere: kako ostati u Kristovoj ljubavi živeći život kao zoē, koji je svjetlo pashalnog otajstva u svijetu. Vjera je spoznaja Kristove nadspoznatljive ljubavi (usp. Ef 3,19) jer smo uskrsnuli na život koji je moguće spoznati samo ljubeći (usp. 1 Iv 4,7).

 

SJEMENA je rubrika Centra Aletti dostupna svake srijede.
Svakog tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku (na talijanskom), bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije.

 

POLSKI

„Walcz w dobrych zawodach o wiarę” (1 Tm 6,11).

O czym mowa, gdy mówimy o dobrym boju wiary? Jest to kwestia zasadnicza w doświadczeniu św. Pawła i w związku z tym oczywiste jest, że stanowi ona fundamentalny element jego wizji teologicznej i duchowej, którą wypracował przez całe swoje życie. Wiara jest całkowicie darmowym darem, który Bóg daje ludziom. Wiara zaczyna się od przyjęcia odrodzenia do nowego życia (por. Ef 2,4-7).

Paweł mówi o wierze właśnie na podstawie swojego doświadczenia. Był całkowicie przekonany, że pozostaje w doskonałej relacji z Bogiem, ponieważ wypełnił wszystko, co nakazywało Prawo, które Bóg przekazał ludowi przymierza.

Ale potem, kiedy Bóg zechciał objawić w Pawle swojego Syna (por. Ga 1,15-16), Paweł odkrywa, że doświadczył oszustwa, ponieważ człowiek nie jest w stanie żyć w właściwej relacji z Bogiem, wychodząc od siebie samego, ponieważ nikt nie może sam siebie zrodzić. I właśnie dlatego Bóg Ojciec posłał swojego Syna, który, stając się człowiekiem, objawi właściwą relację człowieka z Bogiem. Ta właściwa relacja zostaje ustanowiona poprzez dzieło usprawiedliwienia, które dokonuje Ojciec.  Wręcz przeciwnie, Paweł był całkowicie przekonany, że przestrzeganie Prawa doprowadzi do właściwej relacji człowieka z Bogiem. Ale potem odkrywa, że wcale tak nie jest. I mówi to w sposób zdecydowany: „Ale teraz jawną się stała sprawiedliwość Boża niezależna od Prawa, poświadczona przez Prawo i Proroków. Jest to sprawiedliwość Boża przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich, którzy wierzą. Bo nie ma tu różnicy: wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie które jest w Chrystusie Jezusie. Jego to ustanowił Bóg narzędziem przebłagania przez wiarę mocą Jego krwi. Chciał przez to okazać, że sprawiedliwość Jego względem grzechów popełnionych dawniej – za dni cierpliwości Bożej – wyrażała się w odpuszczaniu ich po to, by ujawnić w obecnym czasie Jego sprawiedliwość, i [aby pokazać], że On sam jest sprawiedliwy i usprawiedliwia każdego, który wierzy w Jezusa” (Rz 3,21-26).

W liście do Filipian Paweł ponownie powraca do tego tematu, przypominając, jak doskonały był we wszystkim, co dotyczyło tradycji żydowskiej: „Jeśli chodzi o Prawo, faryzeusz; jeśli chodzi o gorliwość, prześladowca Kościoła; jeśli chodzi o sprawiedliwość wynikającą z przestrzegania Prawa, nienaganny” (por.Flp 3,5-6).

Paweł był doskonały według religii Prawa Starego Testamentu. Ale kiedy spotkał Pana podczas podróży do Damaszku, jak opisano w Dziejach Apostolskich (por. Dz 9,1-19), zrozumiał z doświadczenia, że pozostawanie w właściwej relacji z Bogiem oznacza śmierć starego człowieka, który kieruje religią. Konieczne jest, aby ten człowiek umarł i aby zmartwychwstał nowy człowiek. W rzeczywistości nie można żyć wiarą, dopóki nasz stary człowiek – człowiek Adama – nie zostanie ukrzyżowany wraz z Chrystusem, aby zmartwychwstać wraz z Nim (por. Ga 2,19-20). W przeciwnym razie będziemy żyć wiarą starego człowieka, Adama, co jest nie tylko śmieszne, ale i nie do pogodzenia.

Oznacza to, że to nie my dosięgamy Chrystusa, ale jestesmy zdobyci pzrez Niego, abyśmy mogli odnaleźć się w Chrystusie Jezusie. Dlatego dla Pawła poznanie Chrystusa jest nowym życiem, które nie ma nic wspólnego z tym, co kultury, na przykład grecka, ale także religijna żydowska, uważały za wiedzę. To właśnie odrodzenie, zmartwychwstanie do nowego życia jest poznaniem Tego, w którym się znajdujesz. A znajdujesz się w Nim z całkowicie nowym życiem, które nie ma nic wspólnego z życiem przeżywanym w religii przestrzegania Prawa. “Ale to wszystko, co było dla mnie zyskiem, ze względu na Chrystusa uznałem za stratę. I owszem, nawet wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego. Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa i znalazł się w Nim – nie mając mojej sprawiedliwości, pochodzącej z Prawa, lecz Bożą sprawiedliwość, otrzymaną przez wiarę w Chrystusa, sprawiedliwość pochodzącą od Boga, opartą na wierze – przez poznanie Jego: zarówno mocy Jego zmartwychwstania, jak i udziału w Jego cierpieniach – w nadziei, że upodabniając się do Jego śmierci, dojdę jakoś do pełnego powstania z martwych” (Flp 3,7-11).

Sercem doświadczenia, a następnie teologicznej wizji św. Pawła jest synostwo (por. Rz 8,14-17). Jednak wielu ludzi chciałoby, abyśmy powrócili do religii. To tak, jakby człowiek wolał niewolę od bycia wolnym i kochanym synem. „Ku wolności wyswobodził nas Chrystus. A zatem trwajcie w niej i nie poddawajcie się na nowo pod jarzmo niewoli! Oto ja, Paweł, mówię wam: Jeżeli poddacie się obrzezaniu, Chrystus wam się na nic nie przyda… Zerwaliście więzy z Chrystusem; wszyscy, którzy szukacie usprawiedliwienia w Prawie, wypadliście z łaski” (Ga 5,1-2.4).

W odniesieniu do tych nostalgików religii Paweł oświadcza: „Niechaj więc nikt o was nie wydaje sądu co do jedzenia i picia bądź w sprawie święta czy nowiu, czy szabatu! Są to tylko cienie spraw przyszłych, a rzeczywistość należy do Chrystusa. ( według tłumaczenia Biblii włoskiej: rzeczywistością jest Chrystus) Jeśli razem z Chrystusem umarliście dla “żywiołów świata”, dlaczego – jak gdyby żyjąc [jeszcze] w świecie – dajecie sobie narzucać nakazy: «Nie bierz ani nie kosztuj, ani nie dotykaj…!» A przecież wszystko to są rzeczy [przeznaczone] do zniszczenia przez spożycie – [przepisy] według nakazów i nauk ludzkich. Przepisy te mają pozór mądrości dzięki kultowi własnego pomysłu, uniżaniu siebie i nieoszczędzaniu ciała, nie dzięki okazywaniu jakiejś wyrozumiałości dla zaspokojenia ciała [grzesznego]” (Kol 2,16-17. 20-23).

Fałszywa religijność to nic innego jak egoizm i miłość własna. W rzeczywistości tego rodzaju religijność często całkowicie łączy się z władzą tego świata, naśladując ją w sposób paraimperialny lub parapaństwowy, a tym samym ujawniając swoją bezowocność.

To z kolei prowadzi do sekularyzacji religijności, która jednak nadal jest równie żądna władzy. W ten sposób świat wkracza do Kościoła wraz ze swoją mentalnością, która jest dziś niezwykle banalna i powierzchowna. Władza ukrywa się więc w niezliczonych blogach pełnych pogaduszek i w desperackiej pogoni za widownią. Ale historia pokaże, czy ma to coś wspólnego z Chrystusem, z Duchem Świętym, z Ojcem i Jego miłosierdziem, czy też jest to afirmacja starego człowieka, ożywionego po chrzcie, który najwyraźniej był tylko formalnością.

„Oni są ze świata, dlatego mówią tak, jak [mówi] świat, a świat ich słucha” (1 J 4,5).

„Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe” (Rz 12,2).

Przez długi czas głosiliśmy wiarę tak, jakby należało coś przykleić do człowieka, który następnie musiałby żyć z tym zewnętrznym nakładem jak z jarzmem. Tymczasem wiara jest przyjęciem prawdy o człowieku, strzeżonej przez Stwórcę i którą Bóg Ojciec daje nam bezpłatnie w Chrystusie Jezusie, obdarowując nas w Duchu Świętym swoim własnym życiem.

Oto dobra bitwa wiary: jak pozostać w miłości Chrystusa, żyjąc zōē, które jest światłem tajemnicy paschalnej w świecie. Wiara jest poznaniem miłości Chrystusa, która przewyższa wszelką wiedzę (por. Ef 3,19), ponieważ zmartwychwstaliśmy, a życie to poznaje się tylko wtedy, gdy się kocha (por. 1J 4,7).

 

ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą w każdą środę.
Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej