Approfondimento delle letture della liturgia
Profundización de las lecturas de la liturgia
Poglobitev Božje besede
Produbljivanje liturgijskih tekstova
Pogłębienie czytań liturgicznych
![[SEMI] II DOMENICA DI QUARESIMA (Anno B) 2](https://www.edizionilipa.com/wp-content/uploads/2024/02/192-004-2018-Chiesa-S.-Pietro-Crnomelj-Slovenia-Trasfigurazione-400x400.jpg "[SEMI] II DOMENICA DI QUARESIMA (Anno B) 2")
Il primo versetto del brano che abbiamo ascoltato come seconda lettura non viene preso per intero, ma manca l’inizio: “Che diremo dunque? Se Dio è per noi, chi sarà contro di noi?” (Rm 8,31).
Il modo in cui Paolo apre questa affermazione mostra che per lui è talmente ovvio ciò che Dio ha compiuto per noi e che la fede ci fa contemplare, cioè che Dio ama assolutamente l’uomo.
Eravamo nemici di Dio e siamo stati riconciliati con Lui, tramite Cristo (cf Rm 5,10).
Poi col Battesimo siamo stati ammessi alla piena partecipazione alla vita di Dio tramite Cristo, soprattutto con la sua morte (cf Rm 6,5).
Ma la morte non è un segno di fallimento. Anzi, uniti alla sua morte, come testimonia Rm 6,5, siamo battezzati nella morte di Cristo e dunque, se siamo vivi, significa che è in azione la risurrezione in Cristo.
Questa novità della vita viene manifestata attraverso tutto il cap. 8 della Lettera ai Romani.
Il Battesimo non ci pone di fronte a Cristo o accanto a Cristo, ma ci innesta “in Cristo”.
“Ora, dunque, non c’è nessuna condanna per quelli che sono in Cristo Gesù” (Rm 8,1).
Siamo posti “in Cristo” e, se siamo in Lui, viviamo della sua stessa vita.
“Perché la legge dello Spirito, che dà vita in Cristo Gesù, ti ha liberato dalla legge del peccato e della morte” (Rm 8,2).
La vita che dà lo Spirito è zoē, la vita secondo Dio, quella che vive il Figlio stesso nella sua umanità. E la sua umanità siamo noi.
Il Battesimo fa esattamente questo: ci fa riconoscere nell’umanità di Cristo.
Questa grazia ci fa chiedere il Battesimo e, una volta posti in Cristo, entriamo in quella relazione tra il Padre e il Figlio che Giovanni nel suo vangelo considera “la verità”.
Ad un tratto, come neonati, pronunciamo la parola che manifesta la nostra nuova condizione di vita: “Abbà”, “papà”, rivolta a Dio Padre, perché la vita che scorre dentro di noi è quella del Figlio. Entriamo in un’intima relazione che è costituita come totale affidamento.
Sant’Atanasio ripeteva: “Figli nel Figlio”.
È lo Spirito Santo che ci insegna a dire: “Abbà, Padre”.
Pian piano ci uniamo alla voce che è la vita nuova, che si condensa in questa parola.
“Avete ricevuto lo Spirito che rende figli adottivi, per mezzo del quale gridiamo: ‘Abbà! Padre!’” (Rm 8,15).
L’amore di Dio Padre verso di noi è immenso, impossibile coglierlo nella sua totalità.
Dio è rivolto con il suo amore verso di noi.
Questo è l’atteggiamento costante di Dio.
Il peccato che ci ha reso schiavi della morte non lo ha fatto allontanare. Anzi, Dio si è preso ancora più cura di noi.
Noi siamo sempre sotto lo sguardo di Dio Padre.
Ma quante cose abbiamo deformato con l’espressione “occhio di Dio”, al punto che la gente aveva paura di Dio e di essere vista da Lui.
Ma non è così. Tanto che, come abbiamo detto prima, quando eravamo ancora peccatori, nemici, Dio ha donato il suo Figlio.
Anzi, il Figlio stesso espliciterà che è venuto per i peccatori (cf Mt 9,13).
Paolo, nel brano ascoltato oggi, sottolinea questo amore folle del Padre con un’espressione e una parola: “Non ha risparmiato”, e “proprio”.
“Egli, che non ha risparmiato il proprio Figlio, ma lo ha consegnato per tutti noi, non ci donerà forse ogni cosa insieme a lui?” (Rm 8,32).
E poi, non dice semplicemente “Figlio”, ma “il proprio Figlio”.
Nella prima lettura abbiamo sentito che già nella Genesi Dio comincia a prepararci per essere in grado di cogliere un tale gesto di Dio Padre.
Lo fa attraverso il padre Abramo.
“Giuro per me stesso, oracolo del Signore: perché tu hai fatto questo e non hai risparmiato tuo figlio, il tuo unigenito, io ti colmerò di benedizioni e renderò molto numerosa la tua discendenza, come le stelle del cielo e come la sabbia che è sul lido del mare” (Gn 22,16-17).
Allora, il gesto di Dio Padre di non risparmiare il Figlio unigenito è l’amore assoluto.
E questo amore si manifesta, si rivela a noi come la vera identità di Dio Padre. “E noi abbiamo conosciuto e creduto l’amore che Dio ha in noi. Dio è amore; chi rimane nell’amore rimane in Dio e Dio rimane in lui” (1Gv 4,16).
Da tutto questo Paolo sintetizza che veramente Dio è “per noi”, è rivolto verso di noi, verso di te, verso di me, perché siamo “nel Figlio”.
Così si realizza anche per noi la sua parola: “Questi è il Figlio mio, l’amato” (Mt 17,5).
Il tempo della Quaresima è il tempo in cui approfondire la nostra vita post-battesimale, è il tempo in cui ognuno osserva com’è la sua vita. E non lo fa da solo, davanti a sé stesso. Ma nella comunione ecclesiale, nel Corpo di Cristo in relazione con il Padre.
Siamo veramente inzuppati in zoē, cioè la vita di Dio Padre, da figli?
Come è veramente la mia identità?
Qual è la mia origine?
Quante cose ci mettiamo addosso per dire da dove siamo e chi siamo e tutte pian piano prendono la precedenza rispetto al fatto di essere figli di Dio Padre!
Quante filosofie abbiamo sposato, per definire e dimostrare Dio!
Quanti metodi abbiamo inventato per attirare la gente!
E oggi è palese il fallimento di tutto questo.
Dio è Padre e, con il Figlio, ci dà tutto.
Con il Figlio ci colmerà di tutto ciò di cui abbiamo bisogno.
Lui ci salva e le accuse del mondo non hanno alcun potere su quelli che sono “in Cristo”.
Dio giustifica persino l’empio! (cf Rm 4,5).
Per questo il suo amore, nella nostra storia, ha un carattere pasquale.
Cristo porta i suoi sul monte, perché imparino ad osservare la storia dal punto di vista di Dio Padre.
La Quaresima è il tempo in cui siamo invitati a verificare la nostra visuale e il nostro modo di pensare, perché chi ama conosce e manifesta davvero la vita filiale.
La Quaresima è il tempo in cui si verifica se davvero “rimaniamo” nell’amore di Dio.
SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni venerdì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.
El primer versículo del pasaje que hemos escuchado como segunda lectura no está tomado íntegramente, pero falta el comienzo: “¿Qué diremos, pues? Si Dios está por nosotros, ¿quién estará contra nosotros?” (Rom 8,31).
La forma en que Pablo abre esta afirmación muestra que para él es tan evidente lo que Dios ha realizado por nosotros y lo que la fe nos hace contemplar, a saber, que Dios ama absolutamente al hombre.
Éramos enemigos de Dios y hemos sido reconciliados con Él, por medio de Cristo (cf. Rm 5,10).
Luego, por el Bautismo, fuimos admitidos a la plena participación en la vida de Dios por Cristo, especialmente por su muerte (cf. Rm 6,5).
Pero la muerte no es signo de fracaso. Al contrario, unidos a su muerte, como atestigua Rom 6,5, somos bautizados en la muerte de Cristo y, por tanto, si estamos vivos, significa que la resurrección en Cristo está en acción.
Esta novedad de vida se manifiesta a lo largo del capítulo 8 de la Epístola a los Romanos.
El bautismo no nos coloca ante Cristo o junto a Cristo, sino que nos injerta “en Cristo”.
“Ahora, pues, no hay condenación para los que están en Cristo Jesús” (Rom 8,1).
Somos colocados “en Cristo” y, si estamos en Él, vivimos de Su misma vida.
“Porque la ley del Espíritu, que da vida en Cristo Jesús, os ha librado de la ley del pecado y de la muerte” (Rom 8,2).
La vida que da el Espíritu es zoē, la vida según Dios, la que vive el mismo Hijo en su humanidad. Y su humanidad somos nosotros.
El Bautismo hace exactamente esto: nos hace reconocernos en la humanidad de Cristo.
Esta gracia nos hace pedir el Bautismo y, una vez puestos en Cristo, entramos en esa relación entre el Padre y el Hijo que Juan en su evangelio considera “la verdad”.
De pronto, como recién nacidos, pronunciamos la palabra que manifiesta nuestra nueva condición de vida: “Abba”, “papá”, dirigida a Dios Padre, porque la vida que fluye en nosotros es la del Hijo. Entramos en una relación íntima que se constituye como confianza total.
San Atanasio repetía: “Hijos en el Hijo”.
Es el Espíritu Santo quien nos enseña a decir: “Abba, Padre”.
Poco a poco nos unimos a la voz que es vida nueva, que se condensa en esta palabra.
“Habéis recibido el Espíritu que os hace hijos adoptivos, por el que clamamos: ‘¡Abbá, Padre!'” (Rm 8,15).
El amor de Dios Padre hacia nosotros es inmenso, imposible de captar en su totalidad.
Dios está volcado con su amor hacia nosotros.
Esta es la actitud constante de Dios.
El pecado que nos esclavizó a la muerte no lo alejó. Al contrario, Dios se ha ocupado aún más de nosotros.
Estamos siempre bajo la mirada de Dios Padre.
Pero cuántas cosas hemos distorsionado con la expresión ‘el ojo de Dios’, hasta el punto de que la gente tenía miedo de Dios y de ser vista por Él.
Pero esto no es así. Tanto es así que, como decíamos antes, cuando todavía éramos pecadores, enemigos, Dios dio a su Hijo.
De hecho, el mismo Hijo deja claro que vino por los pecadores (cf. Mt 9,13).
Pablo, en el pasaje que escuchamos hoy, subraya este amor loco del Padre con una expresión y una palabra: “No perdonó”, y “justo”.
“El que no escatimó ni a su propio Hijo, sino que lo entregó por todos nosotros, ¿no nos dará todas las cosas juntamente con Él?” (Rom 8,32).
Y no dice simplemente “Hijo”, sino “su propio Hijo”.
En la primera lectura hemos oído que ya en el Génesis Dios comienza a prepararnos para poder captar tal gesto de Dios Padre.
Lo hace a través de su padre Abraham.
“Juro por mí, oráculo del Señor, que por haber hecho esto y no haber perdonado a tu hijo, tu unigénito, te colmaré de bendiciones y haré que tu descendencia sea muy numerosa, como las estrellas del cielo y como la arena que está a la orilla del mar” (Gn 22,16-17).
Así pues, el gesto de Dios Padre de no escatimar al Hijo unigénito es amor absoluto.
Y este amor se manifiesta, se nos revela como la verdadera identidad de Dios Padre. “Y nosotros hemos conocido y creído el amor que Dios tiene en nosotros. Dios es amor; el que permanece en el amor, permanece en Dios, y Dios en él” (1 Jn 4, 16).
De todo esto Pablo resume que verdaderamente Dios es “para nosotros”, está vuelto hacia nosotros, hacia ti, hacia mí, porque estamos “en el Hijo”.
Así se realiza también para nosotros su palabra: “Este es mi Hijo, el amado” (Mt 17,5).
El tiempo de Cuaresma es el tiempo en el que profundizamos en nuestra vida post-bautismal, es el tiempo en el que cada uno observa cómo es su vida. Y no lo hace solo, frente a sí mismo. Sino en la comunión de la Iglesia, en el Cuerpo de Cristo en relación con el Padre.
¿Estamos verdaderamente inmersos en zoē, es decir, en la vida de Dios Padre, como hijos?
¿Cómo es realmente mi identidad?
¿Cuál es mi origen?
¡Cuántas cosas nos ponemos para decir de dónde venimos y quiénes somos, y todas ellas poco a poco se anteponen al hecho de que somos hijos de Dios Padre!
¡Cuántas filosofías hemos abrazado para definir y probar a Dios!
¡Cuántos métodos hemos inventado para atraer a la gente!
Y hoy el fracaso de todo esto es evidente.
Dios es Padre y, con el Hijo, nos lo da todo.
Con el Hijo nos colma de todo lo que necesitamos.
Él nos salva, y las acusaciones del mundo no tienen poder sobre los que están “en Cristo”.
¡Dios justifica incluso a los impíos! (cf. Rm 4,5).
Por eso su amor, en nuestra historia, tiene carácter pascual.
Cristo lleva a los suyos a la montaña, para que aprendan a observar la historia desde el punto de vista de Dios Padre.
La Cuaresma es el tiempo en el que se nos invita a verificar nuestra mirada y nuestro modo de pensar, porque quien ama de verdad conoce y manifiesta la vida filial.
La Cuaresma es el tiempo en que verificamos si realmente “permanecemos” en el amor de Dios.
SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los viernes. Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.
Prvi vrstici današnjega drugega berila manjka začetek: »Kaj bomo torej rekli k vsemu temu? Če je Bog za nas, kdo je zoper nas?« (Rim 8,31).
Način, s katerim Pavel začne to izjavo, kaže, da je zanj povsem samoumevno, kar je Bog storil za nas in kar nam vera daje zreti, to je, da Bog neskončno ljubi človeka.
Bili smo Božji sovražniki, zdaj pa smo se po Kristusu spravili z Njim (prim. Rim 5,10).
S krstom smo lahko polno udeleženi pri Božjem življenju, po Kristusu, zlasti po njegovi smrti (prim. Rim 6,5).
Vendar smrt ne pomeni polomije. Nasprotno, kot pričuje Rim 6,5, smo združeni z njegovo smrtjo in krščeni v Kristusovi smrti. Če smo živi, torej pomeni, da je na delu Kristusovo vstajenje.
Ta novost življenja se razodeva skozi celotno osmo poglavje Pisma Rimljanom.
Krst nas ne postavi pred Kristusa ali zraven njega, ampak nas vcepi »v Kristusa«.
»Zdaj ni torej nobene obsodbe za tiste, ki so v Kristusu Jezusu« (Rim 8,1).
Postavljeni smo »v Kristusa«, in, če smo v Njem, živimo iz Njegovega življenja.
»Kajti postava Duha življenja v Kristusu Jezusu te je osvobodila postave greha in smrti« (Rim 8,2).
Življenje, ki ga daje Sveti Duh, je zoē, življenje po Bogu, življenje, ki ga živi sam Sin v svoji človeškosti. Njegova človeškost pa smo mi.
Krst stori, da se prepoznamo v Kristusovi človeškosti.
Zaradi te milosti prosimo za krst, in, ko smo enkrat postavljeni v Kristusa, vstopimo v odnos med Očetom in Sinom, ki ga Janez v svojem evangeliju imenuje »resnica«.
Nenadoma, kot novorojenčki, izrečemo besedo, ki razodeva naše novo življenjsko stanje: »Abba«, »očka.« Izrečemo jo Bogu Očetu, kajti v nas se pretaka Sinova kri. Vstopimo v intimen odnos popolnega zaupanja.
Sveti Atanazij je ponavljal: »Sinovi v Sinu.«
Sveti Duh nas uči reči: »Aba, Oče.«
Počasi se pridružimo glasu, ki je novo življenje in je strnjeno v tej besedi.
»Prejeli ste duha posinovljenja, v katerem kličemo: ›Aba, Oče!‹« (Rim 8,15).
Ljubezen Boga Očeta do nas je tako neizmerna, da jo je nemogoče dojeti v polnosti.
Bog se s svojo ljubeznijo obrača k nam.
To je nenehna Božja drža.
Greh, ki nas je zasužnjil, ga ni oddaljil od nas. Nasprotno, Bog še bolj skrbi za nas.
Vedno smo pod pogledom Boga Očeta.
Toda koliko stvari smo popačili z izrazom »Božje oko«! Vse do tega, da so se ljudje bali Boga in tega, da jih vidi.
Vendar ni tako. Kot je bilo prej rečeno, nam je Bog podaril svojega Sina, ko smo bili še grešniki, sovražniki.
Sin sam je jasno povedal, da je prišel za grešnike (prim. Mt 9,13).
V odlomku, ki smo ga slišali danes, Pavel poudari to noro Očetovo ljubezen z izrazom in besedo: »Ni prizanesel« in »lastnemu«.
»On ni prizanesel lastnemu Sinu, temveč ga je dal za nas vse. Kako nam torej ne bo z njim tudi vsega podaril?« (Rim 8,32).
In ne reče preprosto »Sinu«, ampak »lastnemu Sinu«.
V prvem berilu smo slišali, da nas že v Prvi Mojzesovi knjigi Bog začenja pripravljati, da bi bili sposobni dojeti to dejanje Boga Očeta. To stori preko Abrahama.
»Prisegel sem pri sebi, govori Gospod: Ker si to storil in nisi odrekel svojega sina, svojega edinca, te bom zares obilno blagoslovil in silno namnožil tvoje potomstvo, kakor zvezde na nebu in kakor pesek, ki je na morskem bregu.« (1 Mz 22,16-17).
Dejanje Boga Očeta, da ne prizanese svojemu edinorojenemu Sinu, je torej popolna ljubezen.
In to dejanje se nam razodene kot resnična identiteta Boga Očeta.
»Mi smo spoznali ljubezen, ki jo ima Bog do nas, in verujemo vanjo. Bog je ljubezen, in tisti, ki ostaja v ljubezni, ostaja v Bogu in Bog ostaja v njem« (1 Jn 4,16).
Pavel iz vsega tega povzame, da je resnično Bog »za nas« in obrnjen k nam, k tebi, k meni, ker smo »v Sinu«.
Tako se tudi za nas uresničuje njegova beseda: »Ta je moj ljubljeni Sin« (Mt 17,5).
Postni čas je čas, v katerem poglabljamo svoje življenje po krstu; je čas, v katerem vsakdo opazuje, kakšno je njegovo življenje. In tega ne počne sam, pred samim seboj, ampak v cerkvenem občestvu, v Kristusovem Telesu, v odnosu z Očetom.
Ali smo resnično potopljeni v zoē, se pravi v življenje Boga Očeta, kot sinovi?
Kakšna je resnično moja identiteta?
Kakšen je moj izvor?
Koliko stvari si naložimo, da bi povedali, od kje smo in kdo smo in vse te stvari počasi prevladajo nad tem, da smo otroci Boga Očeta!
Koliko filozofij smo sprejeli za svoje, da bi opredelili in dokazali Boga!
Koliko metod smo iznašli, da bi pritegnili ljudi!
In danes je polom vsega tega očiten.
Bog je Oče in s Sinom nam da vse.
S Sinom nas napolni z vsem, kar potrebujemo.
On nas odrešuje in obtožbe sveta nimajo nobene moči nad tistimi, ki so »v Kristusu«.
Bog opraviči celo brezbožne! (prim. Rim 4,5).
Zato ima njegova ljubezen v naši zgodovini velikonočni značaj.
Kristus vzame svoje učence na goro, da bi se naučili opazovati zgodovino z vidika Boga Očeta.
Post je čas, v katerem smo povabljeni, da preverimo svoj pogled in način razmišljanja, kajti kdor ljubi, resnično pozna in razodeva sinovsko življenje.
Post je čas preverjanja, če resnično »ostajamo« v Božji ljubezni.
SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsak petek.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.
Prvom retku današnjeg drugog čitanja nedostaje početak: „Što ćemo dakle na to reći? Ako je Bog za nas, tko će protiv nas? (Rim 8,31).
Način na koji Pavao započinje ovu izjavu pokazuje da mu je posve očito ono što je Bog učinio za nas i što nam vjera omogućuje da vidimo, to jest da Bog beskrajno ljubi čovjeka.
Bijasmo Božji neprijatelji i pomirismo se s njim po Kristu (usp. Rim 5,10).
Potom, s krštenjem možemo u potpunosti sudjelovati u Božjem životu po Kristu, prije svega po njegovoj smrti (usp. Rim 6,5).
Međutim, smrt ne znači neuspjeh. Naprotiv, sjedinjeni s njegovom smrću, kao što svjedoči Rim 6,5, kršteni smo u Kristovoj smrti. Dakle, ako smo živi, to znači da je na djelu uskrsnuće u Kristu.
Ta novost života očituje se kroz cijelo 8. poglavlje Poslanice Rimljanima.
Krštenje nas ne stavlja ispred Krista ili pored Krista, nego nas ucjepljuje „u Krista“.
„Nikakve dakle sada osude onima koji su u Kristu Isusu!“ (Rim 8,1).
Postavljeni smo „u Krista“ i, ako smo u Njemu, živimo Njegovim životom.
„Ta zakon Duha života u Kristu Isusu oslobodi me zakona grijeha i smrti.“ (Rim 8,2).
Život koji daje Duh Sveti jest zoē, život po Božju, život koji sam Sin živi u svome čovještvu. A njegovo čovještvo smo mi.
Krštenje nam omogućuje da se prepoznamo u Kristovu čovještvu.
Zbog te milosti tražimo krštenje, a kad smo postavljeni u Krista, ulazimo u odnos između Oca i Sina koji Ivan u svom evanđelju naziva „istinom“.
Odjednom, poput novorođenčadi, izgovaramo riječ koja očituje naše novo stanje života: „Abba!“, „tata!“. Izgovaramo je Bogu Ocu, jer život koji teče unutar nas jest život Sina. Ulazimo u intiman odnos potpunog povjerenja. Sveti je Atanazije ponavljao: „Sinovi u Sinu“.
Duh Sveti nas uči reći: „Abba!, Oče!“.
Polako se pridružujemo glasu koji je novi život, koji je sažet u toj riječi.
„Ta ne primiste duh robovanja da se opet bojite, nego primiste Duha posinstva u kojem kličemo: ‘Abba! Oče!’“ (Rim 8,15).
Ljubav Boga Oca prema nama toliko je neizmjerna da ju je nemoguće u potpunosti shvatiti.
Bog je sa svojom ljubavlju upućen prema nama.
To je Božji stalni stav.
Grijeh koji nas je učinio robovima smrti nije ga udaljio od nas. Naprotiv, Bog se još više skrbi o nama.
Uvijek smo pod pogledom Boga Oca.
Ali koliko smo stvari iskrivili izrazom „Božje oko“! Čak dotle da su se ljudi bojali Boga i činjenice da ih On vidi.
Međutim, nije tako. Kao što smo već rekli, Bog nam je darovao svoga Sina dok smo još bili grešnici, neprijatelji.
Štoviše, sam Sin je jasno rekao da je došao zbog grešnika (usp. Mt 9,13).
Pavao, u odlomku koji smo danas čuli, ističe tu ludu Očevu ljubav s izrazom i riječju: „nije poštedio“ i „svojega“.
„Ta on ni svojega Sina nije poštedio, nego ga je za sve nas predao! Kako nam onda s njime neće sve darovati?“ (Rim 8,32).
Ne kaže samo „Sina“, nego „svojega Sina“.
Čuli smo u prvom čitanju da nas već u Knjizi Postanka Bog počinje pripremati kako bismo mogli shvatiti takvo držanje Boga Oca.
On to čini preko oca Abrahama.
„Kunem se samim sobom, izjavljuje Gospodin: Kad si to učinio i nisi mi uskratio svog jedinca sina, svoj ću blagoslov na te izliti i učiniti tvoje potomstvo brojnim poput zvijezda na nebu i pijeska na obali morskoj!“ (Post 22,16-17).
Čin Boga Oca da ne poštedi svog jedinorođenog Sina jest stoga savršena ljubav.
A ta nam se ljubav očituje, obznanjuje kao pravi identitet Boga Oca. „I mi smo upoznali ljubav koju Bog ima prema nama i povjerovali joj. Bog je ljubav i tko ostaje u ljubavi, u Bogu ostaje, i Bog u njemu“ (1Iv 4,16).
Iz svega toga Pavao sažima da je Bog doista „za nas“, da je okrenut prema nama, prema tebi, prema meni, jer smo „u Sinu“.
Tako se i za nas ostvaruje njegova riječ: „Ovo je Sin moj, Ljubljeni!“ (Mt 17,5).
Korizma je vrijeme u kojem produbljujemo svoj život nakon krštenja, to je vrijeme u kojem svatko promatra kakav mu je život. Ne čini to sam, pred samim sobom, nego u crkvenom zajedništvu, u Tijelu Kristovu, u odnosu s Ocem.
Jesmo li doista uronjeni u zoē, to jest u život Boga Oca, kao sinovi?
Koji je zapravo moj identitet?
Koje je moje porijeklo?
Koliko stvari stavljamo na sebe da kažemo odakle smo i tko smo, i sve one polako prednjače pred činjenicom da smo sinovi Boga Oca!
Koliko smo samo filozofija usvojili da definiramo i dokažemo Boga!
Koliko smo samo metoda izmislili da privučemo ljude!
A danas je očigledan krah svega toga.
Bog je Otac i sa Sinom nam daje sve.
Sa Sinom će nas ispuniti svime što nam je potrebno.
On nas spašava, a optužbe svijeta nemaju nikakvu moć nad onima koji su „u Kristu“.
Bog opravdava čak i bezbožnika! (usp. Rim 4,5).
Zbog toga njegova ljubav, u našoj povijesti, ima pashalni karakter.
Krist vodi svoje učenike na goru, da nauče promatrati povijest s točke gledišta Boga Oca.
Korizma je vrijeme u kojem smo pozvani provjeriti svoj pogled i način razmišljanja, jer onaj tko ljubi doista pozna i očituje sinovski život.
Korizma je vrijeme provjere, „ostajemo“ li doista u Božjoj ljubavi.
SJEMENJA je rubrika Centra Aletti dostupna svakoga petka. Svakoga tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku, bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije
Pierwszy werset fragmentu, który usłyszeliśmy jako drugie czytanie, nie jest wzięty w całości, brakuje mu początku: “Cóż więc na to powiemy? Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam?” (Rz 8,31).
Sposób, w jaki Paweł otwiera to stwierdzenie, pokazuje, że jest dla niego zupełnie oczywiste to, co Bóg dla nas dokonał i co wiara każe nam kontemplować, a mianowicie, że Bóg absolutnie kocha człowieka.
Byliśmy wrogami Boga i zostaliśmy z Nim pojednani przez Chrystusa (por. Rz 5,10).
Następnie przez chrzest zostaliśmy dopuszczeni do pełnego uczestnictwa w życiu Bożym przez Chrystusa, zwłaszcza przez Jego śmierć (por. Rz 6, 5).
Ale śmierć nie jest znakiem porażki. Wręcz przeciwnie, zjednoczeni z Jego śmiercią, jak świadczy Rz 6, 5, zostaliśmy ochrzczeni w śmierci Chrystusa i dlatego, jeśli żyjemy, oznacza to, że zmartwychwstanie w Chrystusie jest trakcie działania.
Ta nowość życia przejawia się w całym 8 rozdziale Listu do Rzymian.
Chrzest nie umieszcza nas przed Chrystusem lub obok Chrystusa, ale wszczepia nas “w Chrystusa”.
“Teraz jednak dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie, nie ma już potępienia” (Rz 8, 1).
Jesteśmy umieszczeni “w Chrystusie”, a jeśli jesteśmy w Nim, żyjemy Jego życiem.
“Albowiem prawo Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie, wyzwoliło cię spod prawa grzechu i śmierci” (Rz 8,2).
Życie, które daje Duch, to zoē, życie według Boga; życie, którym sam Syn żyje w swoim człowieczeństwie. A Jego człowieczeństwem jesteśmy my.
Chrzest dokonuje właśnie tego: sprawia, że rozpoznajemy siebie w człowieczeństwie Chrystusa.
Ta łaska sprawia, że prosimy o chrzest, a po włączeniu w Chrystusa wchodzimy w tę relację między Ojcem i Synem, którą Jan w swojej Ewangelii uważa za “prawdę”.
I nagle, jak nowo narodzone dzieci, wypowiadamy słowo, które manifestuje nasz nowy stan życia: “Abba”, “tato”, skierowane do Boga Ojca, ponieważ życie, które w nas płynie, jest życiem Syna. Wchodzimy w intymną relację, która konstytuuje się jako całkowite zaufanie.
Święty Atanazy powtarzał: “Synowie w Synu”.
To Duch Święty uczy nas mówić: “Abba, Ojcze”.
Stopniowo przyłączamy się do głosu, który jest nowym życiem, a skondensowanym w tym słowie.
“Otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!»” (Rz 8, 15).
Miłość Boga Ojca do nas jest ogromna, niemożliwa do ogarnięcia w całości.
Bóg jest zwrócony swoją miłością ku nam.
To jest stała postawa Boga.
Nie oddalił Go nawet grzech, który uczynił nas niewolnikami śmierci. Wręcz przeciwnie, Bóg zatroszczył się o nas jeszcze bardziej.
Zawsze znajdujemy się pod spojrzeniem Boga Ojca.
Jakże wiele rzeczy zniekształciliśmy wyrażeniem “Oko Boga”, do tego stopnia, że ludzie bali się Boga i bycia przez Niego widzianym.
Ale tak nie jest. Tak bardzo, że jak powiedzieliśmy wcześniej, kiedy byliśmy jeszcze grzesznikami, wrogami, Bóg dał swojego Syna.
Co więcej, sam Syn wyraźnie mówi, że przyszedł dla grzeszników (por. Mt 9,13).
Paweł, w usłyszanym dziś fragmencie, podkreśla tę szaloną miłość Ojca wyrażeniem i słowem: “nie oszczędził” i “własnego”.
“On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakże miałby wraz z Nim i wszystkiego nam nie darować?” (Rz 8,32).
Co więcej, nie mówi po prostu “Syn”, ale “jego własny Syn”.
W pierwszym czytaniu słyszeliśmy, że już w Księdze Rodzaju Bóg zaczyna przygotowywać nas do tego, byśmy mogli pojąć taki gest Boga Ojca. Czyni to za pośrednictwem ojca Abrahama.
“Przysięgam na siebie, wyrocznia Pana, że ponieważ uczyniłeś to, a nie oszczędziłeś syna twego jedynego, będę ci błogosławił i dam ci potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku na wybrzeżu morza.” (Rdz 22, 16-17).
Tak więc gest Boga Ojca, który nie oszczędził jednorodzonego Syna, jest absolutną miłością.
I ta miłość jest zamanifestowana, objawiona nam jako prawdziwa tożsamość Boga Ojca. “Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam. Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim.” (1 J 4,16).
Z tego wszystkiego Paweł wnioskuje, że naprawdę Bóg jest “dla nas”, jest zwrócony ku nam, ku tobie, ku mnie, ponieważ jesteśmy “w Synu”.
W ten sposób Jego słowo urzeczywistnia się również dla nas: “To jest mój Syn umiłowany” (Mt 17, 5).
Czas Wielkiego Postu to czas, w którym pogłębiamy nasze życie post-chrzcielne, to czas, w którym każdy obserwuje, jak wygląda jego życie. I nie robi tego sam, przed samym sobą. Ale w komunii kościelnej, w Ciele Chrystusa w relacji z Ojcem.
Czy jako dzieci jesteśmy naprawdę zanurzeni w zoē, życiu Boga Ojca?
Jaka naprawdę jest moja tożsamość?
Jakie jest moje pochodzenie?
Jak wiele rzeczy nakładamy na siebie, aby powiedzieć, skąd pochodzimy i kim jesteśmy, a wszystkie one powoli biorą górę nad faktem, że jesteśmy dziećmi Boga Ojca!
Ileż filozofii stworzyliśmy, by zdefiniować i udowodnić istnienie Boga!
Ileż metod wymyśliliśmy, by przyciągnąć ludzi!
I dziś porażka tego wszystkiego jest oczywista.
Bóg jest Ojcem i wraz z Synem daje nam wszystko.
Wraz z Synem napełnia nas wszystkim, czego potrzebujemy.
On nas zbawia, a oskarżenia świata nie mają władzy nad tymi, którzy są “w Chrystusie”.
Bóg usprawiedliwia nawet niegodziwca! (por. Rz 4,5).
Dlatego Jego miłość w naszej historii ma charakter paschalny.
Chrystus zabiera swoich na górę, aby nauczyli się patrzeć na historię z punktu widzenia Boga Ojca.
Wielki Post to czas, w którym jesteśmy zaproszeni do zweryfikowania naszego spojrzenia i sposobu myślenia, ponieważ ten, kto kocha, naprawdę zna i przejawia synowskie życie.
Wielki Post to czas, w którym sprawdzamy, czy naprawdę “trwamy” w Bożej miłości.
ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą każdego piątku. Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej
