Approfondimento delle letture della liturgia
Profundización de las lecturas de la liturgia
Poglobitev Božje besede
Produbljivanje liturgijskih tekstova
Pogłębienie czytań liturgicznych
![[SEMI] III DOMENICA DI QUARESIMA (Anno B) 2](https://www.edizionilipa.com/wp-content/uploads/2024/02/069-244-2009-Cripta-San-Giovanni-Rotondo-Italia-Gesu-scaccia-i-venditori-dal-tempio-2-400x400.jpg "[SEMI] III DOMENICA DI QUARESIMA (Anno B) 2")
La verifica della vita nuova, quella che ci viene data nel passaggio pasquale del Battesimo, è proprio la consegna totale di sé stessi nell’amore, rinunciando a gestire noi stessi con la propria volontà e consegnandosi alla vita che in sé è costituita come amore.
Dunque, la verifica è la sofferenza e la morte come parte integrante e indispensabile dell’amore, perché l’amore di Dio si realizza nella storia attraverso il morire e il risuscitare.
La vita zoē, come la chiama il Nuovo Testamento, la vita di Dio e secondo Dio, quella che si è manifestata nell’umanità di Cristo, ci viene donata proprio attraverso la partecipazione all’umanità di Cristo, cioè al suo modo di vivere.
Lo Spirito Santo ci rende partecipi di questa modalità di vita: vivere la propria umanità da figli nel Figlio.
La Quaresima è il tempo liturgico favorevole per verificare se davvero il mistero pasquale è la via della realizzazione della nostra vita e il suo compimento.
Qui si arriva ad un punto dove non si può più fingere. Arriva il momento in cui la vita di Dio, quella zoē, si rivela, manifestando Cristo attraverso la nostra stessa umanità.
La vita, se c’è, si manifesta proprio nella morte. Così è stato per Cristo, perché in Lui si manifesta la vita come dono gratuito.
Questo è il nostro morire con Cristo nel Battesimo, dove riceviamo la vita nuova. Lì non possiamo più recitare su un palcoscenico religioso.
Infatti, è interessante che l’arte dei cristiani comincia proprio nelle catacombe, perché lì i cristiani manifestano la fede nella vita “con Cristo” e “in Cristo”.
La seconda Lettura di oggi mette in evidenza proprio questa verità spirituale.
Paolo mette subito in chiaro che la piena manifestazione di Dio come amore “è stoltezza” (1Cor 1,18) per quelli che si perdono.
Avere al centro di una visione religiosa la crocifissione, almeno a livello intellettuale, è davvero un’assurdità.
Invece “per quelli che si salvano, ossia per noi, è potenza di Dio” (1Cor 1,18).
Ci troviamo subito davanti a un drammatico bivio tra chi ha la grazia di leggere il dono e chi non lo vede, e perciò non lo comprende e non lo accoglie.
Vedere il dono che il Padre fa donando suo Figlio è per noi l’inizio della fede.
“Camminate nella carità, nel modo in cui anche Cristo ci ha amato e ha dato sé stesso per noi, offrendosi a Dio in sacrificio di soave odore” (Ef 5,2).
Chi accoglie il dono dell’amore si trova nell’amore e comprende il dono.
Paolo è molto chiaro: chi accoglie il dono diventa dono.
Citiamo per l’ennesima volta un testo fondamentale: “Sono stato crocifisso con Cristo, e non vivo più io, ma Cristo vive in me. E questa vita, che io vivo nel corpo, la vivo nella fede del Figlio di Dio, che mi ha amato e ha consegnato sé stesso per me” (Gal 2,19-20).
Ecco l’esperienza del dono e la costatazione della novità della propria esistenza.
Lo ribadiamo: chi non accoglie il dono, non lo capisce.
Il dono lo si comprende solo accogliendolo, attraverso la partecipazione alla vita nuova, che noi sperimentiamo come rinascita, che si realizzerà proprio facendosi dono, cioè liberi da noi stessi, consegnati nell’amore e per amore.
Paolo prende in considerazione due gruppi di persone: i religiosi – cioè gli ebrei – e i greci, che rappresentano l’umanità che ragiona, che si fonda sulla filosofia e aspira ad arrivare alla sapienza.
I religiosi chiedono segni per confermare la loro religione, ma proprio questo è stato il punto più basso dell’Antico Testamento. In questo caso, i gesti, ossia le opere che Dio compie, non sono segni che ci fanno comprendere Dio e ci confermano nel nostro affidamento a Lui, ma diventano una sorta di sostituto della nostra fede.
“Il Signore disse a Mosè: ‘Fino a quando mi tratterà senza rispetto questo popolo? E fino a quando non crederanno in me, dopo tutti i segni che ho compiuto in mezzo a loro?’” (Nm 14,11).
Infatti, il Signore dice che i segni da Lui compiuti, cioè la sua opera a favore del popolo, non fa crescere la relazione del popolo verso Dio, non nutre la loro fede, cioè il loro affidamento a Dio.
Anche Cristo si è trovato in mezzo a una tale mentalità: “Quale segno tu compi perché vediamo e ti crediamo? Quale opera fai?” (Gv 6,30).
Insistono sull’opera, ma non arrivano alla fede.
È proprio vero che la loro mentalità non è in grado di leggere il segno il quale diventa così un pretesto per non credere.
“Le opere che il Padre mi ha dato da compiere, quelle stesse opere che io sto facendo, testimoniano di me che il Padre mi ha mandato” (Gv 5,36).
Una tale mentalità non riesce a cogliere che Cristo è il dono del Padre, che è la manifestazione di un Dio Amore che non risparmia il suo Unigenito, ma lo dona all’umanità, benché tale umanità abbia una mentalità del genere.
“Vi ho fatto vedere molte opere buone da parte del Padre: per quale di esse volete lapidarmi?” (Gv 10,32).
Ma i Giudei rispondono: “Non ti lapidiamo per un’opera buona, ma per una bestemmia: perché tu, che sei uomo, ti fai Dio” (Gv 10,33).
Non riescono a leggere le opere e vedere che in esse si manifesta il Padre, e che Cristo compie la volontà del Padre suo.
Infatti, Paolo fa vedere che la fede è la risposta di quelli che sono chiamati.
Il Cristo crocifisso è “scandalo per i Giudei e stoltezza per i pagani; ma per coloro che sono chiamati, sia giudei che greci, Cristo è potenza di Dio e sapienza di Dio” (1Cor 1,23-24).
Allora c’è la chiamata e la risposta alla chiamata, che è la vita secondo la fede.
Questa è la fede: affidamento a Colui che chiama.
Anche una filosofia che cerca una sapienza della vita mondana vede in Cristo crocifisso una via da non percorrere, una via da non considerare, una stoltezza, appunto, che per lei è l’opposto della sapienza.
Ciò che la mente umana, in sintonia con la propria volontà, non riesce a cogliere è la via dell’amore. L’amore, infatti, è solo quello di Dio, perché “Dio è amore” (1Gv 4,16).
Il Cristo crocifisso è la suprema manifestazione di Dio, che è amore.
Alla fine Paolo conclude che “ciò che è stoltezza di Dio è più sapiente degli uomini, e ciò che è debolezza di Dio è più forte degli uomini” (1Cor 1,25).
Ma la comprensione di tale verità è accessibile solo attraverso la partecipazione alla vita stessa di Dio.
“In verità, in verità io ti dico, se uno non nasce dall’alto, non può vedere il regno di Dio” (Gv 3,3).
Il Regno di Dio si realizza e manifesta nell’umanità vissuta dal Figlio di Dio.
Il Battesimo, il dono dello Spirito Santo, l’Eucaristia, i Sacramenti ci rendono partecipi di questa vita, innestandoci in Cristo.
Allora, in questo tempo forte liturgico verifichiamo come viviamo il quotidiano, come ragiona la nostra intelligenza, per vedere se è secondo la Pasqua di Cristo, secondo la logica religiosa o secondo la logica di questo mondo.
Come affrontiamo il male, le ingiustizie, le cattiverie, le malattie, gli incidenti, l’imprevisto doloroso della vita?
Solo partecipando alla pasqua di Cristo.
SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni venerdì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.
La verificación de la vida nueva, la que se nos da en el pasaje pascual del Bautismo, es precisamente la entrega total de uno mismo en el amor, renunciando a manejarnos con nuestra propia voluntad y entregándonos a la vida que en sí misma se constituye como amor.
Así, la verificación es el sufrimiento y la muerte como parte integrante e indispensable del amor, porque el amor de Dios se realiza en la historia a través de la muerte y la resurrección.
La vida zoē, como la llama el Nuevo Testamento, la vida de Dios y según Dios, la vida que se manifestó en la humanidad de Cristo, se nos da precisamente a través de la participación en la humanidad de Cristo, es decir, en su forma de vida.
El Espíritu Santo nos hace partícipes de esta forma de vida: vivir nuestra humanidad como hijos en el Hijo.
La Cuaresma es el tiempo litúrgico propicio para verificar si el Misterio pascual es realmente el camino de nuestra vida y su realización.
Aquí llegamos a un punto en el que ya no podemos fingir. Llega el momento en que la vida de Dios, la vida zoē, se revela, manifestando a Cristo a través de nuestra misma humanidad.
La vida, si la hay, se manifiesta precisamente en la muerte. Así fue para Cristo, porque en Él la vida se manifiesta como don gratuito.
Así morimos con Cristo en el Bautismo, donde recibimos la vida nueva. Allí ya no podemos actuar en un escenario religioso.
De hecho, es interesante que el arte de los cristianos comience precisamente en las catacumbas, porque allí los cristianos manifiestan la fe en la vida “con Cristo” y “en Cristo”.
La segunda lectura de hoy pone de relieve precisamente esta verdad espiritual.
Pablo aclara inmediatamente que la plena manifestación de Dios como amor “es necedad” (1 Co 1,18) para los que están perdidos.
Tener la crucifixión en el centro de una visión religiosa, al menos a nivel intelectual, es realmente una necedad.
En cambio, “para los que se salvan, es decir, para nosotros, es poder de Dios” (1 Co 1,18).
Nos encontramos inmediatamente ante una encrucijada dramática entre los que tienen la gracia de leer el don y los que no lo ven y, por tanto, no lo comprenden ni lo acogen.
Ver el don que el Padre hace al dar a su Hijo es para nosotros el comienzo de la fe.
“Caminad en la caridad, como también Cristo nos amó y se entregó a sí mismo por nosotros, ofreciéndose a Dios como sacrificio de olor grato” (Ef 5,2).
Quien acepta el don del amor se encuentra en el amor y comprende el don.
Pablo es muy claro: quien acepta el don se convierte en el don.
Citemos de nuevo un texto fundamental: “He sido crucificado con Cristo, y ya no vivo yo, sino que Cristo vive en mí. Y esta vida que vivo en el cuerpo, la vivo en la fe del Hijo de Dios, que me amó y se entregó a sí mismo por mí” (Ga 2,19-20).
He aquí la experiencia del don y la realización de la novedad de la propia existencia.
Repitámoslo: quien no acoge el don, no lo comprende.
El don sólo se comprende acogiéndolo, mediante la participación en la vida nueva, que experimentamos como renacimiento, que se realizará precisamente siendo don, es decir, libres de nosotros mismos, entregados por amor y para el amor.
Pablo considera dos grupos de personas: los religiosos -es decir, los judíos- y los griegos, que representan la humanidad que razona, que se funda en la filosofía y aspira a llegar a la sabiduría.
Los religiosos piden signos que confirmen su religión, pero éste era precisamente el punto más bajo del Antiguo Testamento. En este caso, los gestos, es decir, las obras que Dios realiza, no son signos que nos hagan comprender a Dios y nos confirmen en nuestra confianza en Él, sino que se convierten en una especie de sustituto de nuestra fe.
“El Señor dijo a Moisés: ‘¿Hasta cuándo me tratará este pueblo sin respeto? ¿Y hasta cuándo creerán en mí, después de todas las señales que he realizado entre ellos?” (Números 14:11).
De hecho, el Señor dice que los signos que Él ha realizado, es decir, Su obra en favor del pueblo, no hace crecer la relación del pueblo hacia Dios, no alimenta su fe, es decir, su confianza en Dios.
Cristo también se encontraba en medio de una mentalidad así: “¿Qué señal realizas para que te veamos y te creamos? ¿Qué obra haces?” (Jn 6,30).
Insisten en la obra, pero no llegan a la fe.
Es cierto que su mentalidad es incapaz de leer el signo, que se convierte así en una excusa para no creer.
“Las obras que el Padre me ha dado que haga, esas mismas obras que yo hago, dan testimonio de mí, de que el Padre me ha enviado” (Jn 5,36).
Tal mentalidad no capta que Cristo es don del Padre, que es manifestación de un Dios amoroso que no escatima a su Hijo unigénito, sino que lo entrega a la humanidad, aunque tal humanidad tenga tal mentalidad.
“Os he mostrado muchas obras buenas del Padre: ¿por cuál de ellas queréis apedrearme?” (Jn 10,32).
Pero los judíos responden: “No te apedreamos por una obra buena, sino por una blasfemia: porque tú, siendo hombre, te haces Dios” (Jn 10, 33).
No leen las obras y ven que el Padre se manifiesta en ellas, y que Cristo hace la voluntad de su Padre.
De hecho, Pablo muestra que la fe es la respuesta de los llamados.
Cristo crucificado es “escándalo para los judíos y locura para los gentiles; pero para los llamados, tanto judíos como griegos, Cristo es poder de Dios y sabiduría de Dios” (1 Co 1,23-24).
Luego está la llamada y la respuesta a la llamada, que es la vida por la fe.
Esto es la fe: la confianza en Aquel que llama.
Incluso una filosofía que busca una sabiduría de la vida mundana ve en Cristo crucificado un camino que no hay que recorrer, un camino que no hay que considerar, una necedad, de hecho, que para ella es lo contrario de la sabiduría.
Lo que la mente humana, en sintonía con su propia voluntad, no alcanza a comprender es el camino del amor. El amor, en efecto, es sólo el de Dios, porque “Dios es amor” (1 Jn 4,16).
Cristo crucificado es la manifestación suprema de Dios, que es amor.
Al final, Pablo concluye que “lo que es locura de Dios es más sabio que los hombres, y lo que es debilidad de Dios es más fuerte que los hombres” (1 Co 1,25).
Pero la comprensión de esta verdad sólo es accesible mediante la participación en la vida misma de Dios.
“En verdad, en verdad os digo: el que no nazca de lo alto no puede ver el Reino de Dios” (Jn 3,3).
El Reino de Dios se realiza y manifiesta en la humanidad vivida por el Hijo de Dios.
El Bautismo, el don del Espíritu Santo, la Eucaristía, los Sacramentos nos hacen partícipes de esta vida, injertándonos en Cristo.
Por eso, en este tiempo litúrgico fuerte, verifiquemos cómo vivimos lo cotidiano, cómo razona nuestra inteligencia, para ver si es según la Pascua de Cristo, según la lógica religiosa o según la lógica de este mundo.
¿Cómo afrontamos el mal, la injusticia, la maldad, la enfermedad, los accidentes, los dolorosos imprevistos de la vida?
Sólo participando en la Pascua de Cristo.
SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los viernes. Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.
Novo življenje, ki nam je dano z velikonočnim prehodom krsta, se preverja v popolnem darovanju samih sebe v ljubezni, v odpovedi samovoljnemu urejanju svojega življenja in v izročitvi življenju, ki je ljubezen.
Preverja se preko trpljenja in smrti, ki sta sestavni in neizogibni del ljubezni, kajti Božja ljubezen se v zgodovini uresničuje preko umiranja in vstajanja.
Življenje zoē, kot ga imenuje Nova zaveza, Božje življenje in življenje po Bogu, ki se je razodelo v Kristusovi človeškosti, nam je podarjeno prav preko naše udeleženosti pri Kristusovi človeškosti, to je pri njegovem načinu življenja.
Sveti Duh nas stori deležne tega načina življenja: živeti svojo človeškost kot sinovi v Sinu.
Post je ugoden bogoslužni čas za preverjanje, ali je velikonočna skrivnost res način našega življenja in njegova izpolnitev.
Tu pridemo do točke, ko se ne moremo več pretvarjati. Pride trenutek, ko se razkrije Božje življenje, zoē, in skozi našo človeškost razodene Kristusa.
Prav v smrti se pokaže, ali obstaja življenje. Tako je bilo za Kristusa, kajti v Njem se je življenje razodelo kot zastonjski dar.
Za nas je bila to smrt s Kristusom pri krstu, kjer smo prejeli novo življenje. Tam nismo mogli več igrati na religioznem odru.
Pravzaprav je zanimivo, da se krščanska umetnost začne prav v katakombah. Tam so kristjani razodevali vero v življenje »s Kristusom« in »v Kristusu«.
Današnje drugo berilo poudari prav to duhovno resničnost.
Pavel takoj jasno pokaže, da je polno razodetje Boga kot ljubezen »norost« (1 Kor 1,18) za tiste, ki so na poti pogubljenja.
Imeti v središču religiozne vizije križanje, je vsaj na razumski ravni zares neumnost.
»Nam, ki smo na poti rešitve, pa je Božja moč« (1 Kor 1,18).
Tako smo takoj na dramatičnem razpotju med človekom, ki ima milost, da razbere dar in tistim, ki ga ne vidi ter ga zato ne razume in ne sprejme.
Videti dar, ki ga Oče podari z darovanjem svojega Sina, je za nas začetek vere.
»Živite v ljubezni, kakor je tudi Kristus vzljubil nas in je daroval sam sebe za nas kot blago dišečo daritev in žrtev Bogu« (Ef 5,2).
Kdor sprejme dar ljubezni, se znajde v ljubezni in razume dar.
Pavel je zelo jasen: kdor sprejme dar, postane dar.
Še enkrat navedimo temeljno besedilo: »Skupaj s Kristusom sem križan; ne živim več jaz, ampak Kristus živi v meni. Kolikor pa zdaj živim v mesu, živim v veri v Božjega Sina, ki me je vzljubil in daroval zame sam sebe« (Gal 2,19-20).
To je torej izkušnja daru in doživljanje novosti lasnega obstoja.
Ponovimo: kdor ne sprejme daru, ga ne razume.
Dar lahko razumemo samo tako, da ga sprejmemo, da smo udeleženi pri novem življenju, ki ga izkušamo kot prerojenje in se uresničuje v tem, da postajamo dar, se pravi osvobojeni samih sebe, izročeni v ljubezni in za ljubezen.
Pavel upošteva dve skupini ljudi: religiozne – se pravi Jude – in Grke, ki predstavljajo človeštvo, ki razmišlja, temelji na filozofiji in skuša priti do modrosti.
Religiozni ljudje prosijo za znamenja, ki bi potrdila njihovo vero, vendar je bilo prav to najnižja točka Stare zaveze. V tem primeru to, kar dela Bog, niso znamenja, ki bi nam omogočila razumeti Boga in nas potrdila v zaupanju Njemu, ampak postanejo neke vrste nadomestek naše vere.
»In Gospod je rekel Mojzesu: ›Doklej me bo to ljudstvo zaničevalo in kako dolgo mi še ne bodo verjeli kljub vsem znamenjem, ki sem jih storil med njimi?‹« (4 Mz 14,11).
Gospod namreč pravi, da znamenja, ki jih je storil, se pravi njegovo delovanje v korist ljudi, ne krepijo odnosa ljudstva do Boga, ne hrani njihove vere, to je njihovega zaupanja Bogu.
Tudi Kristus se je znašel sredi take miselnosti: »Kakšno znamenje torej delaš, da bomo videli in ti verjeli? Kaj počneš?« (Jn 6,30).
Vztrajajo pri delovanju, vendar ne pridejo do vere.
Njihova miselnost resnično ni sposobna razbrati znamenja. To je zanje izgovor, da ne verujejo.
»Dela namreč, ki mi jih je dal moj Oče, da jih izvršim, prav ta dela, ki jih opravljam, pričajo o meni, da me je poslal Oče« (Jn 5,36).
Takšna miselnost ne zmore doumeti, da je Kristus Očetov dar, da razodeva Boga Ljubezni, ki ne prizanese svojemu edinorojenemu Sinu, ampak ga daje človeštvu, čeprav človeštvo tako razmišlja.
»Veliko dobrih del, ki izhajajo iz Očeta, sem vam pokazal. Zaradi katerega od teh del me hočete kamnati?« (Jn 10,32).
Toda Judje odgovorijo: »Ne kamnamo te zaradi dobrega dela, ampak zaradi bogokletja, ker se ti, ki si človek, delaš Boga« (Jn 10,33).
Ne zmorejo razbrati del in ne videti, da se v njih razodeva Oče ter, da Kristus izpolnjuje voljo svojega Očeta.
Pavel pokaže, da je vera odgovor tistih, ki so poklicani.
Križani Kristus je »Judom v spotiko, poganom norost. Tistim pa, ki so poklicani, Judom in Grkom, je Mesija, Božja moč in Božja modrost« (1 Kor 1,23-24).
Torej je poklicanost in odgovor na poklicanost, ki je življenje po veri.
To je vera: zaupanje Njemu, ki kliče.
Tudi filozofija, ki išče modrost posvetnega življenja, vidi v križanem Kristusu pot, po kateri naj se ne hodi in se je ne upošteva; norost, ki je zanjo nasprotje modrosti.
Tisto, česar človeški um, skladen z voljo, ne zmore dojeti, je pot ljubezni. Ljubezen je namreč samo Božja, kajti »Bog je ljubezen« (1 Jn 4,6).
Križani Kristus je največje razodetje Boga, ki je ljubezen.
Pavel na koncu sklene: »Božja norost je modrejša od ljudi in Božja slabotnost močnejša od ljudi« (1 Kor 1,25).
To resnico pa je mogoče razumeti samo preko udeleženosti pri Božjem življenju.
»Resnično, resnično, povem ti: Če se kdo ne rodi od zgoraj, ne more videti Božjega kraljestva« (Jn 3,3).
Božje kraljestvo se uresničuje in razodeva v človeškosti, ki jo živi Božji Sin.
Krst, dar Svetega Duha, evharistija in zakramenti nas vcepijo v Kristusa in nas tako storijo deležne tega življenja.
Zato v tem močnem bogoslužnem času preverimo, kako živimo vsakdanjik, kako razmišljamo, da bi videli, ali je to na Kristusov velikonočni način ali na religiozni način ali na način tega sveta.
Kako se soočamo z zlom, krivicami, hudobijo, boleznimi, nesrečami, bolečimi nepričakovanimi dogodki življenja?
Samo tako, da smo udeleženi pri Kristusovi veliki noči.
SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsak petek.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.
Novi život, koji nam je dan u uskrsnom prijelazu krštenja, provjerava se u potpunom darivanju sebe u ljubavi, u odricanju od proizvoljnog upravljanja vlastitim životom i u predanju životu koji je ljubav.
Provjerava se kroz patnju i smrt, koje su sastavni i neizostavni dio ljubavi, jer se Božja ljubav u povijesti ostvaruje kroz umiranje i uskrsavanje.
Život zoē, kako ga Novi zavjet naziva, Božji život i život po Božju, onaj koji se očitovao u Kristovu čovještvu, daruje nam se upravo kroz naše sudioništvo u Kristovu čovještvu, odnosno u njegovu načinu življenja.
Duh Sveti čini nas dionicima tog načina života: živjeti svoje čovještvo kao sinovi u Sinu.
Korizma je liturgijsko vrijeme pogodno za provjeriti je li pashalno otajstvo doista put našega života i njegova ispunjenja.
Ovdje dolazimo do točke kada se više ne možemo pretvarati. Dolazi trenutak u kojem se Božji život, onaj zoē, otkriva, očitujući Krista kroz naše čovještvo.
Život se, ako postoji, očituje upravo u smrti. Tako je bilo za Krista, jer se u Njemu život očituje kao besplatan dar.
Za nas je to bila smrt s Kristom na krštenju, gdje smo primili novi život. Tamo više nismo mogli glumiti na vjerskoj pozornici.
Naime, zanimljivo je da kršćanska umjetnost počinje upravo u katakombama. Tu su kršćani očitovali svoju vjeru u život „s Kristom“ i „u Kristu“.
Današnje drugo čitanje naglašava upravo tu duhovnu istinu.
Pavao odmah pojašnjava da je potpuno očitovanje Boga kao ljubavi „ludost“ (1Kor 1,18) za one koji propadaju.
Imati razapinjanje u središtu religiozne vizije, barem na razumskoj razini, doista je apsurdno.
„A nama spašenicima sila je Božja“ (1Kor 1,18).
Tako smo odmah na dramatičnom raskrižju između onoga tko ima milost razaznavanja dara i onoga tko ga ne vidi, te ga stoga ne razumije i ne prihvaća.
Vidjeti dar koji Otac daje darivajući svoga Sina, za nas je početak vjere.
„Hodite u ljubavi kao što je i Krist ljubio vas i sebe predao za nas kao prinos i žrtvu Bogu na ugodan miris“ (Ef 5,2).
Tko prihvaća dar ljubavi, nalazi se u ljubavi i razumije dar.
Pavao je vrlo jasan: onaj tko prihvati dar postaje dar.
Ponovno navodimo temeljni tekst: „S Kristom sam razapet. Živim, ali ne više ja, nego živi u meni Krist. A što sada živim u tijelu, u vjeri živim u Sina Božjega koji me ljubio i predao samoga sebe za mene“ (Gal 2, 19-20).
To je dakle iskustvo dara i doživljaja novosti vlastitog postojanja.
Ponovimo: onaj tko ne prihvati dar, ne razumije ga.
Dar možemo razumjeti samo prihvaćajući ga, kroz sudjelovanje u novom životu, koji doživljavamo kao ponovno rođenje koje će se ostvariti upravo time što ćemo postati dar, odnosno slobodni od samih sebe, predani u ljubavi i za ljubav.
Pavao uzima u obzir dvije skupine ljudi: religiozne – to jest Židove – i Grke, koji predstavljaju čovječanstvo koje razmišlja, temelji se na filozofiji i teži dostizanju mudrosti.
Religiozni ljudi traže znamenja kako bi potvrdili svoju religiju, no upravo je to bila najniža točka Starog zavjeta. U tom slučaju ono što Bog čini nisu znamenja koja bi nam omogućila da razumijemo Boga i učvrstila nas u pouzdanju u Njega, već postaju svojevrsni nadomjestak za našu vjeru.
„Tada Gospodin reče Mojsiju: ‘Dokle će me taj narod prezirati? Dokle mi neće vjerovati unatoč svim znamenjima što sam ih među njima izvodio?’“ (Br 14,11).
Gospodin naime kaže da znamenja koja čini, odnosno njegova djela u korist ljudi, ne unapređuju odnos ljudi s Bogom, ne hrane njihovu vjeru, odnosno njihovo pouzdanje u Boga.
Krist se također zatekao usred takvog mentaliteta: „Kakvo ti znamenje činiš da vidimo pa da ti vjerujemo? Koje je tvoje djelo? (Iv 6,30).
Oni inzistiraju na djelu, ali ne dolaze do vjere.
Njihov mentalitet doista je nesposoban shvatiti znamenje. Ono je za njih izgovor da ne vjeruju.
„Djela koja mi je dao izvršiti Otac, upravo ta djela koja činim, svjedoče za mene – da me poslao Otac“ (Iv 5,36).
Takav mentalitet ne uspijeva shvatiti da je Krist Očev dar, da objavljuje Boga Ljubavi, koji ne štedi svoga jedinorođenoga Sina, već ga dariva čovječanstvu, iako je čovječanstvo takvog mentaliteta.
„Mnoga vam dobra djela Očeva pokazah. Za koje me od tih djela kamenujete?“ (Iv 10,32).
No Židovi odgovaraju: „Zbog dobra te djela ne kamenujemo, nego zbog hule: što ti – čovjek – sebe Bogom praviš“ (Iv 10,33).
Oni ne mogu razumjeti djela i ne vide da se Otac očituje u njima te da Krist vrši volju svoga Oca.
Pavao pokazuje da je vjera odgovor onih koji su pozvani.
„A mi propovijedamo Krista raspetoga: Židovima sablazan, poganima ludost, pozvanima pak – i Židovima i Grcima – Krista, Božju snagu i Božju mudrost“ (1Kor 1,23-24).
Dakle, postoji poziv i odgovor na poziv, a to je život po vjeri.
To je vjera: pouzdanje u Onoga koji poziva.
Filozofija koja traži mudrost svjetovnog života vidi također u razapetomu Kristu put kojim ne treba ići, put kojim se ne treba baviti, već ludost, koja je za nju suprotnost mudrosti.
Ono što ljudski um, u skladu s vlastitom voljom, ne može dokučiti jest put ljubavi. Ljubav je naime samo Božja, jer „Bog je ljubav“ (1Iv 4,16).
Raspeti Krist je najveće očitovanje Boga, koji je ljubav.
Pavao na kraju zaključuje: „lûdo Božje mudrije je od ljudi i slabo Božje jače je od ljudi“ (1Kor 1,25).
No ta se istina može shvatiti samo sudjelovanjem u Božjem životu.
„Zaista, zaista, kažem ti: tko se ne rodi nanovo, odozgor, ne može vidjeti kraljevstva Božjega!“ (Iv 3,3).
Kraljevstvo Božje ostvaruje se i očituje u čovještvu koje je živio Sin Božji.
Krštenje, dar Duha Svetoga, Euharistija i sakramenti ucjepljuju nas u Krista i tako nas čine dionicima toga života.
Provjerimo, dakle, u ovom snažnom liturgijskom vremenu kako svakodnevno živimo, kako razmišljamo, da bismo vidjeli je li to u skladu s Kristovom Pashom, u skladu s religijskom logikom ili je u skladu s logikom ovoga svijeta.
Kako se suočavamo sa zlom, nepravdama, zloćama, bolestima, nesrećama, bolnim neočekivanim događajima u životu?
Samo sudjelovanjem u Kristovoj Pashi.
SJEMENJA je rubrika Centra Aletti dostupna svakoga petka. Svakoga tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku, bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije
Weryfikacją nowego życia, które jest nam dane w paschalnym przejściu chrzcielnym, jest całkowite oddanie siebie w miłości – wyrzekając się zarządzania sobą za pomocą własnej woli i poddając się życiu, które samo w sobie jest ukonstytuowane jako miłość.
Tak więc weryfikacją jest cierpienie i śmierć jako integralna i nieodzowna część miłości, ponieważ miłość Boga urzeczywistnia się w historii poprzez umieranie i zmartwychwstanie.
Życie zoē, jak nazywa je Nowy Testament, życie Boże i według Boga, życie, które objawiło się w człowieczeństwie Chrystusa, jest nam dane właśnie poprzez uczestnictwo w człowieczeństwie Chrystusa, to znaczy w Jego sposobie życia.
Duch Święty czyni nas uczestnikami tego sposobu życia: przeżywania naszego człowieczeństwa jako synowie w Synu.
Wielki Post jest sprzyjającym czasem liturgicznym, aby zweryfikować, czy Misterium Paschalne jest rzeczywiście drogą naszego życia i jego spełnienia.
Tutaj dochodzi się do punktu, w którym nie można już udawać. Nadchodzi moment, w którym Boże życie, życie zoē, objawia się, manifestując Chrystusa poprzez nasze człowieczeństwo.
Życie, jeśli w ogóle istnieje, objawia się właśnie w śmierci. Tak też było w przypadku Chrystusa, ponieważ w Nim życie objawiło się jako darmowy dar.
To jest nasze umieranie z Chrystusem w chrzcie, gdzie otrzymujemy nowe życie. Tam nie możemy już występować jak na scenie religijnej.
Rzeczywiście, interesujące jest to, że sztuka chrześcijan zaczyna się w katakumbach, ponieważ tam chrześcijanie manifestują wiarę w życie “z Chrystusem” i “w Chrystusie”.
Dzisiejsze drugie czytanie podkreśla właśnie tę duchową prawdę.
Paweł natychmiast wyjaśnia, że pełne objawienie się Boga jako miłości “jest głupstwem” (1 Kor 1,18) dla tych, którzy idą na zatracenie.
Posiadanie w centrum religijnej wizji ukrzyżowania, przynajmniej na poziomie intelektualnym, jest rzeczywiście absurdem.
Zamiast tego, “dla tych, którzy dostępujmy zbawienia, to znaczy dla nas, jest to moc Boża” (1 Kor 1,18).
Natychmiast stajemy w obliczu dramatycznego rozdroża między tymi, którzy mają łaskę dostrzeżenia daru, a tymi, którzy go nie widzą, a zatem nie rozumieją go ani nie przyjmują.
Dostrzeżenie daru, który Ojciec daje, dając swojego Syna, jest dla nas początkiem wiary.
“Postępujcie drogą miłości, bo i Chrystus was umiłował i samego siebie wydał za nas w ofierze i dani na wdzięczną wonność Bogu” (Ef 5,2).
Ten, kto przyjmuje dar miłości, znajduje się w miłości i rozumie dar.
Paweł mówi jasno: kto przyjmuje dar, staje się darem.
Zacytujmy jeszcze raz fundamentalny tekst: “Razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża. Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie” (Ga 2,19-20).
Oto doświadczenie daru i uświadomienie sobie nowości swojego istnienia.
Powtórzmy: ci, którzy nie przyjmują daru, nie rozumieją go.
Dar można zrozumieć tylko poprzez przyjęcie go, poprzez uczestnictwo w nowym życiu, którego doświadczamy jako odrodzenie, realizowane właśnie poprzez bycie darem, to znaczy bycie wolnym od nas samych, wydanym w miłości i dla miłości.
Paweł bierze pod uwagę dwie grupy ludzi: religijnych – czyli Żydów – i Greków, reprezentujących ludzkość, która rozumuje, opiera się na filozofii i dąży do osiągnięcia mądrości.
Ludzie religijni proszą o znaki, aby potwierdzić swoją religię, ale to był właśnie najniższy punkt Starego Testamentu. W tym przypadku gesty, czyli dzieła dokonywane przez Boga, nie są znakami, które sprawiają, że rozumiemy Boga i potwierdzają nasze poleganie na Nim, ale stają się swego rodzaju substytutem naszej wiary.
“I rzekł Pan do Mojżesza: Dokądże jeszcze ten lud będzie Mi uwłaczał? Dokądże wierzyć Mi nie będzie mimo znaków, jakie pośród nich zdziałałem?” (Lb 14,11).
W rzeczywistości Pan mówi, że znaki, których dokonał, to znaczy jego dzieło na rzecz ludu, nie rozwija relacji ludu z Bogiem, nie karmi ich wiary, to znaczy ich polegania na Bogu.
Chrystus również znajdował się pośród takiej mentalności: “Rzekli do Niego: Jakiego więc dokonasz znaku, abyśmy go widzieli i Tobie uwierzyli? Cóż zdziałasz?” (J 6,30).
Nalegają na dzieło, ale nie dochodzą do wiary.
Rzeczywiście prawdą jest, że ich mentalność nie jest w stanie odczytać znaku, co staje się wymówką, by nie wierzyć.
“Ja mam świadectwo większe od Janowego. Są to dzieła, które Ojciec dał Mi do wykonania; dzieła, które czynię, świadczą o Mnie, że Ojciec Mnie posłał” (J 5,36).
Taka mentalność nie pojmuje, że Chrystus jest darem Ojca, że jest manifestacją kochającego Boga, który nie oszczędza swego jednorodzonego Syna, ale daje go ludzkości, nawet jeśli ta ludzkość ma taką mentalność.
“Ukazałem wam wiele dobrych czynów pochodzących od Ojca. Za który z tych czynów chcecie Mnie ukamienować?” (J 10,32).
Ale Żydzi odpowiadają: “Nie chcemy Cię kamienować za dobry czyn, ale za bluźnierstwo, za to, że Ty będąc człowiekiem uważasz siebie za Boga” (J 10,33).
Nie są w stanie odczytać dzieł i nie widzą, że w nich objawia się Ojciec i że Chrystus wypełnia wolę swego Ojca.
W rzeczywistości Paweł pokazuje, że wiara jest odpowiedzią tych, którzy zostali powołani.
Ukrzyżowany Chrystus jest “zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan, dla tych zaś, którzy są powołani, tak spośród Żydów, jak i spośród Greków, Chrystusem, mocą Bożą i mądrością Bożą” (1 Kor 1,23-24).
Istnieje zatem powołanie i odpowiedź na to powołanie, którą jest życie wiarą.
To jest wiara: zaufanie Temu, który powołuje.
Również filozofia, która poszukuje mądrości życia tego świata, widzi w Chrystusie ukrzyżowanym drogę, którą nie należy podążać, drogę, której nie należy rozważać, w rzeczywistości głupotę, która jest przeciwieństwem mądrości.
To, czego ludzki umysł, w zgodzie z własną wolą, nie pojmuje, to droga miłości. W rzeczywistości miłość należy tylko do Boga, ponieważ “Bóg jest miłością” (1 J 4,16).
Ukrzyżowany Chrystus jest największą manifestacją Boga, który jest miłością.
Ostatecznie Paweł podsumowuje, że “to bowiem, co jest głupstwem u Boga, przewyższa mądrością ludzi, a co jest słabe u Boga, przewyższa mocą ludzi” (1 Kor 1,25).
Ale zrozumienie tej prawdy jest dostępne tylko poprzez uczestnictwo w samym życiu Boga.
“Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć królestwa Bożego” (J 3, 3).
Królestwo Boże urzeczywistnia się i objawia w człowieczeństwie przeżywanym przez Syna Bożego.
Chrzest, dar Ducha Świętego, Eucharystia, sakramenty czynią nas uczestnikami tego życia, wszczepiając nas w Chrystusa.
Tak więc, w tym mocnym czasie liturgicznym, sprawdźmy, jak żyjemy na co dzień, jak rozumuje nasza inteligencja, aby zobaczyć, czy jest zgodna z Paschą Chrystusa, czy według logiki religijnej, czy logiki tego świata.
Jak radzimy sobie ze złem, niesprawiedliwością, niegodziwością, chorobami, wypadkami, bolesnymi nieoczekiwanymi wydarzeniami w życiu?
Tylko uczestnicząc w Passze Chrystusa.
ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą każdego piątku. Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej
