Approfondimento delle letture della liturgia
Profundización de las lecturas de la liturgia
Poglobitev Božje besede
Produbljivanje liturgijskih tekstova
Pogłębienie czytań liturgicznych
![[SEMI] V DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (Anno B) 2](https://www.edizionilipa.com/wp-content/uploads/2024/01/054-017b-2007-Rosario-Lourdes-Francia-Guarigione-del-paralitico-p-2-400x400.jpg "[SEMI] V DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (Anno B) 2")
San Paolo, nella seconda lettura, ci tiene a precisare che annunciare il Vangelo per lui non è un vanto.
Non lo è perché vive l’annuncio del Vangelo come una necessità che gli si impone.
Addirittura esclama: “guai a me se non annuncio il Vangelo!” (1Cor 9,16).
Abbiamo un profeta che ci aiuta a capire queste parole di san Paolo.
Il profeta Geremia dice infatti: “‘Non penserò più a lui, non parlerò più nel suo nome!’. Ma nel mio cuore c’era come un fuoco ardente, trattenuto nelle mie ossa; mi sforzavo di contenerlo, ma non potevo” (Ger 20,9).
Si tratta del grande Geremia, il profeta che più di ogni altro rimanda all’immagine di Cristo.
Lui ha un contenuto di vita che lo abita e non può non manifestarlo.
Non si tratta semplicemente di parlare, ma di manifestare il fuoco che abita tutta la persona di Geremia, persino dentro le sue ossa, che è proprio l’immagine di qualcosa di morto eppure abitato dal fuoco.
Paolo si trova in una situazione simile.
Lui vive una rivelazione dal Padre che gli manifesta suo Figlio che lo inabita da dentro. Questa rivelazione di Cristo è così forte che Paolo non può tenerlo come un prigioniero chiuso dentro di sé, solo per sé stesso, perché il Cristo, Figlio di Dio è venuto per tutti, per essere consegnato nelle mani degli uomini.
“Ma quando Dio, che mi scelse fin dal seno di mia madre e mi chiamò con la sua grazia, si compiacque di rivelare in me il Figlio suo perché lo annunciassi in mezzo alle genti, subito, senza chiedere consiglio a nessuno, senza andare a Gerusalemme da coloro che erano apostoli prima di me, mi recai in Arabia e poi ritornai a Damasco” (Gal 1,15-17).
Paolo coglie che non si riceve Cristo per sé stessi, ma che immediatamente questa rivelazione ti porta agli altri, ti fa davvero uscire da te stesso.
Cristo è venuto per essere consegnato (cf Mc 14,41; Lc 9,14, ecc.).
Così san Paolo, avendo Cristo che lo inabita, scopre la sua vita come una consegna.
Annunciare il Vangelo è per Paolo farlo abitare in chi lo ascolta, in modo che le persone davvero vivano una rinascita, una rigenerazione, ossia una risurrezione.
“Sono io che vi ho generato in Cristo Gesù mediante il Vangelo” (1Cor 4,15).
Paolo praticamente dice che, se una donna è incinta, partorirà.
Lui, avendo Cristo dentro di sé, non può non manifestarlo, perché l’io di Paolo si è riconosciuto nell’io di Cristo: “Non vivo più io, ma Cristo vive in me” (Gal 2,20).
Ma Cristo per Paolo non è una costrizione, anche se usa una parola forte greca – anankē, cioè, praticamente, necessità, destino, fato, dunque qualcosa che viene già determinato.
Per Paolo “il vivere è Cristo” (Fil 1,21).
La vita stessa è Cristo e tutto ciò che riteneva come un valore assoluto della sua religione ora lo reputa spazzatura: “Ma queste cose, che per me erano guadagni, io le ho considerate una perdita a motivo di Cristo. Anzi, ritengo che tutto sia una perdita a motivo della sublimità della conoscenza di Cristo Gesù, mio Signore. Per lui ho lasciato perdere tutte queste cose e le considero spazzatura, per guadagnare Cristo ed essere trovato in lui, avendo come mia giustizia non quella derivante dalla Legge, ma quella che viene dalla fede in Cristo, la giustizia che viene da Dio, basata sulla fede” (Fil 3,7-9).
Tutto ciò che era un guadagno l’ha considerato una perdita a motivo di Cristo.
Per Paolo l’unico senso è Cristo e il semplice fatto che Cristo si manifesta attraverso Paolo stesso è per lui la massima ricompensa.
“… su alcuni punti, vi ho scritto con un po’ di audacia, come per ricordarvi quello che già sapete, a motivo della grazia che mi è stata data da Dio per essere ministro di Cristo Gesù tra le genti, adempiendo il sacro ministero di annunciare il vangelo di Dio perché le genti divengano un’offerta gradita, santificata dallo Spirito Santo. Questo dunque è il mio vanto in Gesù Cristo nelle cose che riguardano Dio. Non oserei infatti dire nulla se non di quello che Cristo ha operato per mezzo mio per condurre le genti all’obbedienza, con parole e opere, con la potenza di segni e di prodigi, con la forza dello Spirito” (Rm 15,15-19).
È evidente che per Paolo la sua missione/vocazione è vivere il Cristo che gli si è rivelato e che non esiste nessuna ricompensa che possa sostituire il Cristo in persona nella sua vita, anzi, nella sua stessa persona.
Quello che sarebbe il guadagno che merita chi lavora per il Vangelo, per Paolo sarebbe una cosa estranea, cioè fatta dall’esterno, che in nessun modo potrebbe sostituire la persona di Cristo con la quale l’io di Paolo viene identificato grazie allo Spirito Santo (cf Rm 8,14 e Gal 2,20).
Se siamo figli non possiamo aspettarci neanche una minima ricompensa.
Tanto è vero che, essendo liberi, ci mettiamo liberamente al servizio uno dell’altro (cf Gal 5,13).
Quando Cristo parla di come andare in missione, è molto chiaro che si tratta di accettare giusto il cibo, ma non si può in alcun modo far sì che la missione produca un guadagno (cf Mt 10,7-10). Anzi. “Gratuitamente avete ricevuto, gratuitamente date” (Mt 10,8).
L’evangelizzazione è semplicemente far trasparire Colui che ci abita.
Siccome ci abita Colui che è il dono dell’amore del Padre (cf Gv 3,16), quando ci attraversa sperimentiamo di essere amati.
E questo è la nostra vita.
Il suo fondamento e il suo compimento è essere attraversati dall’amore di Cristo con cui ci ama e che per mezzo di noi raggiunge gli altri.
Chissà perché l’evangelizzazione ha potuto essere così fraintesa al punto che si ha paura della Chiesa. E anche oggi, quando un modo di essere Chiesa sta definitivamente morendo, tante opere di evangelizzazione sono ancora fondate su professioni, impieghi, lavori, piuttosto che sull’esperienza di Cristo che ci salva, comunicandosi attraverso di noi, lasciandoci l’esperienza di essere amati dal Padre nei cieli, seduti in Cristo Gesù (cf Ef 2,6).
SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni venerdì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.
San Pablo, en la segunda lectura, deja claro que el anuncio del Evangelio no es para él un alarde.
No es que viva el anuncio del Evangelio como una necesidad que se le impone.
Incluso exclama: “¡Ay de mí si no anuncio el Evangelio!” (1 Co 9,16).
Tenemos un profeta que nos ayuda a comprender estas palabras de San Pablo.
En efecto, el profeta Jeremías dice: “‘No pensaré más en él, no hablaré más en su nombre’. Pero en mi corazón había como un fuego ardiente, metido en mis huesos; me esforzaba por contenerlo, pero no podía” (Jer 20,9).
Este es el gran Jeremías, el profeta que más que ningún otro se refiere a la imagen de Cristo.
Tiene un contenido de vida que lo habita y no puede dejar de manifestarlo.
No se trata simplemente de hablar, sino de manifestar el fuego que habita en toda la persona de Jeremías, incluso dentro de sus huesos, que es precisamente la imagen de algo muerto y, sin embargo, habitado por el fuego.
Pablo se encuentra en una situación similar.
Experimenta una revelación del Padre que le manifiesta a su Hijo que le habita por dentro. Esta revelación de Cristo es tan fuerte que Pablo no puede tenerlo como prisionero encerrado dentro, sólo para sí mismo, porque Cristo, el Hijo de Dios ha venido para todos, para ser entregado en manos de los hombres.
“Pero cuando Dios, que me eligió desde el seno de mi madre y me llamó por su gracia, se complació en revelar en mí a su Hijo para que lo anunciara entre los gentiles, inmediatamente, sin pedir consejo a nadie, sin ir a Jerusalén a los que eran apóstoles antes que yo, fui a Arabia y luego volví a Damasco” (Gal 1,15-17).
Pablo comprende que uno no recibe a Cristo para sí mismo, sino que inmediatamente esta revelación te lleva a los demás, te hace salir realmente de ti mismo.
Cristo vino para ser entregado (cf. Mc 14,41; Lc 9,14, etc.).
Así, san Pablo, teniendo a Cristo en su interior, descubre su vida como una entrega.
Anunciar el Evangelio es para Pablo hacerlo habitar en quienes lo escuchan, para que las personas experimenten verdaderamente un renacimiento, una regeneración, una resurrección.
“Yo os he engendrado en Cristo Jesús por medio del Evangelio” (1 Co 4,15).
Pablo prácticamente dice que si una mujer está embarazada, dará a luz.
Puesto que tiene a Cristo dentro de sí, no puede dejar de manifestarlo, porque el yo de Pablo se ha reconocido en el yo de Cristo: “Ya no vivo yo, sino que Cristo vive en mí” (Gal 2,20).
Pero Cristo para Pablo no es una coacción, aunque utilice una palabra griega fuerte -anankē-, es decir, prácticamente, necesidad, destino, suerte, por tanto, algo que ya está determinado.
Para Pablo “la vida es Cristo” (Flp 1,21).
La vida misma es Cristo, y todo lo que tenía como valor absoluto de su religión lo considera ahora basura: “Pero estas cosas, que para mí eran ganancia, las considero pérdida a causa de Cristo. En efecto, todo lo considero pérdida a causa de la sublimidad del conocimiento de Cristo Jesús, mi Señor. Por él renuncié a todas estas cosas y las consideré basura, para ganar a Cristo y ser hallado en él, teniendo como justicia no la que viene de la Ley, sino la que viene de la fe en Cristo, la justicia que viene de Dios, basada en la fe” (Flp 3,7-9).
Todo lo que era ganancia lo consideraba pérdida a causa de Cristo.
Para Pablo el único sentido es Cristo, y el mero hecho de que Cristo se manifieste a través del propio Pablo es para él la mayor recompensa.
“… sobre algunos puntos os he escrito con cierta audacia, como para recordaros lo que ya sabéis, por la gracia que Dios me ha dado de ser ministro de Cristo Jesús entre las naciones, cumpliendo el sagrado ministerio de proclamar el Evangelio de Dios para que las naciones lleguen a ser una ofrenda aceptable, santificada por el Espíritu Santo. Esta, pues, es mi jactancia en Cristo Jesús en las cosas que pertenecen a Dios. Porque no me atrevo a decir otra cosa que lo que Cristo ha hecho por medio de mí para conducir a las naciones a la obediencia, de palabra y de obra, con poder de señales y prodigios, por el poder del Espíritu” (Rom 15,15-19).
Es evidente que para Pablo su misión/vocación es vivir el Cristo que se le ha revelado y que no hay recompensa que pueda sustituir al propio Cristo en su vida.
Lo que sería la ganancia que merece quien trabaja por el Evangelio, para Pablo sería algo ajeno, es decir, algo hecho desde fuera, que en modo alguno podría sustituir a la persona de Cristo con la que el yo de Pablo se identifica gracias al Espíritu Santo (cf. Rom 8,14 y Gal 2,20).
Si somos hijos, no podemos esperar ni la más mínima recompensa.
Tanto es así que, siendo libres, nos ponemos libremente al servicio de los demás (cf. Ga 5,13).
Cuando Cristo habla de cómo ir en misión, está muy claro que se trata de aceptar el alimento, pero en ningún caso la misión puede producir una ganancia (cf. Mt 10,7-10). Al contrario, “de gracia recibisteis, dad de gracia” (Mt 10,8).
Evangelizar es simplemente dejar que resplandezca Aquel que habita en nosotros.
Puesto que Aquel que es el don del amor del Padre habita en nosotros (cf. Jn 3,16), cuando Él pasa a través de nosotros experimentamos que somos amados.
Y ésta es nuestra vida.
Su fundamento y realización es ser atravesados por el amor de Cristo con el que nos ama y que a través de nosotros llega a los demás.
Quién sabe por qué la evangelización ha podido ser tan incomprendida hasta el punto de que la gente tiene miedo de la Iglesia. Y aún hoy, cuando un modo de ser Iglesia está definitivamente muriendo, tantas obras de evangelización siguen basándose en profesiones, trabajos, más que en la experiencia de Cristo que nos salva, comunicándose a través de nosotros, dejándonos la experiencia de ser amados por el Padre que está en los cielos, sentado en Cristo Jesús (cf. Ef 2,6).
SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los viernes. Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.
Sveti Pavel v drugem berilu jasno pove, da oznanjevanje evangelija zanj ni ponašanje.
Ni, ker čuti, da je to zanj nujnost.
V tem smislu celo vzklikne: »Gorje meni, če evangelija ne bi oznanjal!« (1 Kor 9,16).
Eden od prerokov nam pomaga razumeti te besede svetega Pavla.
Prerok Jeremija pravi: »Če rečem: ›Ne bom ga več omenjal ne več govoril v njegovem imenu,‹ je v mojem srcu kakor goreč ogenj, zaprt v mojih kosteh. Trudim se, da bi ga ugasil, pa ne morem« (Jer 20,9).
To je véliki Jeremija, v katerem se bolj kot v komerkoli drugem že prepozna Kristusova podoba.
V njem živi vsebina in ne more, da je ne bi razodeval.
Ne gre zgolj za govorjenje, ampak za razodevanje ognja, ki ga prežarja vsega, celo njegove kosti. Te so podoba nečesa mrtvega, pa vendar polnega ognja.
Pavel je v podobnem položaju.
Doživlja, da mu Oče razodeva svojega Sina, ki prebiva v njem. To razodetje je tako močno, da Pavel ne more zadržati Kristusa kot ujetnika v sebi, zgolj zase, kajti Kristus, Božji Sin je prišel za vse, da bi bil izročen v roke ljudi.
»Ko pa se je Bogu, ki me je izbral že v materinem telesu in me poklical po svoji milosti, zdelo prav razodeti v meni svojega Sina, da bi ga oznanjal med pogani, se nisem zatekel k mesu in krvi, pa tudi v Jeruzalem nisem šel k tistim, ki so bili apostoli pred mano, temveč sem se odpravil v Arabijo, potlej pa sem se vrnil v Damask« (Gal 1,15-17).
Pavel dojame, da Kristusa ne prejmemo zase, ampak nas to razodetje takoj vodi k drugim ter nas tako resnično potegne ven iz nas samih.
Kristus je prišel, da bi bil izročen (prim. Mr 14,41; Lk 9,14 itd.).
Tako sveti Pavel, v katerem prebiva Kristus, odkrije svoje življenje kot izročitev.
Za Pavla oznanjevanje evangelija pomeni, da evangelij naseli v tistih, ki ga poslušajo, tako da bi te osebe resnično doživele preporod, oziroma vstajenje.
»V Kristusu Jezusu sem vas namreč po evangeliju rodil jaz« (1 Kor 4,15).
Pavel dejansko pove: če je žena noseča, bo rodila.
Ker ima on v sebi Kristusa, ne more, da ga ne bi razodeval, kajti samega sebe je prepoznal v Kristusu: »Ne živim več jaz, ampak Kristus živi v meni« (Gal 2,20).
Vendar za Pavla Kristus ni prisila, čeprav uporabi močno grško besedo – anankē, kar je praktično nujnost, usoda, torej nekaj, kar je že določeno.
Za Pavla »je živeti Kristus« (Flp 1,21).
Življenje samo je Kristus in vse, kar je imel prej za absolutno vrednoto svoje religije, ima sedaj za smeti: »Toda kar je bilo zame dobiček, to sem zaradi Kristusa začel imeti za izgubo. Še več, za izgubo imam vse zaradi vzvišenosti spoznanja Kristusa Jezusa, mojega Gospoda. Zaradi njega sem zavrgel vse in imam vse za smeti, da bi bil Kristus moj dobiček in da bi se znašel v njem, in to ne s svojo pravičnostjo, ki izvira iz postave, ampak s pravičnostjo, ki je po veri v Kristusa, se pravi s pravičnostjo, ki je iz Boga in sloni na veri« (Flp 3,7-9).
Vse, kar je bilo zanj dobiček, ima za izgubo zaradi Kristusa.
Za Pavla je edini smisel Kristus. Preprosto dejstvo, da se Kristus razodeva preko njega, pa je zanj največje plačilo.
»… sem vam ponekod napisal nekoliko drzneje, da bi vas spomnil na to, kar že veste; v môči milosti, ki mi jo je dal Bog, da bi bil služabnik Kristusa Jezusa med pogani in opravljal duhovniško službo za Božji evangelij, da bi tako pogani postali Bogu prijetna daritev, posvečena v Svetem Duhu. Kar torej zadeva Božjo stvar, se smem ponašati v Kristusu Jezusu. Saj si tudi ne bi upal govoriti o stvareh, ki jih ne bi bil Kristus naredil po meni zavoljo poslušnosti poganov, in sicer z besedo in z dejanjem, z močjo znamenj in čudežev, z močjo Božjega Duha. Vse od Jeruzalema tja do Ilirika sem v velikem krogu dopolnil Kristusov evangelij« (Rim 15,15-19).
Jasno je, da je za Pavla njegovo poslanstvo/poklicanost živeti Kristusa, ki se mu je razodel. Zanj ni nobenega plačila, ki bi lahko nadomestilo Kristusa v njegovem življenju, v njegovi osebi.
To, kar naj bi bil dobiček za tistega, ki dela za evangelij, je za Pavla nekaj tujega, nekaj, kar bi prišlo od zunaj in nikakor ne more nadomestiti Kristusove osebe, s katero se je sam po milosti Svetega Duha poistovetil (prim. Rim 8,14 in Gal 2,20).
Če smo sinovi, ne moremo pričakovati niti najmanjšega plačila.
Svobodni smo, zato svobodno služimo drug drugemu (prim. Gal 5,13).
Ko Kristus govori o tem, kako iti oznanjat, je zelo jasno, da naj oznanjevalec sprejme hrano, nikakor pa ne, da bi oznanjevanje prinašalo dobiček (Mt 10,7-10). Nasprotno. »Zastonj ste prejeli, zastonj dajajte« (Mt 10,8).
Evangelizacija je preprosto v tem, da preko nas sije On, ki prebiva v nas.
V nas živi On, ki je dar Očetove ljubezni (prim. Jn 3,16), in kadar sije preko nas, izkušamo, da smo ljubljeni.
In to je naše življenje.
Naš temelj in naša izpolnitev je v tem, da nas Kristus ljubi in po nas naprej dosega druge.
Kdo ve, zakaj je evangelizacija lahko tako napačno razumljena, da se ljudje celo bojijo Cerkve. In tudi danes, ko določen način, kako smo Cerkev, umira, mnoge evangelizacijske dejavnosti še vedno temeljijo na poklicih, zaposlitvah, delih, namesto na izkušnji Kristusa, ki nas odrešuje, ki govori preko nas in nam daje doživljati, da smo ljubljeni od Očeta v nebesih in smo v Kristusu že pri njem (prim. Ef 2,6).
SEMENA je rubrika Centra Aletti, ki je na voljo vsak petek.
Vsak teden je na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.
Sveti Pavao u drugom čitanju želi istaknuti da naviještanje evanđelja za njega nije hvastanje.
Nije hvastanje jer smatra da je to za njega nužnost.
U tom smislu čak uzvikuje: „jao meni ako evanđelja ne navješćujem“ (1Kor 9,16).
Jedan od proroka pomaže nam razumjeti ove riječi svetoga Pavla.
Naime, prorok Jeremija kaže: „neću više na nj misliti niti ću govoriti u njegovo ime. Al’ tad mi u srcu bî kao rasplamtjeli oganj, zapretan u kostima mojim: uzalud se trudih da izdržim, ne mogoh više“ (Jer 20,9).
Riječ je o velikom Jeremiji, u kojem se Kristov lik prepoznaje više nego u ikom drugom.
U njemu je nastanjen sadržaj života i on ne može a da ga ne očituje.
Ne radi se samo o govoru, nego o očitovanju ognja koji je nastanjen u cijeloj Jeremijinoj osobi, pa čak i unutar njegovih kostiju. Iako su baš te kosti slika nečeg mrtvog, ipak u njima obitava oganj.
Pavao se nalazi u sličnoj situaciji.
On doživljava kako mu Otac objavljuje svoga Sina koji prebiva u njemu. Ta objava toliko je jaka da Pavao ne može držati Krista kao zatočenika u sebi, samo za sebe, jer je Krist, Sin Božji, došao zbog svih, da bude predan u ruke ljudima.
„Ali kad se Onomu koji me odvoji već od majčine utrobe i pozva milošću svojom, svidjelo otkriti mi Sina svoga da ga navješćujem među poganima, odmah, ne posavjetovah se s tijelom i krvlju i ne uziđoh u Jeruzalem k onima koji bijahu apostoli prije mene, nego odoh u Arabiju pa se opet vratih u Damask“ (Gal 1,15-17).
Pavao shvaća da Krista ne primamo samo za sebe, nego da nas ta objava odmah vodi drugima, te nas uistinu izvlači iz nas samih.
Krist je došao da bude predan (usp. Mk 14,41; Lk 9,14, itd.).
Tako sveti Pavao, u kojemu Krista prebiva, otkriva svoj život kao predanje.
Za Pavla naviještati evanđelje znači postići da se ono nastani u onima koji ga slušaju, kako bi te osobe doista doživjele ponovno rođenje, odnosno uskrsnuće.
„Ta u Kristu Isusu po evanđelju ja vas rodih!“ (1Kor 4,15).
Pavao zapravo kaže: ako je žena trudna, rodit će.
Budući da ima Krista u sebi, ne može a da ga ne očituje, jer je u Kristu prepoznao sebe: „Živim, ali ne više ja, nego živi u meni Krist“ (Gal 2,20).
Međutim, za Pavla Krist nije prisila, iako on koristi snažnu grčku riječ – anankē, koja je praktički nužnost, usud, odnosno nešto što je već određeno.
Za Pavla „je živjeti Krist“ (Fil 1,21).
Sam život je Krist, a sve ono što je prije smatrao apsolutnom vrijednošću svoje religije sada smatra otpadom: „Ali što mi god bijaše dobitak, to poradi Krista smatram gubitkom. Štoviše, čak sve gubitkom smatram zbog onoga najizvrsnijeg, zbog spoznanja Isusa Krista, Gospodina mojega, radi kojega sve izgubih i otpadom smatram: da Krista steknem i u njemu se nađem – ne svojom pravednošću, onom od Zakona, nego pravednošću po vjeri u Krista, onom od Boga, na vjeri utemeljenoj“ (Fil 3,7-9).
Sve što mu bijaše dobitak smatrao je gubitkom zbog Krista.
Za Pavla je jedini smisao Krist. Jednostavna činjenica da se Krist očituje preko samog Pavla, za njega je najveća nagrada.
„Ipak vam djelomično smionije napisah da vas na poznato nekako podsjetim poradi milosti koja mi je dana od Boga – da budem bogoslužnik Krista Isusa među poganima, svećenik evanđelja Božjega te prinos poganâ postane ugodan, posvećen Duhom Svetim. Imam se dakle čime dičiti u Kristu Isusu s obzirom na ono što je Božje. Jer ne bih se usudio govoriti o nečemu što Krist riječju i djelom, snagom znamenja i čudesa, snagom Duha nije po meni učinio“ (Rim 15,15-19).
Jasno je da je za Pavla njegovo poslanje/poziv živjeti Krista koji mu se objavio i da ne postoji nijedna nagrada koja bi mogla zamijeniti Krista u njegovu životu, u njegovoj osobi.
Ono što bi bilo dobitak za onoga koji radi za Evanđelje, za Pavla je to nešto strano, to jest izvanjsko, što ni na koji način ne može zamijeniti Krista s kojim se Pavao poistovjetio zahvaljujući Duhu Svetom (usp. Rim 8,14 i Gal 2,20).
Ako smo sinovi, ne možemo očekivati ni najmanju nagradu.
Uostalom, budući da smo slobodni, slobodno služimo jedni drugima (usp. Gal 5,13).
Kada Krist govori o tome kako ići u poslanje, veoma je jasno da navjestitelj treba prihvatiti hranu, ali se nipošto ne može vršiti poslanje na način da donosi dobit (usp. Mt 10,7-10). Naprotiv, „Besplatno primiste, besplatno dajte!“ (Mt 10,8).
Evangelizacija je naprosto u tome da kroz nas izađe na vidjelo onaj koji prebiva u nama.
U nama živi Onaj koji je dar Očeve ljubavi (usp. Iv 3,16) i kad prolazi kroz nas doživljavamo da smo ljubljeni.
A to je naš život.
Naš temelj i naše ispunjenje je u tome što nas Krist ljubi i preko nas dopire do drugih.
Tko zna zašto je evangelizacija mogla biti krivo shvaćena do te mjere da se ljudi boje Crkve. Čak i danas, kada određeni način postojanja Crkve definitivno umire, mnoga se evangelizacijska djela još uvijek temelje na službama, ulaganjima, poslovima, umjesto na iskustvu Krista koji nas spašava, koji govori preko nas i daje nam da iskusimo da smo ljubljeni od Oca na nebesima, gdje smo posađeni u Kristu Isusu (usp. Ef 2,6).
SJEMENJA je rubrika Centra Aletti dostupna svakoga petka. Svakoga tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku, bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije
Paweł w drugim czytaniu wyjaśnia, że głoszenie Ewangelii nie jest dla niego powodem do chełpienia się.
Nie jest tak, ponieważ przeżywa głoszenie Ewangelii jako narzuconą mu konieczność. Wykrzykuje nawet: “Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!” (1 Kor 9,16).
Mamy proroka, który pomoże nam zrozumieć te słowa św. Pawła.
Prorok Jeremiasz mówi: “I powiedziałem sobie: Nie będę Go już wspominał ani mówił w Jego imię! Ale wtedy zaczął trawić moje serce jakby ogień, nurtujący w moim ciele. Czyniłem wysiłki, by go stłumić, lecz nie potrafiłem” (Jer 20,9).
Chodzi o wielkiego Jeremiasza, proroka, który bardziej niż jakikolwiek inny przywołuje obraz Chrystusa.
Ma on w sobie treść życia, która go zamieszkuje i nie może jej nie manifestować.
Nie jest to po prostu kwestia mówienia, ale manifestowania ognia, który zamieszkuje całą osobę Jeremiasza, nawet w jego kościach, które są dokładnie obrazem czegoś martwego, a jednak zamieszkałego przez ogień.
Paweł znajduje się w podobnej sytuacji.
Doświadcza objawienia od Ojca, który objawia mu swojego Syna, zamieszkującego go od wewnątrz. To objawienie Chrystusa jest tak silne, że Paweł nie może trzymać Go jako więźnia zamkniętego w sobie, tylko dla siebie, ponieważ Chrystus, Syn Boży, przyszedł dla wszystkich, aby zostać wydanym w ręce ludzi.
„Gdy jednak spodobało się Temu, który wybrał mnie jeszcze w łonie matki mojej i powołał łaską swoją, aby objawić Syna swego we mnie, bym Ewangelię o Nim głosił poganom, natychmiast, nie radząc się ciała i krwi ani nie udając się do Jerozolimy, do tych, którzy apostołami stali się pierwej niż ja, skierowałem się do Arabii, a później znowu wróciłem do Damaszku” (Ga 1,15-17).
Paweł rozumie, że nie otrzymuje się Chrystusa dla siebie, ale że natychmiast to objawienie prowadzi nas do innych, sprawia, że naprawdę wychodzimy z siebie.
Chrystus przyszedł, aby być wydanym (por. Mk 14,41; Łk 9,14 itd.).
W ten sposób św. Paweł, mając w sobie Chrystusa, odkrywa swoje życie jako wydanie siebie.
Głoszenie Ewangelii jest dla Pawła sprawianiem, że zamieszkuje ona w tych, którzy jej słuchają, tak aby ludzie naprawdę doświadczyli odrodzenia, ponownego narodzenia, czyli zmartwychwstania.
“Ja to właśnie przez Ewangelię zrodziłem was w Chrystusie Jezusie” (1 Kor 4,15b).
Paweł praktycznie mówi, że jeśli kobieta jest w ciąży, to urodzi.
Ponieważ ma w sobie Chrystusa, nie może Go nie manifestować, ponieważ “ja” Pawła rozpoznało siebie w “ja” Chrystusa: “Teraz już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2,20).
Ale Chrystus dla Pawła nie jest przymusem, mimo że używa mocnego greckiego słowa – anankē, czyli praktycznie konieczność, los, przeznaczenie, a więc coś, co jest już określone.
Dla Pawła “bowiem żyć to Chrystus” (Flp 1,21).
Życie samo w sobie to Chrystus, a wszystko, co uważał za absolutną wartość swojej religii, teraz uważa za śmieci: “Ale to wszystko, co było dla mnie zyskiem, ze względu na Chrystusa uznałem za stratę. I owszem, nawet wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego. Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa i znalazł się w Nim – nie mając mojej sprawiedliwości, pochodzącej z Prawa, lecz Bożą sprawiedliwość, otrzymaną przez wiarę w Chrystusa, sprawiedliwość pochodzącą od Boga, opartą na wierze” (Flp 3,7-9).
Wszystko, co było zyskiem, uważał za stratę z powodu Chrystusa.
Dla Pawła jedynym sensem jest Chrystus, a sam fakt, że Chrystus objawia się przez samego Pawła, jest dla niego największą nagrodą.
“[…] A może niekiedy w liście tym zbyt śmiało się wyraziłem jako ten, który wam pewne sprawy stara się przypomnieć – na mocy danej mi przez Boga łaski. Dzięki niej jestem z urzędu sługą Chrystusa Jezusa wobec pogan sprawującym świętą czynność głoszenia Ewangelii Bożej po to, by poganie stali się ofiarą Bogu przyjemną, uświęconą Duchem Świętym. Jeśli więc mogę się chlubić, to tylko w Chrystusie Jezusie z powodu spraw odnoszących się do Boga. Nie odważę się jednak wspominać niczego poza tym, czego dokonał przeze mnie Chrystus w doprowadzeniu pogan do posłuszeństwa [wierze] słowem, czynem, mocą znaków i cudów, mocą Ducha Świętego” (Rz 15,15-19a).
Oczywiste jest, że dla Pawła jego misją/powołaniem jest życie objawionym mu Chrystusem i że nie ma nagrody, która mogłaby zastąpić samego Chrystusa w jego życiu, a nawet w jego osobie.
To, co byłoby zyskiem dla tych, którzy pracują dla Ewangelii, dla Pawła byłoby czymś obcym, to znaczy czymś pochodzącym z zewnątrz, co w żaden sposób nie mogłoby zastąpić osoby Chrystusa, z którym „ja” Pawła jest utożsamiane dzięki Duchowi Świętemu (por. Rz 8,14 i Ga 2,20).
Jeśli jesteśmy synami, nie możemy oczekiwać nawet najmniejszej nagrody.
Do tego stopnia, że będąc wolnymi, dobrowolnie oddajemy się na służbę drugiemu człowiekowi (por. Ga 5,13).
Kiedy Chrystus mówi o tym jak wyruszać na misję, jest bardzo jasne, że można przyjąć jedynie jedzenie, ale w żaden sposób misja nie może przynieść zysku (por. Mt 10,7-10). Wręcz przeciwnie: “Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie” (Mt 10,8).
Ewangelizacja jest po prostu pozwoleniem, by Ten, który w nas mieszka, zajaśniał.
Ponieważ Ten, który jest darem miłości Ojca, mieszka w nas (por. J 3, 16), i kiedy On przechodzi przez nas, doświadczamy, że jesteśmy kochani.
I to jest nasze życie.
Jego fundamentem i wypełnieniem jest miłość Chrystusa, którą On nas kocha i która przez nas dociera do innych.
Kto wie, dlaczego ewangelizacja została tak źle zrozumiana, że ludzie boją się Kościoła. I nawet dzisiaj, kiedy jeden sposób bycia Kościołem zdecydowanie umiera, tak wiele dzieł ewangelizacji nadal opiera się na zawodach, na urzędach, na pracy, a nie na doświadczeniu Chrystusa, który nas zbawia, komunikując się przez nas, pozostawiając nam doświadczenie bycia kochanym przez Ojca w niebie, zasiadającego w Chrystusie Jezusie (por. Ef 2, 6).
ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą każdego piątku. Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej
