Approfondimento delle letture della liturgia
Profundización de las lecturas de la liturgia
Poglobitev Božje besede
Produbljivanje liturgijskih tekstova
Pogłębienie czytań liturgicznych
![[SEMI] XXIII DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (Anno A) 2](https://www.edizionilipa.com/wp-content/uploads/2023/09/XXIII-2-400x400.jpg "[SEMI] XXIII DOMENICA DEL TEMPO ORDINARIO (Anno A) 2")
Paolo oggi chiarisce in modo inequivocabile che il compimento della Legge è l’Amore.
Sembra una cosa ovvia, scontata, ma in realtà è una verità che sconvolge molte nostre impostazioni ed è scomoda per gran parte della mentalità odierna.
Qual è il cliché che, da una mentalità religiosa, passa facilmente a una mentalità che vorrebbe essere ancora nell’ambito della Chiesa, ma di fatto è profondamente secolarizzata? La stessa mentalità che si trova nella tendenza opposta, cioè quella più formalmente religiosa e legata all’esercizio delle pratiche prescritte dalle varie devozioni e dai vari compiti da eseguire.
Si tratta dello stesso cliché che agisce in entrambe le mentalità.
In gioco è il pensare che, se uno fa certe cose religiose con la massima devozione possibile e la massima fedeltà, davvero avverrà un cambiamento.
Un giovane religioso mi ha detto che i suoi superiori gli hanno consigliato un corso per curare il suo mondo psichico e spirituale, per poter poi vivere bene la sua vocazione ed essere “sereno”. Infatti, diceva che era successo così.
Sottolineava che i superiori non contemplavano affatto la possibilità della vita nuova, della nostra partecipazione alla vita di Cristo nello Spirito Santo.
Allora, diceva, non capisco se la vita nuova è una semplice espressione che non ha contenuto vitale, o siamo davvero in un vicolo cieco. Aggiungeva che i superiori cercavano solo di gestire, di migliorare un po’ questa vita umana per provare a star bene e fare qualcosa di utile per portare avanti le opere che abbiamo programmato.
Ma qui tocchiamo il punto che san Paolo espone diverse volte nelle sue lettere. E lo fa anche nella seconda lettura della celebrazione odierna.
Paolo sostiene che fare ciò che chiede la Legge e i comandamenti è una cosa buona, ma non riesce a cambiare la vita. Cioè, non si viene giustificati. Secondo Paolo la giustificazione è arrivare a vivere una relazione vera, giusta con Dio, secondo Dio, non secondo il nostro punto di vista.
Come diceva quel giovane religioso, si fanno tante cose, ma non si arriva a un cambiamento della vita stessa, non avviene un innesto nella relazione con il Dio vivente.
Evidentemente si tratta di una impostazione di fondo, che contraddice quella che propone san Paolo.
Ossia, è vero che la Legge bisogna ascoltarla, ma tuttavia poi la stessa Legge fa leva su di te: tu la devi mettere in pratica, sei tu il protagonista per realizzarla.
Invece la relazione vera e giusta che l’uomo dovrebbe vivere verso Dio è proprio costituita molto diversamente, perché si tratta di accogliere, di accettare. Infatti, Paolo non parla di giustificarsi, ma della giustificazione come opera di Cristo (cf Rm 3,24).
Si tratta di accogliere l’altro, di accettare la parola, di accogliere Dio. E dunque l’epicentro è l’altro che io accolgo.
È una relazione sua che si estende verso di me e suscita la mia apertura e accoglienza della sua azione in me.
Questo è diverso rispetto al fatto che io sono l’epicentro e devo fare delle cose. In questo secondo caso, l’azione, il principio dell’agire parte da me affinché si compia.
Nel Vangelo di Marco c’è un esempio che chiarisce la questione (cf Mc 10-17-21).
Qui troviamo un uomo molto religioso e ricco, obbediente alla Legge, che dice a Gesù: “Maestro, tutte queste cose le ho osservate fin dalla mia giovinezza” (Mc 10,20). E fa un elenco che riprende anche Paolo nella lettura di oggi, preso dal Dt 5,17-21.
In più Cristo aggiunge: ”non frodare” (Mc 10,19), che né Paolo né il Deuteronomio presentano.
Lui ha vissuto tutto questo, eppure sta così male che, vedendo Cristo, “gli corse incontro e gettandosi in ginocchio davanti a lui, gli domandò: ‘Maestro buono, che cosa devo fare per avere in eredità la vita eterna?’” (Mc 10,17).
Nel Vangelo di Marco mettersi in ginocchio e l’atteggiamento di chi veramente sta male ed ha un grande bisogno di aiuto.
E questo ricco religioso sta proprio male. Per di più, è tradito dalla sua stessa domanda: “Cosa devo fare per avere in eredità la vita eterna?” (Mc 10,17).
Infatti, non si tratta di fare qualcosa, ma di essere generato come figlio di Dio, come figlio ed erede, perché il figlio è l’erede.
Il giovane si trova davanti a Cristo e Cristo lo guarda amandolo, con un amore che egli non accoglie. L’amore è la libera adesione, è l’unico spazio di libertà.
Infatti, davanti a un amore simile saltano tutti quelli che non sono liberi da sé stessi e da ciò che stringono sia con le mani, sia con la propria volontà.
Cristo è stato ucciso proprio da coloro che erano attaccati a ciò che tenevano nelle mani e a ciò che tenevano nella volontà, nella testa, come i loro principi religiosi.
Perciò san Paolo fa vedere che ciò che impediva agli uomini di compiere la Legge era la stessa condizione umana ferita e avvelenata dal peccato, cioè centrata su di sé (cf Rm 8,1-4).
Cristo ha condannato questa condizione facendosi uomo e ha liberato l’uomo dalla schiavitù del peccato proprio nella carne, dove lui condanna il peccato e ha reso a noi possibile vivere e realizzare la legge, perché mossi dallo Spirito Santo.
Lui chiarisce che “in base alle opere della Legge nessun vivente sarà giustificato davanti a Dio, perché per mezzo della Legge si ha conoscenza del peccato” (Rm 3,20), ma non abbiamo la vita per vivere il positivo della vita, cioè la vita secondo la volontà di Dio Padre. Questo la Legge non te lo dà.
La Legge ti traccia la via, ma non ti dà la vita capace di percorrere una tale via (cf Gal 3,21).
Il ricco difatti ha fatto tutto ciò che era prescritto, eppure stava molto male. E proprio la formazione che aveva ricevuto dalla Legge gli impediva di accogliere Cristo, perché la domanda che pone a Gesù – “cosa devo fare per avere in eredità la vita eterna?” (Mc 10,17) – rivela la sua mentalità.
La Legge, come abbiamo visto domenica scorsa, può soddisfare la carne, cioè può farti sentire a posto, e per questo in grado di giudicare gli altri.
Questo, infatti, si è visto nella storia tantissime volte. Si tratta di una vera e proprio abitudine di quei credenti nominalisti, molto ben pensanti – e oggi, oltre a loro, anche dei loro figli, nonostante siano già secolarizzati – che si sentono autorizzati a giudicare, perché si sentono a posto.
Sono quelli che con l’approccio della Legge cercano di gestire l’umano, l’educazione, la formazione.
Ma Paolo dice che il compimento non solo della Legge, ma anche dei comandamenti, è l’amore che viene da Cristo.
Sulla scia di Rm 8,4, dove la Legge si compie in Cristo, possiamo ricordare la parola di Cristo stesso: “Non crediate che io sia venuto ad abolire la Legge o i Profeti; non sono venuto ad abolire, ma a dare pieno compimento” (Mt 5,17).
Paolo usa la stessa parola impiegata da Cristo e che viene dal verbo “compiere”, realizzare “il pieno compimento”.
Cristo ha amato i suoi con lo stesso amore con il quale il Padre lo ha amato e questo amore include anche il modo di amare.
Infatti: “Come il Padre ha amato me, anche io ho amato voi. Rimanete nel mio amore” (Gv 15,9).
Allora quel “come”, il modo con cui si realizza l’amore, è l’amore con cui Cristo ci ha amato, e questo è il modo pasquale.
L’amore realizzato è la bellezza, dice Florenskij, ma la bellezza è solo pasquale.
È chiaro che noi non siamo abituati alla bellezza pasquale, perché siamo fermi ai moduli rinascimentali e barocchi, dove la questione è solo estetica e non c’è traccia della bellezza teologica.
Infatti, questi moduli a cui noi siamo abituati mancano proprio della dimensione pasquale.
Il battezzato non solo rimane in Cristo, quindi è amato, ma l’amore stesso lo illumina che, per rinascere nell’amore, l’amore deve passare tutto ciò che l’uomo è, deve attraversarlo tutto.
È l’amore che ci dice chi siamo, è l’amore con cui amiamo che presenta la nostra identità, è l’amore che ci presenta agli altri.
“E io ho fatto conoscere loro il tuo nome e lo farò conoscere, perché l’amore con il quale mi hai amato sia in essi e io in loro” (Gv 17,26).
Cristo ci inabita con il suo modo di amare, che è da figlio, e in questo modo stesso manifesta il Padre.
Infatti, Paolo prima di invitarci ad amarci gli uni gli altri, ci ricorda che “l’amore di Dio è stato riversato nei nostri cuori per mezzo dello Spirito Santo che ci è stato dato” (Rm 5,5).
Riceviamo l’amore dallo Spirito Santo e Cristo in noi è la via per come amare.
Infatti, l’amore tra di noi è la via della conoscenza di Cristo per gli altri: “Da questo tutti sapranno che siete miei discepoli: se avete amore gli uni per gli altri”(Gv 13,35).
E dalla nostra comunione l’amore si estende ad ogni prossimo.
Quante cose, quante filosofie, metafisiche varie e infinite metodologie scientifiche siamo abituati ad anteporre come conoscenza di Dio davanti alla via regale, che è l’amore.
Quanti metodi e metodologie pastorali abbiamo inventato invece di adoperare la via per eccellenza, che è l’amore. Infatti, ciascuno sta facendo la propria opera – ogni congregazione, ogni ordine, ogni movimento, ogni parrocchia, ecc. Praticamente, il trionfo dell’individualismo.
A ragion veduta, sant’Ignazio d’Antiochia scrive: “Non credere di poter fare qualcosa di buono separatamente: è buono solo ciò che è fatto insieme.”
SEMI è la rubrica del Centro Aletti disponibile ogni venerdì.
Ogni settimana, oltre all’omelia della domenica in formato audio, sarà disponibile sul sito LIPA un approfondimento delle letture della liturgia eucaristica domenicale o festiva.
Pablo deja hoy inequívocamente claro que el cumplimiento de la Ley es el Amor.
Suena obvio, evidente, pero en realidad es una verdad que trastorna muchos de nuestros planteamientos y resulta incómoda para gran parte de la mentalidad actual.
¿Cuál es el tópico que transita fácilmente de una mentalidad religiosa a una mentalidad a la que le gustaría seguir perteneciendo a la Iglesia, pero que en realidad está profundamente secularizada? La misma mentalidad se encuentra en la tendencia opuesta, es decir, la más formalmente religiosa y vinculada al ejercicio de las prácticas prescritas por las diversas devociones y tareas que hay que realizar.
Es el mismo cliché que opera en ambas mentalidades.
Lo que está en juego es la idea de que si uno hace ciertas cosas religiosas con la mayor devoción y fidelidad posibles, se producirá realmente un cambio.
Un joven religioso me contó que sus superiores le aconsejaron que hiciera un curso para sanar su mundo psíquico y espiritual, para que luego pudiera vivir bien su vocación y estar “sereno”. De hecho, dijo que así fue como sucedió.
Subrayó que los superiores no contemplaban en absoluto la posibilidad de la vida nueva, de nuestra participación en la vida de Cristo en el Espíritu Santo.
Entonces, dijo, no entiendo si la nueva vida es una mera expresión que no tiene contenido vital, o estamos realmente en un callejón sin salida. Añadió que los superiores sólo intentaban arreglárselas, mejorar un poco esta vida humana, intentar curarse y hacer algo útil para llevar a cabo las obras que tenemos previstas.
Pero aquí tocamos el punto que San Pablo expone varias veces en sus cartas. Y también lo hace en la segunda lectura de la celebración de hoy.
Pablo argumenta que hacer lo que la Ley y los mandamientos exigen es algo bueno, pero no consigue cambiar la vida. Es decir, no se está justificado. Según Pablo, la justificación es llegar a vivir una relación verdadera y correcta con Dios, según Dios, no según nuestro punto de vista.
Como decía aquel joven religioso, se hacen muchas cosas, pero no se consigue un cambio en la vida misma, no se produce un injerto en la relación con el Dios vivo.
Evidentemente, se trata de un planteamiento básico, que contradice el propuesto por San Pablo.
Es decir, es cierto que la Ley debe ser escuchada, pero sin embargo la misma Ley luego se apoya en ti: tú tienes que ponerla en práctica, tú eres el protagonista para realizarla.
En cambio, la verdadera y justa relación que el hombre debe vivir hacia Dios se constituye precisamente de manera muy distinta, porque se trata de acoger, de aceptar. De hecho, Pablo no habla de justificación, sino de la justificación como obra de Cristo (cf. Rm 3,24).
Se trata de acoger al otro, de acoger la palabra, de acoger a Dios. Y así el epicentro es el otro al que acojo.
Es una relación suya que se extiende hacia mí y suscita mi apertura y aceptación de su acción en mí.
Esto es diferente del hecho de que yo sea el epicentro y tenga que hacer cosas. En este segundo caso, la acción, el principio de actuación parte de mí para que se realice.
En el Evangelio de Marcos hay un ejemplo que aclara la cuestión (cf. Mc 10-17-21).
Aquí encontramos a un hombre muy religioso y rico, obediente a la Ley, que dice a Jesús: “Maestro, todo esto lo he observado desde mi juventud” (Mc 10,20). Y hace una lista que Pablo retoma también en la lectura de hoy, tomada de Dt 5,17-21.
Además, Cristo añade: “no defraudéis” (Mc 10,19), que ni Pablo ni el Deuteronomio presentan.
Ha experimentado todo esto y, sin embargo, está tan enfermo que, al ver a Cristo, “corrió hacia él, se arrodilló ante él y le preguntó: “Maestro bueno, ¿qué debo hacer para heredar la vida eterna?”” (Mc 10,17).
En el Evangelio de Marcos, arrodillarse es la actitud de alguien verdaderamente enfermo y muy necesitado de ayuda.
Y este rico religioso está realmente mal. Además, le traiciona su propia pregunta: “¿Qué debo hacer para heredar la vida eterna?” (Mc 10,17).
En efecto, no se trata de hacer algo, sino de ser engendrado como hijo de Dios, como hijo y heredero, porque el hijo es el heredero.
El joven está ante Cristo y Cristo le mira amándole, con un amor que él no acepta. El amor es adhesión libre, es el único espacio de libertad.
En efecto, ante tal amor saltan todos aquellos que no son libres de sí mismos y de lo que aferran con sus manos y su propia voluntad.
Cristo fue asesinado precisamente por aquellos que estaban apegados a lo que tenían en sus manos y a lo que tenían en su voluntad, en su cabeza, como sus principios religiosos.
Por eso, san Pablo muestra que lo que impedía a los hombres cumplir la Ley era la propia condición humana herida y envenenada por el pecado, es decir, centrada en sí misma (cf. Rm 8,1-4).
Cristo ha condenado esta condición haciéndose hombre y ha liberado al hombre de la esclavitud del pecado precisamente en la carne, donde condena el pecado y ha hecho posible que vivamos y cumplamos la ley, porque somos movidos por el Espíritu Santo.
Deja claro que “por las obras de la Ley ningún viviente será justificado ante Dios, porque por la Ley se tiene conocimiento del pecado” (Rom 3,20), pero no tenemos la vida para vivir lo positivo de la vida, es decir, la vida según la voluntad de Dios Padre. Esto no te lo da la Ley.
La Ley traza el camino, pero no da la vida capaz de recorrerlo (cf. Ga 3,21).
De hecho, el rico hizo todo lo prescrito y, sin embargo, estaba muy enfermo. Y la misma formación que había recibido de la Ley le impedía aceptar a Cristo, porque la pregunta que hace a Jesús – “¿qué debo hacer para heredar la vida eterna?” (Mc 10,17)- revela su mentalidad.
La Ley, como vimos el domingo pasado, puede satisfacer la carne, es decir, puede hacer que te sientas bien y, por tanto, capaz de juzgar a los demás.
Esto, de hecho, se ha visto en la historia tantas veces. Es un verdadero hábito de esos creyentes nominalistas, muy bien pensantes -y hoy, además de ellos, sus hijos, a pesar de que ya están secularizados-, que se sienten con derecho a juzgar, porque creen que están bien.
Son aquellos que con el enfoque del Derecho tratan de gestionar lo humano, la educación, la formación.
Pero Pablo dice que el cumplimiento no sólo de la Ley, sino también de los mandamientos, es el amor que viene de Cristo.
A raíz de Rom 8,4, donde la Ley se cumple en Cristo, podemos recordar la propia palabra de Cristo: “No penséis que he venido a abolir la Ley o los Profetas; no he venido a abolir, sino a cumplir” (Mt 5,17).
Pablo utiliza la misma palabra empleada por Cristo y que procede del verbo “cumplir”, realizar “el pleno cumplimiento”.
Cristo amó a los suyos con el mismo amor con que le amó el Padre, y este amor incluye también el modo de amar.
En efecto: “Como el Padre me ha amado, así os he amado yo. Permaneced en mi amor” (Jn 15,9).
Así que ese “cómo”, la forma en que se realiza el amor, es el amor con que Cristo nos amó, y ésa es la forma pascual.
El amor realizado es belleza, dice Florensky, pero la belleza sólo es pascual.
Está claro que no estamos acostumbrados a la belleza pascual, porque estamos anclados en las formas renacentistas y barrocas, donde la cuestión es sólo estética y no hay rastro de belleza teológica.
De hecho, estas formas a las que estamos acostumbrados carecen de la dimensión pascual.
El bautizado no sólo permanece en Cristo, por eso es amado, sino que el amor mismo le ilumina que, para renacer en el amor, el amor debe atravesar todo lo que el hombre es, debe atravesarlo todo.
Es el amor el que nos dice quiénes somos, es el amor con el que amamos el que presenta nuestra identidad, es el amor el que nos presenta a los demás.
“Y yo les he dado a conocer tu nombre, y lo daré a conocer, para que el amor con que me has amado esté en ellos, y yo en ellos” (Jn 17,26).
Cristo nos inhabita con su modo de amar, que es como hijo, y de este mismo modo manifiesta al Padre.
En efecto, Pablo, antes de invitarnos a amarnos unos a otros, nos recuerda que “el amor de Dios ha sido derramado en nuestros corazones por el Espíritu Santo que nos ha sido dado” (Rm 5,5).
Recibimos el amor del Espíritu Santo y Cristo en nosotros es el camino de cómo amar.
De hecho, el amor entre nosotros es el modo de conocer a Cristo para los demás: “En esto conocerán todos que sois mis discípulos: si os tenéis amor los unos a los otros” (Jn 13,35).
Y desde nuestra comunión, el amor se extiende a todo prójimo.
Cuántas cosas, cuántas filosofías, metafísicas varias e infinitas metodologías científicas estamos acostumbrados a anteponer al camino real, que es el amor, como conocimiento de Dios.
Cuántos métodos y metodologías pastorales hemos inventado en lugar de utilizar el camino por excelencia, que es el amor. De hecho, cada uno hace lo suyo: cada congregación, cada orden, cada movimiento, cada parroquia, etc. Prácticamente, el triunfo del individualismo.
Con razón escribe San Ignacio de Antioquía: “No creáis que podéis hacer algo bueno por separado: sólo es bueno lo que se hace en común”.
SEMILLAS es una publicación del Centro Aletti disponible todos los viernes. Cada semana, además del audio de la homilía dominical, estará disponible en el sitio de LIPA un comentario a las lecturas de la Liturgia del Domingo, como así también a las lecturas de la semana.
Pavel danes zelo jasno razjasni, da je izpolnitev postave Ljubezen.
Zdi se nekaj normalnega, samoumevnega, dejansko pa je resnica, ki omaja veliko naših pristopov in je nadležna za velik del sodobne miselnosti.
Kakšen je vzorec, ki iz religiozne miselnosti zlahka preide v miselnost, ki želi biti v Cerkvi, dejansko pa je globoko sekularizirana? Gre za miselnost, ki jo najdemo v nasprotni težnji, formalno bolj religiozni in vezani na izpolnjevanje raznih predpisanih pobožnosti in nalog.
Pri obeh miselnostih gre za isti vzorec. V igri je razmišljanje: če človek opravlja določene religiozne stvari z največjo možno pobožnostjo in zvestobo, bo zagotovo prišlo do spremembe.
Neki mladi redovnik mi je dejal, da so mu predstojniki svetovali, naj gre na tečaj za ozdravitev svojega psihološkega in duhovnega sveta, da bi potem lahko dobro živel svoj poklic in bil »miren«. Dejal je, da se je dejansko zgodilo tako.
Poudaril je, da predstojniki sploh niso razmišljali o možnosti novega življenja, naše udeleženosti pri Kristusovem življenju v Svetem Duhu.
Rekel je: Ne razumem torej ali je novo življenje zgolj izraz brez življenjske vsebine ali pa smo dejansko v slepi ulici. Dodal je, da so predstojniki skušali zgolj upravljati, nekoliko izboljšati človeško življenje, da bi se človek bolje počutil in naredil kaj koristnega za nadaljevanje načrtovanih dejavnosti.
Tukaj pa se dotaknemo točke, ki jo Pavel večkrat izpostavi v svojih pismih. Tudi v drugem berilu današnje nedelje.
Pavel trdi, da je izpolnjevanje zahtev postave in zapovedi sicer dobro, vendar ne more spremeniti življenja. To pomeni, da nismo opravičeni. Pri Pavlu opravičenje pomeni, da človek pride do tega, da živi resničen, pravi odnos z Bogom, po Božje in ne po svoje.
Kot je rekel tisti mladi redovnik, človek veliko dela, a ne pride do spremembe življenja, ne vstopi v odnos z živim Bogom. Očitno gre za nek temeljni pristop, ki pa je v nasprotju s tistim, ki ga predlaga sveti Pavel.
Res je, da je treba poslušati postavo, vendar potem ta postava pritisne nate: ti jo moraš izpolnjevati in si ti protagonist.
Pravi in resnični odnos, ki naj bi ga človek živel z Bogom, pa je zgrajen povsem drugače, na sprejemanju. Pavel namreč ne govori o samoopravičenju, ampak o opravičenju kot Kristusovem delu (prim. Rim. 3,24).
Gre za sprejemanje drugega, za sprejemanje besede, za sprejemanje Boga. V središču je drugi, ki ga jaz sprejmem.
Gre za odnos, ki se širi k meni in prebuja mojo odprtost ter sprejemanje njegovega delovanja v meni.
To pa je drugače kot če sem jaz v središču in moram nekaj narediti. V tem drugem primeru delovanje izhaja iz mene.
Primer iz Markovega evangelija razjasni to vprašanje (prim. Mr 10,17-21).
Zelo religiozen in bogat mož, ki izpolnjuje postavo, reče Jezusu: »Učitelj, vse to sem izpolnjeval že od svoje mladosti« (Mr 10,20). In našteje spisek, ki ga navede tudi Pavel v današnjem berilu, iz 5 Mz 5,17-21.
Kristus pa doda še: »Ne goljufaj« (Mr 10,19), ki ga nimata ne Pavel ne 5 Mz.
Vse to je živel, pa vendar je z njim tako slabo, da je, ko je videl Kristusa: »pritekel, padel pred njim na kolena in ga vprašal: ‘Dobri učitelj, kaj naj storim, da bom deležen večnega življenja?’« (Mr 10,17).
V Markovem evangeliju je pasti na kolena drža človeka, s katerim je resnično slabo in močno potrebuje pomoč.
In ta bogati religiozen človek je resnično slabo. Poleg tega ga izdaja njegovo lastno vprašanje: »Kaj naj storim, da bom deležen večnega življenja?« (Mr 10,17).
Ne gre namreč za to, da nekaj stori, ampak, da je rojen kot Božji otrok, kot sin in dedič, kajti sin je dedič.
Mladenič stoji pred Kristusom in Kristus ga gleda z ljubeznijo; z ljubeznijo, ki pa je on ne sprejme. Ljubezen je svoboden pristanek, je edini prostor svobode.
Pred takšno ljubeznijo odpovejo vsi, ki niso svobodni od samih sebe in od tega, česar se oklepajo z rokami ali s svojo voljo.
Kristusa so ubili prav tisti, ki so bili navezani na to, kar so držali v rokah in v volji, v glavi, kot svoja religiozna načela.
Sveti Pavel zato pokaže, da pri izpolnjevanju postave ljudi ovira ranjena in z grehom zastrupljena človeška narava, osredotočena sama nase (prim. Rim 8,1-4).
Kristus je to stanje obsodil s tem, da je postal človek in človeka osvobodil suženjstva greha prav v mesu, kjer je obsodil greh in nam omogočil živeti in uresničiti postavo, ker nas pri tem nagiba Sveti Duh.
Jasno pove, da »se noben človek ne bo opravičil pred njim z deli postave, kajti postava nam le omogoča, da spoznamo greh« (Rim 3,20), nimamo pa življenja, da bi živeli to, kar je v življenju pozitivno, se pravi življenje po volji Boga Očeta. Tega nam postava ne da.
Postava nam začrta pot, ne da pa nam življenja, da bi lahko hodil po taki poti (prim. Gal 3,21).
Bogati mladenič je namreč storil vse, kar je bilo predpisano, pa vendar je bil zelo slabo. Prav vzgoja po postavi mu je preprečila, da bi sprejel Kristusa, kajti vprašanje, ki ga je zastavil Jezusu: »Kaj naj storim, da bom deležen večnega življenja?« razkriva njegovo miselnost.
Preteklo nedeljo smo videli, da postava lahko zadosti meso, se pravi, da ti lahko da čutiti, da si na mestu in zato lahko sodiš druge.
To smo velikokrat videli skozi zgodovino. Gre za pravo navado tistih, ki se imajo za vernike, za dobro misleče – danes pa so poleg njih tudi njihovi otroci, čeprav so že sekularizirani – in se imajo za upravičene, da sodijo, ker se čutijo na mestu.
To so tisti, ki skušajo s pristopom postave upravljati, kar je človeško, skušajo upravljati vzgojo, formacijo.
Toda Pavel pravi, da je ljubezen izpolnitev ne le postave, ampak tudi zapovedi – ljubezen, ki prihaja od Kristusa.
Ob upoštevanju Rim 8,4, ki govori o tem, da se postava izpolni v Kristusu, lahko spomnimo na besede, ki jih je izrekel Kristus sam: »Ne mislite, da sem prišel razvezat postavo ali preroke; ne razvezat, temveč dopolnit sem jih prišel« (Mt 5,17).
Pavel uporabi isto besedo, ki jo je uporabil Kristus, »dopolniti«, in prihaja iz glagola »izpolniti«, uresničiti v polnosti.
Kristus je ljubil svoje z isto ljubeznijo, s katero je Oče ljubil njega in ta ljubezen vključuje tudi način ljubezni.
Pravi namreč: »Kakor je Oče mene ljubil, sem tudi jaz vas ljubil. Ostanite v moji ljubezni!« (Jn15,9).
Ta »kakor«, je način, s katerim se uresniči ljubezen, je ljubezen, s katero nas je ljubil Kristus, in to je velikonočni način.
Uresničena ljubezen je lepota, pravi Florenski, lepota pa je samo velikonočna.
Jasno je, da nismo navajeni na velikonočno lepoto, ker smo obtičali v renesančnih in baročnih vzorcih, kjer gre zgolj za estetsko vprašanje, o teološki lepoti pa ni sledu.
Tem vzorcem, na katere smo se navadili, manjka prav velikonočna razsežnost.
Krščenec ne samo ostane v Kristusu, in je torej ljubljen, ampak ga ljubezen razsvetljuje, da mora, da bi se prerodil v ljubezni, ljubezen iti skozi vse, kar človek je, prav vsega mora prežeti.
Ljubezen nam pove, kdo smo. Ljubezen, s katero ljubimo, govori o naši istovetnosti; ljubezen je tista, ki nas predstavi drugim.
»In razodel sem jim tvoje ime in jim ga bom razodeval, da bo ljubezen, s katero si me ljubil, v njih in bom jaz v njih« (Jn 17,26).
Kristus živi v nas s svojim načinom ljubezni, ki je sinovski in na ta način razodeva Očeta.
Preden nas Pavel povabi, naj ljubimo drug drugega, nas spomni, da »je Božja ljubezen izlita v naša srca po Svetem Duhu, ki nam je bil dan« (Rim 5,5).
Ljubezen prejmemo od Svetega Duha, Kristus v nas pa je pot, kako naj ljubimo.
Po ljubezni, ki jo imamo med seboj, drugi prepoznavajo Kristusa: »Po tem bodo vsi spoznali, da ste moji učenci, če boste med seboj imeli ljubezen« (Jn 13,35).
Iz občestva med nami se ljubezen razširi na vsakega bližnjega.
Koliko stvari, koliko filozofij, raznih metafizik in neskončnih znanstvenih metodologij spoznavanja Boga smo se navadili postavljati pred kraljevsko pot, ki je ljubezen.
Koliko pastoralnih metod in metodologij smo iznašli, namesto, da bi uporabljali najimenitnejšo pot, ki je ljubezen. Vsak namreč dela nekaj svojega – vsaka redovna skupnost, vsako gibanje, vsaka župnija itd. Dejansko gre za zmagoslavje individualizma.
Sveti Ignacij Antiohijski z razlogom piše: »Ne mislite, da lahko naredite kaj dobrega kot ločeni: dobro je samo to, kar je storjeno skupaj.«
SEMENA je rubrika centra Aletti, ki je na voljo vsak petek ali soboto (v italijanščini že v petek). Vsak teden bo na spletni strani LIPE poleg nedeljske homilije v zvočni obliki (v italijanščini) na voljo tudi poglobitev Božje besede nedeljske ali praznične svete maše.
Pavao danas nedvosmisleno pojašnjava da je ispunjenje Zakona Ljubav.
Čini se kako se tu radi o nečemu što je očito, o nečemu što se podrazumijeva, međutim radi se zapravo o istini koja uzdrmava mnoge naše pristupe i koja je neugodna za veći dio današnjeg mentaliteta.
Koji je to obrazac što, iz religijskog mentaliteta, s lakoćom prelazi u mentalitet koji bi i dalje želio biti unutar Crkve, ali je zapravo duboko sekulariziran? Isti onaj mentalitet koji se nalazi u suprotnoj tendenciji, to jest onaj koji je formalno religiozniji i povezan s obavljanjem praksi koje propisuju različite pobožnosti i različite zadaće koje treba izvršiti.
Radi se o istom obrascu koji djeluje u oba mentaliteta.
U igri je razmišljanje da će se, ako netko obavi izvjesne religijske stvari s najvećom mogućom predanošću i vjernošću, doista dogoditi promjena.
Jedan mi je mladi redovnik rekao da su mu njegovi nadređeni preporučili da pođe na tečaj za izlječenje njegova psihičkog i duhovnog svijeta, kako bi potom mogao dobro živjeti svoj poziv i biti „spokojan“. Rekao je da se doista tako i dogodilo.
Isticao je da poglavari zapravo nisu imali u vidu mogućnost novog života, naše sudioništvo u Kristovu životu u Duhu Svetom.
Rekao je: Ne shvaćam je li novi život samo izraz bez životnog sadržaja ili smo zapravo u slijepoj ulici. Dodao je da su nadređeni pokušavali samo upravljati ovim ljudskim životom, malo ga poboljšati kako bi se čovjek bolje osjećao i učinio nešto korisno za provođenje zacrtanih djelatnosti.
No ovdje se dotičemo točke koju sveti Pavao izlaže nekoliko puta u svojim poslanicama. A to čini i u drugom čitanju današnjeg slavlja.
Pavao drži da vršenje onoga što Zakon i zapovijedi traže jest nešto što je dobro, ali ne uspijeva promijeniti život. To jest, time ne bivamo opravdani. Prema Pavlu, opravdanje se sastoji u tome da čovjek dođe do toga da živi istinski, pravi odnos s Bogom, po Božju, a ne po svome.
Kao što je onaj mladi redovnik rekao, čovjek radi mnoge stvari, ali ne uspijeva promijeniti život, ne stupa u odnos sa živim Bogom.
Očito je da se tu radi o temeljnom pristupu, koji je u suprotnosti s onim što predlaže sveti Pavao.
Naime, istina je da treba slušati Zakon, no onda se taj Zakon oslanja na tebe: ti ga trebaš provesti u djelo, pa u tome postaješ protagonist.
Naprotiv, istinski i pravi odnos koji čovjek treba živjeti prema Bogu izgrađen je potpuno drugačije, jer se tu radi o primanju, o prihvaćanju. Pavao, naime, ne govori o samoopravdanju, već o opravdanju kao Kristovu djelu (usp. Rim 3,24).
Radi se o tome da se primi drugoga, da se prihvati riječ, primi Boga. Dakle, u središtu je drugi, kojega ja primam.
To je odnos koji se širi prema meni te potiče moju otvorenost i prihvaćanje njegovog djelovanja u meni.
To je drugačije od onoga kad sam ja u središtu pa moram nešto napraviti. U ovom drugom slučaju, djelovanje polazi od mene kako bi se ostvarilo.
U Markovu Evanđelju postoji primjer koji pojašnjava ovo pitanje (usp. Mk 10,17-22).
Tu susrećemo veoma religioznog i bogatog čovjeka, poslušnog Zakonu, koji kaže Isusu: „Učitelju, sve sam to čuvao od svoje mladosti“ (Mk 10, 20). I nabraja popis koji Pavao također preuzima u današnjem čitanju, a koji je uzet iz Pnz 5,17-21.
Osim toga, Krist dodaje: „Ne otmi“ (Mk 10, 19), što ne iznose ni Pavao ni Ponovljeni zakon.
On je sve to živio, ali mu je tako loše da je, kad je vidio Krista, dotrčao, kleknuo preda nj pa ga upitao: „Učitelju dobri, što mi je činiti da baštinim život vječni?“ (Mk 10, 17).
U Markovom Evanđelju, klečanje je stav onoga kojemu je doista loše pa mu je pomoć jako potrebna.
A ovome je religioznom bogatašu doista loše. Štoviše, izdaje ga njegovo vlastito pitanje: „Učitelju dobri, što mi je činiti da baštinim život vječni?“ (Mk 10, 17).
Naime, ne radi se o tome da čovjek nešto učini, već da bude rođen kao Sin Božji, kao sin i baštinik, jer sin je baštinik.
Taj se mladić nalazio pred Kristom a Krist ga je pogledao i zavolio ga, s ljubavlju koju on nije primio. Ljubav je slobodno prianjanje, ona je jedini prostor slobode.
Naime, pred takvom ljubavlju zakazuju svi oni koji nisu slobodni od samih sebe i od onoga za što se drže bilo s rukama bilo s vlastitom voljom.
Krista su ubili oni koji su bili navezani na ono što su držali u rukama i na ono što su držali u volji, u glavi, kao svoja religijska načela.
Zato sveti Pavao pokazuje da je ono što je spriječilo ljude da ispune Zakon bila sama ljudska narav ranjena i zatrovana grijehom, to jest usredotočena na sebe (usp. Rim 8,1-4).
Krist je osudio to stanje postavši čovjekom i oslobodio čovjeka od ropstva grijehu upravo u tijelu, gdje je osudio grijeh i omogućio nam da živimo i ostvarimo zakon, jer nas pokreće Duh Sveti.
Pavao pojašnjava kako „se po djelima Zakona nitko neće opravdati pred njim. Uistinu, po Zakonu – samo spoznaja grijeha!“ (Rim 3, 20), ali nemamo života da živimo ono što je u životu pozitivno, to jest da živimo po volji Boga Oca. To nam Zakon ne daje.
Zakon ti obilježava put, ali ti ne daje život koji će ti omogućiti da prijeđeš taj put (usp. Gal 3,21).
Iako je bogataš učinio sve što je propisano, ipak mu je bilo vrlo loše. A upravo ga je odgoj koji je primio od Zakona spriječio da prihvati Krista, jer pitanje koje postavlja Isusu – „što mi je činiti da baštinim život vječni?“ (Mk 10, 17) – otkriva njegov mentalitet.
Zakon, kao što smo vidjeli prošle nedjelje, može zadovoljiti tijelo, to jest, dovesti te do toga da osjećaš kako si sasvim u redu, pa zbog toga možeš suditi druge.
Naime, to je viđeno u povijesti nebrojeno puta. To je prava pravcata navika onih koji drže da su vjernici, da ispravno razmišljaju – a danas, osim njih, i njihova djeca, unatoč tome što su već sekularizirana – osjećaju da su ovlašteni suditi, jer osjećaju da su sasvim u redu.
To su oni koji sa zakonskim pristupom pokušavaju upravljati s onim što je ljudsko, s obrazovanjem, s odgojem.
No Pavao kaže da je ljubav koja dolazi od Krista ispunjenje ne samo Zakona, već i zapovijedî.
Na tragu Rim 8,4, gdje se Zakon ispunjava u Kristu, možemo se prisjetiti riječi samoga Krista: „Ne mislite da sam došao ukinuti Zakon ili Proroke. Nisam došao ukinuti, nego ispuniti“ (Mt 5, 17).
Pavao koristi istu riječ koju koristi Krist, a koja dolazi od glagola „ispuniti“, ostvariti „potpuno ispunjenje“.
Krist je ljubio svoje s istom ljubavlju kojom je Otac njega ljubio, a ta ljubav uključuje i način na koji se ljubi.
Naime: „Kao što je Otac ljubio mene tako sam i ja ljubio vas; ostanite u mojoj ljubavi“ (Iv 15, 9).
Tada je taj „kao“, način na koji se ostvaruje ljubav, ljubav kojom nas je Krist ljubio, a to je pashalni način.
Ostvarena ljubav je ljepota, kaže Florenskij, no ljepota je isključivo pashana.
Jasno je da nismo naviknuti na pashalnu ljepotu, jer smo se zaustavili na renesansnim i baroknim modulima, gdje je to čisto estetsko pitanje, a od teološke ljepote nema ni traga.
Naime, ovim modulima na koje smo navikli nedostaje upravo pashalna dimenzija.
Krštenik ne samo da ostaje u Kristu, i stoga je ljubljen, već ga i sama ljubav prosvjetljuje da, kako bi se preporodio u ljubavi, ljubav mora proći kroz sve ono što čovjek jest, mora sve prožeti.
Ljubav je ta koja nam govori tko smo, ljubav kojom ljubimo jest ona koja predstavlja naš identitet, to je ljubav koja nas predstavlja drugima.
„I njima sam očitovao tvoje ime, i još ću očitovati, da ljubav kojom si ti mene ljubio bude u njima – i ja u njima“ (Iv 17, 26).
Krist prebiva u nama svojim načinom ljubavi, koja je sinovska, i upravo na taj način očituje Oca.
Naime, prije nego što nas je pozvao da ljubimo jedni druge, Pavao nas podsjeća da je „Ta ljubav je Božja razlivena u srcima našim po Duhu Svetom koji nam je dan!“ (Rim 5, 5).
Primamo ljubav od Duha Svetoga a Krist u nama je put koji nas dovodi do načina na koji ljubiti.
Ljubav među nama zapravo je put spoznaje Krista za druge: „Po ovom će svi znati da ste moji učenici: ako budete imali ljubavi jedni za druge“ (Iv 13, 35).
A od našeg zajedništva ljubav se proširuje na svakoga bližnjega.
Koliko stvari, koliko filozofija, raznih metafizika i bezbrojnih znanstvenih metodologija spoznavanja Boga smo se navikli stavljati ispred kraljevskog puta, koji je ljubav.
Koliko smo samo pastoralnih metoda i metodologija izmislili umjesto da koristimo najizvrsniji put, a to je ljubav. Naime, svatko radi svoje – svaka kongregacija, svaka redovnička zajednica, svaki crkveni pokret, svaka župa itd. To je zapravo pobjeda individualizma.
Sveti Ignacije Antiohijski s razlogom piše: „Ne mislite da možete učiniti bilo koje dobro odvojeno: dobro je samo ono što je učinjeno zajedno.“
SJEMENJA je rubrika Centra Aletti dostupna svakoga petka. Svakoga tjedna, osim nedjeljne propovijedi u audio obliku, bit će dostupno na web stranici LIPA produbljivanje nedjeljnih ili blagdanskih čitanja euharistijske liturgije
Paweł wyjaśnia dzisiaj w sposób jednoznaczny, że wypełnieniem Prawa jest Miłość.
Wydaje się to być jasne i oczywiste, ale w rzeczywistości jest to prawda, która burzy wiele naszych podstaw i jest niewygodna dla dużej części współczesnej mentalności.
Czym jest ten schemat, który łatwo przechodzi od mentalności religijnej do mentalności, która chciałaby nadal być w Kościele, ale w rzeczywistości jest głęboko zsekularyzowana? To jest ta sama mentalność, która występuje w nurcie przeciwnym, czyli w tym bardziej formalnie religijnym, związanym z wykonywaniem praktyk przewidzianych przez różne formy pobożności i rozmaite zadania do wykonania.
To ten sam frazes, ten sam schemat, który jest aktywny w obu mentalnościach.
Stawką jest myśl, że jeśli ktoś będzie wykonywał pewne religijne czynności z największym możliwym oddaniem i wiernością, rzeczywiście nastąpi zmiana.
Młody zakonnik powiedział mi, że jego przełożeni poradzili mu, aby wziął udział w kursie uzdrowienia swojego świata psychicznego i duchowego, aby móc dobrze przeżywać swoje powołanie i być „spokojnym”. Faktycznie, powiedział, że tak się stało.Podkreślał, że przełożeni nie rozważali bynajmniej możliwości nowego życia, naszego uczestnictwa w życiu Chrystusa w Duchu Świętym.Nie rozumiem więc – mówił on – czy nowe życie jest prostym wyrażeniem, które nie ma witalnej treści, czy też rzeczywiście jesteśmy w ślepym zaułku. Dodawał, że przełożeni starali się jedynie ogarnąć, choć trochę polepszyć to ludzkie życie, aby spróbować poczuć się dobrze i zrobić coś pożytecznego i aby móc kontynuować dzieła, które były zaplanowane.
Tutaj dotykamy kwestii, którą św. Paweł wielokrotnie podkreślał w swoich listach. Czyni to także w drugim czytaniu dzisiejszej liturgii.Paweł twierdzi, że czynienie tego, czego wymaga Prawo i przykazania jest rzeczą dobrą, ale nie może zmienić życia. To znaczy nie zostaje się usprawiedliwionym. Według Pawła usprawiedliwienie polega na dojściu do przeżywania prawdziwej relacji z Bogiem, relacji według Boga, a nie według naszego punktu widzenia.Jak mówił ten młody zakonnik, czyni się wiele rzeczy, ale w samym życiu nie ma zmiany, nie następuje wszczepienie w relację z żywym Bogiem.
Wyraźnie chodzi o takie podejście, które jest w sprzeczności z tym, co proponuje święty Paweł.
To znaczy prawdą jest, że Prawa należy słuchać, niemniej jednak później to samo Prawo opiera się na tobie: ty musisz je zastosować w praktyce, jesteś głównym bohaterem w jego realizacji.Natomiast prawdziwa relacja, w jakiej człowiek powinien żyć z Bogiem, w rzeczywistości jest ukonstytuowana zupełnie inaczej, ponieważ jest kwestią przyjęcia, akceptacji. Rzeczywiście Paweł nie mówi o usprawiedliwieniu siebie, ale o usprawiedliwieniu jako dziele Chrystusa (por. Rz 3,24).Chodzi o przyjęcie drugiego, przyjęcie słowa, przyjęcie Boga, wtedy epicentrum jest ten drugi, którego przyjmuję.Jest to Jego relacja, która rozciąga się na mnie i budzi we mnie otwartość i przyjęcie Jego działania we mnie. To różni się od faktu, że to ja jestem w epicentrum i muszę coś robić. W tym drugim przypadku działanie, zasada działania zaczyna się ode mnie, aby mogło się dokonać we mnie.
W Ewangelii Marka znajdujemy przykład wyjaśniający tę kwestię (por. Mk 10,17-21).Widzimy tu człowieka bardzo religijnego i zamożnego, posłusznego Prawu, który mówi do Jezusa: „Nauczycielu, przestrzegałem tego wszystkiego od młodości” (Mk 10,20) i sporządza listę, którą Paweł powtarza także w dzisiejszym czytaniu, czerpiąc z Pwt 5,17-21.Ponadto Chrystus dodaje: „nie oszukuj” (Mk 10,19), czego nie przedstawia ani Paweł, ani Powtórzone Prawo.Ten bogaty człowiek przeszedł przez to wszystko, a jednak ma się tak bardzo źle, że ujrzawszy Chrystusa, „wybiegł mu naprzeciw i padając przed Nim na kolana, pytał go: «Nauczycielu dobry, co mam robić, aby osiągnąć życie wieczne?»”. (Mk 10,17).W Ewangelii Marka klęczenie jest postawą osoby naprawdę chorej i bardzo potrzebującej pomocy.A ten religijny bogacz naprawdę ma się bardzo źle. Co więcej, zdradza go własne pytanie: „Co mam czynić, aby odziedziczyć życie wieczne?” (Mk 10,17).
W rzeczywistości nie chodzi o to, aby coś zrobić, ale o to, aby zrodzić się jako dziecko Boże, jako syn i dziedzic, ponieważ syn jest dziedzicem.Ten człowiek staje przed Chrystusem, a Chrystus patrzy na niego, kochając go miłością, której on nie przyjmuje. Miłość jest przylgnięciem w wolności, jest jedyną przestrzenią wolności.Rzeczywiście, w obliczu takiej miłości, nie wytrzymują wszyscy ci, którzy nie są wolni od siebie i od tego, co trzymają zarówno rękami, jak i własną wolą.Chrystusa zabili właśnie ci, którzy byli przywiązani do tego, co trzymali w rękach i do tego, co trzymali w swojej woli, w swojej głowie, jako swoje religijne zasady. Dlatego św. Paweł pokazuje, że tym, co uniemożliwiało ludziom wypełnienie Prawa, była sama kondycja ludzka, zraniona i zatruta grzechem, czyli skupiona na sobie (por. Rz 8,1-4).Chrystus potępił tę kondycję, stając się człowiekiem i wyzwolił człowieka z niewoli grzechu właśnie w ciele, gdzie potępia grzech i umożliwił nam życie i wypełnianie Prawa, ponieważ jesteśmy poruszeni przez Ducha Świętego.Wyjaśnia, że „z pomocą uczynków nakazywanych przez Prawo nikt nie może dostąpić usprawiedliwienia przed Bogiem. Prawo bowiem daje poznanie grzechu” (Rz 3,20), ale nie mamy życia, aby przeżywać pozytywnie życie, to jest życia według woli Boga Ojca. Prawo ci tego nie daje.Prawo wytycza ci drogę, ale nie daje ci życia zdolnego kroczyć tą drogą (por. Ga 3,21).Istotnie, bogacz wykonał wszystko, co mu przekazano, a mimo to był bardzo chory. I właśnie formacja, jaką otrzymał z Prawa, uniemożliwiła mu przyjęcie Chrystusa, ponieważ pytanie, które zadał Jezusowi: „Co mam czynić, aby odziedziczyć życie wieczne?” (Mk 10,17) – ujawnia jego mentalność.
Jak widzieliśmy w ostatnią niedzielę, Prawo może zadowolić ciało, to znaczy może sprawić, że poczujesz się dobrze, a zatem będziesz w stanie osądzać innych.Rzeczywiście, w historii można było to zaobserwować wiele razy. Chodzi o prawdziwe przyzwyczajenie tych bardzo dobrze myślących wyznawców nominalizmu – a dziś oprócz nich, także ich dzieci, mimo że są już zsekularyzowane – którzy czują się uprawnieni do osądzania, ponieważ czują się w porządku. To są ci, którzy w kontakcie z Prawem próbują zarządzać tym, co ludzkie, edukacją, formacją. Paweł jednak mówi, że wypełnieniem nie tylko Prawa, ale i przykazań, jest miłość, która pochodzi od Chrystusa.W ślad za Rz 8,4, gdzie Prawo wypełniło się w Chrystusie, możemy przypomnieć sobie słowa samego Chrystusa: „Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków; przyszedłem nie po to, aby je znieść, ale wypełnić” (Mt 5,17).
Paweł używa tego samego słowa, którego użył Chrystus, a które pochodzi od czasownika „dokonać”, urzeczywistnić „pełne spełnienie”.Chrystus kochał swoich tą samą miłością, jaką umiłował Go Ojciec, a miłość ta obejmuje także sposób kochania.Rzeczywiście: „Jak Ojciec Mnie umiłował, tak i Ja umiłowałem was. Trwajcie w mojej miłości” (J 15,9).Zatem to „jak”, sposób realizacji miłości, jest miłością, jaką Chrystus nas umiłował, i to jest sposób paschalny.Zrealizowana miłość jest pięknem, mówi Florenskij, ale piękno jest tylko paschalne.Widać, że nie jesteśmy przyzwyczajeni do piękna paschalnego, bo utknęliśmy w formach renesansowych i barokowych, gdzie kwestia jest tylko estetyczna i nie ma w niej śladu piękna teologicznego.Tak naprawdę tym formom, do których jesteśmy przyzwyczajeni, brakuje wymiaru paschalnego.
Ochrzczony nie tylko trwa w Chrystusie, a więc jest kochany, ale ta sama miłość go oświeca, że aby odrodzić się w miłości, miłość musi przejść przez wszystko, czym jest człowiek, musi przejść przez niego całego.To miłość mówi nam kim jesteśmy, to miłość, dzięki której kochamy, ukazuje naszą tożsamość, to miłość ukazuje nas innym.„Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby była w nich ta miłość, jaką Mnie umiłowałeś, i abym Ja był w nich” (J 17,26).Chrystus zamieszkuje nas ze swoim sposobem kochania, który jest sposobem kochania syna, i w ten sam sposób objawia Ojca.Rzeczywiście, zanim Paweł zachęci nas do wzajemnej miłości, przypomina nam, że „miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany” (Rz 5, 5).
Otrzymujemy miłość od Ducha Świętego, a Chrystus w nas jest drogą, jak kochać.W rzeczywistości miłość między nami jest drogą poznania Chrystusa przez innych: „Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13, 35).A z naszej komunii miłość rozciąga się na każdego bliźniego. Jak wiele rzeczy, ile filozofii, różnych metafizyk i nieskończonych metodologii naukowych zwykliśmy umieszczać z przodu jako poznanie Boga przed królewską drogą, jaką jest miłość.Ile metod i metodologii duszpasterskich wymyśliliśmy zamiast podążać drogą par excellence, jaką jest miłość. W rzeczywistości każdy wykonuje swoje dzieło – każde zgromadzenie, każdy zakon, każdy ruch, każda parafia itd. W praktyce jest to triumf indywidualizmu.Nie bez powodu św. Ignacy Antiocheński pisze: „Nie wierz, że możesz zrobić coś dobrego osobno: dobre jest tylko to, co robi się wspólnie”.
ZIARNA są rubryką Centro Aletti udostępnianą każdego piątku. Każdego tygodnia, oprócz homilii niedzielnej w formie audio, na stronie LIPA będzie do dyspozycji pogłębienie czytań liturgicznych z eucharystii niedzielnej bądź świątecznej
